Friday, December 29, 2006

Vroege wissel

Ik bewoog mijn fietsstuur heen en weer zonder veel effect. De plotselinge windvlaag had me meters omhoog gezwiept -- ik zeilde boven de huizen, boven de straten. Hoe ik mijn stuur ook draaide, het maakte niet uit, maar als ik even iets naar rechts bewoog op mijn zadel zwenkte ik naar rechts, naar links hetzelfde. Beneden me zag ik de frenzy van een stad in eindejaarstijd. Iedereen leek te rennen. Maar ik, ik zweefde vredig boven het gewoel -- niets aan de hand.
In de verte zag ik het nieuwe jaar al. Als een gek begon ik te trappen, heel langzaam had het effect. Zwetend en hijgend baande ik me een weg door de vochtige bewolking boven de stad.
Daar lag het voor het grijpen -- het nieuwe jaar was begonnen!
Beneden me waren ze nog oliebollen aan het bakken.
Maar ik was er lekker al.

Tuesday, December 26, 2006

Scart-kabel

1. Sluit een uiteinde van de Scart-kabel aan op de Scart-uitgang van de signaalbron
2. Sluit een uiteinde van de Scart-kabel aan op de Scart-ingang van de ontvanger.

Dat was de hele gebruiksaanwijzing voor de verbindingskabel tussen de dvd-speler en de televisie.
Wat me inspireerde tot een gebruiksaanwijziging voor het aantrekken van een broek:
Steek je linkerbeen in de linkerpijp, steek je rechterbeen in de rechterpijp. Trek de broek omhoog, tot in de taille. sluit de rits en/of knopen die zich bovenaan de broek -- in de buikzone -- bevinden.

Laten we mensen vooral niet overschatten.

Monday, December 25, 2006

Een wrede God

Het ultieme kerstlied Do they know it's Christmas van Band Aid werd natuurlijk gedraaid. Well tonight thank God it's them instead of you zingt Bono daar in de laatste zin van het eerste couplet met snik in de stem.
En dan heeft ie het over mensen die honger hebben.
Dank God dat zij het zijn en niet jij!
Toch een vreemde zin.
Natuurlijk bof je als je geen honger hebt en een dak boven je hoofd en boeken en muziek en weet ik niet wat. Maar om God daar nou voor te bedanken. Alsof hij de hand heeft gehad in de verdeling van de mensen in de haves en de have nots. Het lijkt me meer een kwestie van ongelukkig toeval om als have not geboren te worden.
En dan is dat bedankje aan God eigenlijk net zoiets als je buurman bedanken voor het weer.

Saturday, December 23, 2006

Eerste Hulp

Alta Bates Medical Centre was een toevluchtsoord voor mensen met acute klachten. En mensen die geen vaste dokter hadden. Omdat ze bijvoorbeeld helemaal geen geld hadden voor een verzekering. Geen medisch netwerk, dan maar naar de Eerste Hulp. Mensen met plotselinge fysieke klachten konden er terecht, maar er was ook een grote toeloop van junks in slechte toestand.
Ze kwam wankelend binnen met een vriendin, graatmager en wazig uit de ogen kijkend. Links in de wachtruimte was een klein loket waar je de aard van de klacht uiteen kon zetten. Ze strompelde ernaartoe en ging half, een beetje schuin, zitten.
Wat de klachten waren.
"I've got an abcess on my butt" klonk het door de ruimte. Schuinzittend keek ze lodderig naar de verpleegkundige aan de andere kant van het glas.
Iedereen schoof een beetje op en deed alsof ie niets had gehoord.

Thursday, December 21, 2006

Ongewenste intimiteit

Ik stond achter een vriendelijke oudere krasse knar met bril en wit haar. Er stonden nog een paar mensen voor ons bij de kassa. Zijn boodschappen had ie al wel op de band gelegd, net zoals zijn meneer Foppe fietstas. Die zette hij snel op de grond toen ik mijn boodschappen ging neerzetten. Hij zag dat ik goudreinetten had gekocht. "Dat zijn de appels met de meeste smaak" zei ie. "Hebt u ze ook?" vroeg ik, want ik zag dat hij ook wat appels bij zijn boodschappen had liggen. Hij schudde nee. Hij had breaburn appelen. Ik zei dat die toch ook lekker waren.
We waren nog steeds niet aan de beurt.
"Mijn vriendin heeft een kunstgebit en die kan goudreinetten niet eten."
Hij zei het niet alsof het hem speet, meer een beetje trots. Hij was vol van die vriendin. En door deze appelconversatie kon ie haar naar voren brengen -- ook al was de reden om haar te noemen niet zo leuk (met een kunstgebit kun je geen goudreinetten eten).
Dat getuigt van veel liefde.
Maar het intimiteitsgehalte van deze informatie was wel erg hoog.

Wednesday, December 20, 2006

Snelheid

Op een gegeven moment had ik het idee dat ik mijn computer begreep. Het duurde altijd zo ongeveer een half uur voordat ie opstartte. Als dat niet helemaal goed ging drukte ik bepaalde toetsen in en dan lukte het wel. Dat ging intuïtief. Maar het werkte. Ik was er ook helemaal aan gewend. Maar hij bleek toch op een gegeven moment niet meer te redden. En als je dan een nieuwe computer hebt die niets met jouw intuïtie te maken heeft dan is dat wel heerlijk.
Na een tijdje vond ik die ook alweer te traag.
Zo snel wen je kennelijk aan iets waar je eerst nog zo ontzettend blij mee was. En dan is die aanvankelijke blijdschap helemaal weg, heel jammer.

Tuesday, December 19, 2006

Wat een beest denkt

He jongen zeg ik tegen de een, en He meissie zeg ik tegen de ander, alsof ze daarop zitten te wachten.
Ik heb me vandaag proberen te verplaatsen in de katten, hoe die zo'n uiting van affectie interpreteren.

