Tuesday, March 14, 2017

Resoneren

Via vrienden van vrienden of vriendschapssuggesties van facebook kwam ik terecht op de site van een vroegere ex-collega. Ik ken haar niet goed, had haar eigenlijk alleen maar zwanger meegemaakt. En dan echt zwanger zwanger. Was ze al niet de slankste, tijdens haar zwangerschappen benadrukte ze dat nog eens extra door een grote opvallend gekleurde band om haar steeds dikkere buik te knopen. Als een uitroepteken achter een zin waarvan allang duidelijk was dat die nadruk behoefde. Ik werkte maar kort met haar samen, want na die twee zwangerschappen bleek het toch best wel lastig om halve dagen een secretariaat te bemannen als je twee kinderen hebt. Daar had ze eerder niet bij stilgestaan. Dus twee verloven en veel ziekmeldingen later was ze vertrokken.
Afijn, die collega kwam ik dus via de fb-vriendschapssuggesties weer op het spoor. Ik klikte op haar profiel en zag een sprookjesachtig roestkleurig stenen landschap met een waterval met kristalhelder water. Nieuwsgierig scrolde ik over haar profiel. Familieopstellingen, bezielde midwinterweekenden, het plaatje vulde zich langzaam in. Het ongeduld kwam snel op. 

Wat is het toch dat ervoor zorgt dat dit soort profielen -- ik zie ze vaak voorbijkomen -- me irriteren? Is het iets aan mezelf wat ik niet wil onderkennen? Ben ik in denial? Het is zelfs zo dat het me er soms boos over maakt. 

Het was enige tijd geleden dat ik reageerde op een post van een vroegere klasgenoot die ook een spirituele weg ingeslagen is. Regelmatig post ze filmpjes en links die aantonen hoe slecht de medische wetenschap is voor de mens, hoe je met behulp van alternatieve therapieën kanker kan genezen, en hoe heilzaam meditatie is. Dat laatste geloof ik zeker. In de context van zo'n spirituele mallemolen wordt zoiets dan helaas meegetrokken in de warboel van het 'de-mens-is-totaal-afgedwaald-van-zijn-of-haar-mens-zijn'-verhaal. Onlangs postte ze iets over orgaandonatie -- dat niemand er stil bij staat dat een lichaam soms nog helemaal niet dood is als het dood lijkt. Het was een promotiefilmpje tegen orgaandonatie dat niets te maken had met journalistiek. Op mijn opmerking dat dit wel een filmpje uit de jaren vijftig leek vol aannames waar je vraagtekens bij kunt zetten, reageerde klasgenoot met: 'Uiteindelijk gaat het erom je eigen waarheid te leren kennen.' Waar een spirituele vriendin nog aan toevoegde: 'Louise, het gaat niet  om de uiterlijke boodschap in de zin dat een boodschap oud is etc. en al meningen over een bepaalde journalistiek. Het gaat erom of de boodschap resoneert in jou zijn of zijn.' Ik denk dat ze 'jouw zijn' bedoelde, maar dat terzijde. Ze besloot haar boodschap met 'Punt'. Ofwel 'Discussie gesloten'. 

We hebben ondertussen veel ervaringen met eigen waarheden en alternatieve feiten. Ook resoneert de hele Nederlandse bevolking zich suf. Er hoeft maar een snaartje beroerd te worden, en iedereen is in het geweer: 'Ja, maar hullie,'  'Nee, maar zullie,' enzovoort. Dat resoneren, dat loopt nog eens verkeerd af. 

Maar wat uiteindelijk het meest mijn irritatie opwekt is denk ik die 'Punt'. Want 'punt' is een totaal eenzijdig argument, als je het al een argument kunt noemen. En zo'n argument resoneert niet. Bij mij.