Wednesday, November 29, 2006

Gesnapt

Ze gingen met de hele klas naar de film. Het was een zogenaamde Goeie Film, verantwoord, en je had er nog wat aan in verband met later -- met het lezen van Duitse boeken en zo voor de boekenlijst van school.
Die Blechtrommel van Günter Grass.
Voor kinderen van veertien jaar was het misschien wel wat te hoog gegrepen. Ze werden bovendien behoorlijk afgeleid door elkaar, de concentratie voor de film was ver te zoeken.
"Ik vond er niets aan" zei ze stoer na de film.
"Je snapte'm gewoon niet!" brulde de ADHD-klasgenoot.
"Welles!" schreeuwde ze.
Ze had moeten zeggen: "En jij zeker wel!"
Maar daar dacht ze later pas aan.

Monday, November 27, 2006

Tulpentijd

Piet had een keetje in het land, helemaal achterin -- geen mens die 'm daar zag. Dat keetje stond op het land dat hij dag in dag uit bewerkte. Hij verbouwde klein spul, tulpen of aardappelen. Om zeven uur 's ochtends begon ie altijd. 's Middags kwam ie naar huis om te eten en 's avonds sjokte hij van het land weer terug naar huis. Slapen eten en werken.
Maar dat werken, ik had er zo mijn twijfels over. Al zou ie onkruid gewied hebben met een pincet, dan nog had hij het makkelijk kunnen redden en niet elke dag daar ver in het land hoeven bivakkeren. Het was misschien wel een vorm van luieren. Niemand die het controleerde. Want wie zou het ook maar wat interesseren wat Piet verbouwde en wat ie daar deed.
Piet heeft ruim 30 jaar van zijn leven zitten verpuzzelen, doezelen, nadenken en lummelen in dat keetje. Met elke dag een fles koude thee mee.
Achter in het land begon voor Piet de vrijheid.

Sunday, November 26, 2006

Hertaling

Hoe vertaal je de uitdrukking Down to earth?
Iemand vertaalde het eens als Laag bij de gronds. Ze was heel verontwaardigd want dat Down to earth werd gezegd over arbeiders en dat vond ze een schande. Om arbeiders laag bij de gronds te noemen.
Volkomen begrijpelijk hoe ze bij de vertaling kwam. Ik snap eigenlijk niet dat ik die associatie zelf nooit had, maar het is nooit in me opgekomen. Ik dacht altijd alleen maar meteen aan nuchter.

Thursday, November 23, 2006

Asian letter

Omdat ie nooit terugschreef besloot ik mijn toevlucht te nemen tot andere middelen. Ik realiseerde me best dat Koreanen niet de meest amicale personen in de wereld zijn. Zo algemeen kan je't volgens mij wel stellen. Maar na drie brieven zonder antwoord werd ik het toch wel zat. Nog één poging zou ik doen. En ik zou het 'm erg gemakkelijk maken.
In de envelop deed ik een multiple choice brief. Met daarbij een geadresseerde envelop. Aan mezelf. Het enige wat hij nog hoefde te doen was de juiste antwoorden aankruisen en een postzegel plakken.

A. Dear
B. Stupid
C. Crazy
Marchand,

I didn't write you, because I
A. don't like you
B. didn't have time
C. am dead.

Enzovoort.
Het zou een minimum aan inspanning vergen om me terug te schrijven.

Een week later ontving ik een brief in de bus met een bekend handschrift. Mijn eigen handschrift. Met Koreaanse postzegel.
De brief was keurig ingevuld. Alle antwoorden waren aangekruist.
Onder aan de brief had ik ruimte gelaten voor opmerkingen.
Daar was ook wat ingevuld:
Marchand, don't give stupid answers!

He was still alive and kicking.

Wednesday, November 22, 2006

Een kaart van jezelf

Ik kreeg zo weinig post dat ik besloot mezelf een kaart te sturen. Met niet alleen maar Groetjes erop. Of ik heb het hier leuk. Maar echt een verhaaltje. Hoe gaat het met je? Ik ben gister naar...geweest. Was wel leuk maar enz. Ik deed er een postzegel op en gooide 'm in een rode brievenbus. De volgende dag kwam ie aan.
Ik had post.
Van mezelf. Maar toen ik de tekst op de kaart las leek het als van een ander. Door de omweg van de kaart herkende ik mezelf helemaal niet meer als de afzender.
Het is heel vervreemdend maar de vreugde over een belangstellend kaartje overheerste toch.

Monday, November 20, 2006

Levensteken

Ze vertelde in de brief dat ze het moeilijk had. Dingen liepen niet zoals ze wou, haar verblijfsvergunning stond op de tocht, baan liep niet lekker, het Nederlands wou niet helemaal.
Aan het eind van de brief verscheen ze op haar kwetsbaarst:

groetje

schreef ze in kleine lettertjes.

Ik zag een heel tenger meisje in een koud guur land, met een bleek gezichtje, slap zwaaiend met een klein handje:

groetje...

