Vroege wissel

Ik bewoog mijn fietsstuur heen en weer zonder veel effect. De plotselinge windvlaag had me meters omhoog gezwiept -- ik zeilde boven de huizen, boven de straten. Hoe ik mijn stuur ook draaide, het maakte niet uit, maar als ik even iets naar rechts bewoog op mijn zadel zwenkte ik naar rechts, naar links hetzelfde. Beneden me zag ik de frenzy van een stad in eindejaarstijd. Iedereen leek te rennen. Maar ik, ik zweefde vredig boven het gewoel -- niets aan de hand.
In de verte zag ik het nieuwe jaar al. Als een gek begon ik te trappen, heel langzaam had het effect. Zwetend en hijgend baande ik me een weg door de vochtige bewolking boven de stad.
Daar lag het voor het grijpen -- het nieuwe jaar was begonnen!
Beneden me waren ze nog oliebollen aan het bakken.
Maar ik was er lekker al.

Scart-kabel

1. Sluit een uiteinde van de Scart-kabel aan op de Scart-uitgang van de signaalbron
2. Sluit een uiteinde van de Scart-kabel aan op de Scart-ingang van de ontvanger.

Dat was de hele gebruiksaanwijzing voor de verbindingskabel tussen de dvd-speler en de televisie.
Wat me inspireerde tot een gebruiksaanwijziging voor het aantrekken van een broek:
Steek je linkerbeen in de linkerpijp, steek je rechterbeen in de rechterpijp. Trek de broek omhoog, tot in de taille. sluit de rits en/of knopen die zich bovenaan de broek -- in de buikzone -- bevinden.

Laten we mensen vooral niet overschatten.

Een wrede God

Het ultieme kerstlied Do they know it's Christmas van Band Aid werd natuurlijk gedraaid. Well tonight thank God it's them instead of you zingt Bono daar in de laatste zin van het eerste couplet met snik in de stem.
En dan heeft ie het over mensen die honger hebben.
Dank God dat zij het zijn en niet jij!
Toch een vreemde zin.
Natuurlijk bof je als je geen honger hebt en een dak boven je hoofd en boeken en muziek en weet ik niet wat. Maar om God daar nou voor te bedanken. Alsof hij de hand heeft gehad in de verdeling van de mensen in de haves en de have nots. Het lijkt me meer een kwestie van ongelukkig toeval om als have not geboren te worden.
En dan is dat bedankje aan God eigenlijk net zoiets als je buurman bedanken voor het weer.

Eerste Hulp

Alta Bates Medical Centre was een toevluchtsoord voor mensen met acute klachten. En mensen die geen vaste dokter hadden. Omdat ze bijvoorbeeld helemaal geen geld hadden voor een verzekering. Geen medisch netwerk, dan maar naar de Eerste Hulp. Mensen met plotselinge fysieke klachten konden er terecht, maar er was ook een grote toeloop van junks in slechte toestand.
Ze kwam wankelend binnen met een vriendin, graatmager en wazig uit de ogen kijkend. Links in de wachtruimte was een klein loket waar je de aard van de klacht uiteen kon zetten. Ze strompelde ernaartoe en ging half, een beetje schuin, zitten.
Wat de klachten waren.
"I've got an abcess on my butt" klonk het door de ruimte. Schuinzittend keek ze lodderig naar de verpleegkundige aan de andere kant van het glas.
Iedereen schoof een beetje op en deed alsof ie niets had gehoord.

Ongewenste intimiteit

Ik stond achter een vriendelijke oudere krasse knar met bril en wit haar. Er stonden nog een paar mensen voor ons bij de kassa. Zijn boodschappen had ie al wel op de band gelegd, net zoals zijn meneer Foppe fietstas. Die zette hij snel op de grond toen ik mijn boodschappen ging neerzetten. Hij zag dat ik goudreinetten had gekocht. "Dat zijn de appels met de meeste smaak" zei ie. "Hebt u ze ook?" vroeg ik, want ik zag dat hij ook wat appels bij zijn boodschappen had liggen. Hij schudde nee. Hij had breaburn appelen. Ik zei dat die toch ook lekker waren.
We waren nog steeds niet aan de beurt.
"Mijn vriendin heeft een kunstgebit en die kan goudreinetten niet eten."
Hij zei het niet alsof het hem speet, meer een beetje trots. Hij was vol van die vriendin. En door deze appelconversatie kon ie haar naar voren brengen -- ook al was de reden om haar te noemen niet zo leuk (met een kunstgebit kun je geen goudreinetten eten).
Dat getuigt van veel liefde.
Maar het intimiteitsgehalte van deze informatie was wel erg hoog.

