tag:blogger.com,1999:blog-81518622683790157382024-03-06T21:37:48.154-08:00Lees me maarMarchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comBlogger241125tag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-2689696807420217482023-05-23T04:23:00.001-07:002023-05-23T04:23:50.662-07:00Nooit met lege handen lopen<p>Laatst was ik bij een vriendin die de opvoeding van haar zoon behoorlijk serieus neemt. Het kind is twaalf, en ik herinner me van toen ik die leeftijd had, dat ik me al behoorlijk volwassen voelde. Ik vond dat ik mijn ouders niet meer nodig had, en vooral dat ik het advíés van mijn ouders niet meer nodig had. Ze woonden dan wel in hetzelfde huis als waar ik in woonde, maar verder verlangde ik toch zo veel mogelijk mijn eigen leven te mogen leiden. </p><p>Natuurlijk ergerde ik me gruwelijk aan mijn ouders. Aan wat ze zeiden, aan wat ze wilden, en aan alles wat ik van ze moest. Er waren een paar dingen die ik echt het allerergst vond. Als ik ergens geweest was, dan was het eerste wat mijn moeder altijd vroeg: 'Was het druk?' Het maakte niet uit waar ik geweest was: school, de stad, naar een handbalwedstrijd, altijd weer: 'Was het druk?'</p><p>Ik merk nu dat ik die vraag zelf soms ook stel en dan schaam ik me diep. </p><p>Een ander ding waar ik een godsgruwelijke hekel aan had, was dat ik altijd klusjes opgedragen kreeg terwijl ik daar niet op zat te wachten. Ik móést altijd iets, en daar had ik zelden zin in. Als ik naar de keuken liep, was het altijd: 'O, neem dat kopje even mee en zet het op het aanrecht.' Als ik naar buiten liep: 'O, neem even die lege flessen mee want die moeten nog in de glasbak.' Het is het syndroom van 'nooit met lege handen lopen'. </p><p>Ik zat met de vriendin in haar woonkamer, en haar zoontje meldde dat hij even ging voetballen. Hij zei het op nogal matte toon. Sowieso was de hele uitstraling van het kind wat mat, alsof hij nu de moed voor wat dan ook al helemaal had opgegeven. Maar goed, hij wilde in ieder geval nog gaan voetballen. 'Oh, neem even het oud papier mee, je komt toch langs de papierbak,' zei mijn vriendin. </p><p>In één klap was ik zelf weer twaalf, en kreeg ik ook weer iets op mijn dak waar ik totaal geen behoefte aan had. </p><p>Het kind stribbelde even tegen, maar verdween even later met bal en tas oud papier. Je leert het al vroeg: tegenstribbelen heeft geen zin. </p><p>Maar leuk is anders. </p>Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-631781675662033312017-03-14T03:23:00.000-07:002017-06-18T07:26:38.678-07:00ResonerenVia vrienden van vrienden of vriendschapssuggesties van facebook kwam ik terecht op de site van een vroegere ex-collega. Ik ken haar niet goed, had haar eigenlijk alleen maar zwanger meegemaakt. En dan echt zwanger zwanger. Was ze al niet de slankste, tijdens haar zwangerschappen benadrukte ze dat nog eens extra door een grote opvallend gekleurde band om haar steeds dikkere buik te knopen. Als een uitroepteken achter een zin waarvan allang duidelijk was dat die nadruk behoefde. Ik werkte maar kort met haar samen, want na die twee zwangerschappen bleek het toch best wel lastig om halve dagen een secretariaat te bemannen als je twee kinderen hebt. Daar had ze eerder niet bij stilgestaan. Dus twee verloven en veel ziekmeldingen later was ze vertrokken.<br />
<div>
Afijn, die collega kwam ik dus via de fb-vriendschapssuggesties weer op het spoor. Ik klikte op haar profiel en zag een sprookjesachtig roestkleurig stenen landschap met een waterval met kristalhelder water. Nieuwsgierig scrolde ik over haar profiel. Familieopstellingen, bezielde midwinterweekenden, het plaatje vulde zich langzaam in. Het ongeduld kwam snel op. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Wat is het toch dat ervoor zorgt dat dit soort profielen -- ik zie ze vaak voorbijkomen -- me irriteren? Is het iets aan mezelf wat ik niet wil onderkennen? Ben ik in denial? Het is zelfs zo dat het me er soms boos over maakt. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Het was enige tijd geleden dat ik reageerde op een post van een vroegere klasgenoot die ook een spirituele weg ingeslagen is. Regelmatig post ze filmpjes en links die aantonen hoe slecht de medische wetenschap is voor de mens, hoe je met behulp van alternatieve therapieën kanker kan genezen, en hoe heilzaam meditatie is. Dat laatste geloof ik zeker. In de context van zo'n spirituele mallemolen wordt zoiets dan helaas meegetrokken in de warboel van het 'de-mens-is-totaal-afgedwaald-van-zijn-of-haar-mens-zijn'-verhaal. Onlangs postte ze iets over orgaandonatie -- dat niemand er stil bij staat dat een lichaam soms nog helemaal niet dood is als het dood lijkt. Het was een promotiefilmpje tegen orgaandonatie dat niets te maken had met journalistiek. Op mijn opmerking dat dit wel een filmpje uit de jaren vijftig leek vol aannames waar je vraagtekens bij kunt zetten, reageerde klasgenoot met: 'Uiteindelijk gaat het erom je eigen waarheid te leren kennen.' Waar een spirituele vriendin nog aan toevoegde: 'Louise, het gaat niet om de uiterlijke boodschap in de zin dat een boodschap oud is etc. en al meningen over een bepaalde journalistiek. Het gaat erom of de boodschap resoneert in jou zijn of zijn.' Ik denk dat ze 'jouw zijn' bedoelde, maar dat terzijde. Ze besloot haar boodschap met 'Punt'. Ofwel 'Discussie gesloten'. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
We hebben ondertussen veel ervaringen met eigen waarheden en alternatieve feiten. Ook resoneert de hele Nederlandse bevolking zich suf. Er hoeft maar een snaartje beroerd te worden, en iedereen is in het geweer: 'Ja, maar hullie,' 'Nee, maar zullie,' enzovoort. Dat resoneren, dat loopt nog eens verkeerd af. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Maar wat uiteindelijk het meest mijn irritatie opwekt is denk ik die 'Punt'. Want 'punt' is een totaal eenzijdig argument, als je het al een argument kunt noemen. En zo'n argument resoneert niet. Bij mij. </div>
