Teef

Ze mompelde het een beetje voor zich uit in het niets, maar het was wel voor mij bedoeld. Ik reed met de fiets door rood en zij was net een zebrapad overgestoken, met groen licht. Ze liep allang op de stoep toen ik het vergrijp pleegde. Ik had in principe moeten stoppen, maar voor wat? Er kwam niets aan. Eén iemand (die vrouw dus) was al overgestoken en liep veilig op het voetpad, dat was alles. Dus dacht ik de vaart die ik had te benutten en maar door te rijden, het leek me een te permitteren overtreding op een overzichtelijke oversteekplaats.
Maar de vrouw zag toch nog, ze keek om, dat ik door rood reed en fluisterde half tegen mij, half tegen de stoep, ´teef´.
Ik keek nog even verbaasd om, het kon tegen niemand anders dan tegen mij gericht zijn.
Teef, wat een vreemd scheldwoord eigenlijk. Want het was hier neem ik aan als scheldwoord gebruikt. Een teef is een vrouwtjeshond, en wat is er mis met een vrouwtjeshond? En als je er dan voor kiest om iets met betrekking tot een hond een scheldwoord te maken waarom dan niet reu? Wat maakt een teef als scheldwoord beter passend dan een reu?
Het woord varken begrijp ik, dat is een log beest dat meestal vol modder zit omdat ie zich er graag in wentelt, dus hij ziet er altijd een beetje vies en dik uit. Een koe begrijp ik al minder, ook een veelgebruikt scheldwoord, want een koe is op het eerste gezicht toch niet een lelijk dier. Ik weet niet of een koe dom is, maar ze is in ieder geval heel erg nuttig -- want produceert melk, vlees en een huid die voor allerlei dingen gebruikt kan worden.
Maar teef. Vreemd toch.
En zo werd deze teef-affaire overschaduwd door de overpeinzing over het feit dat iemand zich stoorde aan iets waar ze totaal geen last van had, zodat ik er gelukkig ook geen last van had.

Als de kippen

Hij moet toch enig besef hebben van het feit dat ie iets fout doet. Want hij krabt alleen maar aan de stoel als je niet in de kamer bent. Je hoort het vanuit de keuken, alsof er een elastiekje keihard op hard plastic knalt, en je schreeuwt ´Ophouden nu! Mag niet! Stout!´ Maar dan is het kwaad al geschied en zijn er weer nieuwe halen verschenen op het niet meer zo heel verse leer. Natuurlijk loopt het beest keihard weg als je eraan komt, maar misschien komt dat ook door het geluid dat je produceert, gecombineerd met de haastige stappen naar het bedreigde meubel.
En de volgende keer doet ie het weer.
Eigenlijk ben jij net zo hardleers als die kat. Want je laat hem telkens weer toe op de plaats delict met de gedachte: hij zal het nu wel niet meer doen. Maar zodra hij de stoel ziet denkt hij: Ha, lekker, daar gaan we weer. Hoewel het woord lekker niet in zijn kop op zal komen, of weer. Hij ziet glad oppervlak en voelt zijn nagels. Hij zal trouwens ook niet glad oppervlak denken. Misschien denkt hij wel helemaal niets.
Toch kan een kat dingen onthouden, want hij vergeet ook niet wanneer hij voer krijgt. En al is ie een kat, daar is ie altijd als de kippen bij.

Win-winsituatie

IK BEN EEN WINNAAR luidde de kop boven het artikel.
Meteen dacht ik aan al die arme verliezers. Een ander zou misschien denken aan kracht, aan welverdiend, aan je best doen, slim zijn en hard werken, maar ik dacht aan de verliezers, die om wat voor reden dan ook geen winnaars waren geworden, en dat werd hun nu door de winnaar nog even ingepeperd.
´Iedereen kan een winnaar zijn,´ zou ze vast zeggen als haar ernaar gevraagd werd. ´Ik ben er een, en jij misschien ook wel, iedereen -- als ie maar wil!´
Maar als iedereen een winnaar is, kan iedereen net zo goed een verliezer zijn. Het hele begrip winnaar bestaat alleen maar omdat er ook verliezers bestaan.
Dus wat moeten we met die verliezers?
Een cadeautje van de winnaars misschien. Heel erg welverdiend!

