Welkom

Een man bij de deur. Hij lacht uitnodigend.
Hij is beroemd, hij is Frank Sinatra.
Nonchelant staat hij tegen de deurpost van zijn huis geleund, sigaret in de hand. De deur staat half open en op de foto zie je ook nog dat er een deurmat voor de deur ligt. Frank wil graag met rust gelaten worden.
Dat kun je zien aan de deurmat.
Welcome staat daar normaal gesproken.
Maar op zijn deurmat staat met grote letters Go away .
Frank heeft geen behoefte aan bezoek.

Citroën

Ze had een nieuwe auto. Fel blauw. Ik heb er geen verstand van maar ik kreeg de full treatment, de motor moest bekeken worden. Het kostte even moeite om de motorkap open te doen. "Ziet er goed uit" zei ik. Alles leek zo nieuw, geen roest of stof te bekennen. Wat ik wel verontrustend vond was dat je door de motor de straat zag.
"Er zit geen bodem in deze auto".
Verschrikt keek ze me aan. "Hoort dat zo?"
"Geen idee. Zit er ook een reservewiel bij?"
We controleerden of er een reservewiel was bijgeleverd. Ja, het hing gewoon onder aan de auto, aan de achterkant. Terwijl we op onze knieën het wiel bekeken zag ik wel dat de knalpijp nogal verroest was.
Dat scheen helemaal niet erg te zijn hoorden we later.
Een auto zonder bodem en met verroeste knalpijp, ik zou toch zweren dat dat een miskoop is. Maar het is heel normaal.

Een vak

Een chauffeur reed moeiteloos een vrachtwagen met oplegger, van een meter of 15 minstens, achteruit een oprit in. Met één hand nam hij de achterwaartse bocht. Met de andere hand hield hij de deur open; door die open deur keek hij naar schuin naar achter naar de oprit waar de wagen in moest. En het ging vlekkeloos.
Deze man heeft een vak dat ie heel goed beheerst. Het is ook zo'n duidelijke vaardigheid -- auto staat hier, moet daarnaartoe, dat is moeilijk maar je kunt het en schuift 'm op de goeie plek. Sjoemelen heeft geen zin.
Al die dingen die ik kan lijken me makkelijker dan zo'n oplegger achteruit een oprit oprijden. Maar misschien is het een gebrek aan inlevingsvermogen. Misschien snapt die chauffeur weer niet dat ik de dingen kan die ik kan.

Schaamte

Er zijn een paar erg ondergewaardeerde eigenschappen.
Of zijn het eigenlijk wel eigenschappen?
Schaamte en twijfel.
Staan niet hoog aangeschreven bij den hedendaagsche moderne mensch.
En waarom niet?
We moeten altijd alles zeker weten. En stel je voor -- je hebt toch ongelijk of je blijkt er toch helemaal naast te zitten, dan mag je je nog eens een keer niet schamen ook. Want jezelf schamen, dat is nergens meer voor nodig. Je had het gewoon even niet goed gezien, dat kan de beste overkomen.

Maar ik schaam me er absoluut niet voor dat ik me regelmatig schaam.
En twijfelen doe ik trouwens ook graag en veel.

5 Minutes of fame

"Ze stelt alleen maar heel stomme vragen". Ze keek boos terwijl ze het me toefluisterde, met haar rug naar het duo interviewster-geinterviewde gekeerd. Ik keek het eens aan. Hij werd al een tijdje ondervraagd door de verslaggeefster, de camera stond al minstens vijf minuten onverbiddelijk op hem gericht. En niet op haar.
"Ik zal even kijken hoe lang nog" fluisterde ik. Ik ging achter de cameraman en verslaggeefster staan. Een kleine pauze in de opname. "Misschien is het leuk om haar ook nog iets te vragen" zei ik tegen de interviewster. Ze keek om. "Wie?" Ik wees voorzichtig. "Zij heeft vroeger voor volle zalen gespeeld en was zijn (ik wees naar de persoon die zij zojuist uitgebreid had geinterviewd) beste vriendin". Aha. Ze knikte nadenkend en overlegde even met de cameraman.
"Goed. Ik ga even naar haar toe."
Het interview was kort maar had effect.
"Goeie verslaggeefster" zei ze tevreden nadat de cameraploeg was opgestapt.