Het grote onhandige beest met tentakels komt ongecontroleerd op me af, ik begrijp niet wat ie wil en er komt een dof geluid uit. OOOOOO bij mij en EIEIEIEI bij die ander. Hij zal er wel wat mee bedoelen -- ik heb alleen geen idee wat, in ieder geval wil ie aandacht. Goed, ik ga wel even snorren want dat vindt ie altijd leuk. En een beetje tegen 'm aan met mijn kop. Hoop dat het allemaal niet te lang duurt want ik wil eigenlijk gewoon weer slapen. En waar blijft mijn voer trouwens?

Monday, December 18, 2006

Catch 22

Op zijn twaalfde, of misschien eerder al, wist Hans Hutten dat hij priester wilde worden. Ik kende hem daarvoor niet. Hij kwam uit een heel ander deel van het land, maar omdat vlakbij de school waarop ik zat een seminarie gevestigd was voor jongens die priester wilden worden, was hij al op zijn twaalfde het huis uit gegaan om zijn roeping te volgen.
Het leek alsof ie enorm wilde bewijzen dat hij maar een heel gewone jongen was. Een heel gewone jongen met een roeping. Niemand begreep daar wat van. Omdat hij ook echt een tamelijk gewone jongen was begreep niemand die roeping. Want wij waren net zo gewoon en wij hadden die roeping niet. Dit was beyond ons inlevingsvermogen.
Ik kon me ook niet voorstellen dat ouders hun zoon op zo'n jonge leeftijd naar de andere kant van het land lieten gaan en hem daar zo ver van huis en haard in z'n eentje in een groot huis met allemaal priesters zetten. Om te studeren voor iets waarvan je op die leeftijd toch geen benul kon hebben. Om over het celibaat nog maar te zwijgen.
Later dacht ik dat ie misschien geen ouders meer had.
Maar als ie geen ouders meer had dan snapte ik die roeping weer niet.
Want als je op 12-jarige leeftijd je ouders al kwijt bent geloof je toch nergens meer in. Laat staan in een god.

Sunday, December 17, 2006

Eten

Ik had een bonbon aangeboden, een grote dure, omdat ik geen kleingeld bij me had. Ik dacht dat dat toch wel een mooi alternatief was, een groot stuk chocola. Maar de accordeonist bedankte beleefd. Hij zag er Oost-Europees uit en zat op een krukje voor de supermarkt te spelen. Zijn accordeonkoffer stond open en er lag wat geld in. Hij keek me vriendelijk aan maar schudde nee. Geen bonbon voor hem, daar werd hij dik van zei hij in het Engels met een zwaar accent. Hij maakte er ook een gebaar bij -- met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht klopte hij op zijn buik.
Mijn vooroordeel was dat Oost-Europees uitziende accordeonisten alles aannemen en niet aan de lijn doen. Dat ze al blij zijn als ze iets te eten hebben.
Maar deze man ontkrachtte dat oordeel helemaal. Ik voelde me alsof ik kraaltjes en spiegeltjes aanbood. Daar heb je tenslotte, net als chocola, ook helemaal niets aan.

Friday, December 15, 2006

De rechten van het reptiel

Voor € 4,50 kun je een eekhoorn adopteren en het adopteren van een chimpansee kost € 45,-- per maand. Dieren met een hoge aaibaarheidsfactor. Ik heb nog nooit gehoord van het adopteren van een krododil. Terwijl die toch ook soms tijdelijk als huisdier dienen en plotseling aan de kant worden gezet omdat ze bijvoorbeeld te groot worden. Die krokodillen zullen het helemaal op eigen kracht moeten redden.
En slangen kunnen het denk ik helemaal wel vergeten.
Het is zielig voor die beesten maar reptielen zijn geen adoption material.

Wednesday, December 13, 2006

Rough Guide overbodig

Eigenlijk is het iets van vroeger. Nu zeggen mensen dat niet meer zo, hoewel het verlangen misschien nog wel bestaat.
Toen ik 'm vroeg wat zijn doel was, waar ie naartoe wilde zei ie:
"I go where my subconscious leads me." Ik had het niet eerder iemand horen zeggen maar ik wilde meteen mee.

Tuesday, December 12, 2006

Toepen

Het was pitch black maar nadat we zo een kilometer of 100 hadden gereden, door bar woestijnlandschap, gloorde in de verte ineens een enorme bak licht. Alsof er tl-buizen geteeld werden op een lap grond.
Net over de grens van Nevada lagen twee Casino's dicht bij elkaar, Whisky Pete en Buffalo Bill's. Twee hotelcomplexen in de woestijn met niets anders te doen dan gokken en overal verlichting en neonreclame.
Een kamer kostte bijna niets, net zoals het eten.
Gokken hoefde je ook niets te kosten maar in de praktijk lag dat anders.
Eenmaal begonnen scheen je er niet meer mee te kunnen stoppen.
Dat gold tenminste voor de meeste mensen.
Maar daar hadden wij geen last van. Misschien waren we gehard door toepmarathons en yathzee-drives. Dat was pas verslavend. Het had ons immuun gemaakt voor de aantrekkingskracht van de gokkasten.
Het was dus een goedkoop uitje.
Maar stomvervelend, dat wel.

Monday, December 11, 2006

Verluisterd

Het schijnt dat je je niet alleen Freudiaans kunt verspreken, maar je ook Freudiaans kunt verlezen of verluisteren. Zo hoorde ik laatst dat Minister Verdonk een persconferentie gaf. Omdat ze bij de verkiezingen zoveel voorkeursstemmen had gehad. Dit schiep een nieuwe situatie die misschien wel gevolgen zou moeten krijgen voor het lijsttrekkerschap. Vond zij.
Dat was zo ongeveer waar de persconferentie over zou gaan.
Alleen verstond ik dat ze een pestconferentie zou geven in plaats van een persconferentie.
Een typisch geval van Freudiaanse verluistering.

Sunday, December 10, 2006

Beyond interpretation

De kat zat naast het toetsenbord. Het leek wel of ie verlangend keek naar mijn typende vingers. Dat wil ik ook leek ie te denken.
Maar dat is interpretatie.
Af en toe keek ie uit het raam. Het was zonnig, koud maar zonnig.
Een weemoedige blik, er lag ook een beetje I've seen it all in.
Laat mij hier maar lekker op het bureau naar buiten staren, zo las ik.
Maar dat is interpretatie.
Ik liep naar de keuken. Hij rende met me mee en keek me verwachtingsvol aan.
Hij wilde eten.
Hier stopte de interpretatie en begon mijn beestenkennis.

