Laatst was ik bij een vriendin die de opvoeding van haar zoon behoorlijk serieus neemt. Het kind is twaalf, en ik herinner me van toen ik die leeftijd had, dat ik me al behoorlijk volwassen voelde. Ik vond dat ik mijn ouders niet meer nodig had, en vooral dat ik het advíés van mijn ouders niet meer nodig had. Ze woonden dan wel in hetzelfde huis als waar ik in woonde, maar verder verlangde ik toch zo veel mogelijk mijn eigen leven te mogen leiden.
Natuurlijk ergerde ik me gruwelijk aan mijn ouders. Aan wat ze zeiden, aan wat ze wilden, en aan alles wat ik van ze moest. Er waren een paar dingen die ik echt het allerergst vond. Als ik ergens geweest was, dan was het eerste wat mijn moeder altijd vroeg: 'Was het druk?' Het maakte niet uit waar ik geweest was: school, de stad, naar een handbalwedstrijd, altijd weer: 'Was het druk?'
Ik merk nu dat ik die vraag zelf soms ook stel en dan schaam ik me diep.
Een ander ding waar ik een godsgruwelijke hekel aan had, was dat ik altijd klusjes opgedragen kreeg terwijl ik daar niet op zat te wachten. Ik móést altijd iets, en daar had ik zelden zin in. Als ik naar de keuken liep, was het altijd: 'O, neem dat kopje even mee en zet het op het aanrecht.' Als ik naar buiten liep: 'O, neem even die lege flessen mee want die moeten nog in de glasbak.' Het is het syndroom van 'nooit met lege handen lopen'.
Ik zat met de vriendin in haar woonkamer, en haar zoontje meldde dat hij even ging voetballen. Hij zei het op nogal matte toon. Sowieso was de hele uitstraling van het kind wat mat, alsof hij nu de moed voor wat dan ook al helemaal had opgegeven. Maar goed, hij wilde in ieder geval nog gaan voetballen. 'Oh, neem even het oud papier mee, je komt toch langs de papierbak,' zei mijn vriendin.
In één klap was ik zelf weer twaalf, en kreeg ik ook weer iets op mijn dak waar ik totaal geen behoefte aan had.
Het kind stribbelde even tegen, maar verdween even later met bal en tas oud papier. Je leert het al vroeg: tegenstribbelen heeft geen zin.
Maar leuk is anders.
