Pensioen

Eerst gingen de pensioenen omlaag.
Maar pensioen, dat had je toch sowieso al niet opgebouwd.
Daarna scheen het leven duurder geworden.
Maar daar merkte je niets van want je kocht toch altijd al alleen wat je nodig had en op een of andere manier leek dat toch echt niet duurder dan eerder.
Er raasde een crisis voorbij, in volle vaart. Maar zoals zoveel in het leven ontging het je weer volledig. Je kon er niet over meepraten, het werd geen realiteit.
Wel was het aanleiding voor grote twijfel, maar die crisis was al langer aan de gang.

Dierendag

Regelmatig grijpt de kat mis. Hij wil op het aanrecht springen maar hij haalt het niet en komt heel lullig zo half tegen de keukenlaatjes aan en stort dan weer plof terug op de vloer. Aan de aanloop ligt het niet. Het is meer een soort van aarzeling die net na de afzet intreedt.
Daarna kijkt hij om zich heen als om te zien of het iemand is opgevallen dat er iets niet helemaal lukte. Als het dierendag is doe ik alsof ik niets heb gezien. Op andere dagen lach ik ´m openlijk uit. Daar wordt ie groot en sterk van.

Omschakeling

Het waren geen tomaten. In de snelheid had ik me vergist en de twee mandarijntjes in de fruitschaal aangezien voor tomaten. Een overkoombare zaak, ware het niet dat die tomaten zich al rotsvast in mijn hoofd hadden genesteld. Ik had ze geregistreerd en er een heel scenario voor geschreven. Ik zou ze op brood doen, met wat peper en zout, eigenlijk had ik ze voordat ik er de hand op had gelegd, al op en hadden ze me uitstekend gesmaakt. Als zoiets zich in je hoofd heeft vastgezet dan is het een goeie bijl die ze nog los kan hakken. En toen ik ze uiteindelijk wilde pakken bleken het dus geen tomaten maar mandarijntjes te zijn.
Ik viel weer terug op de good old reliable kaas, dat was wel voorhanden.
Het was wel even omschakelen.

Pleidooi voor de handdoek

Over fobieuitlokkend gesproken!
Steek je handen erin en ze worden in 10 seconden droog geblazen, door een hete wind die keihard blaast.
Door claustrofobie vermijdt men de lift, spinnen zijn zonder reden al aanleiding voor hevige angst. En een enorm broodrooster waar je je handen in moet steken om ze droog te krijgen zou dan omhelsd worden in de strijd tegen natte handen?
Het heeft iets met hygiëne te maken schijnt het. Maar niets met psychologie.

De ring

Hij was besteld, ik zat eraan vast. Telefonisch was het gegaan, ik had hem beschreven, en ze hadden hem op basis van die beschrijving gemaakt. Maar toen ik hem vol vertrouwen op kwam halen was het een heel ander ding dan ik in mijn hoofd had gehad. En hij kostte 845 euro. Hij was lelijk, plat, dof, groot.
Het was niet erg, want het was een droom.
Maar hoe kom je op een ring als je niet speciaal iets hebt met sieraden, en hoezo precies 845 euro?
Lang stond ik er niet bij stil. Elke ochtend vijf minuten voordat de wekker gaat wakker worden, daar valt zo´n droom bij in het niet. Dat is toch eigenlijk nog veel merkwaardiger.

Ruim op tijd

Het was nog donker toen ik een klok passeerde.
Vreemd, hij stond helemaal verkeerd. Zeven uur. Dat kon niet.
Ik reed door. Af en toe kwam ik een auto tegen, maar niet vaak, het was erg rustig vandaag.
Weer een klok. He, die staat verkeerd, dacht ik weer. Tien over zeven.
En door maar weer.
Tot die derde klok. Kennelijk is dat er voor nodig om te bedenken dat het niet die klok is die het mis heeft.
Het was kwart over zeven, stikdonker, heel erg koud en er was geen kip op straat.
Nog twee uren te gaan voordat ik ergens verwacht werd.

Van de fiets

Piet was van de fiets gevallen. Daar kan je lelijke kneuzingen van krijgen. Het is zelfs heel goed mogelijk dat je wat breekt, of meerdere dingen. Want een fiets is hoog, de val gaat snel, en als je 86 bent heb je niet meer de snelheid van reactie of de soepelheid van lijf en leden die ervoor zorgen dat je hooguit een blauwe plek oploopt.
Maar Piet viel en was dood. Een merkwaardige dood. De fiets staat niet bekend als gevaarlijk vervoermiddel, risicovol om je op te begeven. Je zou een ongeluk kunnen krijgen, je bent zeker kwetsbaar op een fiets -- zoals op een motor -- maar los daarvan wordt fietsen gezien als gezond. Je bent buiten en je beweegt.
Maar Piet viel dus in een keer dood.
De vraag was of hij door de val was gedood, of dat hij door de dood was gevallen.
Het deed er eigenlijk niet meer toe. Hij lag daar wit en koud, de stang van de fiets tussen zijn benen. Zou de fiets van hem af gepeld zijn omdat hij er, in een soort van rigor mortis, onlosmakelijk aan vastgeplakt zat? Een winters tafereel, Piet met zijn borstelige wenkbrauwen onder de stuifsneeuw, liggend op de koude grond, verstrengeld met zijn fiets, wachtend op mensen die hem mochten en konden aanraken om hem mee te nemen naar warmer oorden. Piet was zelden of nooit verstrengeld met iemand of iets in zijn leven. En nu met die fiets, dat duurde toch vast minstens een halfuur, een record.

Maar zeker een benijdenswaardige dood.

Een ziek varken

De snoepjes zaten in een zakje van recyclepapier. ´Intense smaak´ stond erop. Die woordkeus maakte nieuwsgierig. Als ingrediënten werden onder andere genoemd zouthoutextract en natuurlijk zoethoutaroma. Maar ook tarwesiroop, rijstsiroop, saffloerolie en eucalyptusolie. Dat zoethout en dat intens was nog wel met elkaar te rijmen. Maar saffloerolie, wat zou de smaak zijn van saffloerolie? De associaties laf, wee, lauw, vettig en smoezelig dienden zich aan. Zeker niet intens.
Waar zo´n associatie op gestoeld is, is niet te achterhalen. Waarschijnlijk komt er een hoop fantasie bij kijken. Verder is ongetwijfeld verleden, IQ, opvoeding, gezins- en woonomstandigheden en noem maar verder op van belang. En dat is dan zo´n enorme wirwar van factoren dat de precieze herkomst van een associatie er met de beste wil van de wereld niet meer uit te herleiden is.
Het snoepje smaakte in ieder geval naar hooi, hooi waarin een weeklang een varken had gelegen. Een beetje een ziek, zweterig varken.
Weer een wonderlijke associatie, want at je ooit hooi? Laat staan tweedehands hooi?
Heb je sowieso ooit een ziek varken gezien? Geproefd?
Een intense ervaring was het in ieder geval zeker.

