(on)gewenst bijeffect

Ik schepte het eten op en zette het bord op de tafel. Conversatie was niet nodig, ik was alleen en verheugde me op de krant.
In het achterste deel van het eerste katern stond een groot artikel over kastelozen in India. Die kastelozen zijn verdeeld in weer vier kastes, en de allerlaagste kaste wordt gevormd door de dalits -- de onaanraakbaren. Er stond een foto bij van een vrouw met een grote kom op haar hoofd. Dalits zijn traditioneel, en nog steeds in deze tijd, poepophalers.

Ik stak een stuk pompoen in mijn mond.

Het artikel ging over een vrouw die poep ophaalde terwijl het regende, zodat de stinkende massa over de rand van de kom gutste en op een gegeven moment op haar kleding druppelde.

Ik legde mijn vork neer en las door. Hoe ze soms poep ophaalde uit een wc terwijl er net iemand op zat zodat ze alles over zich heen kreeg.

Ik schoof mijn bord van me af.

Beslist aan te bevelen bij overgewicht. Anders liever na het eten lezen (idem dito voor artikelen over eczeem, darmontstekingen en open benen).

Snowballs

Snowballs stond er op het zakje. Het leken een soort maltezers, chocoladeballen met waarschijnlijk een pinda in het midden. Het was een saai zakje, het lag daar gewoon in de keuken, geopend, en ik nam er een. Er zat niet veel smaak aan, ik beet 'm doormidden. Een weeïge zoetige smaak verspreidde zich in mijn mond, in het midden niet echt een pinda, iets smakeloos was het, maar stevig. Ik pakte het zakje en las wat ik at. Veel melkeiwit, geen suiker of chocola als ingrediënten.
Toen zag ik het staan op de witte sticker:
Not dangerous if swallowed by children.

En toen pas zag ik hoe de hond naar me keek. Het water droop uit zijn bek.
Ik poetste en poetste mijn tanden, maar de smaak bleef nog lang hangen.

Zijligging

"Ik heb EHBO," schreeuwde ze. Ze sjorde aan de benen van de man die dwars op het fietspad lag. Hij was gevallen met de brommer. Dat sjorren zag er niet goed uit, het ging er zo te zien toch vrij hard aan toe. Maar zo kwam ie in de stabiele zijligging, zei ze. Geleerd op EHBO.
"Alles komt goed," zei ze geruststellend tegen de man.
Dat had ze van zichzelf, niet op cursus geleerd.

Junior Master Mind

Er waren vier kinderen. Gewone kinderen, op het eerste gezicht. Maar dat eerste gezicht bedroog. Ze waren namelijk buitengewoon. De een wist alles van William Wallace, de Schotse vrijheidsstrijder, en van de Amerikaanse Burgeroorlog en andere historische evenementen, de ander wist alles van Winnie de Pooh, en zo had ieder dus zijn specialiteit.

Om beurten werden ze op de stoel geroepen, onder een felle lamp beantwoordden ze vragen die als een schot hagel op ze werden afgevuurd. Er was sprake van spanning en competitie. De ouders keken vertederd naar deze marteling. Die in strikte zin geen marteling was, want de kinderen leken het nog leuk te vinden ook. Maar toch leverde het een onbehaaglijk gevoel op. Waarom wilden kinderen dit? Hoe hadden ze al die kennis vergaard? Waar was dat nou eigenlijk allemaal goed voor?

Toen kwam de laatste ronde. De nummer 1 van dat moment moest het nog even afmaken. Een klein jongetje met flaporen, blond en als je'm zo zag, heel gewoon. Hij was de historicus van het gezelschap en wist van alles over van alles waar andere mensen nog nooit van hadden gehoord. Met slechts een minimale hoeveelheid goed beantwoorde vragen zou hij het spel winnen, zo groot was zijn overmacht geweest. Hij begon met glimmende ogen, zelfverzekerd en vrolijk. Maar toen gebeurde er iets -- er was een soort omkering. Hij kreeg geen goed antwoord meer over zijn lippen, en bij elk foute antwoord op vragen die hij eerst fluitend had beantwoord zag je hem in elkaar krimpen tot een klein jongetje dat bezig was te falen. Hij faalde en het was duidelijk zichtbaar voor iedereen. Met die paar schamele punten die hij kreeg voor die paar goed beantwoorde vragen redde hij het niet, en hij gleed beschaamd van de stoel af, weg van de felle lampen, terug naar zijn plaats in de rij van vier. In twee minuten was ie van zekere winnaar veranderd in verliezer. Dat moet een traumatische ervaring geweest zijn.

En de ouders -- je verwachtte halverwege het dodelijke salvo vragen een schreeuw uit de zaal. 'Stop! Laat hem gaan! Het is niet belangrijk!' Maar die schreeuw kwam niet.
Wel werd er na zijn optreden geapplaudisseerd, dat was eigenlijk nog het allerzieligst.

Monsters

Het zachte geschraap tegen de deur hield aan. Slaapdronken stapte ik uit bed om open te doen en een klein zacht poesje binnen te laten trippelen. Terwijl ik de deur op een kier wilde zetten denderde er een reusachtig beest -- wat was het, een olifant? Een gnoe? Iets beerachtigs? -- naar binnen. Ik rolde omver door het geweld van de deur en werd bijna vertrappeld onder poten of hoeven, moeilijk uit te maken wat het was. Ik krabbelde overeind, strompelde uit de kou naar mijn bed en kroop snel weer onder de dekens. Trillend bleef ik liggen staren naar het ding dat hijgend in de hoek van de kamer was blijven staan. De adem als rook uit de neusgaten. Het was te donker om te zien wat het precies was.
Raar, maar de slaap was sterker. Een kleine beweging zo nu en dan daargelaten bleef het stil in de hoek, en ik zakte weer weg in de slaap -- slaap wordt ook wel eens een monster genoemd, een onzichtbaar monster. In vertrouwen dat het beest niets kwaads in de zin had sliep ik in.
En ik had gelijk want de volgende ochtend werd ik wakker. Niets gebeurd en alle monsters waren verdwenen.

Uitgeperst

Ik zag een reclame voor Groene Stroom. Vrolijke muziek, huizen die langzaam overwoekerd werden door klimop en ouders die vrolijk rondfietsten in bakfietsen met minstens twee kinderen daarin. Een sympathieke wereld, met lieve mensen die allemaal willen dat er minder milieu vervuild wordt en dat mensen van elkaar houden en gezond leven.
De camera zwenkte naar binnen, we waren opeens in een huiskamer met open keuken. Twee vrolijke kindertjes waren sinaasappels aan het persen.
Op een elektrische sinaasappelpers.

Maar gelukkig wel op Groene Stroom.

Droomhaar

Het was stikdonker en ergens vanuit dat donker zwol een ritmisch kokhalzen aan. Eerst zacht en toen steeds dringender en dwingender, met aan het eind een finaal keelgeluid en toen stopte het weer. De haarbal zou er wel uitgewerkt zijn nu, maar het was te laat en te koud om het op te ruimen. Ergens in de kamer lag het, dat moest dan later maar. Morgen. Maar een volgende dag bij het opstaan denk je niet als eerste aan een haarbal.
Later op de dag doorzocht ik de kamer, maar nergens vond ik iets dat leek op een uitgespuugde dot haar.
Had ik het misschien toch gedroomd.

Troep

Dat meisje had het de hele tijd over eten. Of niet eten. Haar mond stond niet stil.
Ze vertelde dat ze geen vlees meer probeerde te eten, nouja -- af en toe nog kip maar geen rund of varken meer. Want ze had namelijk niet zo lang geleden een vastenkuur gedaan waarbij ze 10 dagen lang alleen maar sap kreeg. Of niets! En daarbij kwam ook nog yoga, massage, opmeten van temperatuur en bloeddruk, rust en meditatie, klisma's, pillen om alles uit te poepen. En toen was ze zo schoon! Helemaal gereinigd.
En wat er toen allemaal uit was gekomen! Ze ging er niet op in want we zaten net aan de lunch, maar ik kon me er wel een voorstelling van maken.
En toen na die tien dagen met yoga en van alles meer was ze helemaal leeg en schoon. Heerlijk vond ze het.
Maar wat een kwelling moet het dan zijn om je weer te gaan bevuilen met voedsel. En wat zinloos eigenlijk om jezelf zo zogenaamd schoon te maken. Want of je wilt of niet, eten moet je. En dingen als koffie en zo, die lustte ze niet meer (dat was een teken dat haar lichaam dit soort ongezonde waar niet meer accepteerde zei ze) en zo mis je dus het genot dat koffie kan brengen. Voor schone darmen. Dat was de ruil: geen koffie meer voor schone darmen.
Ze at trouwens weer met veel smaak, een broodje kip. En wisselde die middag ook nog vele recepten uit. Zelfs thee werd met aandacht besproken en gedronken.
Ik ken haar niet, maar over haar darmen weet ik nu dus alles.

Café

De tacochips zijn gearriveerd.
Eerst was er koffie. Toen kwam de cappuccino. De broodjes waren er al toen de tosti's kwamen.
Bij de borrel kreeg je aanvankelijk, op aanvraag, een schaaltje zoute pinda's, dat was nog voordat de borrelnoten en de Japanse zoutjes verschenen. Gelukkig alles wel vanuit grote plastic bakken achter de bar. Overigens was dit natuurlijk allemaal ver ná de leverworst en de blokjes kaas met mosterd en diverse zuurwaren, die al sinds mensenheugenis geserveerd werden.
En nu zijn daar dan de tacochips. Voorlopig nog zonder saus. Maar het zal waarschijnlijk niet lang meer duren voordat de tapa's, Peruaanse stengels, zoute koekjes en andere exotica gewoon besteld kunnen worden.
Het geeft op zich niet maar het is net even een ander accent.

Zeehond

We zijn lui. We vinden het lekker om als een zeehond een beetje te liggen doezelen op de zandplaat las ik in de krant.
De volgende ochtend werd ik wakker met zand in mijn haar. Ik geeuwde en liet een schorre blaf horen. Ik poetste zorgvuldig mijn snorharen en draaide me nog eens om. Er lag een uitgedroogde kwal bij mijn vinnen en een zeesterretje was iets te ver de zandplaat opgespoeld om vanzelf weer in de zee teruggespoeld te worden. Ik zou wel een visje lusten, maar eerst nog wat doezelen op de plaat.
Ik sloot mijn ogen weer.
Een enorm lawaai klonk boven het geruis van de zee uit.
De wekker ging af.

