Ze gingen met de hele klas naar de film. Het was een zogenaamde Goeie Film, verantwoord, en je had er nog wat aan in verband met later -- met het lezen van Duitse boeken en zo voor de boekenlijst van school.
Die Blechtrommel van Günter Grass.
Voor kinderen van veertien jaar was het misschien wel wat te hoog gegrepen. Ze werden bovendien behoorlijk afgeleid door elkaar, de concentratie voor de film was ver te zoeken.
"Ik vond er niets aan" zei ze stoer na de film.
"Je snapte'm gewoon niet!" brulde de ADHD-klasgenoot.
"Welles!" schreeuwde ze.
Ze had moeten zeggen: "En jij zeker wel!"
Maar daar dacht ze later pas aan.