Saturday, November 18, 2006

Toneelles

Elke vrijdagmiddag hadden we toneelles van meester Tames. Dat was altijd het leukste van de hele week, iedereen keek ernaar uit en we letten nooit op de tijd.
Er waren een paar echte acteertalenten in de klas. Ze schudden het uit de mouw. Maar verder ging het er vooral om dat we rond bepaalde thema's in groepjes een toneelstukje moesten bedenken, in korte tijd, en daar had iedereen wel lol in.
Tegen Sinterklaastijd was het thema uiteraard Sinterklaas. We moesten de binnenkomst van de goedheiligman in een klas uitbeelden, en wat er daarna gebeurde. We mochten volop zelf verzinnen wat zich allemaal af zou spelen.
P. speelde sinterklaas. Want P. was een van die sterren die overal een originele scene over kon bedenken. Hij kwam binnen met denkbeeldige staf, mijter en tabberd en met een paar pieten die om hem heen sprongen. Hij slofte naar een stoel, ging zitten maar 10 cm boven de stoel bleef hij in bewegingloze toestand hangen. "Piet, m'n mijter" zei ie met diepe stem. Piet pakte de denkbeeldige mijter en daarna zeeg P. ernstig kijkend neer op de stoel.
Meester barstte uit in een gierende lach.
Wat was hier nou zo grappig aan?
Maar we lachten allemaal blij mee met de meester.
Meester lachte! De allerleukste les van de week!

Thursday, November 16, 2006

Koe

De uitspraak van Zuster Godelieve dat het haar heerlijk leek om een koe te zijn (de hele dag in de wei, herkauwen en in de verte staren) had me aan het denken gezet. Ik had het wel met haar te doen, want haar leven stond erg ver af van het leven van de gemiddelde koe. Ik kon me niet zoveel voorstellen bij haar verlangen, want een koe -- dat was wel het laatste wat ik zou willen worden of zijn.
Elke ochtend om 7 uur zongen de zusters samen, in de kapel, onder begeleiding van Zuster Hermenegild. God prijzend en lovend. Wat een hel moet dat zijn geweest voor Godelieve. Want een koe, die wordt wakker wanneer ze wil, leeft zonder veel dwang en dingen die moeten (behalve dan dat ze gemolken moet worden een paar keer per dag) en daar zat Godelieve -- met de slaap nog in haar ogen in de donkere kapel te zingen. Buiten woei de wind om het huis, ze probeerde bij de gezangen te blijven maar droomde heimelijk van een warme stal.
Daarnaast werd ze misschien nog wel gekweld door schuldgevoel, want een ander willen zijn in Gods schepping -- is dat niet twijfelen aan Zijn wijsheid? Wat een hoogmoed om ontevreden te zijn met je plek in de wereld!
Maar dromen mocht bij de zusters. Daar deed niemand moeilijk over.

Wednesday, November 15, 2006

Drunk driving

Slingerend kwam ik tot stilstand. Een grote vrachtwagen reed me rakelings voorbij. Schuldbewust boog ik mijn hoofd over het stuur en wachtte af tot de politieagent uit z'n auto was gestapt en voor mijn portier stond. Want, ja, ik had gedronken. Ja, het was stom om auto te gaan rijden. Ik wist het allemaal dus waarom had ik het dan gedaan?
Toen werd ik wakker, broodnuchter.
Maar het schuldgevoel bleef de hele dag hangen.

Tuesday, November 14, 2006

Trompe l'oeil

Badmintonster Yoa Jie is sportief meedogenloos stond er.
Maar ik las: Badmintonmonster Yoa Jie is sportief meedogenloos.
Een vreemde verlezing. Had ik dat sportief en meedogenloos misschien onbewust al gelezen en vulden mijn hersenen toen meteen Badmintonmonster in? Monster en meedogenloos, dat klopt met elkaar. Beter dan Badmintonster en meedogenloos. Dit verklaart misschien ook de Déja Vu -- je hebt iets heel onbewust al een fractie van een seconde eerder gezien en als je het dan zogenaamd voor de eerste keer ziet zegt je hoofd soms toch, He, dat had ik toch al gezien?
Je hoofd bedriegt je ogen. En wanneer het hoofd zich dat realiseert begrijpt het niet wat er aan de hand is.
Arm hoofd.

Monday, November 13, 2006

Gebrek aan inlevingsvermogen

Theo had de onpersoonlijke aardigheid en het enthousiasme van iemand die minstens 30 jaar zijn leven had gesleten met het aan de man brengen van vleeswaren, papieren zakken en schoolbenodigheden voor het kleuteronderwijs. Dat was ook precies wat ie had gedaan. Een leven lang vertegenwoordiger van een diversiteit aan dingen.
Wat voor kind zou zo iemand nou geweest zijn? Altijd aardig tegen al zijn klasgenootjes? Joviaal? Nooit scherp? Nooit op de teentjes getrapt? Zijn fietsje met genoegen uitlenend aan wie er ook maar behoefte aan had? En diplomatiek? Maar een diplomatiek kind, bestaat dat eigenlijk?
Theo, na 30 jaar in het vertegenwoordigersvak, brandde zich nergens meer aan. Omzeilde elke linke klip, ging moeilijkheden bij voorkeur uit de weg en hield het vooral heel erg leuk.
Ik slaag er niet in om me een kind met die eigenschappen voor te stellen.
Theo is voor mij pas op z'n 60ste geboren.

