Friday, February 27, 2009

Vissen

Het wachten is nu op de eerste echte Dolce & Gabbana hengelhoes voor een designerhengel.
Was vissen niet iets voor mannen die in een oude ribfluwelen broek, een thermoskan koffie en een grote paraplu voor het geval het ging regenen naast zich, langs de kant van een water zaten te suffen totdat er gebeten werd?
Maar daar stond een jongen met een ontbloot bovenlijf en een hippe broek, fris naast de grote plas. Een lange hengel, geen paraplu. Hengelhoesloos.
Dat zal nu niet lang meer duren denk ik.

Friday, February 20, 2009

Ode aan Jim Boller

´Absolutely unnecessary,´ zei Jim Boller, en hij aaide het paard nog een keer over haar schoft. Het was een soort paard van Troje -- over het magere karkas was huid gespannen. Tussen karkas en huid bevond zich misschien nog een dun laagje vlees, maar helemaal zeker was hij daar niet van. Zo mager.
´There´s just no need..´ en toen keek hij weg, met een soort droevige hondenblik. Het paard stond apathisch naast hem.
Toen later in de rechtszaal de eigenaar betoogde dat hij al het mogelijke had gedaan om het beest een goed huis te bieden, te voeden en verzorgen, richtte de camera de lens even op Jim Boller, die dezelfde stoïcijnse blik had als eerder dat paard. Dit was duidelijk niet de eerste keer dat Jim dit meemaakte. En waarschijnlijk ook niet de laatste. Spaarde Jim zijn krachten? Of accepteerde hij de absolutely unnecessaryness van het gebeurde?
Eens zou het tot een explosie komen. Wat in de pers dan wellicht als unnecessary zou worden betiteld, want er was toch recht, en dat loste dit soort dingen toch op?
Het leek desalniettemin louter een kwestie van tijd.
Jim is niet van steen!

Friday, February 13, 2009

Interview

De vrouw werd naakt op een barkruk geïnterviewd. Het was niet eens zo raar, want ze was pornoster. Ze hield de benen decent gekruist, dus het was zelfs nog bijna een kuis interview. Alleen de vragen, die vragen die waren onbeschaamd en nieuwsgierig. Of misschien kun je beter zeggen recht voor z´n raap.
Of ze het ook anaal deed (´Dat bewaar ik voor thuis´), wat haar favoriete ´ding´ was (´twee mannen en ik´) enz. Overal gaf ze giechelig antwoord op, maar waarschijnlijk was het eerlijk en waar wat ze zei.
Het was eigenlijk wel saai, tot ze zei dat ze graag IQ-tests maakte op internet.
Wat was haar score dan zo ongeveer?
165 zei ze lachend. Tja, voegde ze toe, wat moet je ermee he?
Dat was dan toch gek genoeg iets wat ze niet kon bedenken, ondanks de monsterscore.

Friday, February 06, 2009

Klimmen

Ze deed aan klimmen, zowel in het echt als in een klimschuur, waar de rotsen nagebootst werden door een steile muur met kleurige objecten daarop vastgeschroefd, stevig verankerd. Het leek een muur met kinderpotjes, in vrolijke kleuren, op onregelmatige afstand van elkaar. Met grote inspanning bewogen mensen zich langs de muur omhoog. De potjes met vijf vingers vastpakkend (normaal hield je de kinderpotjes natuurlijk liever met zo weinig mogelijk vingers vast, en gooide je´m zo snel mogelijk leeg), en dat niet alleen, ook mentaal werd het ding omsloten -- niet loslaten, je mag niet loslaten was het mantra, want ook al zit je aan een touw en zal je niet te pletter vallen mocht je naar beneden storten, de sport was juist om niet los te laten. Voeten werden zorgvuldig neergezet, en dan ging het met een slakkengang (hoewel een slak waarschijnlijk zelfs sneller ging) omhoog.
Als de potjes eenmaal overwonnen waren was ze gelukkig. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat dit de tweede keer was dat ze het potje probeerde te overmeesteren, een keer als peuter -- het was door zindelijkheidstraining uiteindelijk gelukt. En een keer dus nu.
Na boven te zijn aangekomen kon je je eenvoudig weer naar beneden laten zakken. Of je kon naar beneden klimmen. Dat lag aan je mentale uithoudingsvermogen scheen het.
Maar naar beneden moest je helaas altijd weer.