Het gevaar van risico's

Hij had bergen beklommen, was vaak verdwaald en soms half bevroren. Angstaanjagende tochten maakte hij, met enorme risico's. Soms ging het dus ook mis, dan stortte hij naar beneden. Dan wilde hij te veel en te gevaarlijk, hij speelde met zijn leven. Een keer was hij in een ravijn gedonderd waaruit hij na zes dagen weer tevoorschijn kwam. Meer dood dan levend had hij strompelend het basiskamp bereikt. De littekens waren nog duidelijk te zien in zijn gezicht.
Ik haalde 'm van het hotel op en vroeg of het een goed hotel was. Ach, een hotel is een hotel. Het maakte hem verder niet uit. Stoer haalde hij z'n schouders op.
Tough boy knew his pose.
Ik vertelde dat me de avond ervoor, op weg naar huis, de weg gevraagd werd door een aantal mensen in een auto. Dat ze vlakbij mijn huis moesten zijn en dat ik ingestapt was en meegereden. Net zo makkelijk en beter dan lopen. Meevaller.
Met open mond keek hij me aan.
What? Zomaar midden in de nacht?
Dat DOE je toch niet!
Veels te gevaarlijk.

Hongerkunstenaar

Ik wist niet dat het zóveel tijd zou kosten om de worteltjes te schrappen. Ik had de pan aardappels al geschild en die ander was nog steeds bezig met het eerste worteltje. Ingespannen zat ie te schrappen en te kerven. Trots hield hij hem omhoog. Een minuscuul piemeltje met natuurgetrouwe eikel.
"Mooi he?"
Zeker.
Maar dat eten stond voorlopig dus nog niet op tafel.

Ralph revisited

Ralph kwam net langs. Hij had een groen petje op, achterstevoren.
Hij floot naar de vogels en had weer twee colbertjes over elkaar aan. Want zo doet Ralph dat. Hij tuurde naar de lucht met z'n zonnebril op. Het regende bijna. "There's rain in the sky" zei ie op zijn aarzelende manier.

Ralph komt uit California, hij was bevriend met Ken Kesey en hoorde heel even bij de Merry Pranksters. En nu werkt hij in een supermarkt die eerlijke dingen eerlijk verkoopt.

Af en toe, zoals net, denk ik aan Ralph. Dan komt hij even langs.
Je kunt slechter bezoek treffen.

Kinderzitjes

Ik overweeg een kinderzitje aan het stuur van mijn fiets te hangen. Ik heb niets om erin te stoppen maar ik vind het altijd zo mooi, vrouwen op de fiets, met lege kinderzitjes. Het suggereert een actief en nuttig leven. 's Ochtends zie je ze fietsen door rode stoplichten want HAAST. En eind van de middag is het natuurlijk ook weer haasten om de kinderen op te halen. En dan te koken, spelen en het kind naar bed te brengen. Bij twee zitjes slaat mijn fantasie helemaal op hol. Ik begrijp eigenlijk niet hoe je dan ooit nog toe komt aan iets dat niet met een van die twee zitjes te maken heeft. Het enorme doel dat die stoeltjes uitstralen spreekt me aan. Leeg nog meer dan gevuld.
Zo'n kinderzitje lijkt me een goede toevoeging aan mijn fiets.
Maar natuurlijk vooral aan mijn leven.

Cursus multi-tasken

Je komt thuis:
Zet de boodschappen neer, draai de kraan open voor de afwas die er nog staat, maak ondertussen je broek los en ga naar de wc, maak je bril schoon terwijl je op de wc zit, maak je broek weer vast terwijl je doortrekt, ruim de boodschappen op terwijl de kraan loopt, schil ook ondertussen alvast een aardappeltje, zet het eten op, was af terwijl je wacht tot alles kookt, droog af terwijl de aardappelen uitdampen, schep je eten op en loop naar de kamer, zet de tv aan en sla de krant open, luister naar de tv en lees de krant.

Dit scheelt je minstens een uur per dag. Kan je allemaal leuke dingen doen.

Levenslied

Je moet mensen niet te snel in een hokje stoppen maar de jongen die elke donderdagmiddag de Hiphop Connection op kwam halen was geen hiphopper. Hij had een matje, was een beetje dik en had altijd een wat slaperige look. Het tijdschrift werd wekelijks voor hem apart gehouden.
Hij keek een beetje bang uit z'n ogen. Een beetje verdedigend ook. Hij leek me zo iemand wiens ouders een enorme platenverzameling hebben van Frans Bauer of André Hazes, een grote collectie levenslied in ieder geval. Maar hij wilde wat anders. Ik kon me hem alleen maar uit de maat hip-hoppend of rappend voorstellen terwijl ie door iedereen werd uitgelachen als ie zijn zogenaamde ding aan het doen was.
Maar hij las wel elke week trouw zijn vakblad.
Ik vond het het toppunt van eenzaamheid.