U fietser

U kwam aanfietsen en ik had het niet door want ik zat te lezen op een bankje in het park, mijn rug gekeerd naar het fietspad. U kwam aangefietst en stopte bij mijn rug, u vroeg of ik Amsterdamse was. Toen ik zei dat ik dat inderdaad was vroeg u of ik wist of er een Leger des Heils-vestiging was aan de Overtoom. Vaag meende ik me te herinneren dat er daar inderdaad een is, ik dacht dat het een soort winkel was, of een veiling.

U zag er kek uit. Helemaal in het zwart, een legging-sportbroek, zwarte coltrui en een petje. Ik meen ook nog handschoenen en een klein rugzakje. U was op een racefiets, en aan uw gezichtskleur te zien was u veel buiten.

We bespraken waar het Leger des Heils, volgens ons beider geheugens, ongeveer zou moeten zitten, en toen zei u opgelucht dat ie er dan waarschijnlijk niet meer was want u was 'm, op de plek waar ie in ons beider hoofden zat, niet tegenkomen (het lag niet aan uw herinnering, hij was er gewoon niet meer). Daarna vertrok uw gezicht weer, alsof er een probleem lag.
"Hebt u dan misschien een euro voor me?" vroeg u. Natuurlijk had ik dat wel, ik zocht, vond en gaf. U liep met uw fiets naar de andere kant van de bank en vroeg of ik dan misschien een andere Leger des Heils-achtige plek zou weten in de buurt.
"Ik ben niet zo thuis in die wereld" zei ik verontschuldigend.
"Nee," zei hij, "zo ziet u er ook niet uit."
"U anders ook niet echt," zei ik toen. En ik schrok een beetje, ik zei het heel snel nadat u gezegd had dat ik er niet zo uitzag en ik vroeg me af of het niet te gretig klonk en als een uitnodiging voor een gesprek.

U zag eruit als een intellectueel, als iemand die even een rondje fietste na het eten, door het park, als iemand die heel misschien al met pensioen was of met de VUT. Maar niet als iemand die geen huis heeft.

U bleef een poosje staan want ik was weer gaan lezen omdat ik verder niet wist wat ik moest zeggen. Ik denk dat u nadacht over wat ik zei. Toen zei u: "Maar het kan raar lopen hoor." U wachtte nog even en fietste toen verder.
Toen was u alweer weg.

Reactie

De zoektocht naar een nieuw meubel voert allang niet meer langs winkels en meubelboulevards. Alles kan via internet bekeken worden, het scheelt veel reizen en het is makkelijk vergelijken. De modellen staan keurig op een rijtje. Het is jammer dat je met impulsieve vragen niet bij het altijd-voor-je-klaar-staand personeel terecht kan, maar daar staat dan weer tegenover dat je je ook niet schuldig hoeft te voelen als je niets koopt.
Op de website stond bij een bank: reageer op dit meubel. En plotseling kreeg de bank een gezicht. Hij zocht een eigenaar, een thuis.

Jij hebt vier poten, je bent zacht en gedienstig, mocht ik jou in huis willen nemen dan weet ik dat je er altijd voor mij zult zijn. Als ik je goed onderhoud ga je heel lang mee. Misschien zou ik je in een andere kleur nemen, maar dat is niet persoonlijk bedoeld.

Er kon nog veel meer worden uitgelegd aan de bank. Waar ie terecht zou komen, of dat wel bij hem paste, had ie eventueel bezwaar tegen kattenharen en schoenen op de zitting? Maar voor een eerste reactie was dit wel genoeg. Het wachten was nu op een reactie terug.

Niets

Moeten lijkt een belangrijk gebod. Zonder moeten verzandt veel, zo niet alles, in een mogen, een eventueel later te doen of een alleen als je zin hebt, en ja, zin hebben dat is zoiets onstuurbaars, daar kan je niet op gaan zitten wachten want dan gebeurt er nooit iets. Met moeten schijn je de voortgang flink op te stoken, met moeten wordt er vaart achter de zaak gezet en is het in een oogwenk voor elkaar.
Zonder moeten was er misschien wel niets.

Heerlijk, zo'n niets. Wat moet je ervoor doen om daar te komen? Je moet niets doen. Je moet! Moet je toch weer iets.

Spinaziehok

Voor mijn verjaardag kreeg ik drie paarden, enorme beesten. Ze stonden rustig voor me, ik reikte net tot de bovenkant van hun rug, hun grote sterke benen hielden op bij mijn schouder. Mooie sterke dieren met een gladde bruine vacht. Ik wist helemaal niets van paarden. En waar moest ik ze trouwens laten?
"Doe maar in het spinaziehok," zei mijn moeder.

Dromen zijn soms makkelijk uit te leggen. Die paarden, daar viel veel aan te duiden maar waar stond in vredesnaam dat spinaziehok voor?

Fruitcake

"Noem me toch gewoon Dini, net als toen."
Maar dat was al twee jaar geleden, en hij had niet gedacht dat ze dat nog zou weten. Op een zekere leeftijd, in een beschermde woonsituatie.
Ze wilde altijd iets mee geven. Een stuk chocola of wat snoep. Maar hij was na jaren weer eens naar de tandarts geweest en sloeg het aanbod af.
"Eet je wel eens fruit?"
Niet zo vaak, ook al wist hij dan dat het heel gezond voor 'm zou zijn.
Een appel of een peer, een banaan.
"Een stukje fruit dan."
Raakte ze toch nog wat aan 'm kwijt.
Met een tomaat in de hand verliet ie het huis.
Maar op zich wel lekker fris, een tomaat.

Nationale stripdagen

Men is vroeg opgestaan om maar niets te missen en men had er bovendien ZIN in. Men is voornamelijk man. Men kijkt niet naar de mensen om zich heen maar louter naar wat ze verkopen of tekenen. Men voelt zich op z'n gemak want men is onder ons. Hoe men eruit ziet maakt niet uit. Gewoon netjes is voldoende. Men neemt de bakken allemaal door op zoek naar verborgen pareltjes en aan het eind van de middag gaat men huiswaarts met de vergaarde schatten. Lezen en plaatjes kijken. En daarna wordt alles opgeborgen in kasten waar in ieder geval de kinderen niet bij kunnen, en waar de stof niet kan komen.
En volgend jaar, dan is men zeker weer van de partij!

Voer

Het leek een dropje en ik stopte het snel in mijn mond. Maar het was een verdwaald kattenbrokje. Koppig bleef ik me verbeelden dat het een snoepje was en zoog erop tot het korrelig uit elkaar viel op mijn tong.
Ik geeuwde en rolde me op in een hoek van de bank alwaar ik spinnend in slaap viel.

Schoenen

Ik gaf snel mijn adres, ik wilde ervanaf en dat was zonder het geven van dat adres niet gelukt. Toen stapte ik in de dubbeldekker die net bij de halte op Charing Cross Road stopte, en zwaaide opgelucht tot ie uit zicht was verdwenen.
Twee weken later stond ie voor de deur. Eerder dan het probleem op te lossen had ik het gecreëerd met het geven van mijn adres.
Hij had een grote koffer schoenen mee, want hij was schoenverkoper op Barbados en kennelijk een fanaat. Hij verbleekte bij het zien van mijn collectie. Naast de dagelijkse stappers bezat ik een paar badslippers, wat versleten bij de hielen maar naar mijn idee nog prima draagbaar.
Hij vroeg mijn maat. "I'm gonna fix you some shoes girl."
Toen merkte ik dat je eigenlijk nooit te veel schoenen kunt hebben. De keuze was een stuk groter, verder veranderde er niet zo veel.
Hij was gelukkig weer snel opgehoepeld.
He got the blues from a girl with no shoes.

Portugal

Dat het land in het verleden grote ontdekkingsreizigers heeft gekend is nog steeds te zien aan het rijgedrag van z'n bewoners. Ze kunnen niet ACHTER een auto blijven rijden, er moet ingehaald worden -- of het nou kan of niet.
Eerst wordt er gebumperkleefd, dan volgt er een soort lancering -- als een steentje weggeschoten door een katapult.
Het heeft niets met snelheid te maken. Het heeft waarschijnlijk meer te maken met het idee dat er altijd eindeloze horizonten zijn, voor die slak die voor je rijdt, die ontdekt en veroverd moeten worden. Nieuwsgierigheid en gretigheid naar wat verder ligt.
En dat is het gekke, eenmaal aangekomen bij die horizont kan daar wel weer eindeloos gezeten worden. Dan hoeft er niets meer. Laat staan dat er iets ingehaald moet worden.

Andere standaard

Je hebt alles wat je nodig hebt, en toch blijf je kopen. Je huis raakt vol, de kleerkast puilt uit, het geld raakt op.
Doe zoals dat stel in Haight street, San Francisco, dat aan het shoppen was voor overbodige dingen.
Zei de vrouw terwijl ze een rokje voor zich hield: "Does it look cute on me?"
Zei de man: "Not irresistably cute."
Ze kocht het niet.
Slechts irresistably cute things were things to be bought. En aan die standaard voldeed maar heel weinig.

Manlief

Ik sloeg het boek meteen dicht. Het begin was nog wel aardig maar toen ging het ineens over manlief en de zoon heette plotseling mannetje en toen kon ik niet meer tegen alle associaties die dat nou weer opriep.
Manlief, dat lijkt me toch wel zo'n enorme sukkel. En mannetje, daarbij denk ik ook alleen maar aan een verwend kreng.
Nee, dan liever een boek over een echte sukkel, en dan liefst ook nog een verhaal dat helemaal verkeerd afloopt.

Waar voor je geld

De sinaasappel had € 2,- gekost. Voor zo'n prijs moet optimaal genoten worden, met alle zintuigen. Lang kijken naar de schil, de prachtige ronde vorm en de felle kleur, en ruiken -- met de ogen gesloten. Ik heb er ook nog een dag mee rondgelopen, onder mijn shirt, de gladde schil nam mijn warmte op en rolde heen en weer als ik me bewoog.
Daarna kwam het onvermijdelijke moment waarvoor ik de sinaasappel toch uiteindelijk gekocht had. Gek hoe het me bijna speet om het ding op te eten.
Het afpellen van het zachte omhulsel maakte een knapperend geluid, de geur van de vrucht trof me als een bedwelmende wolk. Toen ik een partje in mijn mond stak en het lauwe vruchtvlees mijn tong raakte werd ik opgetild -- even bestond de wereld uit louter smaak.
Hij was zuur.

