De concentratie duurt niet eindeloos. Na zo'n veertig verschijningen in diverse media waarbij telkens weer min of meer dezelfde vragen werden gesteld die met telkens weer spontaan enthousiasme moesten worden beantwoord was hij het natuurlijk wel eens kwijt. Waar hij nu ook weer zat en wie er tegenover hem had plaatsgenomen. Er moet gepromoot, er moet aandacht gevraagd worden, dat doel had hij zich wel steeds ingeprent maar nadat hij eerst de draad kwijt was geraakt van waar hij wel en niet al was geweest, wachtte de volgende draad erop zoek te raken.
De interviewster had het niet door. Die dacht aan haar volgende vraag. Maar de kijkers zagen het natuurlijk wel. Er kwam geen antwoord, behalve een uh... en de blik was wanhopig en leeg. Terwijl de interviewster nog steeds zat te denken aan haar volgende vraag zei hij zacht "sorry, maar ik ben het nu even helemaal kwijt..."
Waarop het dodelijke en vrolijke antwoord van de interviewster: "Maakt niet uit!"
Ik doe mijn best -- ik verschijn overal waar men me hebben wil -- ik vertel, ik antwoord, ik spreek -- en als ik het niet meer weet dan MAAKT HET NIET UIT!
We gingen vervolgens even naar een filmpje kijken van een repetitie.
Daarna kwamen we terug bij een gast die er verslagen bij zat en een nog steeds vrolijke presentatrice.
Het maakt verder niet uit maar I felt very, very sorry...