Snelheid

Op een gegeven moment had ik het idee dat ik mijn computer begreep. Het duurde altijd zo ongeveer een half uur voordat ie opstartte. Als dat niet helemaal goed ging drukte ik bepaalde toetsen in en dan lukte het wel. Dat ging intuïtief. Maar het werkte. Ik was er ook helemaal aan gewend. Maar hij bleek toch op een gegeven moment niet meer te redden. En als je dan een nieuwe computer hebt die niets met jouw intuïtie te maken heeft dan is dat wel heerlijk.
Na een tijdje vond ik die ook alweer te traag.
Zo snel wen je kennelijk aan iets waar je eerst nog zo ontzettend blij mee was. En dan is die aanvankelijke blijdschap helemaal weg, heel jammer.

Wat een beest denkt

He jongen zeg ik tegen de een, en He meissie zeg ik tegen de ander, alsof ze daarop zitten te wachten.
Ik heb me vandaag proberen te verplaatsen in de katten, hoe die zo'n uiting van affectie interpreteren.

Het grote onhandige beest met tentakels komt ongecontroleerd op me af, ik begrijp niet wat ie wil en er komt een dof geluid uit. OOOOOO bij mij en EIEIEIEI bij die ander. Hij zal er wel wat mee bedoelen -- ik heb alleen geen idee wat, in ieder geval wil ie aandacht. Goed, ik ga wel even snorren want dat vindt ie altijd leuk. En een beetje tegen 'm aan met mijn kop. Hoop dat het allemaal niet te lang duurt want ik wil eigenlijk gewoon weer slapen. En waar blijft mijn voer trouwens?

Catch 22

Op zijn twaalfde, of misschien eerder al, wist Hans Hutten dat hij priester wilde worden. Ik kende hem daarvoor niet. Hij kwam uit een heel ander deel van het land, maar omdat vlakbij de school waarop ik zat een seminarie gevestigd was voor jongens die priester wilden worden, was hij al op zijn twaalfde het huis uit gegaan om zijn roeping te volgen.
Het leek alsof ie enorm wilde bewijzen dat hij maar een heel gewone jongen was. Een heel gewone jongen met een roeping. Niemand begreep daar wat van. Omdat hij ook echt een tamelijk gewone jongen was begreep niemand die roeping. Want wij waren net zo gewoon en wij hadden die roeping niet. Dit was beyond ons inlevingsvermogen.
Ik kon me ook niet voorstellen dat ouders hun zoon op zo'n jonge leeftijd naar de andere kant van het land lieten gaan en hem daar zo ver van huis en haard in z'n eentje in een groot huis met allemaal priesters zetten. Om te studeren voor iets waarvan je op die leeftijd toch geen benul kon hebben. Om over het celibaat nog maar te zwijgen.
Later dacht ik dat ie misschien geen ouders meer had.
Maar als ie geen ouders meer had dan snapte ik die roeping weer niet.
Want als je op 12-jarige leeftijd je ouders al kwijt bent geloof je toch nergens meer in. Laat staan in een god.

Eten

Ik had een bonbon aangeboden, een grote dure, omdat ik geen kleingeld bij me had. Ik dacht dat dat toch wel een mooi alternatief was, een groot stuk chocola. Maar de accordeonist bedankte beleefd. Hij zag er Oost-Europees uit en zat op een krukje voor de supermarkt te spelen. Zijn accordeonkoffer stond open en er lag wat geld in. Hij keek me vriendelijk aan maar schudde nee. Geen bonbon voor hem, daar werd hij dik van zei hij in het Engels met een zwaar accent. Hij maakte er ook een gebaar bij -- met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht klopte hij op zijn buik.
Mijn vooroordeel was dat Oost-Europees uitziende accordeonisten alles aannemen en niet aan de lijn doen. Dat ze al blij zijn als ze iets te eten hebben.
Maar deze man ontkrachtte dat oordeel helemaal. Ik voelde me alsof ik kraaltjes en spiegeltjes aanbood. Daar heb je tenslotte, net als chocola, ook helemaal niets aan.

De rechten van het reptiel

Voor € 4,50 kun je een eekhoorn adopteren en het adopteren van een chimpansee kost € 45,-- per maand. Dieren met een hoge aaibaarheidsfactor. Ik heb nog nooit gehoord van het adopteren van een krododil. Terwijl die toch ook soms tijdelijk als huisdier dienen en plotseling aan de kant worden gezet omdat ze bijvoorbeeld te groot worden. Die krokodillen zullen het helemaal op eigen kracht moeten redden.
En slangen kunnen het denk ik helemaal wel vergeten.
Het is zielig voor die beesten maar reptielen zijn geen adoption material.