Een glimp van de vale gier (maar dan anders)

De Chinese vrouw speelde weer, in de galerij voor de supermarkt. Zelden zag je een straatmuzikant in de vorm van een oudere Chinese vrouw, spelend op een klein electronisch keyboard. Zittend op een klein krukje hield ze het instrument op haar knieën, het geluid was zo zacht dat je het pas hoorde als je heel dichtbij was. Ze keek soms verlegen naar het publiek (dat nooit stil bleef staan maar alleen maar hard voorbij liep) en ze speelde maar door en door, en de muziek waaide weg voordat ze de oren van het haastige publiek had bereikt. Dat dit tafereel unieker was dan de verschijning van de vale gier boven Noord-Nederland ontging iedereen. En daarom ging het onopgemerkt voorbij.
Maar toen kwam de observator van onopgemerkte taferelen, die nog nimmer een vale gier had aanschouwd -- laat staan in Noord-Nederland.
En reken maar dat die ervan genoot.

Ongewenste hulp

Op de oprit naar de snelweg wapperde een waaier van papier van het dak van de auto voor ons. De papieren lagen kennelijk los op het dak en dwarrelden over en langs de snelweg, alle kanten op. We zagen ook een map liggen. Sommige mensen denken -- wat slordig. Andere mensen denken -- wat zou er op die papieren staan (wij)? We stopten dus en ik raapte een blauwe map op, dichtgebonden met een groot blauw elastiek en vol met plannen en emails. Op de map stond Hans Oldersen.
Ik ging weer in de auto zitten en als een detective ging ik door de map, wie was Hans en waar werkte hij. De emails maakten niet helemaal duidelijk waar het nou precies om ging, maar er was wel veel heen en weer gemaild. Ondertussen probeerden we de auto in te halen die de papieren verloren had, maar wat voor auto was dat ook alweer?
"Houdt die map omhoog, als Hans in die auto zit herkent ie 'm vast wel."
Ik betwijfelde of de chauffeur zou begrijpen wat ik bedoelde als ik met een map zou zwaaien.
Ik belde een nummer dat ergens in een email in de map stond en vroeg naar Hans. Maar Hans zat de hele ochtend al in vergadering.
Even later werd ik teruggebeld.
De persoon die de papieren los op het dak had gelegd was getraceerd, ondertussen had ie alle papieren ook alweer opgeraapt. Het enige wat nog ontbrak was de blauwe map.
We hadden willen helpen, maar ik vrees dat we het alleen maar erger hadden gemaakt. Zonder ons had niemand geweten dat hij iets kwijt was geraakt.

Perceptie

Het is allemaal een kwestie van perceptie. Als je gelooft dat je kat je begrijpt dan lees je in zijn ogen het antwoord op al je vragen. Katten knijpen altijd zo begripvol met de ogen, alsof ze willen zeggen: Het komt allemaal wel goed. En ze kunnen ook antwoorden op vragen die je stelt. Een onbestemd geluid, een goedkeurend gebrom, en dan een knijpje met de ogen.
Kop op! Alles gaat voorbij!
Perceptie is soms goud waard.

Appeltaart

Bijna alle bezoekers van het terras hadden koffie met appeltaart besteld. Met hanepoten stond op een bord bij het terras gekrast: Koffie met appeltaart. Zonder prijs erbij. Over hun bordje waterige appeltaart en kopje koffie staarden ze in de verte, naar de haven en de boten die daar lagen.
Een dissident zat met een glas bitter lemon voor zich.
Wat als er gestaan had: koffie met moorkop, had dan iedereen een moorkop genomen? Maar het was vakantie en koffie met appeltaart is het nationale vakantie-erfgoed. In een Pavlov-achtige reactie neemt iedereen op z'n vrije dag die appeltaart bij dat kopje koffie.
Had het gesmaakt?
Geen idee. Eerst die appeltaart, dan pas is de vakantie echt begonnen.

Zwijn

Ik keek 'm aan, het hangbuikzwijn, en hij keek terug vanonder zijn lange zwarte wimpers. Zijn buik schuurde over de grond en door z'n neus was wreed een ring geprikt. Het snuffelen over de grond ging heel voorzichtig, door die ring. De zwarte dikke haren op z'n poten en rug waren aan elkaar geplakt met klei of misschien was het stront.
Dat varkens slim zijn is wellicht een vooroordeel, maar het kleurt, net zoals bij mensen, de perceptie. Het handelen van iemand met een slim image wordt zelden als dom beoordeeld. Wordt het niet meteen begrepen dan krijgt ie altijd het voordeel van de twijfel.
Het varken keek me achterdochtig aan. Glom er ook iets van wijsheid in die glinsterende oogjes? Hij knipoogde vanonder z'n fluwelen wimpers en knorde zacht. Toen liep ie verder. Hij keek niet eens meer om.
Goed varken!

Kaas

Het was een mooie hond, slank met een roodbruine vacht. Hij kreeg een plakje kaas van de kaasboer. En toen nog een. Hij leek nog meer te verwachten.
"Hij wil er nog een," zei ik.
Noem het een poging tot contact, een poging tot reactie op iets wat naast je gebeurt. Maar de eigenaar van de hond keek me argwanend aan. Waar bemoeide ik me mee en wat moest ik van haar hond?
Ik concentreerde me op mijn bestelling. De kaasboer woog precíes een pond af. "Dit is gewoon eng," zei ik grappend. Noem het een poging tot contact, een poging tot reactie op iets wat tegenover je gebeurt. Hij hoorde het maar reageerde niet. Maar dat was goed, geen argwaan.

Kledinghangers

De ontroering sloeg toe. Geen jonge kuikentjes of kleine katjes met nog dichtgeplakte oogjes die dicht opeen gepakt in een mandje lagen. Integendeel. Een klein oud vrouwtje met rode wangetjes stond tussen de kartonnen dozen. Het was net zes uur geweest, de winkels hadden hun afval buiten gezet. Ingespannen zocht ze de plastic kleerhangers een voor een uit. Er waren er heel wat, een paar dozen vol maar die waren niet allemaal even goed. Haar jas tot onder haar kin dichtgeknoopt, zo warm was het nou ook weer niet.
Van klerenhangers kun je er nooit genoeg hebben.
Zonde om weg te gooien ook.

Dak

Het gesprek tussen bezoeker van de supermarkt en de daklozenkrantverkoper ging over wat allemaal mee te nemen op vakantie. Toch wel een hele tas vol. Maar dat is logisch ook -- waar zou een dakloze z'n spullen moeten achterlaten. Hij moest alles wel meenemen. En dat paste heel goed in één tas. En ja, hij moest er hoognodig eens uit.
Stress is niet alleen voorbehouden aan mensen mét een dak boven hun hoofd.

Mindboggling

De drempel om digitaal met iemand contact te leggen is een stuk lager dan voor contact leggen in het werkelijke leven. Daar is vast wel een logische reden voor.
Ik had niets in mijn profiel op My Space staan. Geen foto, geen voorkeuren voor wat dan ook. Alleen mijn naam en waar ik woon. Toch had ik een vriend, zag ik, toen ik na maanden mijn webstek weer eens opzocht. Lang vergeten, maar ik had die stek ooit gecreëerd en zoals je je ook soms plotseling een plant herinnert die je al weken vergeten bent water te geven, zo dacht ik dus ook ineens weer eens aan die plek op internet waar ik ook woon.
Ik had een vriend zag ik!
Eén.
Tom.
Ik begreep werkelijk niet waar ik dat aan te danken had. Tom uit Santa Monica had iets gevonden in mij waardoor hij dacht dat ik een vriendin van hem zou kunnen zijn. Maar hoezo dan? Geen foto, geen tekst. Maar misschien had hij behoefte aan iemand zonder foto en zonder tekst. Ik werd nieuwsgierig naar die Tom en klikte op zijn foto. Toen zag ik dat Tom 138.456.200 vrienden had.
Ik heb Tom als vriend verwijderd.
Het is toch onmenselijk om meer dan honderd miljoen vrienden te hebben.
En ook heel angstaanjagend om er daar een van te zijn.

Pamper

De stofzuigerzak zag eruit als een volle pamper. Hij was ook een beetje warm. Het maakte de stofzuiger tot een levend wezen. Ik ontkoppelde de zuigslang en streek teder over de rug van het rode apparaat. Voorzichtig pakte ik het op en legde het onder een dekentje van dons.
De volgende ochtend werd het weer een ding toen ik de stekker in het stopcontact deed en de machine het op een zuigen zette. Daar was ie voor gemaakt! Een pamper maakt nog geen baby, dat zag ik nu ook wel.

Waarschuwing

Op het Moleskine notebook stond: The legendary notebook of Hemingway, Picasso, Chatwin.
Verbazingwekkend dat de notitieboekjes met een dergelijke aanprijzing zo populair waren. Wie had er, met zo'n mededeling prominent vermeld op het omslag, nog zin om er wat voor notitie dan ook in op te tekenen? Boodschappenlijstjes, daar kon het zonder gêne voor gebruikt worden. Aan boodschappenlijstjes kun je je tenslotte geen buil vallen, dat zullen Hemingway, Picasso en Chatwin zeker beamen.

Te grazen

Ze waren allemaal wit en stonden bij elkaar in een grote weide. Jonge melkgeitjes, nog heel aaibaar en lief. In de wei ernaast stonden de grote geiten, de moeders, met knokige ruggen, magere nekken en grote uiers. Onverschillig leek het wel, ze graasden wat en keken niet om naar hun grut. In de grote uiers rijpte de melk. Over een jaar zouden de kleine geitjes zelf kleine geitjes krijgen een nog een jaar later zouden ze grote knokige geiten geworden zijn met sappige uiers.
Ze zouden grazen zonder op of om te kijken, gehoorzamend aan de uier die gevoed moest worden om melk te produceren. En ze zouden zich niets meer herinneren van hun speelse jeugd.
Gelukkig maar.