<div>
<br /></div>
Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-44917967138051606742016-04-23T05:20:00.002-07:002016-04-23T05:20:40.016-07:00IngesleurdHet was zaterdag en ik liep over straat. Ik dacht aan de zwangerschapsvervanging die ik had afgeslagen. Of preciezer -- ik dacht aan de zwangere. Het was haar tweede kind. Deze tweede was niet gepland en hoewel het kind uiteraard met blijdschap onthaald zou worden, een biologisch gegeven dat meestal wel opgaat, zag ik de drukte en de stress die een klein kind en een steeds dikkere buik veroorzaakten bij de bezitter ervan.<br />
Zoals gezegd was het zaterdag, en ik liep op straat in de soort-van zaterdagse routine die ik heb. Ineens realiseerde ik me dat ook mijn leven zich in een vrij onwrikbare sleur had geperst en eigenlijk was dat ook de aanleiding dat ik over de zwangere zat na te denken: de sleur van het leven.<br />
Ik rilde bij het idee dat ik een kind van twee had en op het punt stond te bevallen van het volgende kind. Zit je daar ineens met twee kinderen, je dagen worden geregeerd door wat kinderen willen en ondernemen en kinderen hebben niet een heel grote fantasie wat betreft dagbesteding, die gehoorzamen gewoon aan de basale wetten van eten drinken poepen piesen en vermaakt worden. Daarin variëren kinderlevens niet zo erg. De sleur die dat met zich mee zou brengen...<br />
Ik zwenkte naar mijn eigen leven. En ineens daagde het me dat ikzelf evenzeer in de greep ben van sleur. Zat ik daar ineens, zonder twee kinderen. Weer mijn zaterdagse rondje van kaas kopen en even bij de boekwinkel binnenlopen. Wat is nou eigenlijk een grotere sleur? Wat is het verschil? Waarom deed het idee van twee kinderen me huiveren, maar draaide ik elke zaterdag, en soms ook andere dagen, een soort van vast rondje, ook een sleur eigenlijk.<br />
<br />
Het bleef nog lang naijlen: zit je daar zonder die twee kinderen, je eigen leven te leiden dat zich toch altijd binnen de banen van een bepaalde sleur voortbeweegt. Je staat op, je werkt, je kookt, je doet boodschappen, maakt je huis schoon. Alleen heb je geen kinderen om de schuld van de sleur op te schuiven.<br />
<br />
Ik besloot geen kaas te kopen die zaterdag, in een poging de sleur te doorbreken.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-71286753929428764462015-07-19T05:28:00.001-07:002015-07-19T05:33:12.984-07:00Fast Moving Targets<div class="MsoNormal">
Er waren drie gasten bij het internetprogramma
Top Names. Ze werden geïnterviewd door het enthousiaste duo dat elke dinsdagavond
mensen aan de tand voelt die aan de weg timmeren op het gebied van technologie,
nieuwe media en internet, live gestreamed en meteen te bekijken via internet. </div>
<div class="MsoNormal">
De eerste gast was kunstenaar (hij sprak over zijn werk als
‘mijn art’), en werkte vroeger als applausmanager. Een groot deel van het
gesprek ging over dat managen van applaus (dat hij voor Endemol had gedaan,
vroeger, toen hij dus nog geen kunstenaar was). Wat bleek: hij kon het nog
steeds. Waarvan hij acte gaf. Het gesprek verliep in hoog tempo, mede misschien
vanwege het feit dat het niet de eerste keer was dat hij gast was. De
interviewers waren fan van hem, zo zeiden ze.</div>
<div class="MsoNormal">
Wat duidelijk werd in het op dubbele snelheid (zo leek het)
gevoerde gesprek was dat hij dus kunstenaar was, pardon, dat hij art maakte, en
dat hij altijd al een gadgetjongen was geweest, en nu dus heel erg
geïnteresseerd was in het integreren van tech in kunst. Er was ook nog iets met
‘werelden bij elkaar brengen’, de niet-techies (zoals zijn vader, ‘die houdt wel een beetje zijn website bij,
maar verder…’ Een duidelijk geval van niet-techie, zo'n 60+ man die zijn eigen website bijhoudt) en de techno’s , die
wilde hij middels het incorporeren van kunst in zijn ‘art’ met elkaar in
contact brengen. Hij had daarvoor een project gestart , waarna hij een lang
verhaal hield over het ontstaan van de naam dat te maken had met het jaar 2015
en 2016 – 15 en 16 was samen 31 en vandaar project 31 als ik het goed heb – en
dat hij heel veel geld nodig had. En dat hij ook bezig was met andere
projecten, iets met Las Vegas ( ‘Wat goed dat je daar binnenkomt!’ interviewer;
‘nou ja, ik heb een vriend, en die heeft
ervoor gezorgd dat ik een pitch mag doen,’ aldus de maker van ‘art’). Heel veel
geld. En daar had hij dan constructies voor. </div>
<div class="MsoNormal">
Allemaal te gek en te waus maar geen idee wat deze jongen
nou eigenlijk maakt. </div>
<div class="MsoNormal">
Nadat hij zijn eigen applaus gemanaged had (ging hem goed
af) was de beurt aan een dame die zich bezighoudt met innovatie. Een soort Fiona Hering
(toevallig was ook deze dame afkomstig van <i>De Telegraaf</i>). Groot, korte rok/jurk
– <i>figure-hugging</i> zoals de Engelsen zo
mooi kunnen zeggen en waarvoor ik zo gauw geen ander woord kan vinden, rode
laarzen, glimpanty en blond haar dat geregeld weggeveegd werd omdat het voor
haar ogen viel. Er werd niet uitgelegd wat innovatie is, wat zij eronder
verstaat, maar ze ging meteen los over de voorsprong die mensen die in de media
werken (waar zij tenslotte ook uit afkomstig was) hebben op het corporate
bedrijfsleven. Wel tien jaar geloof ik. Afijn, in alle workshops en adviezen en
weet ik niet wat ze verder allemaal doet op het (voor ons nog steeds schimmige
gebied van) innovatie, maakte ze behoorlijk wat mee. ‘Is het nou leuk?’ O jazeker is het leuk! Bij
die groepen mannen in pak, die ze altijd maar weer aanpakte in innovatie- en
andere workshops, zag je soms zelfs emotie tijdens de sessies! Ja ha, mensen,
emotie! Oh, en had ze trouwens al gezegd dat ze geen relatie had? (Themaatje denk ik).
