De voorzitter van de Vereniging voor Cosmetische Chirurgie had een onbeweeglijk voorhoofd. Helemaal glad, een uitdrukkingsloos stuk huid. En op de rest van zijn gezicht was ook geen enkele emotie af te lezen. Dat had hij opgegeven voor zijn esthetische doel van Geen Rimpels. En het werkte inderdaad. Er kwamen woorden uit een gleuf in die rimpelloze huid, maar wat hij dacht viel niet in te schatten. Het ging over het risico van anti-rimpelbehandelingen. Dat mensen daarin een eigen verantwoordelijkheid hebben.
Ik zie 'm zitten, 's avonds, aan de eettafel thuis. Met zijn vrouw. Zwijgend controleren ze elkaars gezicht en met een zucht van verlichting constateren ze elke avond weer: we zijn nog glad. Aan ons valt niets af te lezen, geen leeftijd, geen gedachte, niets!
Zo eten ze in alle rust en ongestoord.
Het eten is vast heel lekker maar of het ze smaakt weet ik niet.
Dat kan ik niet zien, dat kan ik alleen maar raden.
