Tuesday, January 30, 2007

Noodlot

Ook mensen die niet bijgelovig zijn lopen voor de zekerheid liever niet onder een ladder door, hebben liever niet huisnummer dertien en kijken weg als een zwarte kat de straat oversteekt. Je kunt niet weten, zij zijn dan wel niet bijgelovig maar waarom zou je er niet gewoon rekening mee houden en alles proberen uit te sluiten wat ongeluk zou kunnen veroorzaken? Diep in de harten knaagt toch de onzekerheid of er niet meer is dan alleen de ratio kan verklaren.
Ik moest geopereerd worden. Normaal was er een wachtlijst, maar ik kon meteen geholpen worden -- op vrijdag de dertiende. Of ik dat wilde. Ik had er geen bezwaar tegen, maar toen ik eenmaal toegezegd had werd ik toch wat onrustig. Tartte ik het noodlot niet? Vroeg ik er niet gewoon om dat het mis zou gaan? De twijfel sloeg toe.
Het ging goed. Maar een fysiotherapeut die me daarna bezocht zei dat zij nooit op vrijdag de dertiende zou willen worden geopereerd. Je weet maar niet.
Maar ik had het overleefd!

Sunday, January 28, 2007

Bibliotheek

"Dan mag je wel een hele bibliotheek meenemen." Dat zei een vriendinnetje van zijn zus toen ik had gezegd dat ik mee zou gaan voor een korte vakantie.
Ik had er geen acht op geslagen, ik was gewoon meegegaan met de broer van een aangetrouwde tante, naar Frankrijk, naar de boerderij die hij daar runde. De vervallen ferme met de traditionele court stond in een landelijke omgeving vlak bij een dorp. De verbouwing was al jaren bezig maar nog niet voltooid. Die voltooiing was voorlopig ook nog niet in zicht.
Niet alleen was het overal een bende met veel stof, modder en spinnewebben, het was er ook erg koud. Maar een kachel was alleen in de keuken aanwezig. Of kachel -- het was een enorme oven-fornuiscombinatie die als warmtebron fungeerde.
Het runnen van de boerderij leek mij een groot woord voor waar mijn aangetrouwde oom zich mee bezighield. Enige lijn kon ik niet ontdekken in zijn werkzaamheden. Hij was onhandig, alsof ie alles voor de eerste keer deed, en in een schuurtje zag ik bakken vol met beschimmelde bloembollen -- een famielid had ze jaren geleden geschonken. "Misschien doet het wat in Frankrijk, kun je ze verhandelen." Maar ze lagen daar vergeten en geenszins meer verhandelbaar te verrotten. Die onhandigheid met klusjes liep bijna fataal af, die keer dat ie met de 'bull' het land ging ploegen. De bull was een klein tractortje met een ploeg erachter. Het heuvelachtige land was met dit kleine ding te berijden en door de hoogtelijnen te volgen kon je zo de harde aarde omploegen. Maar dat van die hoogtelijnen wist hij denk ik niet, tenminste -- dat vermoed ik want anders zou die bull niet omgeslagen zijn. Lijkwit kwam ie 's middags in zijn smerige overall het huis binnen. Trillend kwam hij bij een kopje thee weer tot zichzelf. De bull werd niet meer aangeraakt, in ieder geval niet in de twee weken dat ik er was.
Er was niets te beleven, daar had dat vriendinnetje van zijn zus wel gelijk in gehad, maar er gebeurde gelukkig genoeg.

Friday, January 26, 2007

Kwaliteit

Hoe leer je een kat om z'n nagels af te slijten aan een krabpaal?
Ik deed het voor, ging op handen en voeten zitten en deed alsof ik mijn nagels sleep aan de paal. Maar hoe kon zo'n kat nou herkennen dat ik probeerde uit te beelden wat hij zou moeten doen? Dat ik net deed alsof ik poten had met nagels? Ik heb geen vacht, heb een heel andere vorm en kleur dus hij begreep er dan ook (heel begrijpelijk) niets van en keek alsof ie zich voor me schaamde. Toen pakte ik 'm en duwde z'n poten met de nagels over de paal. Vol afschuw keek ie me aan en probeerde zich los te worstelen. Zodra ik 'm losliet rende hij weg.
Katten willen niet krabben aan zo'n goedkope paal van sisal.
Een nieuwe leren stoel, dat krabt veel lekkerder. Dat hoef je ze helemaal niet te leren, dat doen ze helemaal uit zichzelf.