In ieder geval gebeurde het altijd maar weer dat mensen die ze ging
adviseren op haar eerste vraag al een verkeerd antwoord gaven: ‘Waarom wil je
innoveren?’ Altijd weer een verkeerd antwoord! Ze zeiden nooit dat ze het
wilden doen omdat het een intrinsieke behoefte was, omdat daar ginder iets was
waar ze naartoe wilden. ‘En dat is het enige goede antwoord!’ Nu was ik toch
ernstig in de war. Stel, ik vraag iemand waarom hij wil innoveren, en hij WIL
eigenlijk niet innoveren, maar hij geeft een sociaal gewenst antwoord en zegt:
‘Nou, ik ben toch wel zo ontzettend benieuwd wat de mogelijkheden zijn voor
mijn bedrijf met dat nieuwe huppeldepups, en waar het ons brengt en er zijn
zoveel mogelijkheden die enz enz’, dan lijkt me dat in zijn geval een fout antwoord.
Want dat wil hij helemaal niet! Maar voor deze innovatiemevrouw zou het dus een
GOED antwoord zijn. </div>
<div class="MsoNormal">
Verder ging het nog over de nieuwe wereld, waarin we
allemaal flexwerken, nergens meer hoeven te zijn, nergens meer aan gebonden
hoeven zijn, ‘zo heb ik bijvoorbeeld ook geen relatie’, en ze was zelf aan het
uitzoeken hoe vrij en ongebonden ze precies kon zijn. </div>
<div class="MsoNormal">
En toen kwam de klapper van de avond. De heer Ruud Hendriks
die volgens mij eigenlijk zijn hele leven niet meer hoeft te werken, want hij
heeft geld zat, bij elkaar gesprokkeld met allerlei projecten waar hij veel aan
verdiend en verloren heeft, maar omdat hij waarschijnlijk goed weet hoe hij
zijn geld moet beheren, heeft hij nog steeds <i>money galore</i>, en dat geeft hem de ruimte om lekker met innovatie en
nieuwe technologie bezig te zijn. Als coach voor startups (‘we waren een paar
jaar geleden met z’n drieën, nu hebben we 340 man personeel in 10 verschillende
landen, daar komen er elk jaar wel een paar bij’). Groot denken, dat zit hem in
het bloed. Om meteen een lans te breken voor dat benauwde gemiespel over
toplonen in Nederland. Als zo’n topman van een bank nou 6 ton verdient, dan doe
je daar toch niet moeilijk over. Kinderachtig gedoe. Nee, in Amerika, daar
weten ze hoe het moet. Een investeerder smijt daar gewoon met 25 miljoen voor
een startup, maakt niet uit waar die zich mee bezighoudt, en dan wordt er
meteen een topper aangenomen voor 1 miljoen per jaar. En dat is goed, en geheel
terecht. (Het waarom werd verder niet uitgelegd, zo evident was het.) Nu was
het wel net dit ene exorbitante startup verhaal
dat iets inhoudelijks in zich droeg: de start up hield zich namelijk
bezig met een bepaalde app waarmee mensen langer in hun eigen huis konden
blijven wonen. Wellicht financieel gunstiger voor het zorgbudget van overheden.
