Loze ruimte

Het spinnetje hangt er nog steeds. Het zit ingeklemd tussen het beeldscherm van de automaat waar je geld kunt halen en de dikke glasplaat erboven. In die loze ruimte hangt ie te wapperen, vandaar dat ik eerst dacht dat ie nog leefde. Maar een week later hing ie er nog precies hetzelfde te wapperen. Hij is dus dood.
Hoe komt hij daar? Zo te zien is de ruimte hermetisch afgesloten. Misschien is het beestje er als eitje binnengekomen, toen de automaat in elkaar werd gezet. Toen was het dus nog helemaal geen beestje eigenlijk.
Het is een heel normaal spinnetje en het hangt in een half afgeweven web. Waar natuurlijk helemaal niks in zit, er is niks in de ruimte. Toch wilde dat spinnetje dat webje maken. En toen stierf ie waarschijnlijk van honger. Een gruwelijk lot, om in een afgesloten ruimte te zitten waar niks in of uit kan, en jij volgt daar je instinct wel braaf maar daar is eigenlijk helemaal geen reden voor, er zal nooit iets in je web vliegen.
Maar dat kon dat spinnetje natuurlijk niet weten.
Kennelijk is er wel wind, want het lijkje schudt behoorlijk heen en weer.
Alsof het toch op een of andere manier nog leeft.

Mind the gap

De titel van het voorliggende hoofdstuk luidde: Vrijheid en verdriet.
De dame zat in de trein en raasde met 100 kilometer per uur over de rails, ondertussen lezend in vrijheid en verdriet, met buiten een zwarte nacht en voorbijrazende lantaarnpalen, en om haar heen een lege trein. Dat is vragen om eenzaamheid, je verloren voelen, en meer ellendigs. De begrippen vrijheid en verdriet gecombineerd zijn simpelweg in hun gezamenlijkheid te melancholiek voor een nachtelijke treinrit.
Drie stations voordat ze uit ging stappen was ze al bezig tassen, en verder hebben en houwen in gereedheid te brengen voor de grote stap naar het perron. Ze had nogal veel bij zich, en dat moest allemaal mee.
Maar toen de trein eenmaal aangekomen was in het station stapte ze monter het perron op. Hup, de vrijheid tegemoet.
Geen spoor van verdriet.

Man in de metro

Wat zeg je tegen de zwerver die in de metro zijn liedje zingt (niet zomaar, hij wil er geld voor).

Meneer u stinkt.
Uw gitaar is wat vals.
Waarom kiest u nou zo'n rotnummer?
U had het beter wat hoger kunnen zingen.

Maar de man is op pad gegaan; hij heeft waarschijnlijk een kaartje gekocht. Hij plant zijn nummer precies tussen twee stations.

Het klinkt anders, maar is anders zo slecht?
Oke, het geluid en licht hadden beter gekund. De gitaar is niet gestemd, hij speelt alles op dezelfde sterkte, hij interpreteert niet.

Ha, dat is het. Hij interpreteert niet. De metro-artiest gooit het nummer ongeïnterpreteerd de coupé in. We mogen er mee doen wat we willen.
Een euro voor die vrijheid is echt een koopje.

Mogelijke interpretaties

Hoe schil je een appel en wat zegt het over jou?
Volgens sommigen heel veel. 'Nederlanders schillen altijd naar zich toe, wij schillen van ons af,' zei de man. 'Dat laat al zien dat wij veel socialer zijn en minder denken aan onszelf.' (Hij meende het.)
Hij liep weg, maar toen struikelde hij over een stoeptegel.
Wat zei dit nou over hem?
Dat ie geen eerbied had voor de grond waarop ie liep?
Dat ie geen aandacht had voor de wereld om zich heen?
Dat zijn ogen niet meer zo goed waren?
Dat hij een dromer was?
In ieder geval zei het over hem dat ie een wezen is dat op twee benen loopt, waarbij de mogelijkheid van struikelen nooit is uitgesloten.

Nieuwe buren

Eerst hoor je gebonk. Dan een zacht geschuur. Vervolgens bereikt je de doordringende geur van terpentijn en verf. En pas dan dringt het tot je door dat er onder je iemand z'n hol opnieuw aan het inrichten is. Precies hetzelfde maar dan anders. De hele boel is besnuffeld en aangeraakt, heringericht en met verse dekking bestreken. Net zoals voor hun komst al een paar keer was gebeurd bij de diverse voorgangers. Alleen gebruikten die gele verf in plaats van witte. En ze hadden laminaat in plaats van tapijt.
Een hond piest tegen een boom.
Uit hygiënisch oogpunt doen wij dat anders.