Wednesday, January 24, 2007

Ontsnapte dieren

Niet alleen in de dierentuin vind je beesten. Ze lijken zich in de hele stad te verschuilen. Je kunt ze horen, niet zien.
Ergens in de stad is een grote bouwput, midden op een verkeersknooppunt. De weg was min of meer opgebroken en fietsers wrongen zich langs een omhekt gat dat vroeger de weg uitmaakte. Het was al donker maar de bouwput was goed verlicht. Een stampend geluid kwam uit het gat, en een soort geknor -- een diep en vochtig geknor. Via een dikke slang werd water uit het gat afgevoerd. Dat vreemde holle geknor, je zou zweren dat zich hier een levend wezen verborg dat per ongeluk in dat gat gevallen was en er nu niet meer uit kon. Geef 'm wat aardappelschillen, een restje McDonald's, het arme beest.
En zo zijn er de walvissen. Ze praten met elkaar, het gefluit van de wind langs hijskranen of in viaducten zorgt ervoor dat overal om ons heen hele scholen walvissen zwemmen die elkaar van alles te melden hebben.
Natuurlijk, het is maar inbeelding.
Zelfs in de dierentuin zijn geen walvissen te vinden.

Monday, January 22, 2007

Snelwegen

Ik stapte in de donkerblauwe Mercedes. Het was midden op de dag en de hitte was verpletterend. Op de voorbank lag een landkaart, ik zag dat een aantal grote wegen met rode stift waren gemarkeerd. Zodra ik was ingestapt trok de auto met grote snelheid op, met een noodvaart reden we over de brede snelweg. Hij leek wat gespannen, mijn Duitse chauffeur, zijn gezicht was bleek en ik zag zweetdruppeltjes vanuit zijn hals z'n t-shirt in lopen. Ik vroeg 'm waar ie naar op weg was. Op vermoeide toon zei ie dat ie alle snelwegen in het zuiden van Frankrijk aan het afrijden was. Wonderlijke tijdsbesteding. Niet dat het niet prettig toeven was in de auto, integendeel, maar op een gegeven moment wil je er toch uit, wordt het monotoon.
Maar de monotonie was kennelijk wat hij zocht.
Van de andere kant, sommige mensen reizen af naar verre bestemmingen om daar in een klooster met veel meditatie en een teruggetrokken leven tot een soort van innerlijke rust te komen. Zo zoevend over de snelweg kom je wellicht ook op een gegeven moment in een staat van verlichting terecht. Als je't maar lang genoeg volhoudt.

Sunday, January 21, 2007

Ragazzo pericoloso

Het dikke jongetje dat op een terras aan tafel zat, jaren geleden in Italië, als een soort dik prinsje omringd door zijn familie, spookt nog wel eens door mijn hoofd. Hij lachte de hele tijd gevaarlijk, beetje gemeen ook, zijn mond met scherpe kleine tandjes open. De ouders en anderen om hem heen leken het allemaal wel amusant te vinden maar het was wel duidelijk dat hier een kleine tiran zat. Met glimmende ogen hield hij alles in de gaten, stiekem prikte hij de hond met z'n vork. Die begon te janken en kreeg een schop -- de ogen van het jongetje lichtten op. Hij vroeg een toetje aan drie verschillende mensen en kreeg dus drie keer opnieuw. En alles ging op. Af en toe schetterde z'n schelle stemmetje, ik kon niet verstaan wat ie zei maar het klonk niet aardig.
Toen we weggingen zat hij er nog. Triomfantelijk om zich heen kijkend.
Dit was een heel eng jongetje.

Saturday, January 20, 2007

Blog

De bedoeling is als volgt:
vanuit het niets beland je ergens. Je weet niet waar. Het waarom is ook niet helemaal duidelijk. Vaag lijk je iets te begrijpen maar dan ben je toch weer op het verkeerde been gezet. Dan begint het langzaam te dagen -- of niet! Uiteindelijk bereik je een staat van Het zal wel, Aardig, Ik snap 'm of Ik vind het niets. Of misschien wel AHA!
Het mag niet te duidelijk zijn.
Als het maar wel iets zegt.

