Niets om tegen op te zien

Ze mocht weer naar dokter Mura. Er was opnieuw een adertje gesprongen op het netvlies. Niet iets om blij mee te zijn, ze zag allemaal balken en stofjes zweven, maar nu, nu mocht ze weer naar dokter Mura.
Opgewonden zaten we in de metro. Dokter Mura. De lange donkere Italiaan uit een klein dorp, misschien wel ergens in de Dolomieten, met kortgeschoren haar en een metalen brilletje. Een olijfkleurige huid, lang en rijzig, hoe kon je bang zijn voor dokter Mura. Hoe kon je niet enorm BLIJ zijn als je weer naar dokter Mura mocht!
We wachtten en daar was Mura, hoog torende hij boven ons uit op zijn witte Zweedse klompen en het leek wel of hij een operatie-outfit aanhad, een blauw ensemble, vormeloos, behalve als dokter Mura het aanhad. We liepen mee de onderzoekskamer in.
'Bent u nog zenuwachtig?' vroeg dokter Mura (dat hij dat nog wist van de vorige keer!) en hij bekeek haar ogen. Alles leek in orde, of kwam dat door zijn geruststellende uitstraling?
We waren nog enkele vragen verwijderd van een afscheid, maar het kwam er onherroepelijk aan.
Ze schudden elkaar de hand. Over 6 weken mocht ze weer terugkomen.
Niets om tegen op te zien.

Vermomd compliment

Al zoenend trof ik mezelf aan in de donkere huiskamer van een huis waar iedereen al lang naar bed was maar ook zo weer wakker kon worden. Het was dan ook al zo'n 100 jaar geleden, vandaar dat we toen nog ons toevlucht zochten in dichtbevolkte gezinshuizen en op plekken waar elk moment iemand binnen kon komen. Maar dat maakte het ook vast veel spannender.
Er was wel wat licht en hij keek me aan.
'Zonder bril zie je er eigenlijk best leuk uit,' zei hij.
Ik mag hopen dat ik niet dankbaar was. Maar ik weet niet zeker meer of dat wel het geval was. Ik weet niet wat er verder gebeurde maar ik vrees dat ik het waarschijnlijk als een compliment beschouwde.
En erger nog, zo was het waarschijnlijk ook bedoeld.

Ontsnapt

Ik zag hem al van ver, dezelfde accordeonist die een paar jaar geleden op straat had zien spelen. Ik had hem toen chocola aangeboden, in plaats van geld en daarvoor schaamde ik me nog steeds diep. Hij was ingespannen aan het spelen en ik dacht onopvallend achter hem langs te kunnen lopen.
Plotseling keek hij op, trok wit weg, ontstak in woede en wierp zijn accordeon van zich af. Ik zette het op een lopen, ik hoorde voetstappen achter me, hij zat me op de hielen... Hij was in de jaren dat ik hem niet gezien had behoorlijk afgevallen had ik in de snelheid gezien. Maar wat wil je ook, als je de chocola afzweert.
Hijgend sloeg ik de hoek om, trillend wachtte ik tot ik 'm voorbij zou zien komen.
Het bleef rustig. Voorzichtig keek ik om de hoek, in de verte zat de accordeonist nog op hetzelfde krukje ingespannen te spelen. Toen het lied afgelopen was klonk er een klaterend applaus op, hij lachte, boog en ging rond met zijn pet.

Ik wiste het zweet van mijn voorhoofd. Hij haalde heel veel op volgens mij. En ik vervolgde mijn tocht door de stad.

Werk

"Hij mag in z'n handen knijpen met zo'n baan," zei zijn vriendin een keer trots.
Nee, hij was geen astronaut, en ook niet werkzaam in de creatieve sector. Hij was geen onderwijzer die door zijn kinderen op handen gedragen werd en ook geen hovenier die zich bezighield met tuinaanleg. Hij was geen roadie of manager van een wereldberoemde band.
Hij werkte bij een sportzaak op de tentenafdeling, waar tenten en allerlei kampeerattributen verkocht werden. Je kon er ook een tentstok op maat laten maken, of heel speciaal touw halen of een dopje voor boven op de tentstok zodat de regen niet door de tent naar binnen zou druppelen. Of zo'n blikje gas om op de camping mee te koken. Afwisselend werk.

