Het is lastig, afgeleid worden door niet-relevante dingen, door dingen waar het niet om gaat -- die er toevallig zijn maar die verder niets met de zaak te maken hebben en die genadeloos de aandacht af blijven leiden van waar het wel om gaat. Soms kun je er wat aan doen (een snotje in het neus van je gesprekspartner). Maar soms ook niet.
Dat is het lastigst.
De presentator liep over het strand en legde uit wat er gebeurd was. Maar mijn oren konden niets meer verstaan door wat mijn ogen zagen. Een T-shirt, niet eens zo strak, met daarin twee fikse borsten. Had nooit iemand wat van gezegd, maar waarom niet? Ik zag ze toch duidelijk zitten? Twee borsten die een vrouw niet zouden hebben misstaan.
Later waren ze verdwenen, toen had ie een ander T-shirt aan (hij wisselde ongeveer vier keer van T-shirt, maar de uitzending duurde dan ook lang).
Er was een dramatische afloop, en ik luisterde wel, maar eigenlijk ook maar half, want mijn ogen zochten de romp van de man weer af. Maar weer geen geluk, misschien door het wijdvallende overhemd?
Dagen bleven de analyses doorgaan, wat wel en niet en misschien en toch ook maar een beetje etc. Ik zocht alleen maar naar een verslag waarin die borsten genoemd werden. Maar nergens een woord.
Zag de presentator nog wel voorbijkomen in een talkshow maar toen had ie een blouse aan.
Wijdvallend. Het was 'm zelf vast ook opgevallen.