Friday, January 19, 2007

Een vrouw zonder insecten

Er was eens een prins die op zoek ging naar een vrouw. Bij zijn zoektocht werd hij geassisteerd door een paranormaal begaafde assistent die slechte gedachten kon zien. Die gedachten materialiseerden zich als insecten boven het hoofd van de kandidate. Dus als iemand slechte gedachten had, zag hij een horde bijen, wespen, horzels enz.
Elke vrouw bij wie hij insecten ziet zweven wordt afgewezen. Want slechte gedachten, die zijn ongewenst voor een prinsgemalin. Op een gegeven moment lijkt de juiste echtgenote gevonden. Een meisje dat hemels lacht en bij wie geen insect te bekennen is. De assistent gelooft het zelf bijna niet. Hij snuft en snuift, loopt om haar heen, maar niets! De ideale echtgenote. De prins reist vanuit de verre uithoek waar ze haar gevonden hebben met haar terug naar huis, om haar te huwen. Al snel ontdekt hij dat zij niet alleen geen sléchte gedachten heeft, ze heeft eigenlijk helemáál geen gedachten. Ze staart dromerig voor zich uit, antwoordt ja of nee op vragen, of zegt helemaal niets. De assistent zit tevreden naast haar in de koets maar de prins wordt bevangen door een gevoel van onbehagen. Ergens onderweg stoppen ze. De prins gaat, voor de broodnodige afleiding, een wandelingetje maken. Hij loopt langs een slootje en komt plots bij een hutje. Voor het hutje zit een vrouw in armoedige kleren aardappelen te schillen. Ze kijkt op als ze de prins aan hoort komen. Een onderzoekende blik, alerte ogen.
"Dag" zegt ze, en houdt op met het schillen van de aardappelen.
De prins kijkt naar de aardappelmand op haar schoot en zegt een beetje treurig tegen haar "waarom is een bloem mooier dan een mand met aardappelschillen?"
De vrouw kijkt hem aan en zegt na enige tijd: "maar ís een bloem wel mooier dan een mand met aardappelschillen?" De prins kijkt naar haar, naar de mand, en plotseling vindt hij de mand met schillen het allermooiste wat hij ooit heeft gezien. Hij kijkt de vrouw aan, pakt haar hand en neemt haar mee naar de koets. De assistent ontsteekt in grote woede. Horzels ziet hij, zwermen bijen en hommels. Maar het deert de prins niet.
Het meisje zonder insecten laat hij terugbrengen naar de plek waar ze vandaan komt. Ze lacht een beetje en zwaait lief als de koets wegrijdt.
En de prins leefde nog lang en gelukkig.

Thursday, January 18, 2007

Die stand der Dinge

Ga naar een website voor technische snufjes of apparaten. Bekijk de bezoekersreacties. Negenennegentig van de honderd reacties zijn afkomstig van mannen. Die het allemaal beter weten en iets ontdekt hebben aan een apparaat waar nog NIEMAND ooit aan heeft gedacht en dat met enorme gretigheid ventileren. Veel tekst. Veel technische kennis.
En daarna ga je naar een site van bijvoorbeeld een damesblad, naar een forum of lezersreactiepagina. Alwaar louter reacties staan van vrouwen. Die hebben het over hun kinderen, over hun problemen, de maatschappij, wat vriendschappen voor ze betekenen, en over zichzelf.
Daarna zucht je diep en denk je Ooit moet het goed komen.

Tuesday, January 16, 2007

Geen fantasie

Mijn hond
Eerst had ik een hond.
En toen ging ie dood.

"Maar wat was dat voor een hond?" fluisterde de meester.
"Een zwarte."
"En was ie lief?"
Ze knikte.
"Speelde je veel met hem?"
Ze knikte weer.
"Hoe heettenie?"
"Blackie."
"Probeer maar op te schrijven" zei de meester en liep weer naar zijn plek voor in de klas.
Marieke pakte haar pen op.
Na een minuut was ze weer klaar. De hele klas was nog bezig.

Eerst had ik een hond.
Toen ging ie dood.
En toen ging de meester er allemaal vragen over stellen.