Frisse blik

Elke dag douchen was nergens voor nodig, had ie ooit een keer met een bepaald dedain in een interview gezegd. Je kon je tijd toch wel beter gebruiken.
Had hij eerst gewoon een soort slordige coupe, nu was er van alles in te ontwaren. Hij krabde zich. Roos? Korstjes? Luizen, of gewoon vet?
Zijn klokkenspel, zo noemde hij dat, ging natuurlijk wel elke dag onder de kraan. Dus dat zat wel goed, daar was ook niets geks aan te zien of te ruiken waarschijnlijk. Maar de rest, de rest, daar sloegen de walmen vanaf. Muf en zweterig, die half uitgegroeide baard-snorcombinatie was ook niet bepaald bevorderlijk voor een frisse aanblik.
Daarvoor was het nooit opgevallen. Slordig is iets anders dan vies. Maar zodra het benoemd was, was er geen weg meer terug.
Hij krabde zich, een wolk schilfers vloog over het scherm.
Ik vluchtte naar de douche.
Ondraaglijke jeuk maakte verder kijken onmogelijk.

Een kattenluik

Veel werk zou het waarschijnlijk niet zijn. Beetje zagen, wat schroeven of spijkeren, en het kattenluik zou erin zitten. Maar het kwam er maar steeds niet van, dat zagen en boren en hameren en spijkeren.
Want hoe gaat dat met klusjes van niks -- die worden uitgesteld. Die komen altijd nog wel eens een andere keer. Die kunnen wachten en hebben geen haast. En als iets geen haast heeft dan kan het morgen ook, maar morgen wordt altijd weer vandaag met weer een nieuwe morgen, en dat betekent opnieuw opschuiven.
En als je het dan tóch uiteindelijk gaat doen, blijkt het altijd weer veel meer werk dan je had gedacht. Met troep en blaren van het zagen en schroeven die net niet helemaal goed zitten. Dus dat uitstel was toch nog niet zo gek bekeken dan.

Ledenwerving

De code schreef voor dat je een ja-ritme moest proberen te creëren. Dus een soort omgekeerde van het spel ´geen-ja, geen-nee´ dat in een ver verleden als entertainment fungeerde in een radioprogramma. Maar dit was geen entertainment, laat staan een spel. Dit was bloedserieus. Het ging erom dat je mensen met al je vragen murw kreeg, dat ze niet anders dan ja konden antwoorden aan het eind, dat je een logica presenteerde waar niemand omheen kon. Al zouden ze dat misschien wel willen.
Nouja, als men echt zou willen dan zou ´nee´ wel kunnen aan het eind. Maar in dat geval was het wel duidelijk. Eenieder die ´nee´ zei aan het eind van een serie ja-ritmevragen, was volkomen ongeschikt als nieuw lid.
Al zou ie alsnog graag willen, hij werd vasberaden geweigerd.

De ingrediënten van vis

Ik kocht een bakje vis. In plastic verpakt, doorzichtige folie, was het overduidelijk een gefileerd stuk vis, dat kon niet missen. Bovendien stond het ook op de voorkant. Maar wat voor vis is de Pangasiusfilet en waar komt ie vandaan?
Mensen lezen niet. Althans, mensen lezen niet goed. Dat komt vast door het bombardement van informatie elke dag weer, waaruit je steeds maar moet filteren wat wel en niet relevant en op jou van toepassing is. Vandaar dat het heel goed kan gebeuren dat de vermoeide wandelaar neerzijgt op een bankje waar met koeienletters een vel met het woord NAT op geplakt is. Hardhollend gaat het onderscheidend vermogen achteruit, en wat doe je ertegen.
Gevolg is ook dat men van gekkigheid niet meer weet hoe nou toch informatie tot den mensch te krijgen. Hoe maak je iets duidelijk? Groots en bombastisch, dat het vooral maar opvalt, of klein en subtiel? Met waarschuwingen, dreigementen, wijzend op gevaar of vriendelijk en vrijblijvend? En hoeveel informatie is nou eigenlijk noodzakelijk?
Maar terug naar de Pangasiusfilet. Gelukkig bood de achterkant van het vispakketje soelaas. Daar las ik dat het land van herkomst Vietnam was. Daaronder stond nog een hele rits info. Allergie-informatie werd vermeld, voor veel mensen zeer relevant. Met erachter de volgende woorden: Bevat vis.

De blinde pianist

Over slingerweggetjes reden we naar het plaatsje waar de kleine kerk zich bevond. Een kerkje dat niet meer als kerk werd gebruikt, er vonden nu concerten en lezingen plaats.
Het orkest bestond uit drie muzikanten. De accordeonist, de bassist en de blinde pianist.
Die pianist was de leider van het geheel; hij introduceerde, vertelde, maakte grappen en zong. Als je hem zo zag spelen zou je niet zeggen dat hij blind was. Hij droeg geen bril en zijn ogen zagen er niet vreemd uit. Niet vreemder dan ziende ogen in ieder geval. Alleen zijn motoriek was anders. Zijn hoofd bleef bewegingloos. Hoe wild zijn handen ook over de toetsen ratelden -- zijn hoofd bleef staan in dezelfde stand. Kennelijk wordt de beweging van een hoofd vooral bepaald door het zien van dingen.
Van tijd tot tijd maakte hij een soort showbeweging met zijn hand, dan hief hij zijn arm op en boog zijn hand op een manier zoals ballerina´s dat doen als ze een pirouet maken, een soort ´voila´. Sierlijk en gracieus. En daarna zochten zijn handen dan weer de toetsen. Het was een ingestudeerd gebaar en het ging een beetje houterig.
Ooit zag ik in een film een messenwerpact in een circus. Op het hoogtepunt van de act deed de werper een blinddoek voor en wierp de messen in de richting van een groot bord, precies rondom de vrouw die voor dat bord stond. Ze werd niet geraakt. Natuurlijk was dat spannend, het publiek hield de adem in.
De spanning in het kerkje tijdens het concert was bijna net zo groot. Iedereen timede mee met de pianist, hoe hij zonder te kijken zijn messen wierp. Bij wijze van spreken dan.
Zo op het eerste gezicht zonder dodelijke gevolgen.

Begin

De ochtend brak aan, er begon een nieuwe dag.
Maar de start wilde niet op gang komen. De dingen bleven zonder naam, er was geen beginnen aan en omdat er geen begin was, was het ook onmogelijk om er een eind aan te maken.
Want zonder begin geen eind.
Dan maar koken. En alles opeten. Heel makkelijk om te beginnen, en het eind brak heel vanzelf aan toen het bord leeg was.
Niet elk begin is moeilijk.

