Voorkeur

Ierland met z'n elfen en kabouters. Je gelooft er natuurlijk niet in, maar wat als er nou toch een kern van waarheid in zit? Het landschap roept erom. Je loopt een grote zandtong op die een paar kilometer de zee in steekt. Eerst aan de ene kant, terug naar de kust ga je langs de andere kant. Tot je daar niet meer verder kan. Het wordt modderig en het lijkt wel een soort moeras. Je moet oversteken, over de zandachtige heuvels, weer naar de andere kant. Zo breed is het niet. Je klimt de eerste heuvels over, die worden gevolgd door meer zandheuvels. De zee is om je heen en toch lijkt het alsof je verdwaalt in een duinlandschap. Als je denkt dat je de laatste duin beklommen hebt volgt er altijd wel weer een ander. En weer een ander. En dan opeens achter wat weer niet de laatste is zie je in de holte tussen de duinen bokkenhoorns liggen, niet alleen dat, een dode bok -- althans, het vel daarvan -- met de hoorns er nog aan ligt te stoven in de zon. Dus je rent verder, snel zoek je naar het water dat je wel overal om je heen ziet maar je zit nog steeds midden op die landtong. Je rent en je rent, en dan kom je hijgend weer aan op het strand. Much ado about nothing, maar dan heb je nog liever kabouters.