Jaap

"Jaap!" riep ik keihard naar iemand die ik op straat tegenkwam. Vlak daarna bedacht ik me dat hij helemaal geen Jaap maar Klaas heet en ik schaamde me onmiddelijk voor mijn enthousiaste kreet.
Iemand nauwelijks kennen en zijn naam dan nog verkeerd roepen ook, ik leek wel gek.
Hoe los je dat nou op.
Gewoon niet meer op terugkomen als je'm weer tegenkomt (grote kans want hij woont in de buurt) en "ha Klaas" zeggen?
Even snel laten merken dat je weet dat je de verkeerde naam hebt gebruikt vorige keer, maar hoe?
"Ha Klaas, noemde ik je toch vorige keer zomaar Jaap!"
"Jaap! Haha, Klaas bedoel ik natuurlijk!"
"Ik weet dat je Klaas heet hoor! Stom vorige keer!"
Ik repeteerde de mogelijkheden eindeloos en kon ze heel snel zeggen -- snel genoeg voor een elkaar passeren op de fiets. Ik ben ´m alleen nooit meer tegengekomen.

Een eigen hemel

Wat is nou de hemel?
Er bleken nogal wat verschillende voorstellingen van te bestaan.
Een plek waar vast wel een school was, maar waar je dan waarschijnlijk geen rekenles kreeg.
Of een plek waar heel veel was van juist datgene wat je heel leuk vond, zoals bijvoorbeeld paarden.
Of iets, iets, ja, hoe moet je het uitleggen, dat is toch heel persoonlijk en daar is niet echt een voorstelling van te maken, tja, hoe zal ik het beschrijven.
Met die hemel kon je alle kanten op, dat bleek maar weer.
En een fout antwoord bestaat niet.

Een spree met foeten

Hij keek naar mijn mond terwijl ik praatte en ik dacht dat ik misschien nog een sliertje van het een of ander tussen mijn tanden had. Maar toen zag ik de draadjes zijn oren binnenkruipen en begreep ik dat hij mij moest lezen. Ik begon duidelijker te articuleren. Hij vroeg de weg, maar al snel ging het over wat ik deed, wat ik gestudeerd had, zonder ruimte tussen de vragen, zodat ik geen tijd had om te zeggen dat ik eigenlijk dringend ergens heen moest. Al snel kon ik me trouwens niets dringenders voorstellen dan deze liplezende man te woord staan.
Mijn fantasie sloeg op hol en ik zag een eenzaam leven, een Schot met schilfers rond zijn neus en met een gehoorbeschadiging, alleen op vakantie -- ha fijn op vakantie. Maar hij had alleen maar de hele dag rondgedwaald in een koude stad, niemand die tijd had voor een dove Schot op leeftijd met schilfers.
Dus ik nam 'm mee naar huis.
Hij woont inmiddels alweer enige tijd in mijn keuken. De doedelzak die ik voor 'm kocht hangt ongebruikt aan de kapstok. Het lijkt het wel naar zijn zin te hebben. Hij is nog steeds even doof, maar met die schilfers gaat het al een stuk beter.

Irrigatie

Victoria nee! Niet doen!

Maar Victoria doet het wel. Ze gaat op een klein trapje staan dat haar nauwelijks kan dragen. Ze klimt er hijgend op om de hangplanten water te geven. De slaphangende geranium en nog een andere plant die wat bruinig overkomt. Die planten, die moeten water krijgen. Die mogen niet dood! Ze valt niet dit keer, en de planten slaken een zucht van verlichting.

Oneigenlijk

Vandaag zat ik te peinzen over het woord eigenlijk.
Je zegt iets -- maar daarna zeg je Eigenlijk bedoel ik.. en dan kan je bedoeling zomaar 100% zijn omgedraaid. Ik vind je wel leuk, maar eigenlijk vind ik je een kreng. Het is wat extreem maar het kan.
Of stel, je hebt een hele verhandeling gehouden en dan zeg je vervolgens: eigenlijk bedoel ik hiermee te zeggen dat... En dat komt de aap uit de mouw en dàn pas zeg je waar het je nou eigenlijk in je hele verhaal om te doen was. Waarom zou je die hele verhandeling dan niet gewoon laten zitten en meteen zeggen waar het om draait?
Het is zoveel efficiënter.
Niet om hete brij heendraaien, zeghetzeghetzeghet!
Maar als je plotseling tot inkeer bent gekomen en je verbaast over iets wat je altijd dacht of vond en nu ineens niet meer, dàn is het woord volledig gerechtvaardigd.

Bijvoorbeeld (verbaasd of verrast): Zo heb ik het eigenlijk nog nooit bekeken.

Dat voegt iets toe toch.

Gek woord eigenlijk, toch.

Onmogelijke verlangens

Nooit jarig zijn.
26 uur per dag mogen slapen.
Dingen zeker weten.
Overal talent voor hebben.
Met je kat kunnen praten.
Nooit hoeven slapen.
Een zelfreinigend huis.
Geen onmogelijke verlangens hebben.

De SVWC

In marketingboeken is vaak sprake van de Steeds veeleisender wordende consument. Die wil steeds meer waar voor z'n geld, die wil garantie en service en geld terug in geval van vergissing. Die pikt het niet langer, hij betaalt er toch voor? Ze moeten blij zijn met 'm. Nederigheid is 'm vreemd.
Ik zie ze opmarcheren, die steeds veeleisender wordende consumenten, in colonnes -- leuzen roepend en spandoeken dragend. Grote tassen zeulen ze mee, nee, ze hebben geen enkel bezwaar tegen ietsje meer maar dan wel tegen dezelfde prijs. En als regelmatige klant hebben ze toch recht op een korting die voor elke andere toevallig binnengewaaide klant niet geldt.
De Steeds veeleisender wordende klant, je houdt je hart vast hoe dat moet eindigen.

tobben frees

Elk voorjaar opent zich weer een compleet nieuwe wereld voor je. Niet alleen omdat er jonge eendjes, lammetjes en kalfjes zijn zover het oog reikt, de hele wereld barst als het ware weer open -- het is drukker, mensen komen uit hun huizen. Het is anders. Er zijn nieuwe mogelijkheden.
Nieuwe woorden ook.
Zo was er ergens in een dorp een tobben frees te huur. Ik las het op een groot bord bij een huis.
Laten we de tobben spoedig frezen, anders zijn we te laat!

Hamerangst

Een hamer kan overal liggen maar als ie in de douche ligt wordt het ineens een angstaanjagend instrument. Het zal de combinatie bloot lichaam -- kille muren -- donker -- hamer zijn. Je voelt en ziet als het ware zo'n hamer inslaan op zacht vlees, met verwoestend effect en bloedspatten op de witte tegels.
Ik heb 'm snel weer weggelegd nadat de klus geklaard was en toen lag er alleen nog een spons. Maar daar had ik geen probleem mee.

Weg

De concentratie duurt niet eindeloos. Na zo'n veertig verschijningen in diverse media waarbij telkens weer min of meer dezelfde vragen werden gesteld die met telkens weer spontaan enthousiasme moesten worden beantwoord was hij het natuurlijk wel eens kwijt. Waar hij nu ook weer zat en wie er tegenover hem had plaatsgenomen. Er moet gepromoot, er moet aandacht gevraagd worden, dat doel had hij zich wel steeds ingeprent maar nadat hij eerst de draad kwijt was geraakt van waar hij wel en niet al was geweest, wachtte de volgende draad erop zoek te raken.
De interviewster had het niet door. Die dacht aan haar volgende vraag. Maar de kijkers zagen het natuurlijk wel. Er kwam geen antwoord, behalve een uh... en de blik was wanhopig en leeg. Terwijl de interviewster nog steeds zat te denken aan haar volgende vraag zei hij zacht "sorry, maar ik ben het nu even helemaal kwijt..."
Waarop het dodelijke en vrolijke antwoord van de interviewster: "Maakt niet uit!"

Ik doe mijn best -- ik verschijn overal waar men me hebben wil -- ik vertel, ik antwoord, ik spreek -- en als ik het niet meer weet dan MAAKT HET NIET UIT!

We gingen vervolgens even naar een filmpje kijken van een repetitie.
Daarna kwamen we terug bij een gast die er verslagen bij zat en een nog steeds vrolijke presentatrice.
Het maakt verder niet uit maar I felt very, very sorry...

Paasrecept

Je koopt veel flessen met verschillende inhoud. Bijvoorbeeld iets sterks, Advocaat (toepasselijk want met ei), jenever, whiskey. Maar daarnaast ook bier en wijn.
Dan ga je eerst de eieren koken. Ze moeten goed hard worden dus laat ze gerust 10 minuten doorpruttelen. Een stuk of vijftien. Je laat ze afkoelen en verft ze in felle kleuren.
Dan trek je een fles open. Je wisselt het bier af met wijn, en om een bodempje te leggen neem je eerst wat advocaat. Stel je bent zo een paar flessen verder en je begint een beetje te tollen, neem dan nog iets waardoor je de weg echt kwijt raakt en ga vervolgens van start.
Pak de eieren (die heb je dus van tevoren op een opvallende plek gelegd) en verstop ze op plekken waar je nog bij kan. Omdat je ze hard gekookt hebt is het niet zo erg als ze vallen, je raapt ze gewoon weer op.
Als je denkt dat je alles hebt verstopt (maar dat weet je in dit stadium natuurlijk nooit helemaal zeker) neem je het laatste restje advocaat en gaat met een teiltje naar bed (er kan iets verkeerd gevallen zijn).

De volgende dag weet je van niks.
Maar....je hebt een briefje op de tafel neergelegd de vorige avond met Er zijn 15 eieren in huis verstopt! En dan begint de pret -- je gaat eieren zoeken, want waar je ze verstopt hebt weet je niet meer.

Met een beetje fantasie kan de Paas ook in je eentje een feest zijn.

Astray

Bijna wilde ik onderbreken. Naast me werd de weg uitgelegd aan een toerist op zo ingewikkelde manier dat die arme man het nooit zou kunnen vinden. "Aan het eind van de weg rechtsaf, en vraagt u het dan nog een keer" zou ik gezegd hebben. Niet uit luiheid, meer uit realiteitszin. Meer dan 8 cijfers onthouden gaat niemand makkelijk af. Een wirwar van rechts en links bij stoplicht of T-splitsing, dat roept om verdwalen.
Ik zag een lichte paniek in de ogen van de man die de uitleg over zich heen kreeg. Maar hij wilde niet ondankbaar lijken en ontving de routebeschrijving geduldig. Hij waagde zich niet aan een samenvatting ("dus dan ga ik na de derde afslag .... "enz) maar probeerde zo snel mogelijk uit beeld te raken om ongestoord te kunnen verdwalen.

