Gebrek aan inlevingsvermogen

Theo had de onpersoonlijke aardigheid en het enthousiasme van iemand die minstens 30 jaar zijn leven had gesleten met het aan de man brengen van vleeswaren, papieren zakken en schoolbenodigheden voor het kleuteronderwijs. Dat was ook precies wat ie had gedaan. Een leven lang vertegenwoordiger van een diversiteit aan dingen.
Wat voor kind zou zo iemand nou geweest zijn? Altijd aardig tegen al zijn klasgenootjes? Joviaal? Nooit scherp? Nooit op de teentjes getrapt? Zijn fietsje met genoegen uitlenend aan wie er ook maar behoefte aan had? En diplomatiek? Maar een diplomatiek kind, bestaat dat eigenlijk?
Theo, na 30 jaar in het vertegenwoordigersvak, brandde zich nergens meer aan. Omzeilde elke linke klip, ging moeilijkheden bij voorkeur uit de weg en hield het vooral heel erg leuk.
Ik slaag er niet in om me een kind met die eigenschappen voor te stellen.
Theo is voor mij pas op z'n 60ste geboren.

Uitzending in de zendtijd voor politieke partijen

Ik ben een lijsttrekker en ik ben in voor alles. Met de dag zie je mijn wallen groeien. Ik zie er ook grijzer uit, vermoeider. Maar toch pareer ik elke aanval, beantwoord ik elke vraag. De aanvallen gaan onvermoeibaar door en even onvermoeibaar lach ik ze weg.
Want dat hoort een lijsttrekker te doen.
Feiten schud ik uit mijn mouw. Ze kloppen niet altijd, maar geen hond die dat door heeft of erop terugkomt.
It's the image, stupid.
Hoe kom ik over.
Ik kan jouw broer zijn. Ik kan jouw zus zijn. Ik kan jouw zoon zijn. Ik kan jouw dochter zijn. Ik kan jouw vader of moeder zijn.
Zo goed begrijp ik jou.

Stem dus op mij!

(Met dank aan James Carville en zijn KISS (Keep It Simple, Stupid) principe)

Theo is verliefd

Als een dartel veulen komt hij binnen. "Ik moet je wat vertellen!" zeg hij tegen mijn moeder. Dan ziet hij mij en geeft me drie zoenen. Hij houdt vervolgens niet op met praten. Had hij het maar eerder gevraagd! Want zij zat erop te wachten. Bleek nu. Morgen gaan ze samen naar een concert. En zijn reis naar Spanje heeft hij al afgezegd want daar zit hij niet lekker als zij hier net aan haar knie is geöpereerd. Haar dochter zei al: "Hij moet wel heel veel van je houden, dat hij zijn vakantie naar Spanje afzegt." En dat is ook zo! Dat is ook zo! Hij is dolgelukkig.
Zo ontzettend verliefd.

Theo is 76.

FO-money

"Always take care you have enough FO-money in the bank".
Steve Jebbs zat naast me, ingestapt in New York en net zoals ik op weg naar San Francisco.
FO-money?
"Fuck Off money, in case you really want to quit".
Groot geworden in de wereld van de in line skating had ie genoeg FO-money verzameld om de komende tien jaar oriëntatiegesprekken te voeren met deze en gene, voor een nieuw bedrijf, een nieuwe richting. Iets. Om te doen. En om uiteindelijk weer geld te gaan verdienen als the FO-money op was.
Hij zag er relaxed en happy uit.
Dus ik opende een FO-money spaarrekening.
Ik heb 'm tot nu toe niet gebruikt maar het is toch een lekker idee.

Fuck the system!

Een donkere nacht met vier punkers. Op de fiets. Is niet eng.
Punk vertedert. Een hanekam, broek met scheuren en een riem met metalen stekels erop, het is meer een soort folklore dan een uiting van agressie. Punkkinderen van nu hebben allemaal hun eigen tv op de kamer en ze loaden God save the Queen gewoon down via internet. Ze stinken niet naar kots of stront, dat vinden ze smerig. Rustig reden ze dus achter elkaar aan met hun Fuck You! en Anarchy! achterop de jacks gespoten. De dynamo's snorden, alle lichten deden het.
Toen kwamen we bij een stoplicht.
Het was rood en ze stopten.

Spijbelen

Op school zei ik: mijn broertje is ziek, ik moet naar huis want mijn moeder moet ergens heen. Thuis zei ik: de juf was ziek.
En iedereen trapte erin.
Ik snap het nog steeds niet goed. Dat mijn moeder het geloofde was misschien uit gemakzucht. Dat ze het op school geloofden is vreemd -- want ze wisten dat mijn broertje ouder was dan ik.

Vier jaar oud en zeer overtuigend.

Smakelijk eten

De voorzitter van de Vereniging voor Cosmetische Chirurgie had een onbeweeglijk voorhoofd. Helemaal glad, een uitdrukkingsloos stuk huid. En op de rest van zijn gezicht was ook geen enkele emotie af te lezen. Dat had hij opgegeven voor zijn esthetische doel van Geen Rimpels. En het werkte inderdaad. Er kwamen woorden uit een gleuf in die rimpelloze huid, maar wat hij dacht viel niet in te schatten. Het ging over het risico van anti-rimpelbehandelingen. Dat mensen daarin een eigen verantwoordelijkheid hebben.
Ik zie 'm zitten, 's avonds, aan de eettafel thuis. Met zijn vrouw. Zwijgend controleren ze elkaars gezicht en met een zucht van verlichting constateren ze elke avond weer: we zijn nog glad. Aan ons valt niets af te lezen, geen leeftijd, geen gedachte, niets!
Zo eten ze in alle rust en ongestoord.
Het eten is vast heel lekker maar of het ze smaakt weet ik niet.
Dat kan ik niet zien, dat kan ik alleen maar raden.