Tuesday, February 27, 2007

Alles kwijt

Hij ziet dat je op het punt staat naar binnen te gaan en dus spreekt ie je aan. Een keurige man. Auto weggesleept, geen geld bij zich, alles lag in auto tot pinpas aan toe. Of je een strippenkaart hebt. Dat brengt je aan het twijfelen -- een strippenkaart. Niet de vraag naar geld voor een strippenkaart, nee een strippenkaart. En hij ziet er zo keurig uit.
"Kunt u niet iemand bellen?"
"Ik ben alleen."
Twijfel. Er is toch wel IEMAND? Een collega, een buurman of buurvrouw, een familielid. Maar hij is alleen. Je hebt wel wat geld. Twee euro..?
"Hebt u er nog zestig cent bij?"
Hoezo twee euro zestig? Maar je geeft het. Dan doe je de deur open en loopt naar binnen maar je ziet nog wel dat de man een keurig rugzakje op zijn rug heeft.
Lag toch niet alles in de auto.

Sunday, February 25, 2007

Karakteristieken

Je kunt moeilijk kwaad worden op iemand die zichzelf vervloekend uit de auto stapt. Zo'n wat oudere man die gewoon niet opgelet heeft en je helemaal niet zag terwijl je voorrang had. "Was u met uw gedachten ergens anders?" vroeg mijn passagier. "Ik dacht helemaal nergens aan" zei de automobilist met een angstige blik in zijn ogen. Waarna bleek dat ie zijn leesbril niet bij zich had en dus het schadeformulier niet in kon vullen. Zodat ik allerlei privé-informatie moest vragen omdat ik alles in moest vullen. Zodat ik ontdekte dat de auto niet op zijn naam stond maar op de naam van een vrouw. Een mevrouw met een dubbele naam -- die van haar man en haar meisjesnaam. Zodat ik er vervolgens vanuit ging dat die eerste naam dus ook de naam van de man was die in de auto zat maar dat was niet zo. Ze woonden wel op hetzelfde adres, dat wel. En hij was gelukkig all risk verzekerd. Maar ik wist opeens wel heel erg veel van de man.
Hij moest blazen van de politie terwijl ik dat niet hoefde. Maar ik kreeg twee keer naar mijn hoofd dat ik typisch vrouwelijk gedrag vertoonde -- toen ik het merk auto niet wist waarin ik reed en naar aanleiding van de tekening die ik van het ongeluk had gemaakt. Ik had het andersom getekend als ik een man was geweest. Zei die agent tenminste. Ik ging er niet op in want begreep het niet. Ik had aan de man kunnen vragen of ie misschien wist wie Disgrace had geschreven. Dat had ie misschien niet geweten en dan had ik kunnen zeggen dat dat wel heel typerend was voor een agent in een dorp in Brabant. Dan had ik hem in een karakteristiek kunnen proppen die ook maar een vooroordeel is.
Maar ik deed het niet.
Ik gaf Frans, want zo heette de automobilist die ongetrouwd samenwoonde met een mevrouw met een dubbele achternaam met een auto op haar naam, een hand en vroeg of ie voorzichtig zou rijden.

Wednesday, February 21, 2007

In een jas

Het was koud, dat zal dat hondje ook gevonden hebben. Het zat ingeklemd tussen het magere lijf van een lange bleke jongen en zijn jas. Hij was bijna kaal, die jongen, en had een grote ronde bril op. Veganist, schatte ik in. Of anders vegetariër die zelfs geen eieren at. Het hondje was nog jong en keek nieuwsgierig de wereld in. Veel nieuwsgieriger dan zijn baas. Het hondje was waarschijnlijk het meest gekoesterde object van die jongen in de hele wereld. Die hond, daar was ie niet boos op, die vertrouwde hij wel, maar de rest van de wereld moest oprotten. Dat onschuldige hondje had geen idee en kwispelde bij elke voorbijganger.