Associaties

Als het nou alleen maar een beeld was. Maar er is altijd ook nog de associatie. Doodmoe word je ervan.
Een hele hippe jongen op de fiets met een zonnebril met alleen maar een zak kattegrit. En niet je eerste de beste kattegrit, maar hele dure die geuren opvreet. Dat moet te maken hebben met een clean designerhuis en waarschijnlijk een paar siamese katten die alleen maar Sheba lusten. Een licht interieur en geen planten. Drie keer per week een werkster hoewel ie nooit thuis is. Die werkster heeft een hekel aan de katten want ze gedragen zich alsof het huis van hen is -- het is natuurlijk ook in feite meer hun huis dan haar huis -- en blazen als ze gaat stofzuigen.

En dat is dan dus nog maar één fietser die je toevallig tegenkomt.
Het devies is drukke punten te vermijden, goed te letten op de weg en niet te verzanden in den medemensch die altijd een eindeloze bron van speculatie is.
Saai is het wel, maar je houdt het gewoon niet vol.

Voorkeur

Ierland met z'n elfen en kabouters. Je gelooft er natuurlijk niet in, maar wat als er nou toch een kern van waarheid in zit? Het landschap roept erom. Je loopt een grote zandtong op die een paar kilometer de zee in steekt. Eerst aan de ene kant, terug naar de kust ga je langs de andere kant. Tot je daar niet meer verder kan. Het wordt modderig en het lijkt wel een soort moeras. Je moet oversteken, over de zandachtige heuvels, weer naar de andere kant. Zo breed is het niet. Je klimt de eerste heuvels over, die worden gevolgd door meer zandheuvels. De zee is om je heen en toch lijkt het alsof je verdwaalt in een duinlandschap. Als je denkt dat je de laatste duin beklommen hebt volgt er altijd wel weer een ander. En weer een ander. En dan opeens achter wat weer niet de laatste is zie je in de holte tussen de duinen bokkenhoorns liggen, niet alleen dat, een dode bok -- althans, het vel daarvan -- met de hoorns er nog aan ligt te stoven in de zon. Dus je rent verder, snel zoek je naar het water dat je wel overal om je heen ziet maar je zit nog steeds midden op die landtong. Je rent en je rent, en dan kom je hijgend weer aan op het strand. Much ado about nothing, maar dan heb je nog liever kabouters.

Een halfleeg glas

Optimisme kan soms behoorlijk irritant zijn.
Van die zonnige mensen die zeggen Morgen weer en dag! als je kat net is overleden. Of die 's ochtends uit hun bed springen met de mededeling dat je er niets mee opschiet om te blijven liggen. De boodschap is dan dat je er veel meer mee opschiet om op te staan.
En waar je dan zo enorm mee opschiet, dat lijkt er eigenlijk niet eens zo veel toe te doen.
Je bent er, je leeft, en kennelijk verplicht dat tot van alles.

Wijs beest

Een huisdier wordt wel eens benijd om zijn of haar riante positie. Geen verplichtingen, lekker in de zon voor het raam liggen, op tijd eten, nooit iets op hoeven ruimen, het lijkt een soort luilekkerland zonder zorgen. Maar van de andere kant is het toch ook wel een nachtmerrie om te leven in constante onzekerheid over wat er gaat gebeuren. Je kunt een kat of hond van alles proberen uit te leggen maar er beklijft weinig of niets in de hersenen van het beest. In feite begrijpt een huisdier waarschijnlijk niets van het leven, alles overkomt hem of haar, begrippen als tijd, dood of ongeluk zijn onkenbare dingen en stoïcijns accepteert het alles als volkomen vanzelfsprekend. Oke, een beest went aan bepaalde dingen en verwacht ze dan ook maar het heeft geen enkele zekerheid dat aan die verwachtingen ook tegemoet gekomen zal worden.
Het dondert niet, een beest kan daar prima mee leven.
Het leven van een kat zou ik niet willen leiden maar die eigenschap is wel benijdenswaardig.

Agenda

Een oudere dame met rollator liep me tegemoet. Ze keek met een stralende glimlach naar me op en vroeg: "mevrouw, is het vandaag zaterdag?" Maar het was vrijdag. Dat zei ik ook tegen haar. Het deerde haar in het geheel niet, ze schrok niet, het maakt haar misschien niet uit -- ze stelde de vraag gewoon even ter controle (van wat weet ik niet).
Dagen thuis gezeten, je verliest natuurlijk een beetje de track of time.
Nu zie ik haar geregeld lopen en telkens weer denk ik -- zou zij weten wat voor dag het nu is? Het doet er niet toe, de supermarkt is elke dag van de week open, maar die associatie hangt nu voor de eeuwig aan haar. Ze lijkt altijd erg gelukkig, wat voor dag van de week het ook is.

Een ander land

Meer naar het noorden wordt het stiller. De wegen zijn leeg, er lijkt zich meer lucht tussen jou en de aarde te bevinden en de bomen langs de snelweg vormen woeste bossen waarin je kunt verdwalen. Je hoort het gezoem van de auto maar zonder dat zou het waarschijnlijk doodstil zijn. Je verwacht een eland op de weg, een enorm beest dat je traag aankijkt. Je moet stoppen en wachten. Het is doodstil, je hoort alleen het ruisen van een fjord. Dan loopt de eland verder, het grote bos in en verdwijnt tussen de bomen.
Nee, het was niet Zweden of Noorwegen. Daar ben ik nooit geweest.
Het was het noorden van Noord-Holland maar het voelde heel anders.

Trage tijd

Als je bedenkt hoe snel de tijd gaat.
Ik bedoel, als je bedenkt hoe snel de tijd die voorbij is gegaan is voorbijgegaan. En hoe langzaam soms de tijd gaat op het moment zelf. Het kruipt en het sluipt en is niet vooruit te branden. Maar is het eenmaal voorbij dan is die traagheid verdwenen, dan was het een bliksemschicht.
Het zou een troost kunnen zijn op moeilijke momenten, maar in de praktijk helpt het meestal niet. Tijd heeft z'n eigen ritme en te bedenken dat het in terugblik zó voorbij was lijkt altijd een dooddoener.
Het vergt te veel inlevingsvermogen.

Kan je tegen bloed?

Er ging iets heel erg mis. Wijdbeens als een cowboy zonder paard tussen de benen liep ik over straat. Ik had het idee dat ik een bloedspoor achter me aan trok en een soppend geluid voortbracht. Ik moest een nieuwe onderbroek, nu, maar de enige winkel in de buurt met dergelijke artikelen was een lingerie-shop in de categorie Stout! Toch maar proberen. Het zag er niet veelbelovend uit (voor mijn missie bedoel ik); strings, veel bh's type Marlies Dekker en slips met op vreemde plekken stiksels en gaten en vooral ook van glimmend materiaal.
Een meneer kocht lingerie voor zijn vrouw, wier maten hij niet wist. Hij werd geholpen door twee vrouwen.
"Ik heb bijvoorbeeld 75 C" zei de ene vrouw terwijl ze haar tieten naar voren stak.
Het zei de man niets.
"Mag ik u even wat vragen" zei ik, een beetje zacht. Een van de dames wendde zich geïrriteerd tot mij.
Dat ik een broek nodig had, de allergewoonste.
"Een string?" vroeg ze streng. Ze had een Russisch accent. Fluisterend legde ik de urgentie van een broek uit, geen string, nee, beslist niet, en ik moest een hele gewone de allergewoonste en niet zo duur. Ze vertrok geen spier. Kwam terug met een gewoon model voor € 21,95.
"Hoeft niet ingepakt" zei ik nog. Maar de Russische dame had het echt niet begrepen en maakte er een cadeautje van.
Uiteindelijk bleek ie trouwens van echte zijde.

Met dank aan Willemien

Ben je in Rome dan ga je naar de St Pieter, ben je in Parijs dan ga je naar de Eiffeltoren, ben je in London dan ga je naar Buckingham Palace. Als je in Moskou bent kun je naar het Kremlin. Of toch gewoon niet. Ze keek me verbaasd aan. Niet naar het Kremlin???
"Iedereen gaat naar het Kremlin!"
Wat raar om niet te gaan. Daar ga je toch naartoe als je in Moskou bent.
Zou ik nou echt zo'n rare uitzondering zijn? Miste ik enorm veel als ik niet ging? Ik besloot dan toch van lieverlee maar te gaan. Het zou wel aan mij liggen.
Trots meldde ik dat ik er geweest was.
"En, eigenlijk niet zoveel te zien he?" zei ze.
Het konijn dat bij de bakker om worteltaart vraagt.

Alles kwijt

Hij ziet dat je op het punt staat naar binnen te gaan en dus spreekt ie je aan. Een keurige man. Auto weggesleept, geen geld bij zich, alles lag in auto tot pinpas aan toe. Of je een strippenkaart hebt. Dat brengt je aan het twijfelen -- een strippenkaart. Niet de vraag naar geld voor een strippenkaart, nee een strippenkaart. En hij ziet er zo keurig uit.
"Kunt u niet iemand bellen?"
"Ik ben alleen."
Twijfel. Er is toch wel IEMAND? Een collega, een buurman of buurvrouw, een familielid. Maar hij is alleen. Je hebt wel wat geld. Twee euro..?
"Hebt u er nog zestig cent bij?"
Hoezo twee euro zestig? Maar je geeft het. Dan doe je de deur open en loopt naar binnen maar je ziet nog wel dat de man een keurig rugzakje op zijn rug heeft.
Lag toch niet alles in de auto.

