Hij had bergen beklommen, was vaak verdwaald en soms half bevroren. Angstaanjagende tochten maakte hij, met enorme risico's. Soms ging het dus ook mis, dan stortte hij naar beneden. Dan wilde hij te veel en te gevaarlijk, hij speelde met zijn leven. Een keer was hij in een ravijn gedonderd waaruit hij na zes dagen weer tevoorschijn kwam. Meer dood dan levend had hij strompelend het basiskamp bereikt. De littekens waren nog duidelijk te zien in zijn gezicht.
Ik haalde 'm van het hotel op en vroeg of het een goed hotel was. Ach, een hotel is een hotel. Het maakte hem verder niet uit. Stoer haalde hij z'n schouders op.
Tough boy knew his pose.
Ik vertelde dat me de avond ervoor, op weg naar huis, de weg gevraagd werd door een aantal mensen in een auto. Dat ze vlakbij mijn huis moesten zijn en dat ik ingestapt was en meegereden. Net zo makkelijk en beter dan lopen. Meevaller.
Met open mond keek hij me aan.
What? Zomaar midden in de nacht?
Dat DOE je toch niet!
Veels te gevaarlijk.