Filmnaam

We waren al halverwege de film maar ik kon me niet concentreren. Drie rijen voor ons zat iemand die ik kende, alleen, ik kon niet meer op haar naam komen. Ik kende haar niet goed, maar wel goed genoeg om haar naam te weten. Ook zag ik haar vriend voor me, zijn naam wist ik wel. Gerard. Helaas zat niet hij voor ons, maar zij, wier naam me dus maar niet te binnen wilde schieten.
De film was Frans, dat had ik wel al opgepikt. Verder had ik het niet echt gevolgd. Alleen maar vanwege die naam.
Het was iets met een e, jelly, jenny.
Plotseling, bij de aftiteling, schoot ie me te binnen. Eva! Dat was het.
Iedereen stond op om de filmzaal te verlaten. En toen zag ik het. Ze leek inderdaad op Eva, maar ze was het niet.

Slotenmaker

´Het is een nogal rudimentaire deur,´ zei ik.
Hij keek me niet-begrijpend aan. Het viel me op dat de man er zelf ook wat rudimentair uitzag. Met melkboerenhondenhaar dat in twee slordige niet-gewassen gordijntjes langs zijn gezicht viel. Beetje dikkig, een slobberige vale trui en een grijze broek. Maar hij wist niet wat het woord betekende.
`Primitief,´zei ik snel. ´Het is een hele simpele deur.´
`Waarom zegt u dat dan niet,´ zei-ie chagrijnig.
Toen legde hij uit hoe ik het slot er het makkelijkst uit kon halen. Waarbij hij voor de verschillende onderdelen van de deur allerlei woorden gebruikte die ik nog nooit had gehoord. Mijn kennis van deuronderdelen was zo rudimentair dat een dergelijke simpele uitleg voor mij nog niet eenvoudig genoeg was. Maar om misverstanden te verkomen hield ik dat maar voor me.

Prokaal

Toen hij eenmaal verteld had dat zijn vader altijd een toupet droeg kostte het me vervolgens bij elke ontmoeting de grootste moeite om mijn lachen in te houden. Had ik eerder nooit vermoed dat zijn vaders haar niet zijn eigen haar was, nu was het zo´n onontkoombaar gegeven dat ik me niet meer voor kon stellen dat ik ooit gedacht had dat zijn haar echt was.
Een groot rood dooraderd gezicht, met meestal een sigaret in de mond, en een grote grijze toupet daarbovenop. Hij had ook een aansteker, ooit voor zijn verjaardag gekregen, met zijn naam erin gegraveerd. Daar stak hij het liefst zijn sigaret mee aan.
Dat een toupet iets is wat iemands voorkomen zou verfraaien had ik me daarvoor ook al nooit kunnen voorstellen, maar hij was levende bewijs en bevestiging van het tegendeel.
Hij haalde zich een broeierig hoofd op de hals, denkend dat ie er met zo´n plakje haar beter uit zou zien. Ik kreeg het bij het zien van zijn toupet alleen maar benauwd van de gedachte aan zijn plakkerig jeukhoofd.
Mijn zomerse bezoekjes werden tot een minimum beperkt.

Loze ruimte

Het spinnetje hangt er nog steeds. Het zit ingeklemd tussen het beeldscherm van de automaat waar je geld kunt halen en de dikke glasplaat erboven. In die loze ruimte hangt ie te wapperen, vandaar dat ik eerst dacht dat ie nog leefde. Maar een week later hing ie er nog precies hetzelfde te wapperen. Hij is dus dood.
Hoe komt hij daar? Zo te zien is de ruimte hermetisch afgesloten. Misschien is het beestje er als eitje binnengekomen, toen de automaat in elkaar werd gezet. Toen was het dus nog helemaal geen beestje eigenlijk.
Het is een heel normaal spinnetje en het hangt in een half afgeweven web. Waar natuurlijk helemaal niks in zit, er is niks in de ruimte. Toch wilde dat spinnetje dat webje maken. En toen stierf ie waarschijnlijk van honger. Een gruwelijk lot, om in een afgesloten ruimte te zitten waar niks in of uit kan, en jij volgt daar je instinct wel braaf maar daar is eigenlijk helemaal geen reden voor, er zal nooit iets in je web vliegen.
Maar dat kon dat spinnetje natuurlijk niet weten.
Kennelijk is er wel wind, want het lijkje schudt behoorlijk heen en weer.
Alsof het toch op een of andere manier nog leeft.

Mind the gap

De titel van het voorliggende hoofdstuk luidde: Vrijheid en verdriet.
De dame zat in de trein en raasde met 100 kilometer per uur over de rails, ondertussen lezend in vrijheid en verdriet, met buiten een zwarte nacht en voorbijrazende lantaarnpalen, en om haar heen een lege trein. Dat is vragen om eenzaamheid, je verloren voelen, en meer ellendigs. De begrippen vrijheid en verdriet gecombineerd zijn simpelweg in hun gezamenlijkheid te melancholiek voor een nachtelijke treinrit.
Drie stations voordat ze uit ging stappen was ze al bezig tassen, en verder hebben en houwen in gereedheid te brengen voor de grote stap naar het perron. Ze had nogal veel bij zich, en dat moest allemaal mee.
Maar toen de trein eenmaal aangekomen was in het station stapte ze monter het perron op. Hup, de vrijheid tegemoet.
Geen spoor van verdriet.

Man in de metro

Wat zeg je tegen de zwerver die in de metro zijn liedje zingt (niet zomaar, hij wil er geld voor).

Meneer u stinkt.
Uw gitaar is wat vals.
Waarom kiest u nou zo'n rotnummer?
U had het beter wat hoger kunnen zingen.

Maar de man is op pad gegaan; hij heeft waarschijnlijk een kaartje gekocht. Hij plant zijn nummer precies tussen twee stations.

Het klinkt anders, maar is anders zo slecht?
Oke, het geluid en licht hadden beter gekund. De gitaar is niet gestemd, hij speelt alles op dezelfde sterkte, hij interpreteert niet.

Ha, dat is het. Hij interpreteert niet. De metro-artiest gooit het nummer ongeïnterpreteerd de coupé in. We mogen er mee doen wat we willen.
Een euro voor die vrijheid is echt een koopje.

Mogelijke interpretaties

Hoe schil je een appel en wat zegt het over jou?
Volgens sommigen heel veel. 'Nederlanders schillen altijd naar zich toe, wij schillen van ons af,' zei de man. 'Dat laat al zien dat wij veel socialer zijn en minder denken aan onszelf.' (Hij meende het.)
Hij liep weg, maar toen struikelde hij over een stoeptegel.
Wat zei dit nou over hem?
Dat ie geen eerbied had voor de grond waarop ie liep?
Dat ie geen aandacht had voor de wereld om zich heen?
Dat zijn ogen niet meer zo goed waren?
Dat hij een dromer was?
In ieder geval zei het over hem dat ie een wezen is dat op twee benen loopt, waarbij de mogelijkheid van struikelen nooit is uitgesloten.

Nieuwe buren

Eerst hoor je gebonk. Dan een zacht geschuur. Vervolgens bereikt je de doordringende geur van terpentijn en verf. En pas dan dringt het tot je door dat er onder je iemand z'n hol opnieuw aan het inrichten is. Precies hetzelfde maar dan anders. De hele boel is besnuffeld en aangeraakt, heringericht en met verse dekking bestreken. Net zoals voor hun komst al een paar keer was gebeurd bij de diverse voorgangers. Alleen gebruikten die gele verf in plaats van witte. En ze hadden laminaat in plaats van tapijt.
Een hond piest tegen een boom.
Uit hygiënisch oogpunt doen wij dat anders.

