Omdat ik twintig jaar lang niet had gebreid, was ik nieuwsgierig of ik het nog wel kon. Maar het ging helemaal vanzelf weer als vanouds, zodra ik de breinaalden en de wol in mijn hand had. Het was het ook niet zo moeilijk, het eerste project sinds lange tijd dat ik op had gepakt was een sjaal. Een sjaal zonder ingewikkelde motieven, meerderingen, minderingen, het was rechttoe rechtaan. Er kon niet veel misgaan, en dat ging er ook niet.
Maar het afhechten, hoe ging dat ook alweer?
Hoe diep ik ook nadacht, ik had geen idee. Toen besloot ik mijn hoofd uit te schakelen en voort te breien in een soort loze leegte. En verdomd, mijn handen gingen iets doen wat mijn hoofd niet eens herkende, maar het was afhechten -- dat zag ik wel, en pas toen mijn handen ermee klaar waren wist ik hoe het ook alweer moest.
Ik ben het nu weer vergeten; het geheugen van mijn handen is volgens mij een stuk beter.
skip to main |
skip to sidebar
