Als je tijdens een circusvoorstelling vlakbij de piste zit en het zaagsel ruikt zou je zo mee willen reizen in een gammele caravan, de vrijheid tegemoet. Dat die vrijheid dan betekent 20 uur per dag zwoegen en je voortdurend over je vermoeidheid heenzetten -- dat dondert niet.
Vrijheid heeft kennelijk niet te maken met de hoeveelheid uren die je werkt. Het heeft meer een link met de aard van het werk dat je doet. En zo kan 20 uur per dag zwoegen een groter gevoel van vrijheid opleveren dan 8 uur per dag op kantoor. In theorie dan.
Het heeft echt iets romantisch dat de mevrouw van de trapeze je ook een kaartje heeft verkocht. Alleen zag ze er toen heel anders uit.
Zo'n hardsappelend klein rondreizend circus dat voortdurend balanceert op de rand van een faillissement is heel iets anders dan de geoliede machine van zoiets als het Cirque du Soleil. Dat zich ook circus noemt en grossiert in adembenemende acts. Maar waar je het zweet allang niet meer ruikt, laat staan zaagsel in de piste ziet liggen. Dat zorgt maar voor stof en bezoedelt de kreukloze outfits van de artiesten. Geen dubbelrol voor de dame van de trapeze; op grote afstand doet ze haar act en je kunt alleen maar in bewondering zuchten. Na de voorstelling is het meteen uit je geheugen verdwenen. Het was mooi, ja, en heel erg knap. Reukloos.
Terwijl die poedelact, van rondreizend circus Rigolo, nog in mijn geheugen gegrift staat. Er zat een naadje los aan de jurk van de dressuurmevrouw en het zaagsel spatte op.
Perfectie is niet interessant.