Sunday, January 14, 2007

Ginger Rogers

Hij boog zich moeizaam voorover om de boeken op de onderste plank te bekijken. Zijn gezicht liep rood aan. De boeken stonden kriskras door elkaar.
"Do you have books on Ginger Rogers?" vroeg ie. Of eigenlijk sprak ie het anders uit: "Do you have books on Ginger Wogers?" De jongen bij de kassa keek even op uit wat ie aan het lezen was. "Well, if they aren't there we haven´t got them." De klant had een dikke bril en een stok. Toen hij wegliep zag ik dat ie sleepte met zijn been. Prothese. Vandaar het moeizame bukken -- hij kon z'n been niet buigen.
Geen boeken over Ginger Rogers. Wel over Fred Astaire, maar die had ie allemaal al.

Saturday, January 13, 2007

Beginzin

The sun provides the earth with a continuous flow of radiant energy.

Je zou zeggen, het begin van een gedicht. Over de schoonheid van de aarde, een ode aan het leven. Maar dat is niet het geval. Het is de eerste zin van een proefschrift getiteld:

exciton coupling, energy transfer and photochemical conversion in purple photosynthetic bacteria.

Van dat proefschrift begreep ik, afgezien van die eerste zin, helemaal niets. Maar na zo'n zin vond ik dat eigenlijk niet zo erg meer.
Ik was allang tevreden.

Friday, January 12, 2007

Waai door

Als je leeft van de wind dan zit je goed heden ten dage. Het barst van de wind. Er is meer wind dan sommige mensen lief is. Harde wind zorgt voor een vreemd gevoel van opwinding en verwachting. Een roekeloze windvlaag die je jasflappen doet wapperen, een dwarrelwind die je haar uit model waait. Veel avontuurlijker dan een windstille dag waarop niets je verrast.
Alle dagen storm, voor een avontuurlijk leven.

Thursday, January 11, 2007

Waai weg

Ik vermoedde bedorven paling, aangekoekt vuil van een paar maanden, een wond die al twee weken bedekt was met dezelfde pleister en een onderbroek die (omgedraaid) nog best een weekje dienst kon doen. Lauwe lappen en walmende oksels, restjes eten die op kleding terecht waren gekomen, onontdekt.
Het zat allemaal onder de jas van een hele dikke mevrouw die er keurig uitzag. Ze had die jas dan wel stevig dichtgeknoopt maar de geur was desalniettemin niet te harden.
Een storm was wat we nodig hadden.

Tuesday, January 09, 2007

Een menselijke reactie

Het schijnt dat je tegenwoordig niet meer gewoon op een spartamet mag rijden. Je moet daar een rijbewijs, of verkeersbewijs of zoiets voor halen. Dat is nieuw. Een nieuwe wet die zomaar gemaakt is, zonder dat iemand het eigenlijk in de gaten had, en opeens is er dus iets verboden dat eerst volkomen legaal was.
Twee oudere mensen vertelden op de radio dat ze voor hun mobiliteit afhankelijk waren van dit vervoersmiddel. Want op het Friese platteland rijden nauwelijks bussen. Of je moet heel lang wachten. Nu moesten ze een rijexamen doen. Dat wilden ze (twee tachtigers) helemaal niet en ze waren dan ook erg boos op de minister.
Een consumentenradioprogramma kwam ze te hulp. De redactie had contact opgenomen met de minister en die heeft voor deze twee mensen een uitzondering gemaakt. Ze hoefden geen rijbewijs te halen. Ook voor het Ministerie van Verkeer en Waterstaat bestaan kennelijk schrijnende gevallen. En er werd niet moeilijk gedaan over een mogelijk aanzuigende werking van het scheppen van een uitzonderingssituatie voor een individueel geval.
Natuurlijk waren de spartametters dolblij. En de verontwaardiging over nieuwe maatregel was onmiddelijk veranderd in enorme dankbaarheid.
Ik snap het wel, die dankbaarheid, maar toch is het alsof je iemand bedankt omdat ie je geen klap geeft.

Monday, January 08, 2007

Nieuw taboe

Het lijkt een verdienste om zo weinig mogelijk te slapen.
"Slapen doe ik wel als ik dood ben" zeggen mensen, waarbij het genot van slapen volledig onderschat wordt. Eigenlijk is het meer het genot van wakker worden. En niet na een nacht van vier uur -- sommige mensen trots: "vier uur per nacht is echt meer dan genoeg hoor, anders word ik doodmoe wakker" -- maar na een echte nacht van minstens zeven uur.
Hoe langer de dag, des te meer schijn je te genieten.
Niemand lijkt het erg te vinden dat je dan zoveel dromen mist.
En dagdromen is dan natuurlijk weer uit den boze want zonde van je dag.