Sunday, November 12, 2006

Uitzending in de zendtijd voor politieke partijen

Ik ben een lijsttrekker en ik ben in voor alles. Met de dag zie je mijn wallen groeien. Ik zie er ook grijzer uit, vermoeider. Maar toch pareer ik elke aanval, beantwoord ik elke vraag. De aanvallen gaan onvermoeibaar door en even onvermoeibaar lach ik ze weg.
Want dat hoort een lijsttrekker te doen.
Feiten schud ik uit mijn mouw. Ze kloppen niet altijd, maar geen hond die dat door heeft of erop terugkomt.
It's the image, stupid.
Hoe kom ik over.
Ik kan jouw broer zijn. Ik kan jouw zus zijn. Ik kan jouw zoon zijn. Ik kan jouw dochter zijn. Ik kan jouw vader of moeder zijn.
Zo goed begrijp ik jou.

Stem dus op mij!

(Met dank aan James Carville en zijn KISS (Keep It Simple, Stupid) principe)

Thursday, November 09, 2006

Theo is verliefd

Als een dartel veulen komt hij binnen. "Ik moet je wat vertellen!" zeg hij tegen mijn moeder. Dan ziet hij mij en geeft me drie zoenen. Hij houdt vervolgens niet op met praten. Had hij het maar eerder gevraagd! Want zij zat erop te wachten. Bleek nu. Morgen gaan ze samen naar een concert. En zijn reis naar Spanje heeft hij al afgezegd want daar zit hij niet lekker als zij hier net aan haar knie is geöpereerd. Haar dochter zei al: "Hij moet wel heel veel van je houden, dat hij zijn vakantie naar Spanje afzegt." En dat is ook zo! Dat is ook zo! Hij is dolgelukkig.
Zo ontzettend verliefd.

Theo is 76.

Wednesday, November 08, 2006

FO-money

"Always take care you have enough FO-money in the bank".
Steve Jebbs zat naast me, ingestapt in New York en net zoals ik op weg naar San Francisco.
FO-money?
"Fuck Off money, in case you really want to quit".
Groot geworden in de wereld van de in line skating had ie genoeg FO-money verzameld om de komende tien jaar oriëntatiegesprekken te voeren met deze en gene, voor een nieuw bedrijf, een nieuwe richting. Iets. Om te doen. En om uiteindelijk weer geld te gaan verdienen als the FO-money op was.
Hij zag er relaxed en happy uit.
Dus ik opende een FO-money spaarrekening.
Ik heb 'm tot nu toe niet gebruikt maar het is toch een lekker idee.

Tuesday, November 07, 2006

Fuck the system!

Een donkere nacht met vier punkers. Op de fiets. Is niet eng.
Punk vertedert. Een hanekam, broek met scheuren en een riem met metalen stekels erop, het is meer een soort folklore dan een uiting van agressie. Punkkinderen van nu hebben allemaal hun eigen tv op de kamer en ze loaden God save the Queen gewoon down via internet. Ze stinken niet naar kots of stront, dat vinden ze smerig. Rustig reden ze dus achter elkaar aan met hun Fuck You! en Anarchy! achterop de jacks gespoten. De dynamo's snorden, alle lichten deden het.
Toen kwamen we bij een stoplicht.
Het was rood en ze stopten.

Saturday, November 04, 2006

Spijbelen

Op school zei ik: mijn broertje is ziek, ik moet naar huis want mijn moeder moet ergens heen. Thuis zei ik: de juf was ziek.
En iedereen trapte erin.
Ik snap het nog steeds niet goed. Dat mijn moeder het geloofde was misschien uit gemakzucht. Dat ze het op school geloofden is vreemd -- want ze wisten dat mijn broertje ouder was dan ik.

Vier jaar oud en zeer overtuigend.

Thursday, November 02, 2006

Smakelijk eten

De voorzitter van de Vereniging voor Cosmetische Chirurgie had een onbeweeglijk voorhoofd. Helemaal glad, een uitdrukkingsloos stuk huid. En op de rest van zijn gezicht was ook geen enkele emotie af te lezen. Dat had hij opgegeven voor zijn esthetische doel van Geen Rimpels. En het werkte inderdaad. Er kwamen woorden uit een gleuf in die rimpelloze huid, maar wat hij dacht viel niet in te schatten. Het ging over het risico van anti-rimpelbehandelingen. Dat mensen daarin een eigen verantwoordelijkheid hebben.
Ik zie 'm zitten, 's avonds, aan de eettafel thuis. Met zijn vrouw. Zwijgend controleren ze elkaars gezicht en met een zucht van verlichting constateren ze elke avond weer: we zijn nog glad. Aan ons valt niets af te lezen, geen leeftijd, geen gedachte, niets!
Zo eten ze in alle rust en ongestoord.
Het eten is vast heel lekker maar of het ze smaakt weet ik niet.
Dat kan ik niet zien, dat kan ik alleen maar raden.