Omdat ie nooit terugschreef besloot ik mijn toevlucht te nemen tot andere middelen. Ik realiseerde me best dat Koreanen niet de meest amicale personen in de wereld zijn. Zo algemeen kan je't volgens mij wel stellen. Maar na drie brieven zonder antwoord werd ik het toch wel zat. Nog één poging zou ik doen. En ik zou het 'm erg gemakkelijk maken.
In de envelop deed ik een multiple choice brief. Met daarbij een geadresseerde envelop. Aan mezelf. Het enige wat hij nog hoefde te doen was de juiste antwoorden aankruisen en een postzegel plakken.
A. Dear
B. Stupid
C. Crazy
Marchand,
I didn't write you, because I
A. don't like you
B. didn't have time
C. am dead.
Enzovoort.
Het zou een minimum aan inspanning vergen om me terug te schrijven.
Een week later ontving ik een brief in de bus met een bekend handschrift. Mijn eigen handschrift. Met Koreaanse postzegel.
De brief was keurig ingevuld. Alle antwoorden waren aangekruist.
Onder aan de brief had ik ruimte gelaten voor opmerkingen.
Daar was ook wat ingevuld:
Marchand, don't give stupid answers!
He was still alive and kicking.
