"Noem me toch gewoon Dini, net als toen."
Maar dat was al twee jaar geleden, en hij had niet gedacht dat ze dat nog zou weten. Op een zekere leeftijd, in een beschermde woonsituatie.
Ze wilde altijd iets mee geven. Een stuk chocola of wat snoep. Maar hij was na jaren weer eens naar de tandarts geweest en sloeg het aanbod af.
"Eet je wel eens fruit?"
Niet zo vaak, ook al wist hij dan dat het heel gezond voor 'm zou zijn.
Een appel of een peer, een banaan.
"Een stukje fruit dan."
Raakte ze toch nog wat aan 'm kwijt.
Met een tomaat in de hand verliet ie het huis.
Maar op zich wel lekker fris, een tomaat.
