Saturday, November 09, 2013

Spassdwang

Vakantie op Sardinie. Op een camping iets van de kust ontmoeten we Der Lanz und Der Manf, Duitse Hardrockfundi's. In een oude mercedes, de kofferbak volgestouwd met groenten en vlees in blik, doorkruisen ze het eiland. De natuur wordt al klimmend genoten, ze houden van ruig -- maar dat had hun muzieksmaak al verraden.
We trekken een dag met ze op. Aardige gozers. Der Manf werkt in een hakkenbar, Der Alf doet iets met architectuur.
Na de vakantie houden we contact. Als snel besluiten Die Boyz ons op te zoeken. En op zekere zaterdagochtend zijn ze daar dan, in een fourwheeldrive hebben ze de hele nacht doorgereden. Maar dat dondert niet: 'Jetzt gehen wir unbedingt spass machen,' luidt het vastberaden adagium als we elkaar voor het eerst na de vakantie weerzien.
Het is nog vroeg, we zijn enigszins uit het veld geslagen door de spassdwang -- maar op zich zijn we het ermee eens, en we stappen in de fourwheeldrive om ons richting centrum van de stad te verplaatsen.
Het slome stadsverkeer valt ze zwaar. Op weg naar ons moeten ze minstens 150 km p uur hebben gereden, anders haal je in één nacht niet de afstand die zij overbrugd hebben. De trambaan naast ons ligt open, geen tram in zicht. Het geduld van Der Lanz is uitgeput als hij ziet hoe een taxi over de trambaan sjeest, geen last van sloom verkeer voor zich. Als de taxi het mag, dan staat Dem Lanz gar nichts im weg.  Voordat we kunnen protesteren zwiert de fourwheeldrive de trambaan op, in volle vaart passeren we de sliert auto's die eerst nog voor ons reed.

Onze ontmoeting was unbedingt die Letzte.
Spass laat zich niet dwingen. 



Saturday, July 13, 2013

Onbeduidend

Hoewel ik nooit het verlangen heb gehad om beduidend te zijn, overviel me onlangs een overweldigend gevoel van onbeduidendheid. Zandkorrel in de woestijn, druppel in de oceaan, dat idee. Daar kun je op allerlei manieren mee omgaan: zonder druppels geen oceaan, zonder korrels geen woestijn - maar het helpt maar matig. Want om je heen zie en lees je alleen maar over al die anderen die in hun eentje hele golven, wat zeg ik - hele oceanen lijken te wezen.  En daar ben jij, druppel, korrel. Alles zinloos.
Waarom overviel de gedachte me? Wat was er veranderd? Dat was het gekke, niets was veranderd. Het was gewoon die perceptie, die was de kwaaie pier. Ik groef naar een aanleiding: had ik meer kranten gelezen? Was ik in contact geraakt met iets wat me aan het denken had gezet? Was er in de wereld iets gebeurd dat me vragen deed stellen over mijn eigen belangrijkheid?
Er had een treinramp plaatsgevonden in Frankrijk, er moest extra bezuinigd worden, en de crisis hield nog steeds huis. Niets bijzonders dus.
Daar lag de aanleiding niet. De oorzaak lag ergens anders.
Toen wist ik het: sinds enige tijd ontbeet ik weer met muesli.

Vakantie

Het was zaterdag, maar ik hoorde dat er gewerkt werd op de bouwplaats beneden me. Van alles werd zo te horen van de ene naar de andere kant gesleept en daar neergesmeten. Juli, iedereen is op vakantie en beneden me werd gewerkt. Mijn vakantiegevoel steeg naar ongekende hoogten. Ik had een paar klussen afgerond en eindelijk, eindelijk had ik het gevoel dat er geen werk op me lag te wachten dat eigenlijk nog gedaan moest worden. 
Of nou ja, de kattenbak, die was vies en moest verschoond worden. Maar dat was toch een taak die te overzien was. 
Ik hoefde helemaal niets en beneden me hield het gekletter en gesjouw aan. Het geluid van vakantie.

Wednesday, May 01, 2013

Obstipatie


Dat ook katten obstipatie kunnen hebben wist ik niet, tot mijn eigen kat er een paar jaar geleden last van kreeg. Het werd een terugkerend probleem waarvoor ik op gezette tijden naar de dierenarts moet, die hem dan een klisma toedient. Op zich een probaat middel, alleen wat duur. ´Kan ik er zelf misschien wat aan doen?´ vroeg ik. Ja, ik kon het klisma ook zelf geven. ´Het is te koop bij elke drogisterij,´ zei de dierenarts.
Mooi! Dat zou me een hoop geld schelen. Ik toog naar de drogist. `Hebt u ook klisma´s?´ vroeg ik aan een medewerker. Omdat ik me geneerde voor de vraag probeerde ik uit te leggen hoe de vork in de steel stak. Maar ik merkte dat ik de waarheid beter achterwege had kunnen laten, toen ik mezelf hoorde zeggen: ´Het is voor mijn kat.´