En voor zo’n financieel beheersinstrument wordt dan dus iemand ingehuurd voor 1
miljoen dollar. </div>
<div class="MsoNormal">
Daarnaast kwamen nog aan de orde zijn house-hobby (hij
draaide regelmatig als dj, waarbij hij mensen meenam op een reis), en tussen
neus en lippen door meldde hij nog dat zijn bedrijf wellicht wat duurder was
dan andere bedrijven, maar dat ze wel de besten waren. </div>
<div class="MsoNormal">
Na het gesprek kwam daar nog de applausmanager, aka ‘de man
die art maakt’, en toen mochten we drinken en met elkaar praten want het was de
laatste uitzending voor de zomer. </div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Na de zomer weer verder. Ik kan niet wachten. </div>
Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-73477906689355837532015-02-26T04:53:00.003-08:002015-04-05T09:12:36.517-07:00Eenzijdig herkendIn de stad kom ik haar heel vaak tegen. Ze woonde zo'n vijfentwintig jaar geleden tegenover me, ik woon inmiddels alweer een tijd ergens anders. Volgens mij weet zij niet dat wij ooit buren waren. Ik kon vanaf mijn kamer aan de straat, driehoog, haar woonkamer in kijken, en dat deed ik ook regelmatig. Dan kon ik haar zien; een spichtige oudere (toen al) dame, knaloranje hennahaar, een bril. Ze deed iets met muziek denk ik, ik zag haar wel eens (met leerlingen?) en een dwarsfluit, aanwijzingen gevend, staand bij een muziekstandaard.<br />
Eerst zag ik haar alleen in haar huis. Toen begon ik haar ook op andere plekken in de stad te zien. In een winkel, op straat, in een café, bij een concert. Er begon zich een patroon te ontwikkelen.<br />
De winkels waar ik haar tegenkwam waren steevast van de alternatieve soort, met onbespoten groente en granen en zuurdesembrood. De cafés waar ik haar tegenkwam waren geen bruine kroegen, maar grandcafés of op een of andere manier een beetje kunstzinnig verantwoord (met klassieke muziek en zo). <br />
Alleen in de plekken op straat ik haar tegenkwam was geen patroon te herkennen<br />
<br />
Het is nu dus al bijna dertig jaar gaande en net zag ik haar weer. Geen steek veranderd, nog steeds de iets oudere dame met knaloranje hennahaar, nu verstopt in de capuchon van een geel regenjack, stond ze te wachten voor een café (weer van de kunstzinnige soort). Het regende een beetje, ze had ook een gele regenbroek aan, en ondanks dat alles herkende ik haar.<br />
Ik denk dat ze niet weet wie ik ben -- dat is niet gek, want ik weet ook niet wie zij is. Maar ik denk dat ze me ook niet herkent, dat ze zou schrikken als ik tegen haar zou zeggen: 'Woont u nog in die straat?' Want ik zou een vreemde zijn die haar niks zegt, het zou lijken alsof ik haar schaduw.<br />
Dus ik houd mijn mond, anoniem blijf ik haar zien.<br />
<br />
Maar waarom herken ik haar wel en zij mij niet?Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-49766021065514282052015-02-06T05:33:00.002-08:002015-02-06T06:06:17.649-08:00VerdoofdEen bezoek aan de tandarts is niet eng. Ik was er vanochtend. Het was zeker pijnlijk, er was een stuk kies en vulling weg, maar eng...?<br />
'Wil je verdoving?' vroeg de tandarts.<br />
Ik heb een hekel aan pijn maar ik heb ook een hekel aan verdoving. Dus wat we meestal doen is dat we beginnen, of eigenlijk begint mijn tandarts natuurlijk vooral, en dan kijken we gaandeweg of ik het volhoud.<br />
Het was een diep gat. Een paar keer zat ze precies op een zenuw te boren, een gevoel alsof er een zilverpapiertje tussen mijn tanden op en neer schoof. Ik voelde dat ik mijn schouder spande, en concentreerde me op een poging om die schouder zich weer te laten ontspannen. Weer een paar seconden verder merkte ik dat mijn schouder zich weer in een kramp had gewrongen, waarna... enz.<br />
'Even testen,' zei ze. Of het schoon was. Niet helemaal ('geniepig', zei ze toen. Precies het goeie woord) dus er moest doorgeboord. Ik concentreerde me, bleef me afvragen waarop het moment zou aanbreken dat ik het niet meer zou houden, en toen was ze ineens klaar. Met boren althans.<br />
De rest was een makkie.<br />
Bewonderend keek ze me aan toen de vulling erin zat. 'Goh, dat je dat volhoudt.' Ze had vlak bij de zenuw gezeten.<br />
'Zie je zo'n zenuw eigenlijk zitten?' vroeg ik.<br />
Ik stelde me een wit draadje voor dat uit de wortel slingerde, de verbinding tussen boor en hersenen, de veroorzaker van pijn.<br />
Nee, ze zag het niet. 'Maar wel bij een wortelkanaalbehandeling.' Dan stak zo'n zenuw inderdaad als een soort wit draadje uit, uit het wortelkanaal.<br />
Met die gedachte, met dat beeld, had ik meer moeite dan met de pijn die ik tijdens het boren te verduren had gekregen.<br />
<br />
Terug op de fiets dacht ik: zou ik in staat zijn een amputatie zonder verdoving te doorstaan? Het boren in een kies kan ik aan. Maar bv een teen die eraf gaat, zou ik dat aankunnen? Zou ik me zodanig kunnen concentreren, me ondertussen voorhoudend dat het allemaal maar tijdelijk was, dat zo'n teen er onverdoofd af zou kunnen worden gesneden?<br />
Toen ik het beeld voor me zag dacht ik: nee. Die pijn, dat zou nog wel lukken, maar dat beeld. Zonder verdoving van de verbeelding zou dat een onmogelijkheid zijn.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-50566782955442557212014-08-23T06:50:00.000-07:002014-08-23T06:50:30.705-07:00OngepastOngepast, het woord kwam voorbij en het raakte me vol. Dat ik iets had gedaan wat 'ongepast' was. Ik schrok me rot. Het klinkt nog veel ernstiger dan een overtreding, een diefstal, of iets anders fouts. Ongepast heeft de connotatie dat je niet begrijpt dat je iets fout hebt gedaan. Je snapt niet 'hoe het werkt'! Je hebt geen gevoel voor omgangsvormen. Meestal weet je het wel als je iets fout hebt gedaan, maar dit keer dus kennelijk niet. En dat word je ernstig aangerekend, met de opmerking 'ongepast'.<br />
Na een etmaal malen begon langzaam het besef te dagen dat het misschien wel wat arrogant was van die andere persoon om iets tot 'ongepast' te bombarderen. Dat het te maken heeft met normen, misschien wel in haar voordeel aangewend, dat zij niet degene is die bepaalt of iets wat ik doe al dan niet ongepast is.<br />Het hielp alleen niet.<br />