De reden dat me een moedeloos gevoel beving was dat het niet ging om de functie maar om het feit dat haar vriend eigenlijk afgekeurd was maar toch die baan had gekregen. Hij moest maar blij zijn met werk, in plaats van wat ik dacht dat logisch was -- dat het werk blij moest zijn met hem.

Dus zei ik maar ter compensatie: "Ze hebben vast een hele goeie aan hem."

Functioneel beledigen

Beledigen heeft vast wel een of andere functie.
Maar wat kun je doen als je voor van alles en nog wat wordt uitgemaakt? Het aanhoren, incasseren, blijven ademhalen, eventueel schouders ophalen en doorgaan maar weer, dat is misschien nog wel de beste reactie.
Voor de belediger in kwestie zal het opluchten. Maar misschien voelt die zich achteraf ook wel schuldig. Of moeten er verontschuldigingen worden aangeboden.
Van een belediging wordt dus eigenlijk niemand beter.

Mij werd ooit een totaal gebrek aan zelfinzicht verweten. Compleet met mismoedig hoofdschudden en machteloze handbeweging. Het is een behoorlijke aanval en ik vond het ook wel tamelijk aanmatigend en beledigend. Nadat ik me afgevraagd had of er wellicht iets van waarheid in school begon ik de zin van de uitspraak te evalueren.

Stel dat ik het had beaamd -- dat ik inderdaad een totaal gebrek aan zelfinzicht zou hebben. Dan klopte er iets niet, want iemand zonder zelfinzicht zou niet kunnen inzien dat ie een totaal gebrek aan zelfinzicht heeft.
Of stel dat ik gezegd zou hebben dat het niet waar was, was dat dan een bevestiging van de stelling? De ontkenning kwam natuurlijk voort uit het totaal gebrek aan zelfinzicht!
Dus we zaten hier in een situatie waarin een uitspraak was gedaan waar ik op geen enkele zinnige manier op kon reageren en die eigenlijk geen enkel nut had. Niet voor mij, en ook niet voor de spreker. Want na zo´n uitspraak is de communicatie toch wel enigszins bemoeilijkt.

Ik troostte me maar met de gedachte dat ik dan misschien wel helemaal geen zelfinzicht had, maar dat de belediger in kwestie aan een totaal gebrek aan inzicht in menselijke omgangsvormingen en verhoudingen leed. En misschien wel een beetje een arrogant superioriteitsgevoel had.
Maar dat heb ik nooit gezegd, alleen maar gedacht, en dat is de onschuldigste vorm van beledigen die er bestaat, waar je toch heel veel genoegdoening uit kan halen en waar je nooit je verontschuldigingen voor hoeft aan te bieden.
Maar met zelfinzicht heeft dit inderdaad niets te maken.

Duitsland

Goed, je krijgt dat broodje, weliswaar van een niet zo aardige ober maar het staat op een gegeven moment voor je neus. Het ziet er een beetje schamel uit, gewoon een broodje met kaas en tomaat -- zo te zien niet met heel veel liefde en fantasie klaargemaakt en op het schoteltje gelegd, maar het staat er en het is voor jou. De koffie, laat 'm koud zijn, maar het blijft koffie.

Je laat je gewoon van je beste kant zien en zegt enthousiast tegen het bedienend personeel:

ZOEPER!

Niet alleen wordt iedereen daar een stuk vrolijker van, het broodje smaakt waarschijnlijk ook veel beter.
Profiteer van zo'n woord dat in geen enkele taal zou mogen ontbreken en waarmee broodjes lekkerder smaken, personeel aardiger wordt, koffie weer warm en alles veel en veel mooier.

Natuurschoon

Het was te veel, te mooi. Het frisse groene gras, de vogels, de bomen met hun lange schaduw, de lage zon, windstil. Om de zwaarte eraf te halen, de verantwoording voor het bevatten van al die schoonheid niet zo te voelen drukken, lag er gelukkig een plastic zwaan in de sloot voor het huisje. En in de tuin stond een vrolijke tuinkabouter met een bloempot in z´n armen waarin een geranium stond.
Zo had die overweldigende natuur meteen weer een doel en was het bevatten gelukkig niet meer nodig.