Friday, March 21, 2008

Spijtoptant

Je hebt er niets aan, aan spijt, vooral niet achteraf.
Misschien dat spijt daarom ook langzamerhand een soort nieuw taboe lijkt te worden. Een taboe was altijd iets waar we ons voor schaamden, maar we schamen ons bijna nergens meer voor en daarom is het opgeschoven.
De dingen waar we spijt van hebben zijn ondertussen de nieuwe taboes.
Of misschien is spijt hebben gewoon het laatste waar we ons nog voor schamen.

Toch heb ik er spijt van. Dat ik het niet gewoon beaamde toen de acteur me vriendelijk lachend aanzag voor heel iemand anders. Ik had ´m ooit een keer, al een tijdje geleden, vluchtig de hand geschud en naar een toneel begeleid, of een interview, in ieder geval was ik de onbelangrijke tussenpersoon die er moest zijn en verder niets.
En nu zat ie heel ergens anders en kwam ik hem weer tegen en zwaaide ik even.
`Dag Alice,´ zei ie hartelijk. En toen zei ik, stom, dat ik Alice helemaal niet was (Alice is een bekend toneelregisseuze) en moest ik ´m dus gaan uitleggen dat ik ´m toen en toen had ontmoet om die en die reden, en het was allemaal even oninteressant en ik voelde me steeds kleiner en kleiner worden. Waarom was ik in godsnaam naar ´m toe gegaan om hem te begroeten als ik Alice niet was?
We wisten ons met mij geen raad. Voor alle partijen was het het allergemakkelijkst geweest als ik gewoon even, laten we zeggen hooguit vijf minuten, Alice was geweest.
Als je het verkeerde kiest, is de spijt soms heel terecht.
Niets om je voor te schamen.