Op de oprit naar de snelweg wapperde een waaier van papier van het dak van de auto voor ons. De papieren lagen kennelijk los op het dak en dwarrelden over en langs de snelweg, alle kanten op. We zagen ook een map liggen. Sommige mensen denken -- wat slordig. Andere mensen denken -- wat zou er op die papieren staan (wij)? We stopten dus en ik raapte een blauwe map op, dichtgebonden met een groot blauw elastiek en vol met plannen en emails. Op de map stond Hans Oldersen.
Ik ging weer in de auto zitten en als een detective ging ik door de map, wie was Hans en waar werkte hij. De emails maakten niet helemaal duidelijk waar het nou precies om ging, maar er was wel veel heen en weer gemaild. Ondertussen probeerden we de auto in te halen die de papieren verloren had, maar wat voor auto was dat ook alweer?
"Houdt die map omhoog, als Hans in die auto zit herkent ie 'm vast wel."
Ik betwijfelde of de chauffeur zou begrijpen wat ik bedoelde als ik met een map zou zwaaien.
Ik belde een nummer dat ergens in een email in de map stond en vroeg naar Hans. Maar Hans zat de hele ochtend al in vergadering.
Even later werd ik teruggebeld.
De persoon die de papieren los op het dak had gelegd was getraceerd, ondertussen had ie alle papieren ook alweer opgeraapt. Het enige wat nog ontbrak was de blauwe map.
We hadden willen helpen, maar ik vrees dat we het alleen maar erger hadden gemaakt. Zonder ons had niemand geweten dat hij iets kwijt was geraakt.