Niets om tegen op te zien

Ze mocht weer naar dokter Mura. Er was opnieuw een adertje gesprongen op het netvlies. Niet iets om blij mee te zijn, ze zag allemaal balken en stofjes zweven, maar nu, nu mocht ze weer naar dokter Mura.
Opgewonden zaten we in de metro. Dokter Mura. De lange donkere Italiaan uit een klein dorp, misschien wel ergens in de Dolomieten, met kortgeschoren haar en een metalen brilletje. Een olijfkleurige huid, lang en rijzig, hoe kon je bang zijn voor dokter Mura. Hoe kon je niet enorm BLIJ zijn als je weer naar dokter Mura mocht!
We wachtten en daar was Mura, hoog torende hij boven ons uit op zijn witte Zweedse klompen en het leek wel of hij een operatie-outfit aanhad, een blauw ensemble, vormeloos, behalve als dokter Mura het aanhad. We liepen mee de onderzoekskamer in.
'Bent u nog zenuwachtig?' vroeg dokter Mura (dat hij dat nog wist van de vorige keer!) en hij bekeek haar ogen. Alles leek in orde, of kwam dat door zijn geruststellende uitstraling?
We waren nog enkele vragen verwijderd van een afscheid, maar het kwam er onherroepelijk aan.
Ze schudden elkaar de hand. Over 6 weken mocht ze weer terugkomen.
Niets om tegen op te zien.

Vermomd compliment

Al zoenend trof ik mezelf aan in de donkere huiskamer van een huis waar iedereen al lang naar bed was maar ook zo weer wakker kon worden. Het was dan ook al zo'n 100 jaar geleden, vandaar dat we toen nog ons toevlucht zochten in dichtbevolkte gezinshuizen en op plekken waar elk moment iemand binnen kon komen. Maar dat maakte het ook vast veel spannender.
Er was wel wat licht en hij keek me aan.
'Zonder bril zie je er eigenlijk best leuk uit,' zei hij.
Ik mag hopen dat ik niet dankbaar was. Maar ik weet niet zeker meer of dat wel het geval was. Ik weet niet wat er verder gebeurde maar ik vrees dat ik het waarschijnlijk als een compliment beschouwde.
En erger nog, zo was het waarschijnlijk ook bedoeld.

Ontsnapt

Ik zag hem al van ver, dezelfde accordeonist die een paar jaar geleden op straat had zien spelen. Ik had hem toen chocola aangeboden, in plaats van geld en daarvoor schaamde ik me nog steeds diep. Hij was ingespannen aan het spelen en ik dacht onopvallend achter hem langs te kunnen lopen.
Plotseling keek hij op, trok wit weg, ontstak in woede en wierp zijn accordeon van zich af. Ik zette het op een lopen, ik hoorde voetstappen achter me, hij zat me op de hielen... Hij was in de jaren dat ik hem niet gezien had behoorlijk afgevallen had ik in de snelheid gezien. Maar wat wil je ook, als je de chocola afzweert.
Hijgend sloeg ik de hoek om, trillend wachtte ik tot ik 'm voorbij zou zien komen.
Het bleef rustig. Voorzichtig keek ik om de hoek, in de verte zat de accordeonist nog op hetzelfde krukje ingespannen te spelen. Toen het lied afgelopen was klonk er een klaterend applaus op, hij lachte, boog en ging rond met zijn pet.

Ik wiste het zweet van mijn voorhoofd. Hij haalde heel veel op volgens mij. En ik vervolgde mijn tocht door de stad.

Werk

"Hij mag in z'n handen knijpen met zo'n baan," zei zijn vriendin een keer trots.
Nee, hij was geen astronaut, en ook niet werkzaam in de creatieve sector. Hij was geen onderwijzer die door zijn kinderen op handen gedragen werd en ook geen hovenier die zich bezighield met tuinaanleg. Hij was geen roadie of manager van een wereldberoemde band.
Hij werkte bij een sportzaak op de tentenafdeling, waar tenten en allerlei kampeerattributen verkocht werden. Je kon er ook een tentstok op maat laten maken, of heel speciaal touw halen of een dopje voor boven op de tentstok zodat de regen niet door de tent naar binnen zou druppelen. Of zo'n blikje gas om op de camping mee te koken. Afwisselend werk.

De reden dat me een moedeloos gevoel beving was dat het niet ging om de functie maar om het feit dat haar vriend eigenlijk afgekeurd was maar toch die baan had gekregen. Hij moest maar blij zijn met werk, in plaats van wat ik dacht dat logisch was -- dat het werk blij moest zijn met hem.

Dus zei ik maar ter compensatie: "Ze hebben vast een hele goeie aan hem."

Functioneel beledigen

Beledigen heeft vast wel een of andere functie.
Maar wat kun je doen als je voor van alles en nog wat wordt uitgemaakt? Het aanhoren, incasseren, blijven ademhalen, eventueel schouders ophalen en doorgaan maar weer, dat is misschien nog wel de beste reactie.
Voor de belediger in kwestie zal het opluchten. Maar misschien voelt die zich achteraf ook wel schuldig. Of moeten er verontschuldigingen worden aangeboden.
Van een belediging wordt dus eigenlijk niemand beter.

Mij werd ooit een totaal gebrek aan zelfinzicht verweten. Compleet met mismoedig hoofdschudden en machteloze handbeweging. Het is een behoorlijke aanval en ik vond het ook wel tamelijk aanmatigend en beledigend. Nadat ik me afgevraagd had of er wellicht iets van waarheid in school begon ik de zin van de uitspraak te evalueren.

Stel dat ik het had beaamd -- dat ik inderdaad een totaal gebrek aan zelfinzicht zou hebben. Dan klopte er iets niet, want iemand zonder zelfinzicht zou niet kunnen inzien dat ie een totaal gebrek aan zelfinzicht heeft.
Of stel dat ik gezegd zou hebben dat het niet waar was, was dat dan een bevestiging van de stelling? De ontkenning kwam natuurlijk voort uit het totaal gebrek aan zelfinzicht!
Dus we zaten hier in een situatie waarin een uitspraak was gedaan waar ik op geen enkele zinnige manier op kon reageren en die eigenlijk geen enkel nut had. Niet voor mij, en ook niet voor de spreker. Want na zo´n uitspraak is de communicatie toch wel enigszins bemoeilijkt.

Ik troostte me maar met de gedachte dat ik dan misschien wel helemaal geen zelfinzicht had, maar dat de belediger in kwestie aan een totaal gebrek aan inzicht in menselijke omgangsvormingen en verhoudingen leed. En misschien wel een beetje een arrogant superioriteitsgevoel had.
Maar dat heb ik nooit gezegd, alleen maar gedacht, en dat is de onschuldigste vorm van beledigen die er bestaat, waar je toch heel veel genoegdoening uit kan halen en waar je nooit je verontschuldigingen voor hoeft aan te bieden.
Maar met zelfinzicht heeft dit inderdaad niets te maken.