Friday, December 08, 2006

Slaapzak

We konden de slaap niet vatten. Het was een beetje benauwd en er hing een vage geur van urine in de caravan. De matras had er ook niet zo fris uitgezien. Maar je gooit er wat overheen en dan zie je het niet meer. De raampjes waren klein maar gordijnloos dus de maan zorgde voor veel te veel licht. Ik staarde de schemerige kamer in. Ik kon geen kleur onderscheiden, alles was zwart wit en grijs, en probeerde het patroon op de slaapzak die over ons heen lag, te ontwaren. Ik zag vlekken, een motief, maar wat het nou eigenlijk voorstelde kon ik niet zien.
Wat was het toch?
Ik pakte de zaklamp naast het bed en bescheen de deken. Het bleek een motief van riemen en portemonnees, in de kleuren rood, bruin en groen.
Merkwaardig voor een slaapzak.
Ik lag nog uren wakker, nadenkend over de diepere betekenis van de riemen en portemonnees, als motief gebruikt op een slaapzak. Ik kon er geen logische verklaring voor bedenken maar het leek me in ieder geval geen keuze uit esthetische motieven, dat had ik al wel gezien.

Thursday, December 07, 2006

Raw Food

Er zijn mensen die alleen maar ongekookt voedsel eten. Het argument is dat de mens dat vroeger ook deed. Toen werd voedsel niet gekookt.
Dan gaat vooral over de tijd dat we nog apen waren, en daarvoor.
Maar wat vroeger ook gebeurde is dat vrouwen stierven in het kraambed aan kraamvrouwenkoorts. En vroeger ging men dood aan een blindedarmontsteking.
Het is toch eigenlijk heel slim dat de mens ontdekte dat door koken het eten veel lekkerder wordt. En die apen, van vroeger, die alleen maar rauw voedsel aten, die gingen ook nooit onder de douche.
Maar dat wordt dan weer níet opgepakt als gezond alternatief voor de overgeciviliseerde mens.

Tuesday, December 05, 2006

Goed bedoeld

De supermarkt had het lang aangezien maar het ging echt niet meer.
Mensen zelf hun groenten laten wegen en prijzen, het was vragen om fraude. De goedkoopste appels werden ingetoetst bij het wegen van appels. Sweet snappers werden als sperziebonen gewogen.
Het moest anders. Voortaan werden alle groenten bij de kassa gewogen en van een prijssticker voorzien. Maar toen ontstond er een volgend probleem. Hoe de groente te herkennen? Het was voor vrijwel alle medewerkers van de kassa een probleem. Spruiten, dat ging nog. Bloemkool was ook bekend. Maar de paksoi? De lollo rosso? Sommigen maakten het wel heel bont en herkenden zelfs de prei niet. Om nog maar te zwijgen van verschillende soorten appels en peren. En als de caissiere het dan aan de klant vroeg wist die het ook vaak niet. Dat zorgde voor ongeduldige rijen bij de kassa. En klagende klanten.
Niet goed.
Na een ochtend brainstormen van het supermarktkader was een oplossing gevonden: groentetraining. Het fruit zou daarbij meegenomen worden. Een dag lang studie naar wat we eigenlijk eten. Het begon wat landerig maar gaandeweg de dag groeide de belangstelling. Want niet alleen werden de groenten belicht, ook werd verteld wat je er zoal mee kon doen. De appel ging rond, er werd aan geroken, begrijpend knikten ze, ja lekker. Zoet rook het. En die ander was duidelijk zuur.
Toen ze eenmaal diepgaand kennis hadden gemaakt met hun dagelijks voedsel begon het ze steeds meer te interesseren. De pauzes waren te kort om al die voedselonderlegde kassamedewerkers zorgvuldig hun appel en meer uit te laten zoeken op de groenteafdeling. Een levendige uitwisseling van recepten kwam op gang. Er werd geroken en geknepen in de waar.
Wel lastig was de enorme uitstroom van kassapersoneel.
Dat wilde ineens heel wat anders, van biologisch boeren tot een restaurant beginnen.
Een cursus kan ook TE succesvol zijn.

Sunday, December 03, 2006

Of er meer is

"Daar heb ik geen verstand van". Dat zei een vroegere topmanager van een luchtvaartbedrijf. Hij had het over het leven na de dood.
Wijs gesproken!
Maar wie heeft eigenlijk wel verstand van het leven na de dood? Bestudeerders van het geestelijk leven hebben overleveringen, ideologieën en bepaalde axioma's, hun boeken enzovoort. Ze lezen de Bijbel of de Koran en hebben het idee dat er leven bestaat na de dood en ook hebben ze vastomlijnde gedachten over hoe dat er dan uitziet.
Maar of ze er echt verstand van hebben -- zo kan je het toch niet stellen. Want echt zeker weten ze het niet. Bewijzen kunnen ze het niet. Ze kunnen zelfs niet beweren dat het waarschijnlijk of logisch is. Verstand heb je toch eigenlijk pas van iets als je weet hoe het in elkaar zit, als je begrijpt hoe iets stuk gaat of wordt gerepareerd en als je alles weet van oorzaak en gevolg.
De topmanager heeft er zo bekeken eigenlijk net zoveel verstand van als iemand die zich beroepsmatig met een zaak als het leven na de dood bezighoudt.