Karakteristieken

Je kunt moeilijk kwaad worden op iemand die zichzelf vervloekend uit de auto stapt. Zo'n wat oudere man die gewoon niet opgelet heeft en je helemaal niet zag terwijl je voorrang had. "Was u met uw gedachten ergens anders?" vroeg mijn passagier. "Ik dacht helemaal nergens aan" zei de automobilist met een angstige blik in zijn ogen. Waarna bleek dat ie zijn leesbril niet bij zich had en dus het schadeformulier niet in kon vullen. Zodat ik allerlei privé-informatie moest vragen omdat ik alles in moest vullen. Zodat ik ontdekte dat de auto niet op zijn naam stond maar op de naam van een vrouw. Een mevrouw met een dubbele naam -- die van haar man en haar meisjesnaam. Zodat ik er vervolgens vanuit ging dat die eerste naam dus ook de naam van de man was die in de auto zat maar dat was niet zo. Ze woonden wel op hetzelfde adres, dat wel. En hij was gelukkig all risk verzekerd. Maar ik wist opeens wel heel erg veel van de man.
Hij moest blazen van de politie terwijl ik dat niet hoefde. Maar ik kreeg twee keer naar mijn hoofd dat ik typisch vrouwelijk gedrag vertoonde -- toen ik het merk auto niet wist waarin ik reed en naar aanleiding van de tekening die ik van het ongeluk had gemaakt. Ik had het andersom getekend als ik een man was geweest. Zei die agent tenminste. Ik ging er niet op in want begreep het niet. Ik had aan de man kunnen vragen of ie misschien wist wie Disgrace had geschreven. Dat had ie misschien niet geweten en dan had ik kunnen zeggen dat dat wel heel typerend was voor een agent in een dorp in Brabant. Dan had ik hem in een karakteristiek kunnen proppen die ook maar een vooroordeel is.
Maar ik deed het niet.
Ik gaf Frans, want zo heette de automobilist die ongetrouwd samenwoonde met een mevrouw met een dubbele achternaam met een auto op haar naam, een hand en vroeg of ie voorzichtig zou rijden.

In een jas

Het was koud, dat zal dat hondje ook gevonden hebben. Het zat ingeklemd tussen het magere lijf van een lange bleke jongen en zijn jas. Hij was bijna kaal, die jongen, en had een grote ronde bril op. Veganist, schatte ik in. Of anders vegetariër die zelfs geen eieren at. Het hondje was nog jong en keek nieuwsgierig de wereld in. Veel nieuwsgieriger dan zijn baas. Het hondje was waarschijnlijk het meest gekoesterde object van die jongen in de hele wereld. Die hond, daar was ie niet boos op, die vertrouwde hij wel, maar de rest van de wereld moest oprotten. Dat onschuldige hondje had geen idee en kwispelde bij elke voorbijganger.

Hardhorend

De hele zaal was uitverkocht, alle stoelen waren bezet. Op het podium speelde een groot orkest uitzinnig Roemeense muziek. Wild gingen ze tekeer, het podium schudde op z'n grondvesten. In gebroken Nederlands sprak de leider van het orkest, de enige Roemeen in het gezelschap, het publiek toe. Hij vertelde over de liedjes en introduceerde exotische instrumenten. De viooltrompet. De taragot. Ze (die instrumenten) leken uit armoe geboren met als grootste verdienste het voortbrengen van enorm veel geluid . Schel en weinig subtiel. Maar wel opwindend.
Het programma liep uit. Natuurlijk liep het programma uit, de muziek zwieperde en tolde door de ruimte en ging niet alleen op de loop met het publiek, maar ook met de muzikanten die niet meer met spelen leken te kunnen stoppen. Tussen twee nummers door kwam de koster van de kerk waar het concert gehouden werd naar het podium. De orkestleider boog zich voorover om te kunnen verstaan wat de koster tegen 'm zei. Toen richtte hij zich tot het publiek: "Er is een taxi voor mevrouw de Groot." Het werd doodstil in de zaal. Waar was mevrouw de Groot? Langzaam stond ze op, een oude kromme mevrouw op de eerste rij, met stok en moeizaam lopend.
"Een applaus voor mevrouw de Groot alstublieft!" zei de orkestleider en een donderend applaus steeg op terwijl de oude dame naar de uitgang schuifelde.
Ze draaide zich niet meer om, alsof ze het applaus niet eens hoorde.
Maar dan moest ze wel heel erg doof zijn.

Cor

We noemden de kleine kater Cor omdat we het zo ontzettend grappig vonden dat onze buurman zou denken dat we hém riepen als we COR! riepen om 'm binnen te halen. Soms riepen we ook gewoon heel hard Cor! als Cor allang binnen was.
Cor (de kat) was dom. Hij bleef gewoon zitten als je een biljartbal langzaam naar 'm toe liet rollen. Tik -- deed de bal tegen z'n kop en dan was ie verbaasd en begreep er niets van. Hij zat ook wel eens op de brug over de sloot te loeren naar de vogels. Als die onder de brug door vlogen sprong hij ze achterna en viel in het water. Hoe dat nou weer kon, hij had geen idee en hij keek je aan alsof het jouw schuld was. Dat soort dingen kon je Cor niet duidelijk maken.
Maar waarom zou je een beest alleen maar leuk vinden als ie dingen kan begrijpen. Daar heb je de mensen toch al voor.

Zelfportret

Ik meende mezelf te herkennen op een tribune bij een televisieprogramma. Was ik het nou? Maar dat kon niet, want het was live en ik zat gewoon thuis.
Het was eng. Ik leek er zo sprekend op dat ik bijna aan mezelf begon te twijfelen.

Gevoelskou

De eeuwige drang tot het nauwkeuriger omschrijven van dingen, gewaarwordingen en gevoelens leidt tot overpreciseringen als waterkoud en gevoelstemperatuur. Een temperatuur alleen zegt niet genoeg, het kan beter, het kan preciezer. Want ieder voelt een temperatuur toch anders. De een vindt -10 graden helemaal niet zo koud terwijl een ander al rilt bij 0 graden. Toch lost zo'n begrip als gevoelstemperatuur dit soort dingen niet op -- want over wiens gevoelstemperatuur hebben we het eigenlijk? Over de gevoelstemperatuur van de koukleum of van de ijsbeer?
Waterkoud, ook zo'n vaag begrip.
Ik denk dat we spreken van waterkou als de gevoelstemperatuur lager ligt dan de absolute temperatuur. Want dan is koud alleen niet meer genoeg om de temperatuur te beschrijven. Dan moet er dus iets bij.
Hoe dan ook, als je gewoon een lekkere dikke trui aantrekt ben je overal vanaf.

Tuyauterie

Dat geheugens soms de raarste dingen opslaan blijft een bron van verbazing. Op de middelbare school hingen op de dames-wc rekjes met zakjes voor zgn. damesverband. Daarop stond in vier talen een instructie:

Bitte lassen sie diese nach gebrauch im Toilettenemmer zurück da sonst die richtige wirkung des Abortes gefährdet werden könnte.

Après usage prière de mettre ce sac a seau de toilette. On est instamment prié de ne pas les jeter dans les toilettes pour eviter une obstruction de la tuyauterie.

van de Engelse zin weet ik alleen nog dat erin voorkwam it might clog the wastepipes. Dan dacht ik altijd aan doedelzakken. En de Nederlandse heb ik geloof ik nooit gelezen. Die zin was helemaal niet interessant, want klonk niet als poëzie zoals die andere.
En wat tuyauterie betekent heb ik toen nooit opgezocht. Nu wel, ik wilde het toch weten. Het betekent:
1.fabriek van metalen buizen;
2. de gezamenlijke buizen van een stoommachine, van een gasleiding enz.

Makes sense.

Vergissing

In een half uur kun je iemand niet leren kennen. Je kunt je een half uur wel heel erg in iemand vergissen. Je kunt je trouwens zelfs een paar jaar in iemand vergissen. Heel veel mensen denken dan: Dat ik dat niet eerder heb gezien.
Sommige dingen wil je niet zien. Of mensen verbergen ze heel lang zodat je ze niet kunt zien.
Het ergste is eigenlijk als blijkt dat je je eigenlijk jarenlang in jezelf hebt vergist.
Komt ook voor.

Eeteenbeest

Je houdt van dieren maar er zijn grenzen. Beesten zijn beesten, die mag je toch best opeten? "Ik maak me over heel veel dingen druk, maar hier houd ik me echt niet mee bezig hoor" zei ze koket. En ze vijlde haar nagels nog wat bij en keek op de klok hoe laat het was. Of ze al naar huis mocht. Ach ja, een dood beest meer of minder, een beer wiens gal door een afgrijselijke constant open wond in zijn buik wordt afgetapt, een koe die niet meer op haar achterbenen kan staan omdat haar uier simpelweg te zwaar is geworden. Wat kan het je schelen. Het zijn maar beesten. Ze denken niet na dus hun pijn is niet belangrijk.
Ik legde stiekem een punaise op haar stoel toen ze even naar de wc ging. Ze zag 'm niet en ging gewoon zitten toen ze terugkwam. Au! Ze sprong omhoog en keek met een pijnlijk gezicht naar de zitting van haar stoel. De punaise hing in haar spijkerbroek en ik lachte in mijn vuistje.
Kan het schelen!

Beauty is in the ei of the beholder

"Ga daar maar even staan, tussen die bomen."
De schrijver ging een beetje onhandig tussen de bomen staan.
"Zo?"
Hij keek serieus de camera in. De fotograaf nam een paar foto's.
"Misschien nog daar bij de muur een paar. Weet je, je hebt een heel gewoon hoofd en er moet op de foto iets bij dat het een beetje spannend maakt."
De schrijver knikte verlegen met zijn hele gewone hoofd.
"Zo?"
Hij stond tegen de muur en keek weer in de lens.
Peinzend keek de fotograaf naar het beeld.
"Iets meer bij die klimop. Je hebt een kleine romp, dat kan mooi aangevuld worden door die klimplant."
Hij schoof iets op en keek even naar de grond.
"Beter niet naar de grond want dan zie je meteen die kale plek op je kruin. Kijk maar naar rechts, en profile zie je er wat spannender uit."
En toen was het genoeg.
"Ik schrijf boeken!" schreeuwde de schrijver woedend.
"En dat kan heel goed met een kale plek en een saaie kop. Je bekijkt het maar!"
Hij rende weg.
Bij het interview werd een pasfoto geplaatst die ooit op het station van Zandvoort genomen was. De schrijver had het hoofd iets gebogen en keek een beetje schuin omhoog de camera in. De kale plek op zijn kruin was zichtbaar en zijn eivormige hoofd paste net op de foto.
Zo'n perfect ei als hoofd zag je zelden.
Eigenlijk een heel bijzonder hoofd.