Vissen

Het wachten is nu op de eerste echte Dolce & Gabbana hengelhoes voor een designerhengel.
Was vissen niet iets voor mannen die in een oude ribfluwelen broek, een thermoskan koffie en een grote paraplu voor het geval het ging regenen naast zich, langs de kant van een water zaten te suffen totdat er gebeten werd?
Maar daar stond een jongen met een ontbloot bovenlijf en een hippe broek, fris naast de grote plas. Een lange hengel, geen paraplu. Hengelhoesloos.
Dat zal nu niet lang meer duren denk ik.

Ode aan Jim Boller

´Absolutely unnecessary,´ zei Jim Boller, en hij aaide het paard nog een keer over haar schoft. Het was een soort paard van Troje -- over het magere karkas was huid gespannen. Tussen karkas en huid bevond zich misschien nog een dun laagje vlees, maar helemaal zeker was hij daar niet van. Zo mager.
´There´s just no need..´ en toen keek hij weg, met een soort droevige hondenblik. Het paard stond apathisch naast hem.
Toen later in de rechtszaal de eigenaar betoogde dat hij al het mogelijke had gedaan om het beest een goed huis te bieden, te voeden en verzorgen, richtte de camera de lens even op Jim Boller, die dezelfde stoïcijnse blik had als eerder dat paard. Dit was duidelijk niet de eerste keer dat Jim dit meemaakte. En waarschijnlijk ook niet de laatste. Spaarde Jim zijn krachten? Of accepteerde hij de absolutely unnecessaryness van het gebeurde?
Eens zou het tot een explosie komen. Wat in de pers dan wellicht als unnecessary zou worden betiteld, want er was toch recht, en dat loste dit soort dingen toch op?
Het leek desalniettemin louter een kwestie van tijd.
Jim is niet van steen!

Interview

De vrouw werd naakt op een barkruk geïnterviewd. Het was niet eens zo raar, want ze was pornoster. Ze hield de benen decent gekruist, dus het was zelfs nog bijna een kuis interview. Alleen de vragen, die vragen die waren onbeschaamd en nieuwsgierig. Of misschien kun je beter zeggen recht voor z´n raap.
Of ze het ook anaal deed (´Dat bewaar ik voor thuis´), wat haar favoriete ´ding´ was (´twee mannen en ik´) enz. Overal gaf ze giechelig antwoord op, maar waarschijnlijk was het eerlijk en waar wat ze zei.
Het was eigenlijk wel saai, tot ze zei dat ze graag IQ-tests maakte op internet.
Wat was haar score dan zo ongeveer?
165 zei ze lachend. Tja, voegde ze toe, wat moet je ermee he?
Dat was dan toch gek genoeg iets wat ze niet kon bedenken, ondanks de monsterscore.

Klimmen

Ze deed aan klimmen, zowel in het echt als in een klimschuur, waar de rotsen nagebootst werden door een steile muur met kleurige objecten daarop vastgeschroefd, stevig verankerd. Het leek een muur met kinderpotjes, in vrolijke kleuren, op onregelmatige afstand van elkaar. Met grote inspanning bewogen mensen zich langs de muur omhoog. De potjes met vijf vingers vastpakkend (normaal hield je de kinderpotjes natuurlijk liever met zo weinig mogelijk vingers vast, en gooide je´m zo snel mogelijk leeg), en dat niet alleen, ook mentaal werd het ding omsloten -- niet loslaten, je mag niet loslaten was het mantra, want ook al zit je aan een touw en zal je niet te pletter vallen mocht je naar beneden storten, de sport was juist om niet los te laten. Voeten werden zorgvuldig neergezet, en dan ging het met een slakkengang (hoewel een slak waarschijnlijk zelfs sneller ging) omhoog.
Als de potjes eenmaal overwonnen waren was ze gelukkig. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat dit de tweede keer was dat ze het potje probeerde te overmeesteren, een keer als peuter -- het was door zindelijkheidstraining uiteindelijk gelukt. En een keer dus nu.
Na boven te zijn aangekomen kon je je eenvoudig weer naar beneden laten zakken. Of je kon naar beneden klimmen. Dat lag aan je mentale uithoudingsvermogen scheen het.
Maar naar beneden moest je helaas altijd weer.