Het dikke jongetje dat op een terras aan tafel zat, jaren geleden in Italië, als een soort dik prinsje omringd door zijn familie, spookt nog wel eens door mijn hoofd. Hij lachte de hele tijd gevaarlijk, beetje gemeen ook, zijn mond met scherpe kleine tandjes open. De ouders en anderen om hem heen leken het allemaal wel amusant te vinden maar het was wel duidelijk dat hier een kleine tiran zat. Met glimmende ogen hield hij alles in de gaten, stiekem prikte hij de hond met z'n vork. Die begon te janken en kreeg een schop -- de ogen van het jongetje lichtten op. Hij vroeg een toetje aan drie verschillende mensen en kreeg dus drie keer opnieuw. En alles ging op. Af en toe schetterde z'n schelle stemmetje, ik kon niet verstaan wat ie zei maar het klonk niet aardig.
Toen we weggingen zat hij er nog. Triomfantelijk om zich heen kijkend.
Dit was een heel eng jongetje.