<br />
Toen bedacht ik me dat ik haar zou uitleggen dat het onterecht was, haar veroordeling, en haar kraakhelder zou uitleggen waarom.<br />
<br />
Ook dat hielp niet. Ze zou het niet begrijpen.<br />
<br />
Toen dacht ik: misschien moet ik gewoon accepteren dat ik soms ongepaste dingen doe. Misschien moet ik er lol in krijgen, misschien moet ik het zien als een uiting van excentriciteit, onafhankelijkheid en creativiteit. 'Ik houd me lekker niet aan burgerlijke moralen, jouw ongepastheid is niet de mijne! Je kan de boom in met je ongepast!'<br />
<br />
Dat hielp een beetje.<br />
Maar ik blijf een hekel aan haar houden.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-68466112245027464392014-06-14T16:49:00.001-07:002014-06-14T16:52:33.818-07:00Witte lelies'Witte lelies, die zetten jullie maar op mijn graf,' zei mijn moeder altijd zeer vastberaden. Ze zou nooit doodgaan, dus we lachten het weg en ergerden ons aan haar monomindness. Maar nu was ze dood, en er kwamen onwetende mensen, met die witte lelies. Niet omdat ze dat ooit tegen hen gezegd had. Mijn moeder kende hen niet eens. Ze hadden gewoon die bloemen gekocht omdat ze passend leken. Ik zette ze in een vaas op de tafel terwijl de tranen in mijn ogen sprongen.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-40497068763437442012013-11-09T03:33:00.000-08:002013-11-09T03:35:59.608-08:00SpassdwangVakantie op Sardinie. Op een camping iets van de kust ontmoeten we <i>Der Lanz</i> und <i>Der Manf</i>, Duitse Hardrockfundi's. In een oude mercedes, de kofferbak volgestouwd met groenten en vlees in blik, doorkruisen ze het eiland. De natuur wordt al klimmend genoten, ze houden van ruig -- maar dat had hun muzieksmaak al verraden.<br />
We trekken een dag met ze op. Aardige gozers. Der Manf werkt in een hakkenbar, Der Alf doet iets met architectuur.<br />
Na de vakantie houden we contact. Als snel besluiten <i>Die Boyz</i> ons op te zoeken. En op zekere zaterdagochtend zijn ze daar dan, in een fourwheeldrive hebben ze de hele nacht doorgereden. Maar dat dondert niet: <i>'Jetzt gehen wir unbedingt spass machen</i>,' luidt het vastberaden adagium als we elkaar voor het eerst na de vakantie weerzien.<br />
Het is nog vroeg, we zijn enigszins uit het veld geslagen door de spassdwang -- maar op zich zijn we het ermee eens, en we stappen in de fourwheeldrive om ons richting centrum van de stad te verplaatsen.<br />
Het slome stadsverkeer valt ze zwaar. Op weg naar ons moeten ze minstens 150 km p uur hebben gereden, anders haal je in één nacht niet de afstand die zij overbrugd hebben. De trambaan naast ons ligt open, geen tram in zicht. Het geduld van Der Lanz is uitgeput als hij ziet hoe een taxi over de trambaan sjeest, geen last van sloom verkeer voor zich. Als de taxi het mag, dan staat <i>Dem Lanz gar nichts im weg. </i>Voordat we kunnen protesteren zwiert de fourwheeldrive de trambaan op, in volle vaart passeren we de sliert auto's die eerst nog voor ons reed.<br />
<br />
Onze ontmoeting was <i>unbedingt die Letzte</i>.<br />
Spass laat zich niet dwingen. <br />
<br />
<br />
<br />Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-52918644060473568522013-07-13T03:12:00.001-07:002013-07-13T03:12:21.032-07:00OnbeduidendHoewel ik nooit het verlangen heb gehad om beduidend te zijn, overviel me onlangs een overweldigend gevoel van onbeduidendheid. Zandkorrel in de woestijn, druppel in de oceaan, dat idee. Daar kun je op allerlei manieren mee omgaan: zonder druppels geen oceaan, zonder korrels geen woestijn - maar het helpt maar matig. Want om je heen zie en lees je alleen maar over al die anderen die in hun eentje hele golven, wat zeg ik - hele oceanen lijken te wezen. En daar ben jij, druppel, korrel. Alles zinloos.<br />
Waarom overviel de gedachte me? Wat was er veranderd? Dat was het gekke, niets was veranderd. Het was gewoon die perceptie, die was de kwaaie pier. Ik groef naar een aanleiding: had ik meer kranten gelezen? Was ik in contact geraakt met iets wat me aan het denken had gezet? Was er in de wereld iets gebeurd dat me vragen deed stellen over mijn eigen belangrijkheid?<br />
Er had een treinramp plaatsgevonden in Frankrijk, er moest extra bezuinigd worden, en de crisis hield nog steeds huis. Niets bijzonders dus.<br />
Daar lag de aanleiding niet. De oorzaak lag ergens anders.<br />
Toen wist ik het: sinds enige tijd ontbeet ik weer met muesli.<br />
<br />Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-90438210862770016592013-07-13T02:42:00.001-07:002013-07-13T02:42:20.808-07:00VakantieHet was zaterdag, maar ik hoorde dat er gewerkt werd op de bouwplaats beneden me. Van alles werd zo te horen van de ene naar de andere kant gesleept en daar neergesmeten. Juli, iedereen is op vakantie en beneden me werd gewerkt. Mijn vakantiegevoel steeg naar ongekende hoogten. Ik had een paar klussen afgerond en eindelijk, eindelijk had ik het gevoel dat er geen werk op me lag te wachten dat eigenlijk nog gedaan moest worden. <div>
Of nou ja, de kattenbak, die was vies en moest verschoond worden. Maar dat was toch een taak die te overzien was. </div>
<div>
Ik hoefde helemaal niets en beneden me hield het gekletter en gesjouw aan. Het geluid van vakantie.</div>
Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-3244528389798953982013-05-01T07:49:00.000-07:002013-05-01T07:49:14.487-07:00Obstipatie<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
Dat ook katten obstipatie kunnen hebben wist ik niet, tot
mijn eigen kat er een paar jaar geleden last van kreeg. Het werd een
terugkerend probleem waarvoor ik op gezette tijden naar de dierenarts moet, die
hem dan een klisma toedient. Op zich een probaat middel, alleen wat duur. ´Kan
ik er zelf misschien wat aan doen?´ vroeg ik. Ja, ik kon het klisma ook zelf
geven. ´Het is te koop bij elke drogisterij,´ zei de dierenarts. </div>
<div class="MsoNormal">
Mooi! Dat zou me een hoop geld schelen. Ik toog naar de
drogist. `Hebt u ook klisma´s?´ vroeg ik aan een medewerker. Omdat ik me
geneerde voor de vraag probeerde ik uit te leggen hoe de vork in de steel stak.