Saturday, January 06, 2007

Rood

Ik was door rood gereden en het was opgemerkt. Een agent op een scooter haalde me in.
"Goedemiddag" zei hij. Ik keek 'm schuldbewust aan.
Ontkennen had weinig zin. Ik moest het anders doen.
"U heeft helemaal gelijk" zei ik. "Het is trouwens ook niet de eerste keer. Ik pleit voor een flinke bekeuring."
Hij leek wat verbaasd.
Uiteindelijk kwam ik er met een waarschuwing af.

Friday, January 05, 2007

Incognito

Laatste week niet veel geschreven.
Dat komt zo: begin van het jaar zat ik 's ochtends vroeg in de trein. Twee januari, vroeg in het openbaar vervoer, dan is het rustig. Maar op een klein stationnetje vlakbij Utrecht stapte een oudere dame in. Beetje schichtig. Ze schoot de coupé in en ging achter mij zitten. Had ik dat nou goed gezien? Ja. Ik had het goed gezien. Het was koninging Beatrix. Zonder lijfwacht. Zonder hoogwaardigheidsbekleders. Alleen. Hoewel ik het zeker wist vroeg ik het toch nog een keer.
"U bent toch de koningin?"
Geïrriteerd keek ze me aan.
"Jazeker."
Dat ik haar herkende ergerde haar.
"Iedereen zegt altijd dat ik er in het echt heel anders uitzie dan op de televisie of op foto's."
Dus had ze gedacht -- ik waag het erop. Ik glip er tussenuit. De kerstdagen, en ook de oudjaarsviering, waren zo stomvervelend geweest. Ze moest even weg van alles.
"Maar iedereen zal u herkennen!" zei ik verbaasd.
"En ik heb nog wel speciaal mijn haar vanochtend niet gekamd en de platste schoenen aangedaan die ik heb, zodat ik nog kleiner ben dan normaal."
Het hielp allemaal niets natuurlijk. Maar een koningin staat soms wat buiten de werkelijkheid, die begrijpt dat soort dingen niet.
Ze keek me aan en ik zag dat ze een idee kreeg.
Of ze mijn bril mocht lenen. En mijn jas. Dan kreeg ik de hare. En als ze die pet die ik ophad dan ook nog op mocht dan zou het toch moeten lukken. Ze had het vroeger ook eens gedaan, in Amsterdam met Majoor Bosshardt. Snel wisselden we kledij uit. Ik kreeg haar vilten jas. En hoewel ik zonder bril niets kan zien leverde ik 'm toch in voor het plezier van de majesteit.
Hoe ze eruit zag met bril, pet en mijn jas -- geen idee. Maar ben je op 2 januari in de buurt van Utrecht een kleine dame tegengekomen met een lange grijsgroene jas, een zwarte pet en een vlinderbril -- dan moet zij dat geweest zijn.
Bij het eerstvolgende station heb ik de koninklijke chauffeur gebeld. Dat mocht van haar. Die bracht me waar ik maar wilde. De vilten jas mocht ik houden. Mijn eigen jas kreeg ik gister terug. Gestoomd. Met mijn bril en een opticienbon van 200 euro.
Maar vandaar dat ik dus de afgelopen week zo weinig schreef.
Zonder bril gaat dat niet.

Monday, January 01, 2007

Nog erger

De trap was stijl en donker, de traploper lag een beetje los. Overal stonden opgezette dieren, van eekhoorns tot schildpadden. Geen herten of ander groot wild, gewoon kleine beestjes die niet te veel plaats innamen. Op de wc stond een bakje met organische takjes en blaadjes. De therapeut had een safari outfit aan. Een kaki driekwart broek en een hes met wel 20 zakjes. Handig voor een survivaltocht.
De test had uit 380 vragen bestaan. Het was een hele klus geweest om die allemaal in te vullen, maar het was gelukt en nu was er dan de uitslag.
Het was niet best. De therapeut schetste wat er met hem aan de hand was; een beeld waarin hij zich niet echt herkende want zo slecht ging het nou ook weer niet.
"Maar", zei de therapeut triomfantelijk, "zo'n computer mag er dan een béétje naast zitten -- je kunt 'm echt niet voor de gek houden. Deze uitslag klopt!"
Er zat niets anders op dan weg te zakken in een diepe depressie.
Het klopte!