Hardhorend

De hele zaal was uitverkocht, alle stoelen waren bezet. Op het podium speelde een groot orkest uitzinnig Roemeense muziek. Wild gingen ze tekeer, het podium schudde op z'n grondvesten. In gebroken Nederlands sprak de leider van het orkest, de enige Roemeen in het gezelschap, het publiek toe. Hij vertelde over de liedjes en introduceerde exotische instrumenten. De viooltrompet. De taragot. Ze (die instrumenten) leken uit armoe geboren met als grootste verdienste het voortbrengen van enorm veel geluid . Schel en weinig subtiel. Maar wel opwindend.
Het programma liep uit. Natuurlijk liep het programma uit, de muziek zwieperde en tolde door de ruimte en ging niet alleen op de loop met het publiek, maar ook met de muzikanten die niet meer met spelen leken te kunnen stoppen. Tussen twee nummers door kwam de koster van de kerk waar het concert gehouden werd naar het podium. De orkestleider boog zich voorover om te kunnen verstaan wat de koster tegen 'm zei. Toen richtte hij zich tot het publiek: "Er is een taxi voor mevrouw de Groot." Het werd doodstil in de zaal. Waar was mevrouw de Groot? Langzaam stond ze op, een oude kromme mevrouw op de eerste rij, met stok en moeizaam lopend.
"Een applaus voor mevrouw de Groot alstublieft!" zei de orkestleider en een donderend applaus steeg op terwijl de oude dame naar de uitgang schuifelde.
Ze draaide zich niet meer om, alsof ze het applaus niet eens hoorde.
Maar dan moest ze wel heel erg doof zijn.