Zijligging

"Ik heb EHBO," schreeuwde ze. Ze sjorde aan de benen van de man die dwars op het fietspad lag. Hij was gevallen met de brommer. Dat sjorren zag er niet goed uit, het ging er zo te zien toch vrij hard aan toe. Maar zo kwam ie in de stabiele zijligging, zei ze. Geleerd op EHBO.
"Alles komt goed," zei ze geruststellend tegen de man.
Dat had ze van zichzelf, niet op cursus geleerd.

Junior Master Mind

Er waren vier kinderen. Gewone kinderen, op het eerste gezicht. Maar dat eerste gezicht bedroog. Ze waren namelijk buitengewoon. De een wist alles van William Wallace, de Schotse vrijheidsstrijder, en van de Amerikaanse Burgeroorlog en andere historische evenementen, de ander wist alles van Winnie de Pooh, en zo had ieder dus zijn specialiteit.

Om beurten werden ze op de stoel geroepen, onder een felle lamp beantwoordden ze vragen die als een schot hagel op ze werden afgevuurd. Er was sprake van spanning en competitie. De ouders keken vertederd naar deze marteling. Die in strikte zin geen marteling was, want de kinderen leken het nog leuk te vinden ook. Maar toch leverde het een onbehaaglijk gevoel op. Waarom wilden kinderen dit? Hoe hadden ze al die kennis vergaard? Waar was dat nou eigenlijk allemaal goed voor?

Toen kwam de laatste ronde. De nummer 1 van dat moment moest het nog even afmaken. Een klein jongetje met flaporen, blond en als je'm zo zag, heel gewoon. Hij was de historicus van het gezelschap en wist van alles over van alles waar andere mensen nog nooit van hadden gehoord. Met slechts een minimale hoeveelheid goed beantwoorde vragen zou hij het spel winnen, zo groot was zijn overmacht geweest. Hij begon met glimmende ogen, zelfverzekerd en vrolijk. Maar toen gebeurde er iets -- er was een soort omkering. Hij kreeg geen goed antwoord meer over zijn lippen, en bij elk foute antwoord op vragen die hij eerst fluitend had beantwoord zag je hem in elkaar krimpen tot een klein jongetje dat bezig was te falen. Hij faalde en het was duidelijk zichtbaar voor iedereen. Met die paar schamele punten die hij kreeg voor die paar goed beantwoorde vragen redde hij het niet, en hij gleed beschaamd van de stoel af, weg van de felle lampen, terug naar zijn plaats in de rij van vier. In twee minuten was ie van zekere winnaar veranderd in verliezer. Dat moet een traumatische ervaring geweest zijn.

En de ouders -- je verwachtte halverwege het dodelijke salvo vragen een schreeuw uit de zaal. 'Stop! Laat hem gaan! Het is niet belangrijk!' Maar die schreeuw kwam niet.
Wel werd er na zijn optreden geapplaudisseerd, dat was eigenlijk nog het allerzieligst.

Monsters

Het zachte geschraap tegen de deur hield aan. Slaapdronken stapte ik uit bed om open te doen en een klein zacht poesje binnen te laten trippelen. Terwijl ik de deur op een kier wilde zetten denderde er een reusachtig beest -- wat was het, een olifant? Een gnoe? Iets beerachtigs? -- naar binnen. Ik rolde omver door het geweld van de deur en werd bijna vertrappeld onder poten of hoeven, moeilijk uit te maken wat het was. Ik krabbelde overeind, strompelde uit de kou naar mijn bed en kroop snel weer onder de dekens. Trillend bleef ik liggen staren naar het ding dat hijgend in de hoek van de kamer was blijven staan. De adem als rook uit de neusgaten. Het was te donker om te zien wat het precies was.
Raar, maar de slaap was sterker. Een kleine beweging zo nu en dan daargelaten bleef het stil in de hoek, en ik zakte weer weg in de slaap -- slaap wordt ook wel eens een monster genoemd, een onzichtbaar monster. In vertrouwen dat het beest niets kwaads in de zin had sliep ik in.
En ik had gelijk want de volgende ochtend werd ik wakker. Niets gebeurd en alle monsters waren verdwenen.

