Ik zag hem al van ver, dezelfde accordeonist die een paar jaar geleden op straat had zien spelen. Ik had hem toen chocola aangeboden, in plaats van geld en daarvoor schaamde ik me nog steeds diep. Hij was ingespannen aan het spelen en ik dacht onopvallend achter hem langs te kunnen lopen.
Plotseling keek hij op, trok wit weg, ontstak in woede en wierp zijn accordeon van zich af. Ik zette het op een lopen, ik hoorde voetstappen achter me, hij zat me op de hielen... Hij was in de jaren dat ik hem niet gezien had behoorlijk afgevallen had ik in de snelheid gezien. Maar wat wil je ook, als je de chocola afzweert.
Hijgend sloeg ik de hoek om, trillend wachtte ik tot ik 'm voorbij zou zien komen.
Het bleef rustig. Voorzichtig keek ik om de hoek, in de verte zat de accordeonist nog op hetzelfde krukje ingespannen te spelen. Toen het lied afgelopen was klonk er een klaterend applaus op, hij lachte, boog en ging rond met zijn pet.
Ik wiste het zweet van mijn voorhoofd. Hij haalde heel veel op volgens mij. En ik vervolgde mijn tocht door de stad.
