Het was pitch black maar nadat we zo een kilometer of 100 hadden gereden, door bar woestijnlandschap, gloorde in de verte ineens een enorme bak licht. Alsof er tl-buizen geteeld werden op een lap grond.
Net over de grens van Nevada lagen twee Casino's dicht bij elkaar, Whisky Pete en Buffalo Bill's. Twee hotelcomplexen in de woestijn met niets anders te doen dan gokken en overal verlichting en neonreclame.
Een kamer kostte bijna niets, net zoals het eten.
Gokken hoefde je ook niets te kosten maar in de praktijk lag dat anders.
Eenmaal begonnen scheen je er niet meer mee te kunnen stoppen.
Dat gold tenminste voor de meeste mensen.
Maar daar hadden wij geen last van. Misschien waren we gehard door toepmarathons en yathzee-drives. Dat was pas verslavend. Het had ons immuun gemaakt voor de aantrekkingskracht van de gokkasten.
Het was dus een goedkoop uitje.
Maar stomvervelend, dat wel.
