Ledenwerving

De code schreef voor dat je een ja-ritme moest proberen te creëren. Dus een soort omgekeerde van het spel ´geen-ja, geen-nee´ dat in een ver verleden als entertainment fungeerde in een radioprogramma. Maar dit was geen entertainment, laat staan een spel. Dit was bloedserieus. Het ging erom dat je mensen met al je vragen murw kreeg, dat ze niet anders dan ja konden antwoorden aan het eind, dat je een logica presenteerde waar niemand omheen kon. Al zouden ze dat misschien wel willen.
Nouja, als men echt zou willen dan zou ´nee´ wel kunnen aan het eind. Maar in dat geval was het wel duidelijk. Eenieder die ´nee´ zei aan het eind van een serie ja-ritmevragen, was volkomen ongeschikt als nieuw lid.
Al zou ie alsnog graag willen, hij werd vasberaden geweigerd.

De ingrediënten van vis

Ik kocht een bakje vis. In plastic verpakt, doorzichtige folie, was het overduidelijk een gefileerd stuk vis, dat kon niet missen. Bovendien stond het ook op de voorkant. Maar wat voor vis is de Pangasiusfilet en waar komt ie vandaan?
Mensen lezen niet. Althans, mensen lezen niet goed. Dat komt vast door het bombardement van informatie elke dag weer, waaruit je steeds maar moet filteren wat wel en niet relevant en op jou van toepassing is. Vandaar dat het heel goed kan gebeuren dat de vermoeide wandelaar neerzijgt op een bankje waar met koeienletters een vel met het woord NAT op geplakt is. Hardhollend gaat het onderscheidend vermogen achteruit, en wat doe je ertegen.
Gevolg is ook dat men van gekkigheid niet meer weet hoe nou toch informatie tot den mensch te krijgen. Hoe maak je iets duidelijk? Groots en bombastisch, dat het vooral maar opvalt, of klein en subtiel? Met waarschuwingen, dreigementen, wijzend op gevaar of vriendelijk en vrijblijvend? En hoeveel informatie is nou eigenlijk noodzakelijk?
Maar terug naar de Pangasiusfilet. Gelukkig bood de achterkant van het vispakketje soelaas. Daar las ik dat het land van herkomst Vietnam was. Daaronder stond nog een hele rits info. Allergie-informatie werd vermeld, voor veel mensen zeer relevant. Met erachter de volgende woorden: Bevat vis.

De blinde pianist

Over slingerweggetjes reden we naar het plaatsje waar de kleine kerk zich bevond. Een kerkje dat niet meer als kerk werd gebruikt, er vonden nu concerten en lezingen plaats.
Het orkest bestond uit drie muzikanten. De accordeonist, de bassist en de blinde pianist.
Die pianist was de leider van het geheel; hij introduceerde, vertelde, maakte grappen en zong. Als je hem zo zag spelen zou je niet zeggen dat hij blind was. Hij droeg geen bril en zijn ogen zagen er niet vreemd uit. Niet vreemder dan ziende ogen in ieder geval. Alleen zijn motoriek was anders. Zijn hoofd bleef bewegingloos. Hoe wild zijn handen ook over de toetsen ratelden -- zijn hoofd bleef staan in dezelfde stand. Kennelijk wordt de beweging van een hoofd vooral bepaald door het zien van dingen.
Van tijd tot tijd maakte hij een soort showbeweging met zijn hand, dan hief hij zijn arm op en boog zijn hand op een manier zoals ballerina´s dat doen als ze een pirouet maken, een soort ´voila´. Sierlijk en gracieus. En daarna zochten zijn handen dan weer de toetsen. Het was een ingestudeerd gebaar en het ging een beetje houterig.
Ooit zag ik in een film een messenwerpact in een circus. Op het hoogtepunt van de act deed de werper een blinddoek voor en wierp de messen in de richting van een groot bord, precies rondom de vrouw die voor dat bord stond. Ze werd niet geraakt. Natuurlijk was dat spannend, het publiek hield de adem in.
De spanning in het kerkje tijdens het concert was bijna net zo groot. Iedereen timede mee met de pianist, hoe hij zonder te kijken zijn messen wierp. Bij wijze van spreken dan.
Zo op het eerste gezicht zonder dodelijke gevolgen.

