Witte lelies

'Witte lelies, die zetten jullie maar op mijn graf,' zei mijn moeder altijd zeer vastberaden. Ze zou nooit doodgaan, dus we lachten het weg en ergerden ons aan haar monomindness. Maar nu was ze dood, en er kwamen onwetende mensen, met die witte lelies. Niet omdat ze dat ooit tegen hen gezegd had. Mijn moeder kende hen niet eens. Ze hadden gewoon die bloemen gekocht omdat ze passend leken. Ik zette ze in een vaas op de tafel terwijl de tranen in mijn ogen sprongen.

Spassdwang

Vakantie op Sardinie. Op een camping iets van de kust ontmoeten we Der Lanz und Der Manf, Duitse Hardrockfundi's. In een oude mercedes, de kofferbak volgestouwd met groenten en vlees in blik, doorkruisen ze het eiland. De natuur wordt al klimmend genoten, ze houden van ruig -- maar dat had hun muzieksmaak al verraden.
We trekken een dag met ze op. Aardige gozers. Der Manf werkt in een hakkenbar, Der Alf doet iets met architectuur.
Na de vakantie houden we contact. Als snel besluiten Die Boyz ons op te zoeken. En op zekere zaterdagochtend zijn ze daar dan, in een fourwheeldrive hebben ze de hele nacht doorgereden. Maar dat dondert niet: 'Jetzt gehen wir unbedingt spass machen,' luidt het vastberaden adagium als we elkaar voor het eerst na de vakantie weerzien.
Het is nog vroeg, we zijn enigszins uit het veld geslagen door de spassdwang -- maar op zich zijn we het ermee eens, en we stappen in de fourwheeldrive om ons richting centrum van de stad te verplaatsen.
Het slome stadsverkeer valt ze zwaar. Op weg naar ons moeten ze minstens 150 km p uur hebben gereden, anders haal je in één nacht niet de afstand die zij overbrugd hebben. De trambaan naast ons ligt open, geen tram in zicht. Het geduld van Der Lanz is uitgeput als hij ziet hoe een taxi over de trambaan sjeest, geen last van sloom verkeer voor zich. Als de taxi het mag, dan staat Dem Lanz gar nichts im weg.  Voordat we kunnen protesteren zwiert de fourwheeldrive de trambaan op, in volle vaart passeren we de sliert auto's die eerst nog voor ons reed.

Onze ontmoeting was unbedingt die Letzte.
Spass laat zich niet dwingen. 

Onbeduidend

Hoewel ik nooit het verlangen heb gehad om beduidend te zijn, overviel me onlangs een overweldigend gevoel van onbeduidendheid. Zandkorrel in de woestijn, druppel in de oceaan, dat idee. Daar kun je op allerlei manieren mee omgaan: zonder druppels geen oceaan, zonder korrels geen woestijn - maar het helpt maar matig. Want om je heen zie en lees je alleen maar over al die anderen die in hun eentje hele golven, wat zeg ik - hele oceanen lijken te wezen.  En daar ben jij, druppel, korrel. Alles zinloos.
Waarom overviel de gedachte me? Wat was er veranderd? Dat was het gekke, niets was veranderd. Het was gewoon die perceptie, die was de kwaaie pier. Ik groef naar een aanleiding: had ik meer kranten gelezen? Was ik in contact geraakt met iets wat me aan het denken had gezet? Was er in de wereld iets gebeurd dat me vragen deed stellen over mijn eigen belangrijkheid?
Er had een treinramp plaatsgevonden in Frankrijk, er moest extra bezuinigd worden, en de crisis hield nog steeds huis. Niets bijzonders dus.
Daar lag de aanleiding niet. De oorzaak lag ergens anders.
Toen wist ik het: sinds enige tijd ontbeet ik weer met muesli.

Vakantie

Het was zaterdag, maar ik hoorde dat er gewerkt werd op de bouwplaats beneden me. Van alles werd zo te horen van de ene naar de andere kant gesleept en daar neergesmeten. Juli, iedereen is op vakantie en beneden me werd gewerkt. Mijn vakantiegevoel steeg naar ongekende hoogten. Ik had een paar klussen afgerond en eindelijk, eindelijk had ik het gevoel dat er geen werk op me lag te wachten dat eigenlijk nog gedaan moest worden. 

Of nou ja, de kattenbak, die was vies en moest verschoond worden. Maar dat was toch een taak die te overzien was. 

Ik hoefde helemaal niets en beneden me hield het gekletter en gesjouw aan. Het geluid van vakantie.

Obstipatie

Dat ook katten obstipatie kunnen hebben wist ik niet, tot mijn eigen kat er een paar jaar geleden last van kreeg. Het werd een terugkerend probleem waarvoor ik op gezette tijden naar de dierenarts moet, die hem dan een klisma toedient. Op zich een probaat middel, alleen wat duur. ´Kan ik er zelf misschien wat aan doen?´ vroeg ik. Ja, ik kon het klisma ook zelf geven. ´Het is te koop bij elke drogisterij,´ zei de dierenarts.

Mooi! Dat zou me een hoop geld schelen. Ik toog naar de drogist. `Hebt u ook klisma´s?´ vroeg ik aan een medewerker. Omdat ik me geneerde voor de vraag probeerde ik uit te leggen hoe de vork in de steel stak. Maar ik merkte dat ik de waarheid beter achterwege had kunnen laten, toen ik mezelf hoorde zeggen: ´Het is voor mijn kat.´

Zorg & borg

Hoe graag ze ook wilde, op zichzelf wonen was niet langer verantwoord voor mijn moeder. Na een korte noodopvang kwam er een kamer vrij op de derde verdieping van een verzorgingshuis waar ze permanent zou kunnen blijven wonen. Alle zorg was er aanwezig. Voor de intake werd de tijd genomen. Wij, de kinderen, zouden op verzoek ook een sleutel van de kamer kunnen krijgen, daarvoor moest dan wel een borg van zestig euro betaald worden. ´Maar die krijgt u natuurlijk gewoon terug zodra uw moeder gestorven is,´ zei de medewerker. Ik denk dat ze het zei om ons gerust te stellen, maar ik keek snel opzij naar mijn moeder. Ze knikte met een vaag lachje.  

Een kat en een hortensia

In de plantenzaak hadden ze het nog zó gezegd: ´Veel water geven´, en toch was het misgegaan. ´s Ochtends bij het opstaan hingen de bloemetjes slap en verlept naar beneden. Ze waren nog steeds knalroze, maar verder zag het er niet al te florissant uit.
Ik voelde me schuldig. Moeiteloos was het aan mijn geheugen ontsnapt. Ik schonk een halve gieter water in de pot, het gutste er onder weer net zo hard uit als ik het erin goot, en er bleef een laagje staan in de onderzetter. Maar een paar uur later was het wonder geschied. De bloemen stonden weer fier overeind op de stelen. De kluit was doorweekt -- maar het leven was in de plant teruggekeerd. Ik streek over de schermvormige bloemen. Ze waren hard als een net opgepompte fietsband.

De volgende ochtend lag de kat voor dood op de bank, onbeweeglijk. Ik riep, geen reactie. Of zag ik zijn oog even opengaan? Ik streelde de zachte vacht en er begon een zacht geknor ergens in zijn binnenste. Maar hoezeer ik ook bleef aaien, het gutste nooit met grote bakken weer naar buiten. Er werd van genoten, hij wilde alleen maar meer meer meer. Heel anders dan bij een hortensia.