Friday, December 01, 2006

Circus Rigolo

Als je tijdens een circusvoorstelling vlakbij de piste zit en het zaagsel ruikt zou je zo mee willen reizen in een gammele caravan, de vrijheid tegemoet. Dat die vrijheid dan betekent 20 uur per dag zwoegen en je voortdurend over je vermoeidheid heenzetten -- dat dondert niet.
Vrijheid heeft kennelijk niet te maken met de hoeveelheid uren die je werkt. Het heeft meer een link met de aard van het werk dat je doet. En zo kan 20 uur per dag zwoegen een groter gevoel van vrijheid opleveren dan 8 uur per dag op kantoor. In theorie dan.
Het heeft echt iets romantisch dat de mevrouw van de trapeze je ook een kaartje heeft verkocht. Alleen zag ze er toen heel anders uit.
Zo'n hardsappelend klein rondreizend circus dat voortdurend balanceert op de rand van een faillissement is heel iets anders dan de geoliede machine van zoiets als het Cirque du Soleil. Dat zich ook circus noemt en grossiert in adembenemende acts. Maar waar je het zweet allang niet meer ruikt, laat staan zaagsel in de piste ziet liggen. Dat zorgt maar voor stof en bezoedelt de kreukloze outfits van de artiesten. Geen dubbelrol voor de dame van de trapeze; op grote afstand doet ze haar act en je kunt alleen maar in bewondering zuchten. Na de voorstelling is het meteen uit je geheugen verdwenen. Het was mooi, ja, en heel erg knap. Reukloos.
Terwijl die poedelact, van rondreizend circus Rigolo, nog in mijn geheugen gegrift staat. Er zat een naadje los aan de jurk van de dressuurmevrouw en het zaagsel spatte op.
Perfectie is niet interessant.

Wednesday, November 29, 2006

Gesnapt

Ze gingen met de hele klas naar de film. Het was een zogenaamde Goeie Film, verantwoord, en je had er nog wat aan in verband met later -- met het lezen van Duitse boeken en zo voor de boekenlijst van school.
Die Blechtrommel van Günter Grass.
Voor kinderen van veertien jaar was het misschien wel wat te hoog gegrepen. Ze werden bovendien behoorlijk afgeleid door elkaar, de concentratie voor de film was ver te zoeken.
"Ik vond er niets aan" zei ze stoer na de film.
"Je snapte'm gewoon niet!" brulde de ADHD-klasgenoot.
"Welles!" schreeuwde ze.
Ze had moeten zeggen: "En jij zeker wel!"
Maar daar dacht ze later pas aan.

Monday, November 27, 2006

Tulpentijd

Piet had een keetje in het land, helemaal achterin -- geen mens die 'm daar zag. Dat keetje stond op het land dat hij dag in dag uit bewerkte. Hij verbouwde klein spul, tulpen of aardappelen. Om zeven uur 's ochtends begon ie altijd. 's Middags kwam ie naar huis om te eten en 's avonds sjokte hij van het land weer terug naar huis. Slapen eten en werken.
Maar dat werken, ik had er zo mijn twijfels over. Al zou ie onkruid gewied hebben met een pincet, dan nog had hij het makkelijk kunnen redden en niet elke dag daar ver in het land hoeven bivakkeren. Het was misschien wel een vorm van luieren. Niemand die het controleerde. Want wie zou het ook maar wat interesseren wat Piet verbouwde en wat ie daar deed.
Piet heeft ruim 30 jaar van zijn leven zitten verpuzzelen, doezelen, nadenken en lummelen in dat keetje. Met elke dag een fles koude thee mee.
Achter in het land begon voor Piet de vrijheid.

Sunday, November 26, 2006

Hertaling

Hoe vertaal je de uitdrukking Down to earth?
Iemand vertaalde het eens als Laag bij de gronds. Ze was heel verontwaardigd want dat Down to earth werd gezegd over arbeiders en dat vond ze een schande. Om arbeiders laag bij de gronds te noemen.
Volkomen begrijpelijk hoe ze bij de vertaling kwam. Ik snap eigenlijk niet dat ik die associatie zelf nooit had, maar het is nooit in me opgekomen. Ik dacht altijd alleen maar meteen aan nuchter.

Thursday, November 23, 2006

Asian letter

Omdat ie nooit terugschreef besloot ik mijn toevlucht te nemen tot andere middelen. Ik realiseerde me best dat Koreanen niet de meest amicale personen in de wereld zijn. Zo algemeen kan je't volgens mij wel stellen. Maar na drie brieven zonder antwoord werd ik het toch wel zat. Nog één poging zou ik doen. En ik zou het 'm erg gemakkelijk maken.
In de envelop deed ik een multiple choice brief. Met daarbij een geadresseerde envelop. Aan mezelf. Het enige wat hij nog hoefde te doen was de juiste antwoorden aankruisen en een postzegel plakken.

A. Dear
B. Stupid
C. Crazy
Marchand,

I didn't write you, because I
A. don't like you
B. didn't have time
C. am dead.

Enzovoort.
Het zou een minimum aan inspanning vergen om me terug te schrijven.

Een week later ontving ik een brief in de bus met een bekend handschrift. Mijn eigen handschrift. Met Koreaanse postzegel.
De brief was keurig ingevuld. Alle antwoorden waren aangekruist.
Onder aan de brief had ik ruimte gelaten voor opmerkingen.
Daar was ook wat ingevuld:
Marchand, don't give stupid answers!

He was still alive and kicking.

Wednesday, November 22, 2006

Een kaart van jezelf

Ik kreeg zo weinig post dat ik besloot mezelf een kaart te sturen. Met niet alleen maar Groetjes erop. Of ik heb het hier leuk. Maar echt een verhaaltje. Hoe gaat het met je? Ik ben gister naar...geweest. Was wel leuk maar enz. Ik deed er een postzegel op en gooide 'm in een rode brievenbus. De volgende dag kwam ie aan.
Ik had post.
Van mezelf. Maar toen ik de tekst op de kaart las leek het als van een ander. Door de omweg van de kaart herkende ik mezelf helemaal niet meer als de afzender.
Het is heel vervreemdend maar de vreugde over een belangstellend kaartje overheerste toch.

Monday, November 20, 2006

Levensteken

Ze vertelde in de brief dat ze het moeilijk had. Dingen liepen niet zoals ze wou, haar verblijfsvergunning stond op de tocht, baan liep niet lekker, het Nederlands wou niet helemaal.
Aan het eind van de brief verscheen ze op haar kwetsbaarst:

groetje

schreef ze in kleine lettertjes.

Ik zag een heel tenger meisje in een koud guur land, met een bleek gezichtje, slap zwaaiend met een klein handje:

groetje...

