De uitspraak van Zuster Godelieve dat het haar heerlijk leek om een koe te zijn (de hele dag in de wei, herkauwen en in de verte staren) had me aan het denken gezet. Ik had het wel met haar te doen, want haar leven stond erg ver af van het leven van de gemiddelde koe. Ik kon me niet zoveel voorstellen bij haar verlangen, want een koe -- dat was wel het laatste wat ik zou willen worden of zijn.
Elke ochtend om 7 uur zongen de zusters samen, in de kapel, onder begeleiding van Zuster Hermenegild. God prijzend en lovend. Wat een hel moet dat zijn geweest voor Godelieve. Want een koe, die wordt wakker wanneer ze wil, leeft zonder veel dwang en dingen die moeten (behalve dan dat ze gemolken moet worden een paar keer per dag) en daar zat Godelieve -- met de slaap nog in haar ogen in de donkere kapel te zingen. Buiten woei de wind om het huis, ze probeerde bij de gezangen te blijven maar droomde heimelijk van een warme stal.
Daarnaast werd ze misschien nog wel gekweld door schuldgevoel, want een ander willen zijn in Gods schepping -- is dat niet twijfelen aan Zijn wijsheid? Wat een hoogmoed om ontevreden te zijn met je plek in de wereld!
Maar dromen mocht bij de zusters. Daar deed niemand moeilijk over.