Duitsland

Goed, je krijgt dat broodje, weliswaar van een niet zo aardige ober maar het staat op een gegeven moment voor je neus. Het ziet er een beetje schamel uit, gewoon een broodje met kaas en tomaat -- zo te zien niet met heel veel liefde en fantasie klaargemaakt en op het schoteltje gelegd, maar het staat er en het is voor jou. De koffie, laat 'm koud zijn, maar het blijft koffie.

Je laat je gewoon van je beste kant zien en zegt enthousiast tegen het bedienend personeel:

ZOEPER!

Niet alleen wordt iedereen daar een stuk vrolijker van, het broodje smaakt waarschijnlijk ook veel beter.
Profiteer van zo'n woord dat in geen enkele taal zou mogen ontbreken en waarmee broodjes lekkerder smaken, personeel aardiger wordt, koffie weer warm en alles veel en veel mooier.

Natuurschoon

Het was te veel, te mooi. Het frisse groene gras, de vogels, de bomen met hun lange schaduw, de lage zon, windstil. Om de zwaarte eraf te halen, de verantwoording voor het bevatten van al die schoonheid niet zo te voelen drukken, lag er gelukkig een plastic zwaan in de sloot voor het huisje. En in de tuin stond een vrolijke tuinkabouter met een bloempot in z´n armen waarin een geranium stond.
Zo had die overweldigende natuur meteen weer een doel en was het bevatten gelukkig niet meer nodig.

Hengelo

Een parkeervak voor fietsen is zeldzaam, maar het ziet er prachtig uit, als een kunstwerk op straat. Het was altijd een oerwoud van fietsen voor de supermarkt, daar moest iets aan gebeuren. Dikke witte lijnen in de vorm van een grote rechthoek getekend, en daarin een grote witte fiets. En daar dan vier van naast elkaar op de brede stoep. Toch ziet niet iedereen het, en ook niet iedereen begrijpt het. Zoals ook vaak mensen nog even vragen bij een wachtende trein, voordat ze instappen: "Gaat deze trein naar Hengelo?" terwijl het overduidelijk op het aankondigingsbord staat op het perron.
Een rij fietsen stond keurig in het vak geparkeerd. Maar een grote fiets stond duidelijk buiten het vak. De rebel was zijn boodschappen aan het doen.

Theebenen

De mevrouw met de marsepeinen benen is een geregelde verschijning. Op straat, in de winkel. Ze heeft vaak haast, maar in de supermarkt stond ze erg lang te dubben voor het schap met de thee. Ze kwam er niet helemaal uit, maar uiteindelijk lukte het toch, en hoe. Ongeveer 90% van haar boodschappen bestond uit diverse soorten thee.
Aan haar marsepeinen voeten zitten schoenen zonder hak, van het soort dat vooral op comfort schijnt te zijn ontworpen en lekker ruim zit. Wat ze ook doen, knellen in ieder geval niet. Haar kleding is vele maten te groot, kleurloos grijs of beige, het slobbert om haar magere lichaam en de rok klokt wijdvallend over de marsepeinen knieën heen. Haar peper-en-zoutkleurige haar hangt vormeloos langs haar bleke gezicht.
En de thee? De thee, die drinkt ze heel erg slap.

Een mederker in een benendenhuis

Op intranet werd ze beschreven als een mederker.
Terwijl je van een medewerker kan verwachten dat hij of zij elke ochtend om 9 uur achter het bureau zit, een werkdag arbeidend doorbrengt, zich nuttig maakt met administratieve werkzaamheden en zich in ieder geval collegiaal opstelt, mag een mederker best wel eens te laat komen. Een mederker staat lang niet zo makkelijk op, heeft meestal te kampen met diverse fysieke ongemakken en wordt ook regelmatig gehinderd door een lekke band terwijl hij of zij ook meestal niet meer helemaal precies weet hoe laat ie ook alweer moest beginnen elke dag. Een mederker kan je zoiets niet kwalijk nemen omdat ie er niets aan kan doen, hij of zij is slechts mederker en meer niet.
Dat was nog tot daaraantoe.
Maar toen kwam de offerte voor de verbouwing van haar huis binnen. Het ging om het buitenom schilderen en het afbikken en opnieuw voegen van de muren. Dat was waar ze om gevraagd had, een schatting van de kosten, en die kreeg ze -- alleen stond er op de offerte dat ze in een benendenhuis woonde.
Dat was de druppel.
Ze was een mederker in een benendenhuis.
Probeer je dan nog maar eens voor te stellen dat je in een echte wereld leeft.

Tanden op elkaar

De tandarts van tegenwoordig adviseert de dagelijkse zuurmomenten te verminderen en niet meer de kiezen op elkaar te zetten, althans, niet meer dan vier minuten per dag. Vooral dat laatste -- hoe onderzoek je dat eigenlijk? Maar er was werkelijk onderzoek naar gedaan en de conclusie luidde dat vier minuten per dag het maximum was. Meer absoluut niet vanwege zeer nadelig voor de kiezen.
Bewaar de zuurmomenten, spaar ze op en eet vooral vloeibaar voedsel van een niet te hoge zuurtegraad. Knarsetanden is uit den boze.
Kwaad zijn mag nog wel, maar laat tanden en kiezen erbuiten.

Overtuigingskracht

Als het lichaam begint te ontluiken is bloot soms heel beladen. Niet altijd, en niet bij iedereen, maar een aantal decennia geleden was dat vaak wel het geval.
Maar een ontluikend lichaam komt nooit alleen, ook geestelijk is er dan heel wat aan het groeien. Haat, liefde, hypocrisie, inzicht.

Toen ze mij advies vroeg over de vakantie dacht ik lang en goed na. Wikte en woog en antwoordde uiteindelijk in lijn met mijn gegroeide bewustzijn van wat en hoe en waarom van de wereld.
"Als je eenmaal op een naturistencamping bent heb je het binnen een paar uur helemaal niet meer in de gaten dat je geen kleren aanhebt," zei ik zelfverzekerd.
We hadden dezelfde leeftijd, en hoewel ik me zelf niet eens in badpak over een camping zou durven bewegen wegens te veel bloot, adviseerde ik losjes dat het toch niet zo'n punt was.
Ga lekker mee met die familie, het is echt heel gewoon.
Overigens klopte het wel, want ze was na die vakantie bekeerd.
Ikzelf dacht er nog heel lang heel anders over.