Uitgeperst

Ik zag een reclame voor Groene Stroom. Vrolijke muziek, huizen die langzaam overwoekerd werden door klimop en ouders die vrolijk rondfietsten in bakfietsen met minstens twee kinderen daarin. Een sympathieke wereld, met lieve mensen die allemaal willen dat er minder milieu vervuild wordt en dat mensen van elkaar houden en gezond leven.
De camera zwenkte naar binnen, we waren opeens in een huiskamer met open keuken. Twee vrolijke kindertjes waren sinaasappels aan het persen.
Op een elektrische sinaasappelpers.

Maar gelukkig wel op Groene Stroom.

Droomhaar

Het was stikdonker en ergens vanuit dat donker zwol een ritmisch kokhalzen aan. Eerst zacht en toen steeds dringender en dwingender, met aan het eind een finaal keelgeluid en toen stopte het weer. De haarbal zou er wel uitgewerkt zijn nu, maar het was te laat en te koud om het op te ruimen. Ergens in de kamer lag het, dat moest dan later maar. Morgen. Maar een volgende dag bij het opstaan denk je niet als eerste aan een haarbal.
Later op de dag doorzocht ik de kamer, maar nergens vond ik iets dat leek op een uitgespuugde dot haar.
Had ik het misschien toch gedroomd.

Troep

Dat meisje had het de hele tijd over eten. Of niet eten. Haar mond stond niet stil.
Ze vertelde dat ze geen vlees meer probeerde te eten, nouja -- af en toe nog kip maar geen rund of varken meer. Want ze had namelijk niet zo lang geleden een vastenkuur gedaan waarbij ze 10 dagen lang alleen maar sap kreeg. Of niets! En daarbij kwam ook nog yoga, massage, opmeten van temperatuur en bloeddruk, rust en meditatie, klisma's, pillen om alles uit te poepen. En toen was ze zo schoon! Helemaal gereinigd.
En wat er toen allemaal uit was gekomen! Ze ging er niet op in want we zaten net aan de lunch, maar ik kon me er wel een voorstelling van maken.
En toen na die tien dagen met yoga en van alles meer was ze helemaal leeg en schoon. Heerlijk vond ze het.
Maar wat een kwelling moet het dan zijn om je weer te gaan bevuilen met voedsel. En wat zinloos eigenlijk om jezelf zo zogenaamd schoon te maken. Want of je wilt of niet, eten moet je. En dingen als koffie en zo, die lustte ze niet meer (dat was een teken dat haar lichaam dit soort ongezonde waar niet meer accepteerde zei ze) en zo mis je dus het genot dat koffie kan brengen. Voor schone darmen. Dat was de ruil: geen koffie meer voor schone darmen.
Ze at trouwens weer met veel smaak, een broodje kip. En wisselde die middag ook nog vele recepten uit. Zelfs thee werd met aandacht besproken en gedronken.
Ik ken haar niet, maar over haar darmen weet ik nu dus alles.

Café

De tacochips zijn gearriveerd.
Eerst was er koffie. Toen kwam de cappuccino. De broodjes waren er al toen de tosti's kwamen.
Bij de borrel kreeg je aanvankelijk, op aanvraag, een schaaltje zoute pinda's, dat was nog voordat de borrelnoten en de Japanse zoutjes verschenen. Gelukkig alles wel vanuit grote plastic bakken achter de bar. Overigens was dit natuurlijk allemaal ver ná de leverworst en de blokjes kaas met mosterd en diverse zuurwaren, die al sinds mensenheugenis geserveerd werden.
En nu zijn daar dan de tacochips. Voorlopig nog zonder saus. Maar het zal waarschijnlijk niet lang meer duren voordat de tapa's, Peruaanse stengels, zoute koekjes en andere exotica gewoon besteld kunnen worden.
Het geeft op zich niet maar het is net even een ander accent.