Luisteren

Soms koop ik yoghurt. Niet dat ik het nou zo vaak eet, of dat ik er zo dol op ben, maar ik doe dat dan omdat ik het bijvoorbeeld al heel lang niet gegeten heb, of omdat ik niet weet wat ik anders wil kopen of moet eten.
Een pak yoghurt kopen is niet moeilijk, ware het niet dat er zo gruwelijk veel verschillende soorten zijn. Halfvol, vol, boerenland, mager, met vla, met aardbeien, ga maar door. Verder heb je ook nog biogarde, ook daar heb je weer allerlei verschillende soorten van. Biogarde valt bij mij ook onder de noemer yoghurt.
Al afwegend wat ik zou kopen gebeurde er iets geks. Het ging eigenlijk een beetje buiten mij om. Ik pakte een pak yoghurt en bracht het naar mijn neus, als om het te ruiken. Ik realiseerde me wat ik deed en ik keek snel om me heen of iemand het gezien had. Of dat het geval was weet ik niet, maar het is natuurlijk belachelijk -- ruiken aan een pak yoghurt dat hermetisch afgesloten is en soms maar met moeite opengemaakt kan worden. Ik deed dus snel iets anders -- voor het geval iemand het gezien had -- ik bracht het pak naar mijn oor en bewoog het heen en weer. Heel snel had ik bedacht dat het logischer is om het klotsen van de yoghurt in het pak te nemen als criterium voor de aankoop dan de geur, want er was nl. geen geur. Klotsen was er wel, en wie weet was ik wel een ervaren klotsbeoordelaar, dat ik aan het klotsen van de yoghurt bijvoorbeeld precies zou kunnen horen hoe lang het nog goed zou zijn of hoeveel vet erin zat.
Na even geschud te hebben met het pak zette ik het weer terug. Ik geloof dat ik mijn hoofd een beetje schudde, zo van ´Nee, toch maar niet´. Ik pakte een plastic beker biogarde en zette het in de kar.
Het leek net een toneelstukje wat ik opgevoerd had, maar ik hoopte dat niemand het gezien had.

Schrijfmemaar

Leesmemaar is makkelijk gezegd. Maar daar moet wel een schrijfmemaar aan voorafgaan. Een bedenkmemaar. Een construeermemaar. Maar daar kwam het niet van. Het werd een vergeethetmaar.
Hopelijk een vergeetmemaarniet.

Boerenvolk

Boerenvolk heeft blauwe kielen aan, een bonte zakdoek om de hals. Rood dooraderde wangen en grote handen. De klompen laten ze buiten staan, omgekeerd tegen de stoep (zool, of hoe heet dat bij een klomp) naar boven, op het stoepje, of in de bijkeuken. Het ruikt altijd een beetje naar stront in huis. Maar daar raak je aan gewend, en op een gegeven moment heeft het zelfs iets gezelligs. Omdat de dag zo vroeg begint is er na het eten altijd even een doezelmoment -- in de stoelen, of met het hoofd op de handen op tafel. Ook omdat het eten ´s middags warm gegeten wordt, dat zorgt voor rozige koppen en vermoeide ledematen en knikkebollen voor de tv.
Op de bon van Albert Heijn stond boerenvolk. Dat stond eigenlijk voor boerenvolkoren. Maar het leidde tot onvermijdelijke associaties en gedachtensprongen.
Ik zou zweren dat ik de geur van stro rook toen ik het brood uit het plastic haalde.

De dag van de gesprekken

'Hoe gaat het eigenlijk met uw rug?' vroeg ik.
Prima, geen centje pijn. Never been better, waarop hij vervolgens half naar links overhellend naar buiten liep. Maar zo gaat dat, je raakt eraan gewend en voor je't weet denk je dat het zo hoort -- zo'n hellende tred.
Nadat we even adem hadden gehaald, liepen we weer naar binnen voor het laatste gesprek. De interviewer had twee A-viertjes met vragen. 'Daar kom ik nooit doorheen in een uur,' zei hij mismoedig. 'Wat denk jij?'
Ik haalde mijn schouders op. 'Een uur is toch best lang,' zei ik.
Het was niet mijn plan om het op het laatste moment nog moeilijker te maken dan het was. Het was al moeilijk genoeg.
Toen liet hij me de speld zien op zijn revers, van Het Leger des Heils. 'Een beetje om te pesten,' zei hij. Want het was niet in lijn met zijn eigen religieuze overtuiging. Een christelijk pesterijtje, ik kreeg er kippenvel van, maar voelde me verre van geprovoceerd.

Pleidooi voor nietsdoen

Doe eens niets.
Blijf lekker liggen in je bed.
Lummel met de koffie.
Lees 's ochtends al een boek.
Kijk doelloos uit het raam.
Verveel je desnoods.
En voel je niet schuldig.

Slaapbreien

Omdat ik twintig jaar lang niet had gebreid, was ik nieuwsgierig of ik het nog wel kon. Maar het ging helemaal vanzelf weer als vanouds, zodra ik de breinaalden en de wol in mijn hand had. Het was het ook niet zo moeilijk, het eerste project sinds lange tijd dat ik op had gepakt was een sjaal. Een sjaal zonder ingewikkelde motieven, meerderingen, minderingen, het was rechttoe rechtaan. Er kon niet veel misgaan, en dat ging er ook niet.
Maar het afhechten, hoe ging dat ook alweer?
Hoe diep ik ook nadacht, ik had geen idee. Toen besloot ik mijn hoofd uit te schakelen en voort te breien in een soort loze leegte. En verdomd, mijn handen gingen iets doen wat mijn hoofd niet eens herkende, maar het was afhechten -- dat zag ik wel, en pas toen mijn handen ermee klaar waren wist ik hoe het ook alweer moest.
Ik ben het nu weer vergeten; het geheugen van mijn handen is volgens mij een stuk beter.

Arabische was

Het werd ingewikkeld toen de Arabische man in de wasserette zijn was in de droogtrommel stopte, en er af en toe iets uithaalde om op te vouwen. Hij bleef daar maar staan, ik werd steeds nerveuzer, want naast zijn droogtrommel draaide de mijne -- vol met handdoeken en vooral onderbroeken. Gewone lapjes stof, dat wel, maar toch weer niet helemaal. Normaal vouwde ik ze altijd op, ik legde ze allemaal op elkaar in een grote stapel en propte ze dan met de rest van de was in een grote tas. Maar dat durfde ik nu niet.
Natuurlijk is er niets gênants of beschamends aan een onderbroek. Het hangt wel van de context af natuurlijk, maar een onderbroek is in feite een gewoon lapje stof. Dat wel eens een kont bedekt, misschien is dat het pikante eraan. Schoenen, daar heb je dat niet mee. Schoenen zijn nooit gênant, daar zitten altijd gewoon voeten in -- en voeten zijn geen kont. Dus schoenen, daar hoef je niet omzichtig mee te doen. Voor onderbroeken geldt dat niet.
Het zou ongetwijfeld een geëmancipeerde man zijn, anders zou ie zijn was daar niet staan te doen, maar toch. Om nou open en bloot een hele stapel onderbroeken op te gaan zitten vouwen waar hij bij stond.
Ondertussen was de was uitgedraaid en droog. Ik pakte de vuilniszak en propte in een keer al mijn was erin, het zicht versperrend door me strategisch op te stellen tussen hem en mijn droogtrommel. Wat een gek soort preuts eigenlijk.