De beeldende kracht van een onderbroek

"Dat zeg ik!" zei ze telkens. En daarom noemde ik haar Gamma. Een onbegrijpelijke naam als je de reclame op tv nooit hebt gezien, want ze had twee linkerhanden. Maar bijnamen die je niet meteen kunt duiden zijn vaak de beste.
Zo was er ook ooit iemand die door bepaalde mensen in zijn kring SO werd genoemd. Zonder uitleg is dat onbegrijpelijk. Het was short voor Smerige Onderbroek -- en zo werd de veganist (ook dat was ie) genoemd omdat ie er altijd een beetje smoezelig uitzag.
Gek, dat het meteen veel leuker wordt als dat smoezelige dan doorgetrokken wordt naar het ondergoed en dat het dan ook onmiddelijk veel beeldender is. Zodra je het woord smerige onderbroek hoort zie je het niet alleen meteen voor je maar ruik je het ook al bijna. Geen enkel ander kledingstuk heeft in combinatie met smerig zo'n enorme beeldende kracht.
Stel, hij zou ST genoemd zijn -- Smerige Trui, want een dergelijk kledingstuk droeg ie regelmatig -- , dan levert dat toch een heel andere associatie op.
Van ST zou ik met gerust hart zijn fiets lenen, maar daar zou ik bij SO niet aan moeten denken.

Stekken

Een akkerbouwer met gebrek aan inlevingsvermogen komt niet ver.
Je moet je kunnen voorstellen dat piepkleine plantjes, ze lijken op sterven na dood, geplant op regelmatige doch tamelijk afschrikkendwekkende afstand van elkaar, zullen groeien en groot worden en ternauwernood genoeg ruimte hebben om de rijke oogst te kunnen dragen.

Het is onvoorstelbaar, maar boeren en akkerbouwers begrijpen dat. Die houden de juiste afstand. Die geloven in het leven en niet in de dood. Die weten zeker dat planten die ruimte uiteindelijk nodig zullen hebben. Die weten dat het wel goed komt en dat er ooit veel, veel tomaten kunnen worden geplukt van de onooglijke slaphangende plantjes waarvoor je op dit moment nog geen stuiver zou geven.
Het zal te maken hebben met ervaring.
Het vertrouwen is in ieder geval groot.

Fabeltjes

Het was een gele vlieger, een beetje viezig aan de randjes, niet omdat ie veel gebruikt was maar juist omdat ie helemaal niet vaak gebruikt werd. Hij deed het nog uitstekend. Je kon eindeloos het touw laten vieren en dan, als ie heel hoog was, brak gek genoeg vaak het koord waaraan ie in de lucht hing. Dan donderde het ding in een soort duikvlucht fladderend naar beneden, alsof ie door die enorme hoogte topzwaar was geworden en het touw niet sterk genoeg meer was.

En dat heb ik nou tegen fabels, dat ze dit soort dingen zien als een metafoor voor iets. In dit geval dat te veel vrijheid ook niet goed is omdat een mensch dan het spoor bijster raakt. En dat allemaal omdat zo'n vlieger nou eenmaal naar beneden dondert als je het touw doorknipt.

Daar moest ik aan denken omdat ik die fabel van die mier, die danste in de zomer in plaats van dat ie hard werkte om voer voor de winter te verzamelen en daarom in de winter geen eten had, nooit begreep. Niemand hielp 'm, want dan moest ie maar niet dansen in de zomer. Het was een straf voor vrolijk zijn, daar leek het althans op. En als die andere mieren er geen tijd voor hadden, nou, dan mocht die ene mier ook niet genieten.
Een fabeltje.

Marokkaanse Chaplin

In het begin ging het waarschijnlijk niet zo goed. Hij stond toen als zichzelf, een Marokkaanse man van middelbare leeftijd, met de daklozenkrant en een treurige uitdrukking op zijn gezicht. Terwijl zo iemand het eigenlijk nog meer verdient dan de altijd vrolijke groetende stralende daklozenkrantverkopers (die je ook hebt) draaide het toch niet lekker.
Hij veranderde zijn strategie. Dat is met een dak boven je hoofd al moeilijk, laat staan als je dat niet hebt. Maar hij deed het.
Plotseling stond daar een Charlie Chaplin, met bolhoed en snorretje, maar duidelijk ook met een kleurtje. Hij deed zelfs, voorzover dat lukte, af en toe het loopje na. De verkoop moet daardoor enorm zijn gestegen, dat kan niet anders. Zoiets hadden de mensen nog nooit gezien, daar koop je graag een krant van.
Maar zo´n succesformule houdt niet eeuwig stand.
Vandaag stond ie met een kleurige poncho, als een Zuid-Amerikaanse indiaan, met een stapeltje kranten in zijn hand. Hij keek niet vrolijk. Hier geen Chaplin-effect.
Een volgende metamorfose is dan ook onvermijdelijk.

Leugens

Hij is zwart, lang en uitgeprocedeerd. En als ie kan bewijzen dat ie de vader is van zijn kinderen dan mag ie blijven. Maar zijn kinderen zijn in Antwerpen. En hij is hier, met een slobberige jas en gele tanden, niet genoeg geld om naar z´n kinderen te gaan maar als hij niet voor 12 uur de volgende dag een DNA-test laat doen dan moet hij het land uit. Of misschien kan ik beter zeggen EEN land uit.

Het duizelde me van de informatie. En ik heb meteen honderd vragen. Maar ik stel ze niet. Hij zo wanhopig en dan zou ik hem vragen gaan stellen!
Dan haalt hij ook nog een verkreukelde foto van twee kinderen uit zijn jaszak. Ik zou me kunnen voorstellen dat dit zijn kinderen zijn. Maar van de andere kant zouden het ook best twee hele andere kinderen kunnen zijn. Ze zijn zwart, dat wel.

Ik heb geen geld bij me maar hij weet precies waar je kunt pinnen.
Vlakbij, geen idee of dat toeval is of niet.

Ik weet niet wat ik ervan moet denken en ik geef hem 20 euro. Misschien om ervan af te zijn. En misschien, stel dat het mij zou overkomen, en niemand gelooft me en iedereen denkt dat ik lieg. En wat maakt het ze uit als ik lieg.

Wat maakte het mij uit als hij loog.
`Wel wat goeds mee doen he!´ zei ik volgens mij best vriendelijk toen ie snel wegliep.

Zo te zien aan de blik die hij me toen toewierp denk ik toch dat-ie loog.

Nachtelijke inactiviteit

Het schijnt een nachtdier te zijn, de kat. Ik dacht altijd dat dat een excuus was voor het heftige slapen gedurende de dag. Ze lijken er werkelijk geen enkele moeite mee te hebben de hele dag soezend door te brengen, af en toe opstaand, flink rekkend, om te kijken of er alweer iets nieuws in het voerbakje zit. Maar slapen, dat vormt toch de hoofdmoot.

Wat gebeurde er nou eigenlijk ´s nachts? Dan moest er toch wel een enorme uitputtende activiteit plaatsvinden zou je zeggen.

Maar dat is niet zo. Na enig onderzoek bleek dat er ook ´s nachts weinig gebeurt in een kattenleven. Althans, in de steekproef die zich in mijn directe omgeving bevindt. Ook in de nacht bestaat de activiteit voornamelijk uit slapen, als je dat tenminste een activiteit kan noemen. Met zo nu en dan een lome gang naar het voerbakje en eventueel wat flink graven in de bak voor poep en pies, en dan weer heel tevreden gaan liggen op een zachte ondergrond en liefst ook in de buurt van een warmtebron.
Misschien is dat een heerlijk leven.
Maar toch ook wel een beetje saai.

