Ik stapte in de donkerblauwe Mercedes. Het was midden op de dag en de hitte was verpletterend. Op de voorbank lag een landkaart, ik zag dat een aantal grote wegen met rode stift waren gemarkeerd. Zodra ik was ingestapt trok de auto met grote snelheid op, met een noodvaart reden we over de brede snelweg. Hij leek wat gespannen, mijn Duitse chauffeur, zijn gezicht was bleek en ik zag zweetdruppeltjes vanuit zijn hals z'n t-shirt in lopen. Ik vroeg 'm waar ie naar op weg was. Op vermoeide toon zei ie dat ie alle snelwegen in het zuiden van Frankrijk aan het afrijden was. Wonderlijke tijdsbesteding. Niet dat het niet prettig toeven was in de auto, integendeel, maar op een gegeven moment wil je er toch uit, wordt het monotoon.
Maar de monotonie was kennelijk wat hij zocht.
Van de andere kant, sommige mensen reizen af naar verre bestemmingen om daar in een klooster met veel meditatie en een teruggetrokken leven tot een soort van innerlijke rust te komen. Zo zoevend over de snelweg kom je wellicht ook op een gegeven moment in een staat van verlichting terecht. Als je't maar lang genoeg volhoudt.