Maar ik merkte dat ik de waarheid beter achterwege had kunnen laten, toen ik
mezelf hoorde zeggen: ´Het is voor mijn kat.´ </div>
Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-40291672736144714942012-11-18T13:26:00.002-08:002012-11-18T13:26:42.416-08:00Zorg & borg<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Hoe graag ze ook wilde, op zichzelf wonen was niet langer verantwoord voor mijn
moeder. Na een korte noodopvang kwam er een kamer vrij
op de derde verdieping van een verzorgingshuis waar ze permanent zou kunnen
blijven wonen. Alle zorg was er aanwezig. Voor de intake werd de tijd genomen. Wij,
de kinderen, zouden op verzoek ook een sleutel van de kamer kunnen krijgen, daarvoor
moest dan wel een borg van zestig euro betaald worden. ´Maar die krijgt u
natuurlijk gewoon terug zodra uw moeder gestorven is,´ zei de medewerker. Ik denk dat ze het zei om ons gerust te stellen, maar ik keek snel opzij naar mijn moeder. Ze
knikte met een vaag lachje. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-34685527531315953542012-08-07T04:31:00.000-07:002012-08-07T05:01:07.633-07:00Een kat en een hortensiaIn de plantenzaak hadden ze het nog zó gezegd: ´Veel water geven´, en toch was het misgegaan. ´s Ochtends bij het opstaan hingen de bloemetjes slap en verlept naar beneden. Ze waren nog steeds knalroze, maar verder zag het er niet al te florissant uit.<br />
Ik voelde me schuldig. Moeiteloos was het aan mijn geheugen ontsnapt. Ik schonk een halve gieter water in de pot, het gutste er onder weer net zo hard uit als ik het erin goot, en er bleef een laagje staan in de onderzetter. Maar een paar uur later was het wonder geschied. De bloemen stonden weer fier overeind op de stelen. De kluit was doorweekt -- maar het leven was in de plant teruggekeerd. Ik streek over de schermvormige bloemen. Ze waren hard als een net opgepompte fietsband. <br />
<br />
De volgende ochtend lag de kat voor dood op de bank, onbeweeglijk. Ik riep, geen reactie. Of zag ik zijn oog even opengaan? Ik streelde de zachte vacht en er begon een zacht geknor ergens in zijn binnenste. Maar hoezeer ik ook bleef aaien, het gutste nooit met grote bakken weer naar buiten. Er werd van genoten, hij wilde alleen maar meer meer meer. Heel anders dan bij een hortensia.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-58756977072261423072012-07-17T00:43:00.002-07:002012-07-17T07:05:50.026-07:00Modus Operando<br />
Het was ontroerend. Hij wilde zeggen ´manier van doen´, of ´handelswijze´, of zoiets. Maar dat zei hij niet rechttoe rechtaan, ik weet niet waarom. Misschien omdat hij lid was van de greatest rock´n roll band op aarde, hij was stoer, hij was niet gewoon, hij was anders. Hij wilde een decadent leven waarin ´s ochtends geen koffie werd gedronken maar een joint gerookt. En als er dan wel koffie werd gedronken dan zat daar in ieder geval een grote scheut van het een of ander in. Sowieso was ´s ochtends opstaan een totaal achterhaald gegeven trouwens, je ging maar beter helemaal niet naar bed. Dan hoefde je ook niet op te staan, scheelde ook weer een burgerlijkheidje.<br />
En in zo´n sfeer ga je niet zeggen ´Dat was onze manier van doen´, of ´zo deden we dat dus´. Nee, dan neem je je toevlucht tot een iets verhevener manier van zeggen. Dan zeg je het bijvoorbeeld in een andere taal, of met andere woorden. Zoals je ook zegt Alea iacta est als er iets onomkeerbaars is gebeurd, dat klinkt zoveel dreigender. <br />
De rockster nam zijn toevlucht dus tot latijn. Want de Romeinen, DIE waren pas decadent, ze hadden het uitgevonden om het zo maar te zeggen. En om dus aan te geven dat hij niet van de straat was zei hij: ´That was our modus operando in those days.´<br />
Dat operando klonk als <i>euperendeu.</i> Lijzig sprak hij het woord uit, <i>That was our modus euperandeu</i>.<br />
Het klonk als operette als je het eigenlijk over opera hebt.<br />
Het was in ieder geval een hele andere modus operandi dan van de gewonen mensch, dat is zeker.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-3599044631908984282012-07-11T11:15:00.000-07:002012-07-12T01:50:11.647-07:00ZomerWaarom je het niet bij een drogist kon kopen was me een raadsel, een onschuldige zalf die zelfs als je´m opat nog niet tot complicaties zou leiden. Maar een bezoek aan de apotheek was onvermijdelijk.<br />
Er stond gelukkig geen rij.<br />
Een Aziatisch uitziende dame kwam naar de balie. Net nadat ik gezegd had wat ik nodig had en het recept had overhandigd, kwam er een dromerige jongen binnenlopen. Zo´n jongen met rommelig krulhaar dat voor zijn ogen hing, en een veel te groot groezelig hemd aan (het was warm) dat over zijn broek fladderde, die overigens ook veel te groot was. Aarzelend stond hij achter me. De Aziatische werd ineens wat onrustig. Ik keek nog eens om, ook zij keek naar hem.<br />
´You need morning after pill?´<br />
Ik was stomverbaasd. Wat een geoefend oog!<br />
De jongen schuifelde naar voren, maar hij had niet begrepen wat ze vroeg. Misschien sprak hij geen Engels. Omstandig begon hij iets uit te leggen. ´Yesterday...´<br />
´You had sex without any protection?´ zei de vrouw.<br />
Hij keek haar weer niet-begrijpend aan.<br />
´Without condom? Nothing? Unprotected sex?´<br />
Er begon hem iets te dagen. Hij werd ook een beetje rood. Toen knikte hij.<br />
´We call that the morning-after pill,´ zei de vrouw.<br />