Noodlot

Ook mensen die niet bijgelovig zijn lopen voor de zekerheid liever niet onder een ladder door, hebben liever niet huisnummer dertien en kijken weg als een zwarte kat de straat oversteekt. Je kunt niet weten, zij zijn dan wel niet bijgelovig maar waarom zou je er niet gewoon rekening mee houden en alles proberen uit te sluiten wat ongeluk zou kunnen veroorzaken? Diep in de harten knaagt toch de onzekerheid of er niet meer is dan alleen de ratio kan verklaren.
Ik moest geopereerd worden. Normaal was er een wachtlijst, maar ik kon meteen geholpen worden -- op vrijdag de dertiende. Of ik dat wilde. Ik had er geen bezwaar tegen, maar toen ik eenmaal toegezegd had werd ik toch wat onrustig. Tartte ik het noodlot niet? Vroeg ik er niet gewoon om dat het mis zou gaan? De twijfel sloeg toe.
Het ging goed. Maar een fysiotherapeut die me daarna bezocht zei dat zij nooit op vrijdag de dertiende zou willen worden geopereerd. Je weet maar niet.
Maar ik had het overleefd!

Bibliotheek

"Dan mag je wel een hele bibliotheek meenemen." Dat zei een vriendinnetje van zijn zus toen ik had gezegd dat ik mee zou gaan voor een korte vakantie.
Ik had er geen acht op geslagen, ik was gewoon meegegaan met de broer van een aangetrouwde tante, naar Frankrijk, naar de boerderij die hij daar runde. De vervallen ferme met de traditionele court stond in een landelijke omgeving vlak bij een dorp. De verbouwing was al jaren bezig maar nog niet voltooid. Die voltooiing was voorlopig ook nog niet in zicht.
Niet alleen was het overal een bende met veel stof, modder en spinnewebben, het was er ook erg koud. Maar een kachel was alleen in de keuken aanwezig. Of kachel -- het was een enorme oven-fornuiscombinatie die als warmtebron fungeerde.
Het runnen van de boerderij leek mij een groot woord voor waar mijn aangetrouwde oom zich mee bezighield. Enige lijn kon ik niet ontdekken in zijn werkzaamheden. Hij was onhandig, alsof ie alles voor de eerste keer deed, en in een schuurtje zag ik bakken vol met beschimmelde bloembollen -- een famielid had ze jaren geleden geschonken. "Misschien doet het wat in Frankrijk, kun je ze verhandelen." Maar ze lagen daar vergeten en geenszins meer verhandelbaar te verrotten. Die onhandigheid met klusjes liep bijna fataal af, die keer dat ie met de 'bull' het land ging ploegen. De bull was een klein tractortje met een ploeg erachter. Het heuvelachtige land was met dit kleine ding te berijden en door de hoogtelijnen te volgen kon je zo de harde aarde omploegen. Maar dat van die hoogtelijnen wist hij denk ik niet, tenminste -- dat vermoed ik want anders zou die bull niet omgeslagen zijn. Lijkwit kwam ie 's middags in zijn smerige overall het huis binnen. Trillend kwam hij bij een kopje thee weer tot zichzelf. De bull werd niet meer aangeraakt, in ieder geval niet in de twee weken dat ik er was.
Er was niets te beleven, daar had dat vriendinnetje van zijn zus wel gelijk in gehad, maar er gebeurde gelukkig genoeg.

Kwaliteit

Hoe leer je een kat om z'n nagels af te slijten aan een krabpaal?
Ik deed het voor, ging op handen en voeten zitten en deed alsof ik mijn nagels sleep aan de paal. Maar hoe kon zo'n kat nou herkennen dat ik probeerde uit te beelden wat hij zou moeten doen? Dat ik net deed alsof ik poten had met nagels? Ik heb geen vacht, heb een heel andere vorm en kleur dus hij begreep er dan ook (heel begrijpelijk) niets van en keek alsof ie zich voor me schaamde. Toen pakte ik 'm en duwde z'n poten met de nagels over de paal. Vol afschuw keek ie me aan en probeerde zich los te worstelen. Zodra ik 'm losliet rende hij weg.
Katten willen niet krabben aan zo'n goedkope paal van sisal.
Een nieuwe leren stoel, dat krabt veel lekkerder. Dat hoef je ze helemaal niet te leren, dat doen ze helemaal uit zichzelf.

Ontsnapte dieren

Niet alleen in de dierentuin vind je beesten. Ze lijken zich in de hele stad te verschuilen. Je kunt ze horen, niet zien.
Ergens in de stad is een grote bouwput, midden op een verkeersknooppunt. De weg was min of meer opgebroken en fietsers wrongen zich langs een omhekt gat dat vroeger de weg uitmaakte. Het was al donker maar de bouwput was goed verlicht. Een stampend geluid kwam uit het gat, en een soort geknor -- een diep en vochtig geknor. Via een dikke slang werd water uit het gat afgevoerd. Dat vreemde holle geknor, je zou zweren dat zich hier een levend wezen verborg dat per ongeluk in dat gat gevallen was en er nu niet meer uit kon. Geef 'm wat aardappelschillen, een restje McDonald's, het arme beest.
En zo zijn er de walvissen. Ze praten met elkaar, het gefluit van de wind langs hijskranen of in viaducten zorgt ervoor dat overal om ons heen hele scholen walvissen zwemmen die elkaar van alles te melden hebben.
Natuurlijk, het is maar inbeelding.
Zelfs in de dierentuin zijn geen walvissen te vinden.

Snelwegen

Ik stapte in de donkerblauwe Mercedes. Het was midden op de dag en de hitte was verpletterend. Op de voorbank lag een landkaart, ik zag dat een aantal grote wegen met rode stift waren gemarkeerd. Zodra ik was ingestapt trok de auto met grote snelheid op, met een noodvaart reden we over de brede snelweg. Hij leek wat gespannen, mijn Duitse chauffeur, zijn gezicht was bleek en ik zag zweetdruppeltjes vanuit zijn hals z'n t-shirt in lopen. Ik vroeg 'm waar ie naar op weg was. Op vermoeide toon zei ie dat ie alle snelwegen in het zuiden van Frankrijk aan het afrijden was. Wonderlijke tijdsbesteding. Niet dat het niet prettig toeven was in de auto, integendeel, maar op een gegeven moment wil je er toch uit, wordt het monotoon.
Maar de monotonie was kennelijk wat hij zocht.
Van de andere kant, sommige mensen reizen af naar verre bestemmingen om daar in een klooster met veel meditatie en een teruggetrokken leven tot een soort van innerlijke rust te komen. Zo zoevend over de snelweg kom je wellicht ook op een gegeven moment in een staat van verlichting terecht. Als je't maar lang genoeg volhoudt.

Ragazzo pericoloso

Het dikke jongetje dat op een terras aan tafel zat, jaren geleden in Italië, als een soort dik prinsje omringd door zijn familie, spookt nog wel eens door mijn hoofd. Hij lachte de hele tijd gevaarlijk, beetje gemeen ook, zijn mond met scherpe kleine tandjes open. De ouders en anderen om hem heen leken het allemaal wel amusant te vinden maar het was wel duidelijk dat hier een kleine tiran zat. Met glimmende ogen hield hij alles in de gaten, stiekem prikte hij de hond met z'n vork. Die begon te janken en kreeg een schop -- de ogen van het jongetje lichtten op. Hij vroeg een toetje aan drie verschillende mensen en kreeg dus drie keer opnieuw. En alles ging op. Af en toe schetterde z'n schelle stemmetje, ik kon niet verstaan wat ie zei maar het klonk niet aardig.
Toen we weggingen zat hij er nog. Triomfantelijk om zich heen kijkend.
Dit was een heel eng jongetje.

Blog

De bedoeling is als volgt:
vanuit het niets beland je ergens. Je weet niet waar. Het waarom is ook niet helemaal duidelijk. Vaag lijk je iets te begrijpen maar dan ben je toch weer op het verkeerde been gezet. Dan begint het langzaam te dagen -- of niet! Uiteindelijk bereik je een staat van Het zal wel, Aardig, Ik snap 'm of Ik vind het niets. Of misschien wel AHA!
Het mag niet te duidelijk zijn.
Als het maar wel iets zegt.

Een vrouw zonder insecten

Er was eens een prins die op zoek ging naar een vrouw. Bij zijn zoektocht werd hij geassisteerd door een paranormaal begaafde assistent die slechte gedachten kon zien. Die gedachten materialiseerden zich als insecten boven het hoofd van de kandidate. Dus als iemand slechte gedachten had, zag hij een horde bijen, wespen, horzels enz.
Elke vrouw bij wie hij insecten ziet zweven wordt afgewezen. Want slechte gedachten, die zijn ongewenst voor een prinsgemalin. Op een gegeven moment lijkt de juiste echtgenote gevonden. Een meisje dat hemels lacht en bij wie geen insect te bekennen is. De assistent gelooft het zelf bijna niet. Hij snuft en snuift, loopt om haar heen, maar niets! De ideale echtgenote. De prins reist vanuit de verre uithoek waar ze haar gevonden hebben met haar terug naar huis, om haar te huwen. Al snel ontdekt hij dat zij niet alleen geen sléchte gedachten heeft, ze heeft eigenlijk helemáál geen gedachten. Ze staart dromerig voor zich uit, antwoordt ja of nee op vragen, of zegt helemaal niets. De assistent zit tevreden naast haar in de koets maar de prins wordt bevangen door een gevoel van onbehagen. Ergens onderweg stoppen ze. De prins gaat, voor de broodnodige afleiding, een wandelingetje maken. Hij loopt langs een slootje en komt plots bij een hutje. Voor het hutje zit een vrouw in armoedige kleren aardappelen te schillen. Ze kijkt op als ze de prins aan hoort komen. Een onderzoekende blik, alerte ogen.
"Dag" zegt ze, en houdt op met het schillen van de aardappelen.
De prins kijkt naar de aardappelmand op haar schoot en zegt een beetje treurig tegen haar "waarom is een bloem mooier dan een mand met aardappelschillen?"
De vrouw kijkt hem aan en zegt na enige tijd: "maar ís een bloem wel mooier dan een mand met aardappelschillen?" De prins kijkt naar haar, naar de mand, en plotseling vindt hij de mand met schillen het allermooiste wat hij ooit heeft gezien. Hij kijkt de vrouw aan, pakt haar hand en neemt haar mee naar de koets. De assistent ontsteekt in grote woede. Horzels ziet hij, zwermen bijen en hommels. Maar het deert de prins niet.
Het meisje zonder insecten laat hij terugbrengen naar de plek waar ze vandaan komt. Ze lacht een beetje en zwaait lief als de koets wegrijdt.
En de prins leefde nog lang en gelukkig.

