Jaren had ik pianoles gehad van Zuster Hermenegild. Tot ze plotseling overgeplaatst werd naar Rome. Ze moet enorme heimwee gehad hebben. En het zusterhuis was ook wel een beetje ontheemd zonder haar, opperzuster als ze was.
Een oerhollandse non, op haar 56ste (zoiets zal ze geweest zijn) overgeplaatst naar Rome. En het is een eer dus je kunt niet weigeren. Culture-shock. Die speciale wachters bij het Vaticaan, fattige mannen in hun haute couture kostuums, waren heel andere koek dan Pastoor Verbeemd in zijn zwarte kleed. En de Italiaanse nonnen waren vast ook heel anders dan Zuster Godelieve en Zuster Ludgera. Fijne tengere vrouwen met design-habijten stel ik me voor. Ze zal zich misschien wel een olifant gevoeld hebben met haar grote boezem en haar O-benen. Zusters in Nederland keken daar niet naar. Dat lag bij die Italiaanse zusters natuurlijk anders.
En wat me nog het gekste lijkt, is Zuster Hermenegild 's middags achter een groot bord pasta. Wij aten na de pianoles wel eens een witte boterham met rabarberjam. En dan eet je opeens voortdurend pasta.
Maar goed, als iemand zich voor jou opgeofferd heeft aan het kruis dan zeur je niet over een bord pasta meer of minder natuurlijk.