Saturday, November 18, 2006

Toneelles

Elke vrijdagmiddag hadden we toneelles van meester Tames. Dat was altijd het leukste van de hele week, iedereen keek ernaar uit en we letten nooit op de tijd.
Er waren een paar echte acteertalenten in de klas. Ze schudden het uit de mouw. Maar verder ging het er vooral om dat we rond bepaalde thema's in groepjes een toneelstukje moesten bedenken, in korte tijd, en daar had iedereen wel lol in.
Tegen Sinterklaastijd was het thema uiteraard Sinterklaas. We moesten de binnenkomst van de goedheiligman in een klas uitbeelden, en wat er daarna gebeurde. We mochten volop zelf verzinnen wat zich allemaal af zou spelen.
P. speelde sinterklaas. Want P. was een van die sterren die overal een originele scene over kon bedenken. Hij kwam binnen met denkbeeldige staf, mijter en tabberd en met een paar pieten die om hem heen sprongen. Hij slofte naar een stoel, ging zitten maar 10 cm boven de stoel bleef hij in bewegingloze toestand hangen. "Piet, m'n mijter" zei ie met diepe stem. Piet pakte de denkbeeldige mijter en daarna zeeg P. ernstig kijkend neer op de stoel.
Meester barstte uit in een gierende lach.
Wat was hier nou zo grappig aan?
Maar we lachten allemaal blij mee met de meester.
Meester lachte! De allerleukste les van de week!

Thursday, November 16, 2006

Koe

De uitspraak van Zuster Godelieve dat het haar heerlijk leek om een koe te zijn (de hele dag in de wei, herkauwen en in de verte staren) had me aan het denken gezet. Ik had het wel met haar te doen, want haar leven stond erg ver af van het leven van de gemiddelde koe. Ik kon me niet zoveel voorstellen bij haar verlangen, want een koe -- dat was wel het laatste wat ik zou willen worden of zijn.
Elke ochtend om 7 uur zongen de zusters samen, in de kapel, onder begeleiding van Zuster Hermenegild. God prijzend en lovend. Wat een hel moet dat zijn geweest voor Godelieve. Want een koe, die wordt wakker wanneer ze wil, leeft zonder veel dwang en dingen die moeten (behalve dan dat ze gemolken moet worden een paar keer per dag) en daar zat Godelieve -- met de slaap nog in haar ogen in de donkere kapel te zingen. Buiten woei de wind om het huis, ze probeerde bij de gezangen te blijven maar droomde heimelijk van een warme stal.
Daarnaast werd ze misschien nog wel gekweld door schuldgevoel, want een ander willen zijn in Gods schepping -- is dat niet twijfelen aan Zijn wijsheid? Wat een hoogmoed om ontevreden te zijn met je plek in de wereld!
Maar dromen mocht bij de zusters. Daar deed niemand moeilijk over.

Wednesday, November 15, 2006

Drunk driving

Slingerend kwam ik tot stilstand. Een grote vrachtwagen reed me rakelings voorbij. Schuldbewust boog ik mijn hoofd over het stuur en wachtte af tot de politieagent uit z'n auto was gestapt en voor mijn portier stond. Want, ja, ik had gedronken. Ja, het was stom om auto te gaan rijden. Ik wist het allemaal dus waarom had ik het dan gedaan?
Toen werd ik wakker, broodnuchter.
Maar het schuldgevoel bleef de hele dag hangen.

Tuesday, November 14, 2006

Trompe l'oeil

Badmintonster Yoa Jie is sportief meedogenloos stond er.
Maar ik las: Badmintonmonster Yoa Jie is sportief meedogenloos.
Een vreemde verlezing. Had ik dat sportief en meedogenloos misschien onbewust al gelezen en vulden mijn hersenen toen meteen Badmintonmonster in? Monster en meedogenloos, dat klopt met elkaar. Beter dan Badmintonster en meedogenloos. Dit verklaart misschien ook de Déja Vu -- je hebt iets heel onbewust al een fractie van een seconde eerder gezien en als je het dan zogenaamd voor de eerste keer ziet zegt je hoofd soms toch, He, dat had ik toch al gezien?
Je hoofd bedriegt je ogen. En wanneer het hoofd zich dat realiseert begrijpt het niet wat er aan de hand is.
Arm hoofd.

Monday, November 13, 2006

Gebrek aan inlevingsvermogen

Theo had de onpersoonlijke aardigheid en het enthousiasme van iemand die minstens 30 jaar zijn leven had gesleten met het aan de man brengen van vleeswaren, papieren zakken en schoolbenodigheden voor het kleuteronderwijs. Dat was ook precies wat ie had gedaan. Een leven lang vertegenwoordiger van een diversiteit aan dingen.
Wat voor kind zou zo iemand nou geweest zijn? Altijd aardig tegen al zijn klasgenootjes? Joviaal? Nooit scherp? Nooit op de teentjes getrapt? Zijn fietsje met genoegen uitlenend aan wie er ook maar behoefte aan had? En diplomatiek? Maar een diplomatiek kind, bestaat dat eigenlijk?
Theo, na 30 jaar in het vertegenwoordigersvak, brandde zich nergens meer aan. Omzeilde elke linke klip, ging moeilijkheden bij voorkeur uit de weg en hield het vooral heel erg leuk.
Ik slaag er niet in om me een kind met die eigenschappen voor te stellen.
Theo is voor mij pas op z'n 60ste geboren.

Sunday, November 12, 2006

Uitzending in de zendtijd voor politieke partijen

Ik ben een lijsttrekker en ik ben in voor alles. Met de dag zie je mijn wallen groeien. Ik zie er ook grijzer uit, vermoeider. Maar toch pareer ik elke aanval, beantwoord ik elke vraag. De aanvallen gaan onvermoeibaar door en even onvermoeibaar lach ik ze weg.
Want dat hoort een lijsttrekker te doen.
Feiten schud ik uit mijn mouw. Ze kloppen niet altijd, maar geen hond die dat door heeft of erop terugkomt.
It's the image, stupid.
Hoe kom ik over.
Ik kan jouw broer zijn. Ik kan jouw zus zijn. Ik kan jouw zoon zijn. Ik kan jouw dochter zijn. Ik kan jouw vader of moeder zijn.
Zo goed begrijp ik jou.