Spijtoptant

Je hebt er niets aan, aan spijt, vooral niet achteraf.
Misschien dat spijt daarom ook langzamerhand een soort nieuw taboe lijkt te worden. Een taboe was altijd iets waar we ons voor schaamden, maar we schamen ons bijna nergens meer voor en daarom is het opgeschoven.
De dingen waar we spijt van hebben zijn ondertussen de nieuwe taboes.
Of misschien is spijt hebben gewoon het laatste waar we ons nog voor schamen.

Toch heb ik er spijt van. Dat ik het niet gewoon beaamde toen de acteur me vriendelijk lachend aanzag voor heel iemand anders. Ik had ´m ooit een keer, al een tijdje geleden, vluchtig de hand geschud en naar een toneel begeleid, of een interview, in ieder geval was ik de onbelangrijke tussenpersoon die er moest zijn en verder niets.
En nu zat ie heel ergens anders en kwam ik hem weer tegen en zwaaide ik even.
`Dag Alice,´ zei ie hartelijk. En toen zei ik, stom, dat ik Alice helemaal niet was (Alice is een bekend toneelregisseuze) en moest ik ´m dus gaan uitleggen dat ik ´m toen en toen had ontmoet om die en die reden, en het was allemaal even oninteressant en ik voelde me steeds kleiner en kleiner worden. Waarom was ik in godsnaam naar ´m toe gegaan om hem te begroeten als ik Alice niet was?
We wisten ons met mij geen raad. Voor alle partijen was het het allergemakkelijkst geweest als ik gewoon even, laten we zeggen hooguit vijf minuten, Alice was geweest.
Als je het verkeerde kiest, is de spijt soms heel terecht.
Niets om je voor te schamen.

Ontroerend goed

Ontroering slaat op de gekste momenten toe.
Een fiets in de gang kan het bij wijze van spreken al opwekken. Of een kat die helemaal opgekruld ligt, zijn kop gedraaid, z'n nek onbeschermd en je vreest voor het mes dat 'm in één zwaai om kan brengen.
Een oude dame in vol ornaat, hoed op, make-up stevig aangebracht, achter een rollator.

Een man met slordig haar en een rommelige jas met één ui in zijn hand stond wel een kwartier te wachten tot ie aan de beurt was om zijn groente af te rekenen.
Eén ui en hij wachtte heel geduldig.
Het was een prachtig exemplaar.

Een keurige dood

Dat het een aflopende zaak was -- het klinkt wat cru, maar het was wel zo. Want zo heet het toch als iemand ziek is en niet meer beter zal worden.
Het bed stond al beneden in de kamer want de trap was onneembaar geworden. Ze lag er de hele dag in en toch was ze nog steeds doodmoe.
Haar man kwam binnen met de koffie. Hij zette het op de tafel, met het melkkannetje. Ze richtte zich op, een geestachtige verschijning, met haar laatste krachten leek het.
`Klaas, even een onderzettertje onder het kannetje.´
Toen zeeg ze uitgeput weer neer in de kussens.

Anders krijg je zo'n lelijke kring op tafel.

Mevrouw Bril

De man van de dierenwinkel liep me achterna met een bonnetje van een maand geleden. Toen had ik met pin afgerekend, maar er was kennelijk iets met het apparaat of met mijn pas -- de betaling was niet doorgekomen. En dus stond ik bij 'm in het krijt.
Op het bonnetje stond met bibberige letters: Mevrouw Bril.
Ik begreep het wel, maar tot dat moment had ik me nooit mevrouw Bril gevoeld. Ik voelde me altijd een mens van vlees en bloed met gedachten en natuurlijk een uiterlijk, maar dat gereduceerd te zien tot mevrouw Bril deed me wel realiseren dat juist het element dat ik zelf al helemaal niet meer opmerk, er bij de buitenstaander meteen uitspringt.
En kennelijk was Mevrouw Bril een omschrijving die op niemand anders van toepassing was dan op mij. Tussen al die andere klanten-brildragers sprong deze mevrouw Bril eruit, wist elke medewerker meteen als ze binnen zou komen: "Ha, daar is die mevrouw Bril van dat niet-betaalde bonnetje."
Ik vroeg me alleen wel af hoe de omschrijving geweest zou zijn als ik geen bril had gehad.

De moeilijkste vraag

Het leek alsof er iets viel. Dat was ook zo. De poes was van z'n poef gegleden en lag als een dweil op de grond. Poten wijd gespreid keek hij wezenloos voor zich uit. Ik probeerde hem op te pakken, maar hij was helemaal slap. En toen begon het kwijlen, en z'n neus ging op en neer als van een konijn -- een soort zenuwachtig snuiven.
De dierenarts begon meteen over een toeval, een epileptische aanval. De symptomen klopten wel. Door de telefoon nam hij een kort medisch consult af en stelde een paar vragen.
Niet moeilijk te beantwoorden.
Tot de laatste vraag, die vond ik lastiger. Hij verwoordde wat ik me eigenlijk al jaren afvroeg:
"Kunt u contact met hem krijgen?"

Onwetend

Stel, je neemt de telefoon op en je hoort aan de andere kant opgewekt: "Een hele goede morgen."
Out of the blue.
Het is waarschijnlijk dat je dan meteen een soort wantrouwen voelt naar de beller. Zonder dat hij of zij zich voorstelt wordt je meteen een ontzettend goede morgen gewenst.
Maar door wie dan wel? En waarom? Heeft die persoon er ook maar enige invloed op dat het ook werkelijk een heel goede morgen kan worden? Wie weet is er van alles aan de hand en is een heel goede morgen wel het laatste wat je op deze dag kan gebeuren. Dan is het eigenlijk wel een pijnlijke binnenkomer. Want van een totaal onbekende komt er dan een geheel ongepaste wens naar je toe -- je hebt er niets aan, het zal niet uitkomen, en vanuit totale ontwetendheid wordt je door die goedbedoelde, of misschien beter standaard hartelijke, groet dan herinnerd aan de onmogelijkheid ervan.

Een foutere binnenkomer valt eigenlijk niet te bedenken.
Bovendien, zeg eerst even wie je dan wel bent.
Je vraagt je af waarom telemarketingbureaus ermee blijven aankomen.

Bescherming tegen een paard

Niet aan een roze olifant denken.

Dood Paard is de naam van een toneelgezelschap. De poster van hun nieuwe voorstelling hing onder het affiche van de Bond voor Bescherming van Moeder en Kind.
En onmiddelijk drong de associatie van een zwangere tienermoeder die een dood paard in haar schoot droeg zich op.
Niet aan denken!
Maar het beeld ging niet meer weg. Zelfs een verbod om aan roze olifanten te denken kon het beeld niet verdringen. Dat verbod leidde meestal tot de onmiddelijke verschijning van minstens één roze olifant in mijn hoofd, maar niet vandaag.
Misschien kwam het ook door de poster. Een troosteloos kijkend vrouwmeisje in groengrijze tinten. Met een morsdood paard in haar buik, de grote hoeven duwend tegen de baarmoederwand.
Daar hielp geen Bond voor Bescherming van Moeder en Kind meer aan.

