Vroege wissel

Ik bewoog mijn fietsstuur heen en weer zonder veel effect. De plotselinge windvlaag had me meters omhoog gezwiept -- ik zeilde boven de huizen, boven de straten. Hoe ik mijn stuur ook draaide, het maakte niet uit, maar als ik even iets naar rechts bewoog op mijn zadel zwenkte ik naar rechts, naar links hetzelfde. Beneden me zag ik de frenzy van een stad in eindejaarstijd. Iedereen leek te rennen. Maar ik, ik zweefde vredig boven het gewoel -- niets aan de hand.
In de verte zag ik het nieuwe jaar al. Als een gek begon ik te trappen, heel langzaam had het effect. Zwetend en hijgend baande ik me een weg door de vochtige bewolking boven de stad.
Daar lag het voor het grijpen -- het nieuwe jaar was begonnen!
Beneden me waren ze nog oliebollen aan het bakken.
Maar ik was er lekker al.

Scart-kabel

1. Sluit een uiteinde van de Scart-kabel aan op de Scart-uitgang van de signaalbron
2. Sluit een uiteinde van de Scart-kabel aan op de Scart-ingang van de ontvanger.

Dat was de hele gebruiksaanwijzing voor de verbindingskabel tussen de dvd-speler en de televisie.
Wat me inspireerde tot een gebruiksaanwijziging voor het aantrekken van een broek:
Steek je linkerbeen in de linkerpijp, steek je rechterbeen in de rechterpijp. Trek de broek omhoog, tot in de taille. sluit de rits en/of knopen die zich bovenaan de broek -- in de buikzone -- bevinden.

Laten we mensen vooral niet overschatten.

Een wrede God

Het ultieme kerstlied Do they know it's Christmas van Band Aid werd natuurlijk gedraaid. Well tonight thank God it's them instead of you zingt Bono daar in de laatste zin van het eerste couplet met snik in de stem.
En dan heeft ie het over mensen die honger hebben.
Dank God dat zij het zijn en niet jij!
Toch een vreemde zin.
Natuurlijk bof je als je geen honger hebt en een dak boven je hoofd en boeken en muziek en weet ik niet wat. Maar om God daar nou voor te bedanken. Alsof hij de hand heeft gehad in de verdeling van de mensen in de haves en de have nots. Het lijkt me meer een kwestie van ongelukkig toeval om als have not geboren te worden.
En dan is dat bedankje aan God eigenlijk net zoiets als je buurman bedanken voor het weer.

Eerste Hulp

Alta Bates Medical Centre was een toevluchtsoord voor mensen met acute klachten. En mensen die geen vaste dokter hadden. Omdat ze bijvoorbeeld helemaal geen geld hadden voor een verzekering. Geen medisch netwerk, dan maar naar de Eerste Hulp. Mensen met plotselinge fysieke klachten konden er terecht, maar er was ook een grote toeloop van junks in slechte toestand.
Ze kwam wankelend binnen met een vriendin, graatmager en wazig uit de ogen kijkend. Links in de wachtruimte was een klein loket waar je de aard van de klacht uiteen kon zetten. Ze strompelde ernaartoe en ging half, een beetje schuin, zitten.
Wat de klachten waren.
"I've got an abcess on my butt" klonk het door de ruimte. Schuinzittend keek ze lodderig naar de verpleegkundige aan de andere kant van het glas.
Iedereen schoof een beetje op en deed alsof ie niets had gehoord.

Ongewenste intimiteit

Ik stond achter een vriendelijke oudere krasse knar met bril en wit haar. Er stonden nog een paar mensen voor ons bij de kassa. Zijn boodschappen had ie al wel op de band gelegd, net zoals zijn meneer Foppe fietstas. Die zette hij snel op de grond toen ik mijn boodschappen ging neerzetten. Hij zag dat ik goudreinetten had gekocht. "Dat zijn de appels met de meeste smaak" zei ie. "Hebt u ze ook?" vroeg ik, want ik zag dat hij ook wat appels bij zijn boodschappen had liggen. Hij schudde nee. Hij had breaburn appelen. Ik zei dat die toch ook lekker waren.
We waren nog steeds niet aan de beurt.
"Mijn vriendin heeft een kunstgebit en die kan goudreinetten niet eten."
Hij zei het niet alsof het hem speet, meer een beetje trots. Hij was vol van die vriendin. En door deze appelconversatie kon ie haar naar voren brengen -- ook al was de reden om haar te noemen niet zo leuk (met een kunstgebit kun je geen goudreinetten eten).
Dat getuigt van veel liefde.
Maar het intimiteitsgehalte van deze informatie was wel erg hoog.

Snelheid

Op een gegeven moment had ik het idee dat ik mijn computer begreep. Het duurde altijd zo ongeveer een half uur voordat ie opstartte. Als dat niet helemaal goed ging drukte ik bepaalde toetsen in en dan lukte het wel. Dat ging intuïtief. Maar het werkte. Ik was er ook helemaal aan gewend. Maar hij bleek toch op een gegeven moment niet meer te redden. En als je dan een nieuwe computer hebt die niets met jouw intuïtie te maken heeft dan is dat wel heerlijk.
Na een tijdje vond ik die ook alweer te traag.
Zo snel wen je kennelijk aan iets waar je eerst nog zo ontzettend blij mee was. En dan is die aanvankelijke blijdschap helemaal weg, heel jammer.

Wat een beest denkt

He jongen zeg ik tegen de een, en He meissie zeg ik tegen de ander, alsof ze daarop zitten te wachten.
Ik heb me vandaag proberen te verplaatsen in de katten, hoe die zo'n uiting van affectie interpreteren.

Het grote onhandige beest met tentakels komt ongecontroleerd op me af, ik begrijp niet wat ie wil en er komt een dof geluid uit. OOOOOO bij mij en EIEIEIEI bij die ander. Hij zal er wel wat mee bedoelen -- ik heb alleen geen idee wat, in ieder geval wil ie aandacht. Goed, ik ga wel even snorren want dat vindt ie altijd leuk. En een beetje tegen 'm aan met mijn kop. Hoop dat het allemaal niet te lang duurt want ik wil eigenlijk gewoon weer slapen. En waar blijft mijn voer trouwens?