<br />
<br />
Niet dat ie floot of zo, maar hij ging wel blij de deur uit. <br />
Later kwam ik hem weer tegen in de supermarkt vlak bij de apotheek, met een heel leuk meisje met dreadlocks en een hippe bril. Ook haar kleren waren groezelig en vaal. Toch gek dat je dan iets weet wat verder niemand weet. Behalve die Aziatische dan. <br />
<br />
De morning-after pill. Het gaf me zo´n zomers gevoel.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-63892089936528718212012-06-19T12:57:00.000-07:002012-06-19T12:57:08.239-07:00Mijn schuld<i>Mijn schuld. </i><br />
Zeiden maar meer mensen ´Mijn schuld´.<br />
Het ging om een heel onschuldig vergrijp: zebrapad, voetganger, fietser rijdt door, voetganger stond al op zebrapad. <br />
Ik, fietser, droeg de schuld. Dus ik riep heel hard ´Sorry!´<br />
Maar de voetganger riep ´Mijn schuld!´<br />
Verbaasd keek ik om. Hij zwaaide nog verontschuldigend. Ik zwaaide ongelovig terug.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-11043966301081866552010-12-23T09:30:00.000-08:002010-12-23T13:58:01.804-08:00Thank you Mobypicture!Louiko twittert. Maar Louiko heeft nooooooooit Mobypicture gebruikt. Mobypicture betekent foto´s. Mobypicture betekent een telefoon waar je foto´s mee kunt nemen. En dat heeft Louiko niet. Desalniettemin stuurde Mobypicture haar een kerstwens.<br />Zonder dat ze haar kennen! Misschien wel OMDAT ze haar niet kennen...<br />Hij luidt als volgt:<br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;font-size:130%;" >Merry Christmas Louiko!</span><br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Louiko's 2010 stats:</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Louiko shared 0 Mobys, that's an average of 0.0 a day, Louiko received 0 comments, this aggregated 0 views! That's an average of 0 views per Moby!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Louiko's Moby '' posted on Thursday 1st of January 1970 was the most popular this year with 0 views and comments. On the front of this card you find Louiko's top 6!</span> (zes lege hokjes)<br /><br /><br /><span style="font-style: italic;font-size:130%;" ><span style="font-weight: bold;">Best wishes</span></span><br /><br /><span style="font-style: italic;">We wish you a healthy, great and adventurous 2011! Shoot and share!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">- Mathys, Timan, Bram, Tim, Berry, Rabia and Karin</span><br /><br />Well, thanks a bunch folks! <br /><br /><span style="font-weight: bold;"></span>Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-68607963101512954022010-09-24T06:32:00.000-07:002010-09-30T06:44:20.130-07:00Een rondleiding bij de apenHet begon met een film. Of eigenlijk met een speech, die werd gehouden door de directeur van Stichting Aap. Welkom, we waren zeer gewenst, of we vooral donateur wilden blijven en hoe ver we wel niet hadden gereisd. Eén meneer had meer dan honderdvijftig kilometer afgelegd voor anderhalf uur bij de apen. Trots stak hij zijn vinger op toen de afstandsvraag aan het publiek gesteld werd.<br />´Vergeet u dan niet zo meteen een boompje te kopen bij de uitgang?´ zei de directeur hartelijk. Want daarmee kon hij dan de enorme koolstofuitstoot die met het afleggen van die afstand gepaard ging, compenseren.<br />Toen begon de tocht langs de kooien. Telkens op gepaste afstand van de apen. De ideale situatie was eigenlijk dat publiek en aap elkaar nauwelijks konden zien. Dat was voor de apen het best in ieder geval, het publiek vond het minder. Met uitgerekte nekken probeerde iedereen een glimp op te vangen van wat er zoal aan aap rondliep. Ondertussen werden we verstrooid met verhalen over ´Bounty Ben´, een chimp die louter bounty´s te eten had gekregen van zijn baasje, voordat hij terechtkwam bij de Stichting Aap. ´We moesten hem dus leren wat een wortel was,´ zei de gids. Maar een aap leert snel.<br />Op het eind mochten we bij de zwaar getraumatiseerde apen, een paar oude circusapen en een chimpansee die dertig jaar opgesloten had gezeten op een donkere Parijse zolder. Voordat de gids ons toe ging spreken begroette ze eerst uitgebreid de apen. Dat was wel zo beleefd. Ze zei ze ook weer vriendelijk gedag toen we weggingen. Volgens haar vonden de apen al het bezoek op deze speciale dag geweldig.<br />Dat geloofde ik meteen. ´Gezellig,´ zou Fifi vast vanavond zeggen tegen oud-circusaap Frits. ´Ze stonden alleen zo ver, ik had ze best even aan willen raken.´Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-6445864752792534902010-06-18T06:28:00.000-07:002010-06-22T08:04:39.715-07:00PumpkinOmdat heel veel mensen van dieren houden, en soms zo ontzettend hartstochtelijk veel dat ze aan een soort beest-obesity gaan lijden, zijn er de Animal Cops. Niet alleen daarom, maar in dergelijke gevallen zijn Animal Cops onmisbaar.<br />Zo veel dieren dat het huis te klein wordt, dan verliest de eigenaar het overzicht. Toch komen er, als het aan de dierenliefhebbers ligt, nog veel meer bij, en gaat er in ieder geval geen beest weg. Ze moeten allemaal blijven, alle 35, of 40 of soms zelfs meer.<br />´We willen de dieren niet afpakken,´ zei de tengere cop met paardenstaart. Want ook zij weet, er wordt van de beesten gehouden.<br />De dikke man zat moedeloos in een hoek van de kamer. Zijn vrouw, zelfde postuur, had dan uiteindelijk na lang dubben drie zwakke kittens aangewezen die meegenomen zouden kunnen worden. Eventueel, als het echt niet anders kon. Maar de man zag dat anders.