In het begin ging het waarschijnlijk niet zo goed. Hij stond toen als zichzelf, een Marokkaanse man van middelbare leeftijd, met de daklozenkrant en een treurige uitdrukking op zijn gezicht. Terwijl zo iemand het eigenlijk nog meer verdient dan de altijd vrolijke groetende stralende daklozenkrantverkopers (die je ook hebt) draaide het toch niet lekker.
Hij veranderde zijn strategie. Dat is met een dak boven je hoofd al moeilijk, laat staan als je dat niet hebt. Maar hij deed het.
Plotseling stond daar een Charlie Chaplin, met bolhoed en snorretje, maar duidelijk ook met een kleurtje. Hij deed zelfs, voorzover dat lukte, af en toe het loopje na. De verkoop moet daardoor enorm zijn gestegen, dat kan niet anders. Zoiets hadden de mensen nog nooit gezien, daar koop je graag een krant van.
Maar zo´n succesformule houdt niet eeuwig stand.
Vandaag stond ie met een kleurige poncho, als een Zuid-Amerikaanse indiaan, met een stapeltje kranten in zijn hand. Hij keek niet vrolijk. Hier geen Chaplin-effect.
Een volgende metamorfose is dan ook onvermijdelijk.