Hermenegild in Rome

Jaren had ik pianoles gehad van Zuster Hermenegild. Tot ze plotseling overgeplaatst werd naar Rome. Ze moet enorme heimwee gehad hebben. En het zusterhuis was ook wel een beetje ontheemd zonder haar, opperzuster als ze was.
Een oerhollandse non, op haar 56ste (zoiets zal ze geweest zijn) overgeplaatst naar Rome. En het is een eer dus je kunt niet weigeren. Culture-shock. Die speciale wachters bij het Vaticaan, fattige mannen in hun haute couture kostuums, waren heel andere koek dan Pastoor Verbeemd in zijn zwarte kleed. En de Italiaanse nonnen waren vast ook heel anders dan Zuster Godelieve en Zuster Ludgera. Fijne tengere vrouwen met design-habijten stel ik me voor. Ze zal zich misschien wel een olifant gevoeld hebben met haar grote boezem en haar O-benen. Zusters in Nederland keken daar niet naar. Dat lag bij die Italiaanse zusters natuurlijk anders.
En wat me nog het gekste lijkt, is Zuster Hermenegild 's middags achter een groot bord pasta. Wij aten na de pianoles wel eens een witte boterham met rabarberjam. En dan eet je opeens voortdurend pasta.
Maar goed, als iemand zich voor jou opgeofferd heeft aan het kruis dan zeur je niet over een bord pasta meer of minder natuurlijk.

Direct Mail sucks

Je kunt reclame zien als een noodzakelijk kwaad. Maar misschien is het toch meer een hinderlijke en verspillende stoorzender. Het wordt ongevraagd aangeboden, het dramt en het vertelt de waarheid op een geheel eigen manier. Niemand vraagt erom en toch betaalt iedereen er uiteindelijk zelf aan mee (want koop je een produkt dan betaal je automatisch voor het reclamebudget dat eraan besteed is). En de manier waarop je als ontvanger over één kam wordt geschoren met alle andere ontvangers is vaak deprimerend simpel.

Het ergste is Direct Mail. Mij kwam eens een brief onder ogen die bestemd was voor mensen die geïnteresseerd zijn in oorlogsboeken. Want zo gaat dat meestal, men is ergens in geïnteresseerd, er wordt gevraagd of men op de hoogte wil worden gehouden van dit onderwerp en vervolgens is de brievenbus te klein.
Er kwam een nieuw boek uit over de 1e Wereld Oorlog. In de brief stond hoe je het boek kon bestellen en verder stond er ook nog een korte beschrijving van de inhoud. Gruwelijk was het. Moeder had zoon naar front zien vertrekken, zoon verrekte in de loopgraven waar ie eerst z'n been verloor en later nog wat andere lichaamsdelen zag wegrotten en ondertussen stierven er links en rechts nog zo wat mensen. Kortom, een hartverscheurend verhaal dat je bijna kon ruiken.
Stond er onder aan de brief:
Wij wensen u veel leesplezier!
Je moet wel een heel fanatisch oorlogvorser zijn en een enorme liefhebber om aan dergelijke kost leesplezier te beleven.

Als ze zo'n brief nou eens afsluiten met Wij wensen u veel sterkte, maar er is natuurlijk geen hond die eraan denkt om zo'n standaard afsluiting te veranderen.

Hetzelfde

Blanke mensen vinden vaak dat zwarte mensen erg veel op elkaar lijken. Zij zien geen verschillen. Maar omgekeerd is dat ook zo.
Hassan, uit Soedan is erg donker. Pikzwart zou je ook kunnen zeggen. Hassan ging eens mee naar mijn moeder. Lekker een dagje naar het platteland. We aten wat, we wandelden wat en na een paar uur gingen we weer naar huis.
Een paar weken later was Hassan jarig en ik stuurde hem een kaart. Ik had alleen maar een paar kaarten met een foto van de oude Annie M.G. Schmidt in huis. Daar stond ze op als een oude gerimpelde vrouw met een grote bril en een bos krullend wit haar. Ach, hij kent Annie vast wel, dacht ik. Daar leren tenslotte vele allochtonen mee lezen. Dus waarom niet, die kaart moest nu weg -- ik schreef 'm en stuurde 'm op.
Een paar dagen later vond ik een boodschap op mijn antwoordapparaat:
"Is mooie foto van mama."

Voor Hassan lijken alle blanken op elkaar.

Alles kwijt

per ongeluk vernietigde ik mijn blog.
Ik begin dus weer opnieuw.
Onder hetzelfde adres.
Het is geen ramp.
En wel heel erg Zen.