Begin

De ochtend brak aan, er begon een nieuwe dag.
Maar de start wilde niet op gang komen. De dingen bleven zonder naam, er was geen beginnen aan en omdat er geen begin was, was het ook onmogelijk om er een eind aan te maken.
Want zonder begin geen eind.
Dan maar koken. En alles opeten. Heel makkelijk om te beginnen, en het eind brak heel vanzelf aan toen het bord leeg was.
Niet elk begin is moeilijk.

Filmnaam

We waren al halverwege de film maar ik kon me niet concentreren. Drie rijen voor ons zat iemand die ik kende, alleen, ik kon niet meer op haar naam komen. Ik kende haar niet goed, maar wel goed genoeg om haar naam te weten. Ook zag ik haar vriend voor me, zijn naam wist ik wel. Gerard. Helaas zat niet hij voor ons, maar zij, wier naam me dus maar niet te binnen wilde schieten.
De film was Frans, dat had ik wel al opgepikt. Verder had ik het niet echt gevolgd. Alleen maar vanwege die naam.
Het was iets met een e, jelly, jenny.
Plotseling, bij de aftiteling, schoot ie me te binnen. Eva! Dat was het.
Iedereen stond op om de filmzaal te verlaten. En toen zag ik het. Ze leek inderdaad op Eva, maar ze was het niet.

Slotenmaker

´Het is een nogal rudimentaire deur,´ zei ik.
Hij keek me niet-begrijpend aan. Het viel me op dat de man er zelf ook wat rudimentair uitzag. Met melkboerenhondenhaar dat in twee slordige niet-gewassen gordijntjes langs zijn gezicht viel. Beetje dikkig, een slobberige vale trui en een grijze broek. Maar hij wist niet wat het woord betekende.
`Primitief,´zei ik snel. ´Het is een hele simpele deur.´
`Waarom zegt u dat dan niet,´ zei-ie chagrijnig.
Toen legde hij uit hoe ik het slot er het makkelijkst uit kon halen. Waarbij hij voor de verschillende onderdelen van de deur allerlei woorden gebruikte die ik nog nooit had gehoord. Mijn kennis van deuronderdelen was zo rudimentair dat een dergelijke simpele uitleg voor mij nog niet eenvoudig genoeg was. Maar om misverstanden te verkomen hield ik dat maar voor me.

Prokaal

Toen hij eenmaal verteld had dat zijn vader altijd een toupet droeg kostte het me vervolgens bij elke ontmoeting de grootste moeite om mijn lachen in te houden. Had ik eerder nooit vermoed dat zijn vaders haar niet zijn eigen haar was, nu was het zo´n onontkoombaar gegeven dat ik me niet meer voor kon stellen dat ik ooit gedacht had dat zijn haar echt was.
Een groot rood dooraderd gezicht, met meestal een sigaret in de mond, en een grote grijze toupet daarbovenop. Hij had ook een aansteker, ooit voor zijn verjaardag gekregen, met zijn naam erin gegraveerd. Daar stak hij het liefst zijn sigaret mee aan.
Dat een toupet iets is wat iemands voorkomen zou verfraaien had ik me daarvoor ook al nooit kunnen voorstellen, maar hij was levende bewijs en bevestiging van het tegendeel.
Hij haalde zich een broeierig hoofd op de hals, denkend dat ie er met zo´n plakje haar beter uit zou zien. Ik kreeg het bij het zien van zijn toupet alleen maar benauwd van de gedachte aan zijn plakkerig jeukhoofd.
Mijn zomerse bezoekjes werden tot een minimum beperkt.