Stem dus op mij!

(Met dank aan James Carville en zijn KISS (Keep It Simple, Stupid) principe)

Thursday, November 09, 2006

Theo is verliefd

Als een dartel veulen komt hij binnen. "Ik moet je wat vertellen!" zeg hij tegen mijn moeder. Dan ziet hij mij en geeft me drie zoenen. Hij houdt vervolgens niet op met praten. Had hij het maar eerder gevraagd! Want zij zat erop te wachten. Bleek nu. Morgen gaan ze samen naar een concert. En zijn reis naar Spanje heeft hij al afgezegd want daar zit hij niet lekker als zij hier net aan haar knie is geöpereerd. Haar dochter zei al: "Hij moet wel heel veel van je houden, dat hij zijn vakantie naar Spanje afzegt." En dat is ook zo! Dat is ook zo! Hij is dolgelukkig.
Zo ontzettend verliefd.

Theo is 76.

Wednesday, November 08, 2006

FO-money

"Always take care you have enough FO-money in the bank".
Steve Jebbs zat naast me, ingestapt in New York en net zoals ik op weg naar San Francisco.
FO-money?
"Fuck Off money, in case you really want to quit".
Groot geworden in de wereld van de in line skating had ie genoeg FO-money verzameld om de komende tien jaar oriëntatiegesprekken te voeren met deze en gene, voor een nieuw bedrijf, een nieuwe richting. Iets. Om te doen. En om uiteindelijk weer geld te gaan verdienen als the FO-money op was.
Hij zag er relaxed en happy uit.
Dus ik opende een FO-money spaarrekening.
Ik heb 'm tot nu toe niet gebruikt maar het is toch een lekker idee.

Tuesday, November 07, 2006

Fuck the system!

Een donkere nacht met vier punkers. Op de fiets. Is niet eng.
Punk vertedert. Een hanekam, broek met scheuren en een riem met metalen stekels erop, het is meer een soort folklore dan een uiting van agressie. Punkkinderen van nu hebben allemaal hun eigen tv op de kamer en ze loaden God save the Queen gewoon down via internet. Ze stinken niet naar kots of stront, dat vinden ze smerig. Rustig reden ze dus achter elkaar aan met hun Fuck You! en Anarchy! achterop de jacks gespoten. De dynamo's snorden, alle lichten deden het.
Toen kwamen we bij een stoplicht.
Het was rood en ze stopten.

Saturday, November 04, 2006

Spijbelen

Op school zei ik: mijn broertje is ziek, ik moet naar huis want mijn moeder moet ergens heen. Thuis zei ik: de juf was ziek.
En iedereen trapte erin.
Ik snap het nog steeds niet goed. Dat mijn moeder het geloofde was misschien uit gemakzucht. Dat ze het op school geloofden is vreemd -- want ze wisten dat mijn broertje ouder was dan ik.

Vier jaar oud en zeer overtuigend.

Thursday, November 02, 2006

Smakelijk eten

De voorzitter van de Vereniging voor Cosmetische Chirurgie had een onbeweeglijk voorhoofd. Helemaal glad, een uitdrukkingsloos stuk huid. En op de rest van zijn gezicht was ook geen enkele emotie af te lezen. Dat had hij opgegeven voor zijn esthetische doel van Geen Rimpels. En het werkte inderdaad. Er kwamen woorden uit een gleuf in die rimpelloze huid, maar wat hij dacht viel niet in te schatten. Het ging over het risico van anti-rimpelbehandelingen. Dat mensen daarin een eigen verantwoordelijkheid hebben.
Ik zie 'm zitten, 's avonds, aan de eettafel thuis. Met zijn vrouw. Zwijgend controleren ze elkaars gezicht en met een zucht van verlichting constateren ze elke avond weer: we zijn nog glad. Aan ons valt niets af te lezen, geen leeftijd, geen gedachte, niets!
Zo eten ze in alle rust en ongestoord.
Het eten is vast heel lekker maar of het ze smaakt weet ik niet.
Dat kan ik niet zien, dat kan ik alleen maar raden.

Tuesday, October 31, 2006

Welkom

Een man bij de deur. Hij lacht uitnodigend.
Hij is beroemd, hij is Frank Sinatra.
Nonchelant staat hij tegen de deurpost van zijn huis geleund, sigaret in de hand. De deur staat half open en op de foto zie je ook nog dat er een deurmat voor de deur ligt. Frank wil graag met rust gelaten worden.
Dat kun je zien aan de deurmat.
Welcome staat daar normaal gesproken.
Maar op zijn deurmat staat met grote letters Go away .
Frank heeft geen behoefte aan bezoek.

Sunday, October 29, 2006

Citroën

Ze had een nieuwe auto. Fel blauw. Ik heb er geen verstand van maar ik kreeg de full treatment, de motor moest bekeken worden. Het kostte even moeite om de motorkap open te doen. "Ziet er goed uit" zei ik. Alles leek zo nieuw, geen roest of stof te bekennen. Wat ik wel verontrustend vond was dat je door de motor de straat zag.
"Er zit geen bodem in deze auto".
Verschrikt keek ze me aan. "Hoort dat zo?"
"Geen idee. Zit er ook een reservewiel bij?"
We controleerden of er een reservewiel was bijgeleverd. Ja, het hing gewoon onder aan de auto, aan de achterkant. Terwijl we op onze knieën het wiel bekeken zag ik wel dat de knalpijp nogal verroest was.
Dat scheen helemaal niet erg te zijn hoorden we later.
Een auto zonder bodem en met verroeste knalpijp, ik zou toch zweren dat dat een miskoop is. Maar het is heel normaal.