Rough Guide overbodig

Eigenlijk is het iets van vroeger. Nu zeggen mensen dat niet meer zo, hoewel het verlangen misschien nog wel bestaat.
Toen ik 'm vroeg wat zijn doel was, waar ie naartoe wilde zei ie:
"I go where my subconscious leads me." Ik had het niet eerder iemand horen zeggen maar ik wilde meteen mee.

Toepen

Het was pitch black maar nadat we zo een kilometer of 100 hadden gereden, door bar woestijnlandschap, gloorde in de verte ineens een enorme bak licht. Alsof er tl-buizen geteeld werden op een lap grond.
Net over de grens van Nevada lagen twee Casino's dicht bij elkaar, Whisky Pete en Buffalo Bill's. Twee hotelcomplexen in de woestijn met niets anders te doen dan gokken en overal verlichting en neonreclame.
Een kamer kostte bijna niets, net zoals het eten.
Gokken hoefde je ook niets te kosten maar in de praktijk lag dat anders.
Eenmaal begonnen scheen je er niet meer mee te kunnen stoppen.
Dat gold tenminste voor de meeste mensen.
Maar daar hadden wij geen last van. Misschien waren we gehard door toepmarathons en yathzee-drives. Dat was pas verslavend. Het had ons immuun gemaakt voor de aantrekkingskracht van de gokkasten.
Het was dus een goedkoop uitje.
Maar stomvervelend, dat wel.

Verluisterd

Het schijnt dat je je niet alleen Freudiaans kunt verspreken, maar je ook Freudiaans kunt verlezen of verluisteren. Zo hoorde ik laatst dat Minister Verdonk een persconferentie gaf. Omdat ze bij de verkiezingen zoveel voorkeursstemmen had gehad. Dit schiep een nieuwe situatie die misschien wel gevolgen zou moeten krijgen voor het lijsttrekkerschap. Vond zij.
Dat was zo ongeveer waar de persconferentie over zou gaan.
Alleen verstond ik dat ze een pestconferentie zou geven in plaats van een persconferentie.
Een typisch geval van Freudiaanse verluistering.

Beyond interpretation

De kat zat naast het toetsenbord. Het leek wel of ie verlangend keek naar mijn typende vingers. Dat wil ik ook leek ie te denken.
Maar dat is interpretatie.
Af en toe keek ie uit het raam. Het was zonnig, koud maar zonnig.
Een weemoedige blik, er lag ook een beetje I've seen it all in.
Laat mij hier maar lekker op het bureau naar buiten staren, zo las ik.
Maar dat is interpretatie.
Ik liep naar de keuken. Hij rende met me mee en keek me verwachtingsvol aan.
Hij wilde eten.
Hier stopte de interpretatie en begon mijn beestenkennis.

Slaapzak

We konden de slaap niet vatten. Het was een beetje benauwd en er hing een vage geur van urine in de caravan. De matras had er ook niet zo fris uitgezien. Maar je gooit er wat overheen en dan zie je het niet meer. De raampjes waren klein maar gordijnloos dus de maan zorgde voor veel te veel licht. Ik staarde de schemerige kamer in. Ik kon geen kleur onderscheiden, alles was zwart wit en grijs, en probeerde het patroon op de slaapzak die over ons heen lag, te ontwaren. Ik zag vlekken, een motief, maar wat het nou eigenlijk voorstelde kon ik niet zien.
Wat was het toch?
Ik pakte de zaklamp naast het bed en bescheen de deken. Het bleek een motief van riemen en portemonnees, in de kleuren rood, bruin en groen.
Merkwaardig voor een slaapzak.
Ik lag nog uren wakker, nadenkend over de diepere betekenis van de riemen en portemonnees, als motief gebruikt op een slaapzak. Ik kon er geen logische verklaring voor bedenken maar het leek me in ieder geval geen keuze uit esthetische motieven, dat had ik al wel gezien.

Raw Food

Er zijn mensen die alleen maar ongekookt voedsel eten. Het argument is dat de mens dat vroeger ook deed. Toen werd voedsel niet gekookt.
Dan gaat vooral over de tijd dat we nog apen waren, en daarvoor.
Maar wat vroeger ook gebeurde is dat vrouwen stierven in het kraambed aan kraamvrouwenkoorts. En vroeger ging men dood aan een blindedarmontsteking.
Het is toch eigenlijk heel slim dat de mens ontdekte dat door koken het eten veel lekkerder wordt. En die apen, van vroeger, die alleen maar rauw voedsel aten, die gingen ook nooit onder de douche.
Maar dat wordt dan weer níet opgepakt als gezond alternatief voor de overgeciviliseerde mens.

