Witte lelies

'Witte lelies, die zetten jullie maar op mijn graf,' zei mijn moeder altijd zeer vastberaden. Ze zou nooit doodgaan, dus we lachten het weg en ergerden ons aan haar monomindness. Maar nu was ze dood, en er kwamen onwetende mensen, met die witte lelies. Niet omdat ze dat ooit tegen hen gezegd had. Mijn moeder kende hen niet eens. Ze hadden gewoon die bloemen gekocht omdat ze passend leken. Ik zette ze in een vaas op de tafel terwijl de tranen in mijn ogen sprongen.