Saturday, October 28, 2006

Een vak

Een chauffeur reed moeiteloos een vrachtwagen met oplegger, van een meter of 15 minstens, achteruit een oprit in. Met één hand nam hij de achterwaartse bocht. Met de andere hand hield hij de deur open; door die open deur keek hij naar schuin naar achter naar de oprit waar de wagen in moest. En het ging vlekkeloos.
Deze man heeft een vak dat ie heel goed beheerst. Het is ook zo'n duidelijke vaardigheid -- auto staat hier, moet daarnaartoe, dat is moeilijk maar je kunt het en schuift 'm op de goeie plek. Sjoemelen heeft geen zin.
Al die dingen die ik kan lijken me makkelijker dan zo'n oplegger achteruit een oprit oprijden. Maar misschien is het een gebrek aan inlevingsvermogen. Misschien snapt die chauffeur weer niet dat ik de dingen kan die ik kan.

Friday, October 27, 2006

Schaamte

Er zijn een paar erg ondergewaardeerde eigenschappen.
Of zijn het eigenlijk wel eigenschappen?
Schaamte en twijfel.
Staan niet hoog aangeschreven bij den hedendaagsche moderne mensch.
En waarom niet?
We moeten altijd alles zeker weten. En stel je voor -- je hebt toch ongelijk of je blijkt er toch helemaal naast te zitten, dan mag je je nog eens een keer niet schamen ook. Want jezelf schamen, dat is nergens meer voor nodig. Je had het gewoon even niet goed gezien, dat kan de beste overkomen.

Maar ik schaam me er absoluut niet voor dat ik me regelmatig schaam.
En twijfelen doe ik trouwens ook graag en veel.

Thursday, October 26, 2006

5 Minutes of fame

"Ze stelt alleen maar heel stomme vragen". Ze keek boos terwijl ze het me toefluisterde, met haar rug naar het duo interviewster-geinterviewde gekeerd. Ik keek het eens aan. Hij werd al een tijdje ondervraagd door de verslaggeefster, de camera stond al minstens vijf minuten onverbiddelijk op hem gericht. En niet op haar.
"Ik zal even kijken hoe lang nog" fluisterde ik. Ik ging achter de cameraman en verslaggeefster staan. Een kleine pauze in de opname. "Misschien is het leuk om haar ook nog iets te vragen" zei ik tegen de interviewster. Ze keek om. "Wie?" Ik wees voorzichtig. "Zij heeft vroeger voor volle zalen gespeeld en was zijn (ik wees naar de persoon die zij zojuist uitgebreid had geinterviewd) beste vriendin". Aha. Ze knikte nadenkend en overlegde even met de cameraman.
"Goed. Ik ga even naar haar toe."
Het interview was kort maar had effect.
"Goeie verslaggeefster" zei ze tevreden nadat de cameraploeg was opgestapt.

Tuesday, October 24, 2006

Het gevaar van risico's

Hij had bergen beklommen, was vaak verdwaald en soms half bevroren. Angstaanjagende tochten maakte hij, met enorme risico's. Soms ging het dus ook mis, dan stortte hij naar beneden. Dan wilde hij te veel en te gevaarlijk, hij speelde met zijn leven. Een keer was hij in een ravijn gedonderd waaruit hij na zes dagen weer tevoorschijn kwam. Meer dood dan levend had hij strompelend het basiskamp bereikt. De littekens waren nog duidelijk te zien in zijn gezicht.
Ik haalde 'm van het hotel op en vroeg of het een goed hotel was. Ach, een hotel is een hotel. Het maakte hem verder niet uit. Stoer haalde hij z'n schouders op.
Tough boy knew his pose.
Ik vertelde dat me de avond ervoor, op weg naar huis, de weg gevraagd werd door een aantal mensen in een auto. Dat ze vlakbij mijn huis moesten zijn en dat ik ingestapt was en meegereden. Net zo makkelijk en beter dan lopen. Meevaller.
Met open mond keek hij me aan.
What? Zomaar midden in de nacht?
Dat DOE je toch niet!
Veels te gevaarlijk.

Sunday, October 22, 2006

Hongerkunstenaar

Ik wist niet dat het zóveel tijd zou kosten om de worteltjes te schrappen. Ik had de pan aardappels al geschild en die ander was nog steeds bezig met het eerste worteltje. Ingespannen zat ie te schrappen en te kerven. Trots hield hij hem omhoog. Een minuscuul piemeltje met natuurgetrouwe eikel.
"Mooi he?"
Zeker.
Maar dat eten stond voorlopig dus nog niet op tafel.

Saturday, October 21, 2006

Ralph revisited

Ralph kwam net langs. Hij had een groen petje op, achterstevoren.
Hij floot naar de vogels en had weer twee colbertjes over elkaar aan. Want zo doet Ralph dat. Hij tuurde naar de lucht met z'n zonnebril op. Het regende bijna. "There's rain in the sky" zei ie op zijn aarzelende manier.

Ralph komt uit California, hij was bevriend met Ken Kesey en hoorde heel even bij de Merry Pranksters. En nu werkt hij in een supermarkt die eerlijke dingen eerlijk verkoopt.

Af en toe, zoals net, denk ik aan Ralph. Dan komt hij even langs.
Je kunt slechter bezoek treffen.

Friday, October 20, 2006

Kinderzitjes

Ik overweeg een kinderzitje aan het stuur van mijn fiets te hangen. Ik heb niets om erin te stoppen maar ik vind het altijd zo mooi, vrouwen op de fiets, met lege kinderzitjes. Het suggereert een actief en nuttig leven. 's Ochtends zie je ze fietsen door rode stoplichten want HAAST. En eind van de middag is het natuurlijk ook weer haasten om de kinderen op te halen. En dan te koken, spelen en het kind naar bed te brengen. Bij twee zitjes slaat mijn fantasie helemaal op hol. Ik begrijp eigenlijk niet hoe je dan ooit nog toe komt aan iets dat niet met een van die twee zitjes te maken heeft. Het enorme doel dat die stoeltjes uitstralen spreekt me aan. Leeg nog meer dan gevuld.
Zo'n kinderzitje lijkt me een goede toevoeging aan mijn fiets.
Maar natuurlijk vooral aan mijn leven.