Die stand der Dinge

Ga naar een website voor technische snufjes of apparaten. Bekijk de bezoekersreacties. Negenennegentig van de honderd reacties zijn afkomstig van mannen. Die het allemaal beter weten en iets ontdekt hebben aan een apparaat waar nog NIEMAND ooit aan heeft gedacht en dat met enorme gretigheid ventileren. Veel tekst. Veel technische kennis.
En daarna ga je naar een site van bijvoorbeeld een damesblad, naar een forum of lezersreactiepagina. Alwaar louter reacties staan van vrouwen. Die hebben het over hun kinderen, over hun problemen, de maatschappij, wat vriendschappen voor ze betekenen, en over zichzelf.
Daarna zucht je diep en denk je Ooit moet het goed komen.

Geen fantasie

Mijn hond
Eerst had ik een hond.
En toen ging ie dood.

"Maar wat was dat voor een hond?" fluisterde de meester.
"Een zwarte."
"En was ie lief?"
Ze knikte.
"Speelde je veel met hem?"
Ze knikte weer.
"Hoe heettenie?"
"Blackie."
"Probeer maar op te schrijven" zei de meester en liep weer naar zijn plek voor in de klas.
Marieke pakte haar pen op.
Na een minuut was ze weer klaar. De hele klas was nog bezig.

Eerst had ik een hond.
Toen ging ie dood.
En toen ging de meester er allemaal vragen over stellen.

Ginger Rogers

Hij boog zich moeizaam voorover om de boeken op de onderste plank te bekijken. Zijn gezicht liep rood aan. De boeken stonden kriskras door elkaar.
"Do you have books on Ginger Rogers?" vroeg ie. Of eigenlijk sprak ie het anders uit: "Do you have books on Ginger Wogers?" De jongen bij de kassa keek even op uit wat ie aan het lezen was. "Well, if they aren't there we haven´t got them." De klant had een dikke bril en een stok. Toen hij wegliep zag ik dat ie sleepte met zijn been. Prothese. Vandaar het moeizame bukken -- hij kon z'n been niet buigen.
Geen boeken over Ginger Rogers. Wel over Fred Astaire, maar die had ie allemaal al.

Beginzin

The sun provides the earth with a continuous flow of radiant energy.

Je zou zeggen, het begin van een gedicht. Over de schoonheid van de aarde, een ode aan het leven. Maar dat is niet het geval. Het is de eerste zin van een proefschrift getiteld:

exciton coupling, energy transfer and photochemical conversion in purple photosynthetic bacteria.

Van dat proefschrift begreep ik, afgezien van die eerste zin, helemaal niets. Maar na zo'n zin vond ik dat eigenlijk niet zo erg meer.
Ik was allang tevreden.

Waai door

Als je leeft van de wind dan zit je goed heden ten dage. Het barst van de wind. Er is meer wind dan sommige mensen lief is. Harde wind zorgt voor een vreemd gevoel van opwinding en verwachting. Een roekeloze windvlaag die je jasflappen doet wapperen, een dwarrelwind die je haar uit model waait. Veel avontuurlijker dan een windstille dag waarop niets je verrast.
Alle dagen storm, voor een avontuurlijk leven.

Waai weg

Ik vermoedde bedorven paling, aangekoekt vuil van een paar maanden, een wond die al twee weken bedekt was met dezelfde pleister en een onderbroek die (omgedraaid) nog best een weekje dienst kon doen. Lauwe lappen en walmende oksels, restjes eten die op kleding terecht waren gekomen, onontdekt.
Het zat allemaal onder de jas van een hele dikke mevrouw die er keurig uitzag. Ze had die jas dan wel stevig dichtgeknoopt maar de geur was desalniettemin niet te harden.
Een storm was wat we nodig hadden.

Een menselijke reactie

Het schijnt dat je tegenwoordig niet meer gewoon op een spartamet mag rijden. Je moet daar een rijbewijs, of verkeersbewijs of zoiets voor halen. Dat is nieuw. Een nieuwe wet die zomaar gemaakt is, zonder dat iemand het eigenlijk in de gaten had, en opeens is er dus iets verboden dat eerst volkomen legaal was.
Twee oudere mensen vertelden op de radio dat ze voor hun mobiliteit afhankelijk waren van dit vervoersmiddel. Want op het Friese platteland rijden nauwelijks bussen. Of je moet heel lang wachten. Nu moesten ze een rijexamen doen. Dat wilden ze (twee tachtigers) helemaal niet en ze waren dan ook erg boos op de minister.
Een consumentenradioprogramma kwam ze te hulp. De redactie had contact opgenomen met de minister en die heeft voor deze twee mensen een uitzondering gemaakt. Ze hoefden geen rijbewijs te halen. Ook voor het Ministerie van Verkeer en Waterstaat bestaan kennelijk schrijnende gevallen. En er werd niet moeilijk gedaan over een mogelijk aanzuigende werking van het scheppen van een uitzonderingssituatie voor een individueel geval.
Natuurlijk waren de spartametters dolblij. En de verontwaardiging over nieuwe maatregel was onmiddelijk veranderd in enorme dankbaarheid.
Ik snap het wel, die dankbaarheid, maar toch is het alsof je iemand bedankt omdat ie je geen klap geeft.

Nieuw taboe

Het lijkt een verdienste om zo weinig mogelijk te slapen.
"Slapen doe ik wel als ik dood ben" zeggen mensen, waarbij het genot van slapen volledig onderschat wordt. Eigenlijk is het meer het genot van wakker worden. En niet na een nacht van vier uur -- sommige mensen trots: "vier uur per nacht is echt meer dan genoeg hoor, anders word ik doodmoe wakker" -- maar na een echte nacht van minstens zeven uur.
Hoe langer de dag, des te meer schijn je te genieten.
Niemand lijkt het erg te vinden dat je dan zoveel dromen mist.
En dagdromen is dan natuurlijk weer uit den boze want zonde van je dag.

Rood

Ik was door rood gereden en het was opgemerkt. Een agent op een scooter haalde me in.
"Goedemiddag" zei hij. Ik keek 'm schuldbewust aan.
Ontkennen had weinig zin. Ik moest het anders doen.
"U heeft helemaal gelijk" zei ik. "Het is trouwens ook niet de eerste keer. Ik pleit voor een flinke bekeuring."
Hij leek wat verbaasd.
Uiteindelijk kwam ik er met een waarschuwing af.

Incognito

Laatste week niet veel geschreven.
Dat komt zo: begin van het jaar zat ik 's ochtends vroeg in de trein. Twee januari, vroeg in het openbaar vervoer, dan is het rustig. Maar op een klein stationnetje vlakbij Utrecht stapte een oudere dame in. Beetje schichtig. Ze schoot de coupé in en ging achter mij zitten. Had ik dat nou goed gezien? Ja. Ik had het goed gezien. Het was koninging Beatrix. Zonder lijfwacht. Zonder hoogwaardigheidsbekleders. Alleen. Hoewel ik het zeker wist vroeg ik het toch nog een keer.
"U bent toch de koningin?"
Geïrriteerd keek ze me aan.
"Jazeker."
Dat ik haar herkende ergerde haar.
"Iedereen zegt altijd dat ik er in het echt heel anders uitzie dan op de televisie of op foto's."
Dus had ze gedacht -- ik waag het erop. Ik glip er tussenuit. De kerstdagen, en ook de oudjaarsviering, waren zo stomvervelend geweest. Ze moest even weg van alles.
"Maar iedereen zal u herkennen!" zei ik verbaasd.
"En ik heb nog wel speciaal mijn haar vanochtend niet gekamd en de platste schoenen aangedaan die ik heb, zodat ik nog kleiner ben dan normaal."
Het hielp allemaal niets natuurlijk. Maar een koningin staat soms wat buiten de werkelijkheid, die begrijpt dat soort dingen niet.
Ze keek me aan en ik zag dat ze een idee kreeg.
Of ze mijn bril mocht lenen. En mijn jas. Dan kreeg ik de hare. En als ze die pet die ik ophad dan ook nog op mocht dan zou het toch moeten lukken. Ze had het vroeger ook eens gedaan, in Amsterdam met Majoor Bosshardt. Snel wisselden we kledij uit. Ik kreeg haar vilten jas. En hoewel ik zonder bril niets kan zien leverde ik 'm toch in voor het plezier van de majesteit.
Hoe ze eruit zag met bril, pet en mijn jas -- geen idee. Maar ben je op 2 januari in de buurt van Utrecht een kleine dame tegengekomen met een lange grijsgroene jas, een zwarte pet en een vlinderbril -- dan moet zij dat geweest zijn.
Bij het eerstvolgende station heb ik de koninklijke chauffeur gebeld. Dat mocht van haar. Die bracht me waar ik maar wilde. De vilten jas mocht ik houden. Mijn eigen jas kreeg ik gister terug. Gestoomd. Met mijn bril en een opticienbon van 200 euro.
Maar vandaar dat ik dus de afgelopen week zo weinig schreef.
Zonder bril gaat dat niet.

Nog erger

De trap was stijl en donker, de traploper lag een beetje los. Overal stonden opgezette dieren, van eekhoorns tot schildpadden. Geen herten of ander groot wild, gewoon kleine beestjes die niet te veel plaats innamen. Op de wc stond een bakje met organische takjes en blaadjes. De therapeut had een safari outfit aan. Een kaki driekwart broek en een hes met wel 20 zakjes. Handig voor een survivaltocht.
De test had uit 380 vragen bestaan. Het was een hele klus geweest om die allemaal in te vullen, maar het was gelukt en nu was er dan de uitslag.
Het was niet best. De therapeut schetste wat er met hem aan de hand was; een beeld waarin hij zich niet echt herkende want zo slecht ging het nou ook weer niet.
"Maar", zei de therapeut triomfantelijk, "zo'n computer mag er dan een béétje naast zitten -- je kunt 'm echt niet voor de gek houden. Deze uitslag klopt!"
Er zat niets anders op dan weg te zakken in een diepe depressie.
Het klopte!