Saturday, February 17, 2007

Hardhorend

De hele zaal was uitverkocht, alle stoelen waren bezet. Op het podium speelde een groot orkest uitzinnig Roemeense muziek. Wild gingen ze tekeer, het podium schudde op z'n grondvesten. In gebroken Nederlands sprak de leider van het orkest, de enige Roemeen in het gezelschap, het publiek toe. Hij vertelde over de liedjes en introduceerde exotische instrumenten. De viooltrompet. De taragot. Ze (die instrumenten) leken uit armoe geboren met als grootste verdienste het voortbrengen van enorm veel geluid . Schel en weinig subtiel. Maar wel opwindend.
Het programma liep uit. Natuurlijk liep het programma uit, de muziek zwieperde en tolde door de ruimte en ging niet alleen op de loop met het publiek, maar ook met de muzikanten die niet meer met spelen leken te kunnen stoppen. Tussen twee nummers door kwam de koster van de kerk waar het concert gehouden werd naar het podium. De orkestleider boog zich voorover om te kunnen verstaan wat de koster tegen 'm zei. Toen richtte hij zich tot het publiek: "Er is een taxi voor mevrouw de Groot." Het werd doodstil in de zaal. Waar was mevrouw de Groot? Langzaam stond ze op, een oude kromme mevrouw op de eerste rij, met stok en moeizaam lopend.
"Een applaus voor mevrouw de Groot alstublieft!" zei de orkestleider en een donderend applaus steeg op terwijl de oude dame naar de uitgang schuifelde.
Ze draaide zich niet meer om, alsof ze het applaus niet eens hoorde.
Maar dan moest ze wel heel erg doof zijn.

Wednesday, February 14, 2007

Cor

We noemden de kleine kater Cor omdat we het zo ontzettend grappig vonden dat onze buurman zou denken dat we hém riepen als we COR! riepen om 'm binnen te halen. Soms riepen we ook gewoon heel hard Cor! als Cor allang binnen was.
Cor (de kat) was dom. Hij bleef gewoon zitten als je een biljartbal langzaam naar 'm toe liet rollen. Tik -- deed de bal tegen z'n kop en dan was ie verbaasd en begreep er niets van. Hij zat ook wel eens op de brug over de sloot te loeren naar de vogels. Als die onder de brug door vlogen sprong hij ze achterna en viel in het water. Hoe dat nou weer kon, hij had geen idee en hij keek je aan alsof het jouw schuld was. Dat soort dingen kon je Cor niet duidelijk maken.
Maar waarom zou je een beest alleen maar leuk vinden als ie dingen kan begrijpen. Daar heb je de mensen toch al voor.

Monday, February 12, 2007

Zelfportret

Ik meende mezelf te herkennen op een tribune bij een televisieprogramma. Was ik het nou? Maar dat kon niet, want het was live en ik zat gewoon thuis.
Het was eng. Ik leek er zo sprekend op dat ik bijna aan mezelf begon te twijfelen.

Friday, February 09, 2007

Gevoelskou

De eeuwige drang tot het nauwkeuriger omschrijven van dingen, gewaarwordingen en gevoelens leidt tot overpreciseringen als waterkoud en gevoelstemperatuur. Een temperatuur alleen zegt niet genoeg, het kan beter, het kan preciezer. Want ieder voelt een temperatuur toch anders. De een vindt -10 graden helemaal niet zo koud terwijl een ander al rilt bij 0 graden. Toch lost zo'n begrip als gevoelstemperatuur dit soort dingen niet op -- want over wiens gevoelstemperatuur hebben we het eigenlijk? Over de gevoelstemperatuur van de koukleum of van de ijsbeer?
Waterkoud, ook zo'n vaag begrip.
Ik denk dat we spreken van waterkou als de gevoelstemperatuur lager ligt dan de absolute temperatuur. Want dan is koud alleen niet meer genoeg om de temperatuur te beschrijven. Dan moet er dus iets bij.
Hoe dan ook, als je gewoon een lekkere dikke trui aantrekt ben je overal vanaf.

Wednesday, February 07, 2007

Tuyauterie

Dat geheugens soms de raarste dingen opslaan blijft een bron van verbazing. Op de middelbare school hingen op de dames-wc rekjes met zakjes voor zgn. damesverband. Daarop stond in vier talen een instructie:

Bitte lassen sie diese nach gebrauch im Toilettenemmer zurück da sonst die richtige wirkung des Abortes gefährdet werden könnte.