Thursday, October 19, 2006

Cursus multi-tasken

Je komt thuis:
Zet de boodschappen neer, draai de kraan open voor de afwas die er nog staat, maak ondertussen je broek los en ga naar de wc, maak je bril schoon terwijl je op de wc zit, maak je broek weer vast terwijl je doortrekt, ruim de boodschappen op terwijl de kraan loopt, schil ook ondertussen alvast een aardappeltje, zet het eten op, was af terwijl je wacht tot alles kookt, droog af terwijl de aardappelen uitdampen, schep je eten op en loop naar de kamer, zet de tv aan en sla de krant open, luister naar de tv en lees de krant.

Dit scheelt je minstens een uur per dag. Kan je allemaal leuke dingen doen.

Wednesday, October 18, 2006

Levenslied

Je moet mensen niet te snel in een hokje stoppen maar de jongen die elke donderdagmiddag de Hiphop Connection op kwam halen was geen hiphopper. Hij had een matje, was een beetje dik en had altijd een wat slaperige look. Het tijdschrift werd wekelijks voor hem apart gehouden.
Hij keek een beetje bang uit z'n ogen. Een beetje verdedigend ook. Hij leek me zo iemand wiens ouders een enorme platenverzameling hebben van Frans Bauer of André Hazes, een grote collectie levenslied in ieder geval. Maar hij wilde wat anders. Ik kon me hem alleen maar uit de maat hip-hoppend of rappend voorstellen terwijl ie door iedereen werd uitgelachen als ie zijn zogenaamde ding aan het doen was.
Maar hij las wel elke week trouw zijn vakblad.
Ik vond het het toppunt van eenzaamheid.

Tuesday, October 17, 2006

Hermenegild in Rome

Jaren had ik pianoles gehad van Zuster Hermenegild. Tot ze plotseling overgeplaatst werd naar Rome. Ze moet enorme heimwee gehad hebben. En het zusterhuis was ook wel een beetje ontheemd zonder haar, opperzuster als ze was.
Een oerhollandse non, op haar 56ste (zoiets zal ze geweest zijn) overgeplaatst naar Rome. En het is een eer dus je kunt niet weigeren. Culture-shock. Die speciale wachters bij het Vaticaan, fattige mannen in hun haute couture kostuums, waren heel andere koek dan Pastoor Verbeemd in zijn zwarte kleed. En de Italiaanse nonnen waren vast ook heel anders dan Zuster Godelieve en Zuster Ludgera. Fijne tengere vrouwen met design-habijten stel ik me voor. Ze zal zich misschien wel een olifant gevoeld hebben met haar grote boezem en haar O-benen. Zusters in Nederland keken daar niet naar. Dat lag bij die Italiaanse zusters natuurlijk anders.
En wat me nog het gekste lijkt, is Zuster Hermenegild 's middags achter een groot bord pasta. Wij aten na de pianoles wel eens een witte boterham met rabarberjam. En dan eet je opeens voortdurend pasta.
Maar goed, als iemand zich voor jou opgeofferd heeft aan het kruis dan zeur je niet over een bord pasta meer of minder natuurlijk.

Monday, October 16, 2006

Direct Mail sucks

Je kunt reclame zien als een noodzakelijk kwaad. Maar misschien is het toch meer een hinderlijke en verspillende stoorzender. Het wordt ongevraagd aangeboden, het dramt en het vertelt de waarheid op een geheel eigen manier. Niemand vraagt erom en toch betaalt iedereen er uiteindelijk zelf aan mee (want koop je een produkt dan betaal je automatisch voor het reclamebudget dat eraan besteed is). En de manier waarop je als ontvanger over één kam wordt geschoren met alle andere ontvangers is vaak deprimerend simpel.

Het ergste is Direct Mail. Mij kwam eens een brief onder ogen die bestemd was voor mensen die geïnteresseerd zijn in oorlogsboeken. Want zo gaat dat meestal, men is ergens in geïnteresseerd, er wordt gevraagd of men op de hoogte wil worden gehouden van dit onderwerp en vervolgens is de brievenbus te klein.
Er kwam een nieuw boek uit over de 1e Wereld Oorlog. In de brief stond hoe je het boek kon bestellen en verder stond er ook nog een korte beschrijving van de inhoud. Gruwelijk was het. Moeder had zoon naar front zien vertrekken, zoon verrekte in de loopgraven waar ie eerst z'n been verloor en later nog wat andere lichaamsdelen zag wegrotten en ondertussen stierven er links en rechts nog zo wat mensen. Kortom, een hartverscheurend verhaal dat je bijna kon ruiken.
Stond er onder aan de brief:
Wij wensen u veel leesplezier!
Je moet wel een heel fanatisch oorlogvorser zijn en een enorme liefhebber om aan dergelijke kost leesplezier te beleven.

Als ze zo'n brief nou eens afsluiten met Wij wensen u veel sterkte, maar er is natuurlijk geen hond die eraan denkt om zo'n standaard afsluiting te veranderen.

Sunday, October 15, 2006

Hetzelfde

Blanke mensen vinden vaak dat zwarte mensen erg veel op elkaar lijken. Zij zien geen verschillen. Maar omgekeerd is dat ook zo.
Hassan, uit Soedan is erg donker. Pikzwart zou je ook kunnen zeggen. Hassan ging eens mee naar mijn moeder. Lekker een dagje naar het platteland. We aten wat, we wandelden wat en na een paar uur gingen we weer naar huis.
Een paar weken later was Hassan jarig en ik stuurde hem een kaart. Ik had alleen maar een paar kaarten met een foto van de oude Annie M.G. Schmidt in huis. Daar stond ze op als een oude gerimpelde vrouw met een grote bril en een bos krullend wit haar. Ach, hij kent Annie vast wel, dacht ik. Daar leren tenslotte vele allochtonen mee lezen. Dus waarom niet, die kaart moest nu weg -- ik schreef 'm en stuurde 'm op.
Een paar dagen later vond ik een boodschap op mijn antwoordapparaat:
"Is mooie foto van mama."

Voor Hassan lijken alle blanken op elkaar.

Saturday, October 14, 2006

Alles kwijt

per ongeluk vernietigde ik mijn blog.
Ik begin dus weer opnieuw.
Onder hetzelfde adres.
Het is geen ramp.
En wel heel erg Zen.