<br />´I don´t want to lose Pumpkin,´zei hij triest.<br />Pumpkin was een klein katje, rood natuurlijk, met snotterige oogjes en een smerig bekkie. Je kon zijn ribben tillen en hij liep wat wankelend. Verslagen bleef de man zitten toen Pumpkin toch uiteindelijk werd meegenomen.<br />Het poesje likte de hand van de cop en spinde.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-32516140467244011432010-06-11T12:20:00.000-07:002010-06-14T12:54:51.016-07:00LuisterenSoms koop ik yoghurt. Niet dat ik het nou zo vaak eet, of dat ik er zo dol op ben, maar ik doe dat dan omdat ik het bijvoorbeeld al heel lang niet gegeten heb, of omdat ik niet weet wat ik anders wil kopen of moet eten.<br />Een pak yoghurt kopen is niet moeilijk, ware het niet dat er zo gruwelijk veel verschillende soorten zijn. Halfvol, vol, boerenland, mager, met vla, met aardbeien, ga maar door. Verder heb je ook nog biogarde, ook daar heb je weer allerlei verschillende soorten van. Biogarde valt bij mij ook onder de noemer yoghurt.<br />Al afwegend wat ik zou kopen gebeurde er iets geks. Het ging eigenlijk een beetje buiten mij om. Ik pakte een pak yoghurt en bracht het naar mijn neus, als om het te ruiken. Ik realiseerde me wat ik deed en ik keek snel om me heen of iemand het gezien had. Of dat het geval was weet ik niet, maar het is natuurlijk belachelijk -- ruiken aan een pak yoghurt dat hermetisch afgesloten is en soms maar met moeite opengemaakt kan worden. Ik deed dus snel iets anders -- voor het geval iemand het gezien had -- ik bracht het pak naar mijn oor en bewoog het heen en weer. Heel snel had ik bedacht dat het logischer is om het klotsen van de yoghurt in het pak te nemen als criterium voor de aankoop dan de geur, want er was nl. geen geur. Klotsen was er wel, en wie weet was ik wel een ervaren klotsbeoordelaar, dat ik aan het klotsen van de yoghurt bijvoorbeeld precies zou kunnen horen hoe lang het nog goed zou zijn of hoeveel vet erin zat.<br />Na even geschud te hebben met het pak zette ik het weer terug. Ik geloof dat ik mijn hoofd een beetje schudde, zo van ´Nee, toch maar niet´. Ik pakte een plastic beker biogarde en zette het in de kar.<br />Het leek net een toneelstukje wat ik opgevoerd had, maar ik hoopte dat niemand het gezien had.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-13213046878890154252010-06-04T10:51:00.000-07:002010-06-14T12:20:02.967-07:00SchrijfmemaarLeesmemaar is makkelijk gezegd. Maar daar moet wel een schrijfmemaar aan voorafgaan. Een bedenkmemaar. Een construeermemaar. Maar daar kwam het niet van. Het werd een vergeethetmaar.<br />Hopelijk een vergeetmemaarniet.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-2424445552860578942010-02-19T08:20:00.000-08:002010-03-17T14:38:17.720-07:00BoerenvolkBoerenvolk heeft blauwe kielen aan, een bonte zakdoek om de hals. Rood dooraderde wangen en grote handen. De klompen laten ze buiten staan, omgekeerd tegen de stoep (zool, of hoe heet dat bij een klomp) naar boven, op het stoepje, of in de bijkeuken. Het ruikt altijd een beetje naar stront in huis. Maar daar raak je aan gewend, en op een gegeven moment heeft het zelfs iets gezelligs. Omdat de dag zo vroeg begint is er na het eten altijd even een doezelmoment -- in de stoelen, of met het hoofd op de handen op tafel. Ook omdat het eten ´s middags warm gegeten wordt, dat zorgt voor rozige koppen en vermoeide ledematen en knikkebollen voor de tv.<br />Op de bon van Albert Heijn stond boerenvolk. Dat stond eigenlijk voor boerenvolkoren. Maar het leidde tot onvermijdelijke associaties en gedachtensprongen.<br />Ik zou zweren dat ik de geur van stro rook toen ik het brood uit het plastic haalde.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-68860451670891020812010-02-05T08:43:00.000-08:002010-02-25T08:52:37.481-08:00De dag van de gesprekken'Hoe gaat het eigenlijk met uw rug?' vroeg ik.<br />Prima, geen centje pijn. <em>Never been better</em>, waarop hij vervolgens half naar links overhellend naar buiten liep. Maar zo gaat dat, je raakt eraan gewend en voor je't weet denk je dat het zo hoort -- zo'n hellende tred.<br />Nadat we even adem hadden gehaald, liepen we weer naar binnen voor het laatste gesprek. De interviewer had twee A-viertjes met vragen. 'Daar kom ik nooit doorheen in een uur,' zei hij mismoedig. 'Wat denk jij?'<br />Ik haalde mijn schouders op. 'Een uur is toch best lang,' zei ik.<br />Het was niet mijn plan om het op het laatste moment nog moeilijker te maken dan het was. Het was al moeilijk genoeg.<br />Toen liet hij me de speld zien op zijn revers, van Het Leger des Heils. 'Een beetje om te pesten,' zei hij. Want het was niet in lijn met zijn eigen religieuze overtuiging. Een christelijk pesterijtje, ik kreeg er kippenvel van, maar voelde me verre van geprovoceerd.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8151862268379015738.post-57702353162198050852010-01-29T02:08:00.000-08:002010-01-29T12:19:26.537-08:00Pleidooi voor nietsdoenDoe eens niets.<br />Blijf lekker liggen in je bed.<br />Lummel met de koffie.<br />Lees 's ochtends al een boek.<br />Kijk doelloos uit het raam.<br />Verveel je desnoods.<br />En voel je niet schuldig.Marchandhttp://www.blogger.com/profile/01908725691538833766noreply@blogger.com