Après usage prière de mettre ce sac a seau de toilette. On est instamment prié de ne pas les jeter dans les toilettes pour eviter une obstruction de la tuyauterie.

van de Engelse zin weet ik alleen nog dat erin voorkwam it might clog the wastepipes. Dan dacht ik altijd aan doedelzakken. En de Nederlandse heb ik geloof ik nooit gelezen. Die zin was helemaal niet interessant, want klonk niet als poëzie zoals die andere.
En wat tuyauterie betekent heb ik toen nooit opgezocht. Nu wel, ik wilde het toch weten. Het betekent:
1.fabriek van metalen buizen;
2. de gezamenlijke buizen van een stoommachine, van een gasleiding enz.

Makes sense.

Monday, February 05, 2007

Vergissing

In een half uur kun je iemand niet leren kennen. Je kunt je een half uur wel heel erg in iemand vergissen. Je kunt je trouwens zelfs een paar jaar in iemand vergissen. Heel veel mensen denken dan: Dat ik dat niet eerder heb gezien.
Sommige dingen wil je niet zien. Of mensen verbergen ze heel lang zodat je ze niet kunt zien.
Het ergste is eigenlijk als blijkt dat je je eigenlijk jarenlang in jezelf hebt vergist.
Komt ook voor.

Saturday, February 03, 2007

Eeteenbeest

Je houdt van dieren maar er zijn grenzen. Beesten zijn beesten, die mag je toch best opeten? "Ik maak me over heel veel dingen druk, maar hier houd ik me echt niet mee bezig hoor" zei ze koket. En ze vijlde haar nagels nog wat bij en keek op de klok hoe laat het was. Of ze al naar huis mocht. Ach ja, een dood beest meer of minder, een beer wiens gal door een afgrijselijke constant open wond in zijn buik wordt afgetapt, een koe die niet meer op haar achterbenen kan staan omdat haar uier simpelweg te zwaar is geworden. Wat kan het je schelen. Het zijn maar beesten. Ze denken niet na dus hun pijn is niet belangrijk.
Ik legde stiekem een punaise op haar stoel toen ze even naar de wc ging. Ze zag 'm niet en ging gewoon zitten toen ze terugkwam. Au! Ze sprong omhoog en keek met een pijnlijk gezicht naar de zitting van haar stoel. De punaise hing in haar spijkerbroek en ik lachte in mijn vuistje.
Kan het schelen!

Thursday, February 01, 2007

Beauty is in the ei of the beholder

"Ga daar maar even staan, tussen die bomen."
De schrijver ging een beetje onhandig tussen de bomen staan.
"Zo?"
Hij keek serieus de camera in. De fotograaf nam een paar foto's.
"Misschien nog daar bij de muur een paar. Weet je, je hebt een heel gewoon hoofd en er moet op de foto iets bij dat het een beetje spannend maakt."
De schrijver knikte verlegen met zijn hele gewone hoofd.
"Zo?"
Hij stond tegen de muur en keek weer in de lens.
Peinzend keek de fotograaf naar het beeld.
"Iets meer bij die klimop. Je hebt een kleine romp, dat kan mooi aangevuld worden door die klimplant."
Hij schoof iets op en keek even naar de grond.
"Beter niet naar de grond want dan zie je meteen die kale plek op je kruin. Kijk maar naar rechts, en profile zie je er wat spannender uit."
En toen was het genoeg.
"Ik schrijf boeken!" schreeuwde de schrijver woedend.
"En dat kan heel goed met een kale plek en een saaie kop. Je bekijkt het maar!"
Hij rende weg.
Bij het interview werd een pasfoto geplaatst die ooit op het station van Zandvoort genomen was. De schrijver had het hoofd iets gebogen en keek een beetje schuin omhoog de camera in. De kale plek op zijn kruin was zichtbaar en zijn eivormige hoofd paste net op de foto.
Zo'n perfect ei als hoofd zag je zelden.
Eigenlijk een heel bijzonder hoofd.