Zorg & borg

Hoe graag ze ook wilde, op zichzelf wonen was niet langer verantwoord voor mijn moeder. Na een korte noodopvang kwam er een kamer vrij op de derde verdieping van een verzorgingshuis waar ze permanent zou kunnen blijven wonen. Alle zorg was er aanwezig. Voor de intake werd de tijd genomen. Wij, de kinderen, zouden op verzoek ook een sleutel van de kamer kunnen krijgen, daarvoor moest dan wel een borg van zestig euro betaald worden. ´Maar die krijgt u natuurlijk gewoon terug zodra uw moeder gestorven is,´ zei de medewerker. Ik denk dat ze het zei om ons gerust te stellen, maar ik keek snel opzij naar mijn moeder. Ze knikte met een vaag lachje.  

Een kat en een hortensia

In de plantenzaak hadden ze het nog zó gezegd: ´Veel water geven´, en toch was het misgegaan. ´s Ochtends bij het opstaan hingen de bloemetjes slap en verlept naar beneden. Ze waren nog steeds knalroze, maar verder zag het er niet al te florissant uit.
Ik voelde me schuldig. Moeiteloos was het aan mijn geheugen ontsnapt. Ik schonk een halve gieter water in de pot, het gutste er onder weer net zo hard uit als ik het erin goot, en er bleef een laagje staan in de onderzetter. Maar een paar uur later was het wonder geschied. De bloemen stonden weer fier overeind op de stelen. De kluit was doorweekt -- maar het leven was in de plant teruggekeerd. Ik streek over de schermvormige bloemen. Ze waren hard als een net opgepompte fietsband.

De volgende ochtend lag de kat voor dood op de bank, onbeweeglijk. Ik riep, geen reactie. Of zag ik zijn oog even opengaan? Ik streelde de zachte vacht en er begon een zacht geknor ergens in zijn binnenste. Maar hoezeer ik ook bleef aaien, het gutste nooit met grote bakken weer naar buiten. Er werd van genoten, hij wilde alleen maar meer meer meer. Heel anders dan bij een hortensia.

Modus Operando

Het was ontroerend. Hij wilde zeggen ´manier van doen´, of ´handelswijze´, of zoiets. Maar dat zei hij niet rechttoe rechtaan, ik weet niet waarom. Misschien omdat hij lid was van de greatest rock´n roll band op aarde, hij was stoer, hij was niet gewoon, hij was anders. Hij wilde een decadent leven waarin ´s ochtends geen koffie werd gedronken maar een joint gerookt. En als er dan wel koffie werd gedronken dan zat daar in ieder geval een grote scheut van het een of ander in. Sowieso was ´s ochtends opstaan een totaal achterhaald gegeven trouwens, je ging maar beter helemaal niet naar bed. Dan hoefde je ook niet op te staan, scheelde ook weer een burgerlijkheidje.
En in zo´n sfeer ga je niet zeggen ´Dat was onze manier van doen´, of ´zo deden we dat dus´. Nee, dan neem je je toevlucht tot een iets verhevener manier van zeggen. Dan zeg je het bijvoorbeeld in een andere taal, of met andere woorden. Zoals je ook zegt Alea iacta est als er iets onomkeerbaars is gebeurd, dat klinkt zoveel dreigender.
De rockster nam zijn toevlucht dus tot latijn. Want de Romeinen, DIE waren pas decadent, ze hadden het uitgevonden om het zo maar te zeggen. En om dus aan te geven dat hij niet van de straat was zei hij: ´That was our modus operando in those days.´
Dat operando klonk als euperendeu. Lijzig sprak hij het woord uit, That was our modus euperandeu.
Het klonk als operette als je het eigenlijk over opera hebt.
Het was in ieder geval een hele andere modus operandi dan van de gewonen mensch, dat is zeker.

Zomer

Waarom je het niet bij een drogist kon kopen was me een raadsel, een onschuldige zalf die zelfs als je´m opat nog niet tot complicaties zou leiden. Maar een bezoek aan de apotheek was onvermijdelijk.
Er stond gelukkig geen rij.
Een Aziatisch uitziende dame kwam naar de balie. Net nadat ik gezegd had wat ik nodig had en het recept had overhandigd, kwam er een dromerige jongen binnenlopen. Zo´n jongen met rommelig krulhaar dat voor zijn ogen hing, en een veel te groot groezelig hemd aan (het was warm) dat over zijn broek fladderde, die overigens ook veel te groot was. Aarzelend stond hij achter me. De Aziatische werd ineens wat onrustig. Ik keek nog eens om, ook zij keek naar hem.
´You need morning after pill?´
Ik was stomverbaasd. Wat een geoefend oog!
De jongen schuifelde naar voren, maar hij had niet begrepen wat ze vroeg. Misschien sprak hij geen Engels. Omstandig begon hij iets uit te leggen. ´Yesterday...´
´You had sex without any protection?´ zei de vrouw.
Hij keek haar weer niet-begrijpend aan.
´Without condom? Nothing? Unprotected sex?´
Er begon hem iets te dagen. Hij werd ook een beetje rood. Toen knikte hij.
´We call that the morning-after pill,´ zei de vrouw.


Niet dat ie floot of zo, maar hij ging wel blij de deur uit.
Later kwam ik hem weer tegen in de supermarkt vlak bij de apotheek, met een heel leuk meisje met dreadlocks en een hippe bril. Ook haar kleren waren groezelig en vaal. Toch gek dat je dan iets weet wat verder niemand weet. Behalve die Aziatische dan.

De morning-after pill. Het gaf me zo´n zomers gevoel.

Mijn schuld

Mijn schuld.
Zeiden maar meer mensen ´Mijn schuld´.
Het ging om een heel onschuldig vergrijp: zebrapad, voetganger, fietser rijdt door, voetganger stond al op zebrapad.
Ik, fietser, droeg de schuld. Dus ik riep heel hard ´Sorry!´
Maar de voetganger riep ´Mijn schuld!´
Verbaasd keek ik om. Hij zwaaide nog verontschuldigend. Ik zwaaide ongelovig terug.