Verwachtingen

Dat er zeehonden zaten was ons beloofd. En barnsteen zou er ook te vinden zijn. Aangespoeld, kilo's barnsteen.
Maar het enige wat we vonden waren schelpen. En stukken touw en plastic zakken. De wind kwam uit het westen, dat was aangenamer dan dat ie uit het oosten kwam -- maar qua vondsten op het strand was het niet gunstig.
Als we het niet hadden geweten, van dat barnsteen en die zeehonden, waren we waarschijnlijk blij geweest met de schelpen. Dan hadden we misschien wel even staan kijken bij een plastic zak en dan waren we zelfs opgetogen geweest over de meeuwen. Zoveel meeuwen! En wat zijn ze groot!
Maar als je op een zeehond hoopt en je krijgt een meeuw, dan is er geen redden aan.
Een meeuw is dan ineens maar heel gewoon.

Geconditioneerd

Slechts een paar woorden. Het zal de snelheid zijn geweest, de gehaastheid of ongeïnteresseerdheid. Het was me niet opgevallen.
Wel merkte ik het zo raar schuimde, eigenlijk helemaal níet. Maar goed, misschien was het gewoon niet-schuimende shampoo.
Dat ik daar nog nooit van gehoord had hoefde nog niet te betekenen dat het niet bestond.
Toen werden de signalen duidelijker. Was mijn haar nu alweer vet? Het zat ook in van die gekke rollen, en het leek niet echt droog te worden.
En toen, pas toen, na 3 weken, keek ik maar eens op de fles.
Het bleek conditioner.
Niet goed gelezen.

Een boek, daar draai ik mijn hand niet voor om.
Ik kan zelfs een stukje schrijven zonder al te opvallende fouten.
Maar shampoo kopen, dat is een ander verhaal.

P.'s tieten

Het is lastig, afgeleid worden door niet-relevante dingen, door dingen waar het niet om gaat -- die er toevallig zijn maar die verder niets met de zaak te maken hebben en die genadeloos de aandacht af blijven leiden van waar het wel om gaat. Soms kun je er wat aan doen (een snotje in het neus van je gesprekspartner). Maar soms ook niet.
Dat is het lastigst.

De presentator liep over het strand en legde uit wat er gebeurd was. Maar mijn oren konden niets meer verstaan door wat mijn ogen zagen. Een T-shirt, niet eens zo strak, met daarin twee fikse borsten. Had nooit iemand wat van gezegd, maar waarom niet? Ik zag ze toch duidelijk zitten? Twee borsten die een vrouw niet zouden hebben misstaan.
Later waren ze verdwenen, toen had ie een ander T-shirt aan (hij wisselde ongeveer vier keer van T-shirt, maar de uitzending duurde dan ook lang).
Er was een dramatische afloop, en ik luisterde wel, maar eigenlijk ook maar half, want mijn ogen zochten de romp van de man weer af. Maar weer geen geluk, misschien door het wijdvallende overhemd?

Dagen bleven de analyses doorgaan, wat wel en niet en misschien en toch ook maar een beetje etc. Ik zocht alleen maar naar een verslag waarin die borsten genoemd werden. Maar nergens een woord.
Zag de presentator nog wel voorbijkomen in een talkshow maar toen had ie een blouse aan.
Wijdvallend. Het was 'm zelf vast ook opgevallen.

De dochter

Wat was dat voor een dochter?
Zat ze daar, met dat strakke roodgeverfde haar en dan die bril.
Eucalypta impersonated.
Met haar vader naar de huisarts omdat hij pillen moest hebben tegen de stress. De man was 76 en moest naar een aanleunwoning. Die stress, dat was wegens de verhuizing, en die verhuizing -- dat moest, daar kon NIETS aan gedaan worden, die indruk wekte de dochter tenminste, dus dan maar pillen.
"Dat zijn moeilijke dingen he," zei de lieve dokter. "Hoelang woonde u daar al?"
Met veel moeite perste hij het eruit: "Zesendertig jaar."
En toen schoten zowel die oudere man als ik vol.

Maar die dochter, die keek op haar horloge; hoe lang zat ze hier eigenlijk al? En ze moest de afwas nog even doen thuis en ze wilde ook weer op tijd terug zijn voor het wekelijkse kaartavondje. Lastig allemaal.
De enige die ik die aanleunwoning gunde was de dochter.
Met elke avond voor straf tafeltjedekje.

Maar dat was ook de oplossing niet.

Verkeerd verbonden

'Sorry, ik heb het verkeerde nummer gedraaid.'
Maar verkeerd gedraaid wordt er al jaren niet meer. Er zijn nog wel telefoons met een draaischijf, maar je ziet ze toch zelden. Buttons rule.
Het ziet er ook zoveel simpeler uit, waarom is niet eerst de knoppentelefoon uitgevonden? Zo'n draaischijf lijkt oneindig ingewikkeld in vergelijking met hoe nu via simpel intoetsen een nummer gekozen kan worden.
Maar de abstracte schilderkunst was ook nooit ontstaan zonder haar figuratieve voorganger.
Dus misschien kan de telefoon met toetsen niet zonder het voorgeslacht met draaischijf.
'Welk nummer heb je gedraaid?'
Toch nog steeds wel een standaard uitdrukking en niet, 'welk nummer heb je ingetoetst'. Hoewel een nummer kiezen ook langzamerhand een staande uitdrukking wordt.
Wij draaien niet zomaar meer nummers, wij kiezen heel bewust.

Dokter Ping

Nee, veel klandizie is er niet. De Chinese dokter staat meestal alleen in de winkel, in een witte jas, als een arts in een ziekenhuis. De winkel met de enorme grote ramen, waardoor altijd heel goed te zien is dat er niet veel aanloop is. Hij zit meestal op een hoge kruk achter de kassa informatie te bestuderen die opgeslagen is in een grote multomap. En dan kijkt ie af en toe achter zich, naar de hoge kast waarin waarschijnlijk allerlei Chinese kruiden staan opgetast, en pillen en drankjes. Regelrecht uit China. Zijn kennis lijdt niet bepaald onder het gebrek aan klanten.
Zorgwekkend is het toch wel. Een winkel zonder klanten blijft meestal niet lang bestaan. Maar met de berustende houding van de ware Taoïst zit hij er elke dag weer.
Gisteren waren er plotseling klanten. Een dikke Surinaamse vrouw en een oudere Surinaamse man. Rustig leek hij ze allerlei dingen aan te raden. Uit z´n hoofd, de multomap had hij niet nodig.
Misschien is dit het begin van een bloeiende praktijk.
Maar liever niet al te bloeiend.