Portugal

Dat het land in het verleden grote ontdekkingsreizigers heeft gekend is nog steeds te zien aan het rijgedrag van z'n bewoners. Ze kunnen niet ACHTER een auto blijven rijden, er moet ingehaald worden -- of het nou kan of niet.
Eerst wordt er gebumperkleefd, dan volgt er een soort lancering -- als een steentje weggeschoten door een katapult.
Het heeft niets met snelheid te maken. Het heeft waarschijnlijk meer te maken met het idee dat er altijd eindeloze horizonten zijn, voor die slak die voor je rijdt, die ontdekt en veroverd moeten worden. Nieuwsgierigheid en gretigheid naar wat verder ligt.
En dat is het gekke, eenmaal aangekomen bij die horizont kan daar wel weer eindeloos gezeten worden. Dan hoeft er niets meer. Laat staan dat er iets ingehaald moet worden.

Andere standaard

Je hebt alles wat je nodig hebt, en toch blijf je kopen. Je huis raakt vol, de kleerkast puilt uit, het geld raakt op.
Doe zoals dat stel in Haight street, San Francisco, dat aan het shoppen was voor overbodige dingen.
Zei de vrouw terwijl ze een rokje voor zich hield: "Does it look cute on me?"
Zei de man: "Not irresistably cute."
Ze kocht het niet.
Slechts irresistably cute things were things to be bought. En aan die standaard voldeed maar heel weinig.

Manlief

Ik sloeg het boek meteen dicht. Het begin was nog wel aardig maar toen ging het ineens over manlief en de zoon heette plotseling mannetje en toen kon ik niet meer tegen alle associaties die dat nou weer opriep.
Manlief, dat lijkt me toch wel zo'n enorme sukkel. En mannetje, daarbij denk ik ook alleen maar aan een verwend kreng.
Nee, dan liever een boek over een echte sukkel, en dan liefst ook nog een verhaal dat helemaal verkeerd afloopt.

Waar voor je geld

De sinaasappel had € 2,- gekost. Voor zo'n prijs moet optimaal genoten worden, met alle zintuigen. Lang kijken naar de schil, de prachtige ronde vorm en de felle kleur, en ruiken -- met de ogen gesloten. Ik heb er ook nog een dag mee rondgelopen, onder mijn shirt, de gladde schil nam mijn warmte op en rolde heen en weer als ik me bewoog.
Daarna kwam het onvermijdelijke moment waarvoor ik de sinaasappel toch uiteindelijk gekocht had. Gek hoe het me bijna speet om het ding op te eten.
Het afpellen van het zachte omhulsel maakte een knapperend geluid, de geur van de vrucht trof me als een bedwelmende wolk. Toen ik een partje in mijn mond stak en het lauwe vruchtvlees mijn tong raakte werd ik opgetild -- even bestond de wereld uit louter smaak.
Hij was zuur.

Een glimp van de vale gier (maar dan anders)

De Chinese vrouw speelde weer, in de galerij voor de supermarkt. Zelden zag je een straatmuzikant in de vorm van een oudere Chinese vrouw, spelend op een klein electronisch keyboard. Zittend op een klein krukje hield ze het instrument op haar knieën, het geluid was zo zacht dat je het pas hoorde als je heel dichtbij was. Ze keek soms verlegen naar het publiek (dat nooit stil bleef staan maar alleen maar hard voorbij liep) en ze speelde maar door en door, en de muziek waaide weg voordat ze de oren van het haastige publiek had bereikt. Dat dit tafereel unieker was dan de verschijning van de vale gier boven Noord-Nederland ontging iedereen. En daarom ging het onopgemerkt voorbij.
Maar toen kwam de observator van onopgemerkte taferelen, die nog nimmer een vale gier had aanschouwd -- laat staan in Noord-Nederland.
En reken maar dat die ervan genoot.