Goed bedoeld

De supermarkt had het lang aangezien maar het ging echt niet meer.
Mensen zelf hun groenten laten wegen en prijzen, het was vragen om fraude. De goedkoopste appels werden ingetoetst bij het wegen van appels. Sweet snappers werden als sperziebonen gewogen.
Het moest anders. Voortaan werden alle groenten bij de kassa gewogen en van een prijssticker voorzien. Maar toen ontstond er een volgend probleem. Hoe de groente te herkennen? Het was voor vrijwel alle medewerkers van de kassa een probleem. Spruiten, dat ging nog. Bloemkool was ook bekend. Maar de paksoi? De lollo rosso? Sommigen maakten het wel heel bont en herkenden zelfs de prei niet. Om nog maar te zwijgen van verschillende soorten appels en peren. En als de caissiere het dan aan de klant vroeg wist die het ook vaak niet. Dat zorgde voor ongeduldige rijen bij de kassa. En klagende klanten.
Niet goed.
Na een ochtend brainstormen van het supermarktkader was een oplossing gevonden: groentetraining. Het fruit zou daarbij meegenomen worden. Een dag lang studie naar wat we eigenlijk eten. Het begon wat landerig maar gaandeweg de dag groeide de belangstelling. Want niet alleen werden de groenten belicht, ook werd verteld wat je er zoal mee kon doen. De appel ging rond, er werd aan geroken, begrijpend knikten ze, ja lekker. Zoet rook het. En die ander was duidelijk zuur.
Toen ze eenmaal diepgaand kennis hadden gemaakt met hun dagelijks voedsel begon het ze steeds meer te interesseren. De pauzes waren te kort om al die voedselonderlegde kassamedewerkers zorgvuldig hun appel en meer uit te laten zoeken op de groenteafdeling. Een levendige uitwisseling van recepten kwam op gang. Er werd geroken en geknepen in de waar.
Wel lastig was de enorme uitstroom van kassapersoneel.
Dat wilde ineens heel wat anders, van biologisch boeren tot een restaurant beginnen.
Een cursus kan ook TE succesvol zijn.

Of er meer is

"Daar heb ik geen verstand van". Dat zei een vroegere topmanager van een luchtvaartbedrijf. Hij had het over het leven na de dood.
Wijs gesproken!
Maar wie heeft eigenlijk wel verstand van het leven na de dood? Bestudeerders van het geestelijk leven hebben overleveringen, ideologieën en bepaalde axioma's, hun boeken enzovoort. Ze lezen de Bijbel of de Koran en hebben het idee dat er leven bestaat na de dood en ook hebben ze vastomlijnde gedachten over hoe dat er dan uitziet.
Maar of ze er echt verstand van hebben -- zo kan je het toch niet stellen. Want echt zeker weten ze het niet. Bewijzen kunnen ze het niet. Ze kunnen zelfs niet beweren dat het waarschijnlijk of logisch is. Verstand heb je toch eigenlijk pas van iets als je weet hoe het in elkaar zit, als je begrijpt hoe iets stuk gaat of wordt gerepareerd en als je alles weet van oorzaak en gevolg.
De topmanager heeft er zo bekeken eigenlijk net zoveel verstand van als iemand die zich beroepsmatig met een zaak als het leven na de dood bezighoudt.

Circus Rigolo

Als je tijdens een circusvoorstelling vlakbij de piste zit en het zaagsel ruikt zou je zo mee willen reizen in een gammele caravan, de vrijheid tegemoet. Dat die vrijheid dan betekent 20 uur per dag zwoegen en je voortdurend over je vermoeidheid heenzetten -- dat dondert niet.
Vrijheid heeft kennelijk niet te maken met de hoeveelheid uren die je werkt. Het heeft meer een link met de aard van het werk dat je doet. En zo kan 20 uur per dag zwoegen een groter gevoel van vrijheid opleveren dan 8 uur per dag op kantoor. In theorie dan.
Het heeft echt iets romantisch dat de mevrouw van de trapeze je ook een kaartje heeft verkocht. Alleen zag ze er toen heel anders uit.
Zo'n hardsappelend klein rondreizend circus dat voortdurend balanceert op de rand van een faillissement is heel iets anders dan de geoliede machine van zoiets als het Cirque du Soleil. Dat zich ook circus noemt en grossiert in adembenemende acts. Maar waar je het zweet allang niet meer ruikt, laat staan zaagsel in de piste ziet liggen. Dat zorgt maar voor stof en bezoedelt de kreukloze outfits van de artiesten. Geen dubbelrol voor de dame van de trapeze; op grote afstand doet ze haar act en je kunt alleen maar in bewondering zuchten. Na de voorstelling is het meteen uit je geheugen verdwenen. Het was mooi, ja, en heel erg knap. Reukloos.
Terwijl die poedelact, van rondreizend circus Rigolo, nog in mijn geheugen gegrift staat. Er zat een naadje los aan de jurk van de dressuurmevrouw en het zaagsel spatte op.
Perfectie is niet interessant.