De drie mannen stonden op het trottoir. Ze hadden alle drie de handen in de zakken, de uitstraling luidde: ´mij kunnen ze niks maken'. Er werd niet veel gezegd, er werd eigenlijk vooral gekeken. Naast hen parkeerde een auto in op een parkeerplaats die bestemd was voor invaliden. Nog steeds zonder iets te zeggen draaiden ze alle drie hun hoofd naar de inparkeerder, onbeweeglijk en met de handen in de zakken staarden ze naar zijn manoeuvres. Er kon van alles gebeuren. In ieder geval broeide er commentaar, het leek onvermijdelijk. En vooral toen de man uit de auto sprong, op een manier die een invalide persoon niet snel voor elkaar zou kunnen krijgen, zou je denken dat de stilte zijn langste tijd nu wel had gehad. Maar kennelijk was hun staren alleen maar gericht geweest op de inparkeerkunst van de automobilist. Of ging hun blik gewoon automatisch naar iets wat bewoog zonder dat het hen ook maar enigszins interesseerde.
Er kwam een vierde man aan, met een scootertje, over de stoep.
´He Arie.´
Daar had je het al.
