Een akkerbouwer met gebrek aan inlevingsvermogen komt niet ver.
Je moet je kunnen voorstellen dat piepkleine plantjes, ze lijken op sterven na dood, geplant op regelmatige doch tamelijk afschrikkendwekkende afstand van elkaar, zullen groeien en groot worden en ternauwernood genoeg ruimte hebben om de rijke oogst te kunnen dragen.
Het is onvoorstelbaar, maar boeren en akkerbouwers begrijpen dat. Die houden de juiste afstand. Die geloven in het leven en niet in de dood. Die weten zeker dat planten die ruimte uiteindelijk nodig zullen hebben. Die weten dat het wel goed komt en dat er ooit veel, veel tomaten kunnen worden geplukt van de onooglijke slaphangende plantjes waarvoor je op dit moment nog geen stuiver zou geven.
Het zal te maken hebben met ervaring.
Het vertrouwen is in ieder geval groot.
