Snowballs stond er op het zakje. Het leken een soort maltezers, chocoladeballen met waarschijnlijk een pinda in het midden. Het was een saai zakje, het lag daar gewoon in de keuken, geopend, en ik nam er een. Er zat niet veel smaak aan, ik beet 'm doormidden. Een weeïge zoetige smaak verspreidde zich in mijn mond, in het midden niet echt een pinda, iets smakeloos was het, maar stevig. Ik pakte het zakje en las wat ik at. Veel melkeiwit, geen suiker of chocola als ingrediënten.
Toen zag ik het staan op de witte sticker:
Not dangerous if swallowed by children.
En toen pas zag ik hoe de hond naar me keek. Het water droop uit zijn bek.
Ik poetste en poetste mijn tanden, maar de smaak bleef nog lang hangen.
